Wojtku zgadza sie...to nasze cialo to tylko "truchlo" ...proch ...z ktorgo powstalismy i w ktory sie zmienimy.
Jednak jest jedno "ale"....w tym "truchle" bylo tchnienie Boga......to "truchlo" bylo za zycia swiatynie Ducha Swietego.........
Dlatego wlasnie nalezy sie temu "truchlu" pewnien szacunek....bo bylo ono tkniete "reka" Boga.....

Wiesz...jak na razie w tej sondzie glosowalo 13 osob
W tym 4 mowilo ze sie boja smierci
8 sie nie boji
1 ( to ja) - Nie wiem.......a dlaczego ?....Bo mam mieszane uczucia i nie jestem gotow .......

"Siostro Klaro" ? No, chyba że "w Chrystusie"...
Bracie Wojtku w Chrystusie!
Chodzi mi o to, że śmierć fizyczna, choćby nie wiem jak idealnie o niej myśleć, zawsze wiąże się z makabrą cielesną , która mnie przeraża.
Czy można znieczulić się na tę grozę?
Sam Pan Jezus odczuwał lęk i trwogę przed męką i śmiercią ...

Życie jest pomieszane ze śmiercią na zasadzie zależności biologicznych i według prawa rozwoju - by coś nowego powstało, musi się coś skończyć.
Koniec czegoś można chyba nazwać też "śmiercią".
Może by tak wziąć pod uwagę inne odmiany "śmierci", które są tez ustaniem jakichś funkcji życiowych?:

ŚMIERĆ SPOŁECZNA - gdy przestajemy mieć znaczenie, odgrywać rolę w jakimś systemie społecznym.

ŚMIERĆ PSYCHICZNA - gdy "nasze plany i nadzieje, coś niweczy raz po raz" i w końcu mamy depresję. (Czasem strach przed obrzydłym, ciężkim życiem jest większy niż przed jego zakończeniem...)

ŚMIERĆ DUCHOWA - odłączenie od Boga,
o której mowa w Biblii:
+ Księga Mądrości podaje, że " śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą" (Mdr 2,4)
+ W Ewangelii znajdują się słowa przestrogi Chrystusa:
" I nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a duszy zabić nie mogą; ale raczej bójcie się tego, który i duszę i ciało może zatracić w piekle." (Mt 10,28)
+Św. Jan napisał w Pierwszym Liście:
"Kto nie miłuje, trwa w śmierci." (3,14)
"Najmilsi, miłujmy się wzajemnie, gdyż miłość jest z Boga. I każdy, co miłuje, z Boga jest urodzony i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, ponieważ Bóg jest miłością."


Takie "śmierci" są częścią życia wielu ludzi...



[/b]

Śmierć cielesna - czekam na nia z utęsknieniem. Ale to raczej nagroda, na którą jeszcze nie zasłużyłam

Odpowiedziałam, że się nie boję, ale to nie jest do końca prawda a moje obawy wiążą się z samym procesem umierania.
Bo jednak o tym, jak to jest, gdy się umiera, nie wiemy nic.
No i pozostaje problem cierpienia związanego z chorobą i śmiercią.
Bardziej jednak od cierpienia obawiam się paniki, w jaką mogę wpaść w przypadku nagłej śmierci. Dlatego też szczerze modlę się - od nagłej i niespodziewanej śmierci, zachowaj mnie Panie.

Samej śmierci się nie boję.
Boję się natomiast, że śmierć zastanie mnie nieprzygotowanego i trafię nie tam gdzie pragnę.

Śmierć to tylko ułamek sekundy...życie to jest dopiero coś co stawia wyzwania i budzi czasem strach...

Śmierci nie boję się, ale bólu związanego z chorobą.

Czasem życie jest gorsze niż śmierć, czyż nie?

Gdy jest trudno bardzo, śmierć wydaje się wybawieniem. Jednak pazurami tego życia się trzymamy z nadzieją, że może jutro...

czy boje sie smierci nie wiem, ale staram sie zyc tak jakby ten dzien byl moim ostatnim i bym niczego nie zalowala, kiedy stane przed NIM rozliczac sie ze swojego zycia

Mam nadzieję na niebo, staram się abym zasłużył chociaż na jakiś niepozorny kącik w niebie. Toteż czy mogę się bać nieba?!!

Mam odczucia podobne do Klary.
Nie boję się tego, co będzie po śmierci. Wtedy już nie będzie to moim problemem. Boję się jednak umierania. Człowiek to nie tylko dusza, to również ciało. Traktowanie człowieka jako duszy odmawia mu jego pełni duchowo-cielesnej.

Ja odpowiedziałem, że nie wiem. Czemu ?

Bo mimo tego, że mogę powiedzieć, że to przejście ku lepszemu i w to całym sercem wierzę, to pewna obawa pozostaje. Nie jest to strach przed bólem, czy cierpienim - te odczucia są związane z życiem (śmierć od nich wybawia), jest to strach (a może raczej obawa) przed nieznanym. Człowiek boi się tego co jest nieznane, a nikt z żyjących nie wie jak wygląda śmierć i co się wtedy "czuje". Myślę, że to po prostu ludzkie bać się czegoś o czym nic nie wiemy, nawet jeżeli rozumowo nie mamy ku temu podstaw (wiemy że czeka nas coś lepszego niż to życie na ziemi).

1) Kojarzy mi się cytat:

"Jeśli umrzez zanim umrzesz to nie umrzesz kiedy umrzesz"

2) i taka opowieść:

Do Mistrza Zen przychodzi człowiek ograrnięty strachem przed śmiercią:

- Powiedz mi co będzie kiedy umrę? Co się ze mną stanie?
Ten na to:
- Nie wiem.
-Jak to NIE WIESZ?! przecież jesteś Mistrzem!
- No tak... ale żywym.


M.