Przyjemność seksualna pochodzi od Boga. Osobie, która Ci to powiedziała, bliżej do sekty niż do chrześcijaństwa.


Nie chodzi, żeby oderwać się od świata, ale żeby przybliżyć się do Boga.
Małżeństwo nie jest gorszą drogą do świętości od celibatu. Zakładam, że jesteś katolikiem, więc mogę Ci powiedzieć, że na przykład księża grekokatoliccy (papież ich uznaje) mogą mieć żony. Jak sam widzisz, rodzina niczemu nie przeszkadza.


Tego nie da zrobić się w małżeństwie. Zresztą po co rezygnować z czegoś co jest bardzo przyjemne i pochodzi od Boga??

Właśnie że z tymi zaburzeniami to mam też problem, że nie mam z kim o tym porozmawiać... na wizytę u lekarza być może nie pójdę ze względu na studia... Precz z wyścigiem szczurów! To wypaczenie sensu nauki i pracy...

W sprawie seksualności, to co mam zrobić, jeżeli zespół Aspergera wydaje się być bardzo dziedzicznym zaburzeniem, i to po ojcu? Po co dzieci miałyby mieć ten problem? Lepiej oszczędzić społeczeństwu bólu. Trzeba umieć żyć w celibacie tak, aby był twórczy, a nie stawał się powodem zaburzeń psychicznych. Brakuje ludzi, którzy uczyliby, jak żyć bez marzeń o małżeństwie. Osoby z podobnymi zaburzeniami jak ZA czy bezżeni świeccy chyba nie mają duszpasterzy(?)

Grzech pierworodny wypaczył seksualność, i to okrutnie. Sobór Watykański II wprowadził zmiany, które zrewolucjonizowały spojrzenie Kościoła na płciowość - intencją aktu małżeńskiego może być nie tylko sama prokreacja, ale i zjednoczenie małżeńskie (bez zamknięcia się na dzieci). Celibat stał się większym wyrzeczeniem niż wcześniej (wzrosła jego wartość (według mnie)), a lęk przed seksualnością u katolików powinien się zmniejszyć. Ważne jest, aby małżonkowie nie współżyli z egoizmu, lecz dla chwały Stwórcy, dobra współmałżonka, rodziny, społeczeństwa...

Chyba żartujesz, co to za argument?

Podejście, które reprezentujesz zahacza o eugenikę, co jest ANTYchrześcijańskie. Idąc tym tokiem rozumowania można powiedzieć, że w ogóle płodzenie jest grzechem, bo dziecko będzie na pewno będzie cierpiało w życiu, a i tak w końcu umrze. Ludzie, którzy mają większe szanse na przekazanie choroby swoim dzieciom, NIE GRZESZĄ współżyjąc w małżeństwie sakramentalnym.
Człowiek powinien współżyć z miłości, a nie żeby urodzić zdrowe potomstwo.


Ale Ty chyba raczej marzysz o żonie, a nie o celibacie. Celibat w żadnym wypadku nie może być wymuszony. Gdybyś czuł powołanie do bezżenności, to wiedziałbyś o tym.


Grzech prarodziców miał negatywnego wpływ na całą rzeczywistość, w której teraz się znajdujemy. Na prawdę nie rozumiem Twojego demonizowana seksualności. Czemu tak się na nią uwziąłeś?


Najważniejszą intencją aktu małżeńskiego ma być zjednoczenie małżonków, a nie prokreacja (oczywiście bez zamykania się na poczęcie). Ludzie to nie zwierzęta hodowlane.


Niech małżonkowie współżyją dla chwały Stwórcy jednocześnie okazując sobie wzajemną miłość. To nie jest interes rodziny i społeczeństwa, dlatego niech te dwie wymienione przez Ciebie grupy trzymają się daleko od prywatnych spraw żony i męża.

Poczęcie dziecka bez doznań seksualnych? W przypadku mężczyzny to chyba mało możliwe?
A poza tym gdybyś miał żonę, to jej także chcesz odmówi doznań seksualnych?



A jak zamierzasz mieć żonę bez dziewczyny? Oświadczysz się obcej kobiecie?



Dlaczego chciałam zawrzeć małżeństwo - bo kochałam mojego męża. Dziwne, że dla ciebie małżeństwo to tylko zaspokojenie popędu.

Małżeństwo nie jest zaspokojeniem popędu, lecz powołaniem, tak samo jak życie kapłańskie lub jako osoba konsekrowana.

Nie chcę demonizować seksualności, ale dla mnie jest ona dużym problemem. Nie wiem, co mam z nią robić, żeby pełnić wolę Najwyższego. Nie chcę rzucić jej w błoto.

To, że nie chcę począć dziecka, które miałoby zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń ze spektrum autystycznego, to nic złego. Chcę dla każdego jak najlepiej. Nie chcę, żeby ktoś grzeszył, ośmieszając moje dziecko, denerwując się przez nie. A jeżeli tyle osób z ZA ma dzieci z podobnymi zaburzeniami, to należy wziąć to pod uwagę. Takiej osobie trzeba umieć pomóc (wiedzieć, co zrobić, żeby było jej dobrze). Dobrze, że ZA to nie jest choroba fizyczna, ale zaburzenia integracji sensorycznej z nim związane mogą sprawić, że dziecko odczuwa normalne bodźce zmysłowe jako torturę.

Jak miałbym dzieci, to wymagałbym od nich jednej rzeczy: żeby na wieki były w Niebie. Nie chciałbym począć potępieńca. W małżeństwie musi być jedność, a nie zdrady i agresja. W moim domu rodzinnym tego brakuje... W zasadzie nie modliłem się z rodziną, boję się jej członków.

Dla każdego chcę zbawienia wiecznego.

Ludzie, litości - nauczcie się pisać!!

To, że nie chcę poczęć dzieci z zaburzeniami autystycznymi, to nie eugenika, ale raczej dbanie o społeczeństwo...

To, co mnie dotknęło, niech się już u nikogo nie powtarza, bo przez to ludzie cierpią.

Co miała oznaczać wcześniejsza wiadomość?

To pytanie do mnie? Jeśli tak to wyjaśniam za słownikiem języka polskiego:
szansa «możliwość powodzenia w jakiejś sprawie lub zaistnienia jakichś pożądanych okoliczności»

Nie rozumiesz, że nie musisz robić nic specjalnego ze swoją seksualnością? Nie amputujesz jej sobie przecież.



Nic dobrego również nie, bo zaburzenia autystyczne to jeszcze nie choroba psychiczna. Dużo ludzie ma takie i funkcjonuje zupełnie dobrze, zakładają nawet rodziny.



Zawsze ktoś może denerwować się przez twoje dziecko, choćby najzdrowsze, najpiękniejsze i najmądrzejsze. A poza tym, osoby z Aspergerem nie są denerwujące. Mam jednego kolegę z tym zaburzeniem i nigdy mnie nie zdenerwował, a znamy się od małego.



A jeśli by twoje wymarzone dziecko powiedziało pewnego dnia "tato, nie wierzę" albo "tato, zmieniłem wiarę", co wtedy? Będziesz żałował, że je spłodziłeś?
Nie da się wymagać od ludzi wyboru takiego czy innego powołania lub wyznania. Sama musiałam się tego nauczyć.



I mamy przyczynę - zła atmosfera w domu. Stąd pewnie twoje demonizowanie seksualności.

Teksty na temat małżeństwa:

http://www.communiocrucis.pl/index.php? ... &Itemid=82

http://www.franciszkanska3.pl/Swieta-Br ... wie,a,7002


W małżeństwie z pewnością nie chodzi o zaspokojenie potrzeb seksualnych...

Nie chcę traktować swojej żony jak umorusany w fekaliach knur, co podsuwa mi nędzna pożądliwość... Bardzo trudno się z tym walczy, dużo pracy się wkłada, ale oby ktoś przez to nie był potępiony i z czyśćca wybawiony. Żona nie może być obiektem pożądliwości. Jest kimś więcej niż siostrą czy przyjaciółką.

Dla takich jak ja celibat musi być powołaniem... Inaczej małżeństwo łatwo mogło stać się przyzwoleniem na zaspokojenie niskiej żądzy...

chłopie, żal czytać to co piszesz. To ociera się o manicheizm, choć przesiąknięte jest dobrymi intencjami. Ciało i wszystkie jego funkcje fizjologiczne, a więc i seksualność, nie jest złe. Zaspokajanie potrzeb seksualnych w małżeństwie nie jest złe. Żona jako obiekt pożądliwości? - a co w tym złego??

Między innymi tekst świętej z poprzedniej wiadomości wskazuje, żeby nie wykorzystywać współmałżonka jako źródła przyjemności erotycznej... Pożądliwość nie jest dobra.

Trudniej jest znieść tortury niż żyć w celibacie. Nie bójcie się wiecznego celibatu.

niewaazny rozumiem, że nauka KK nic dla Ciebie nie znaczy i ty wiesz lepiej?

oj niewazny12, hedonistów z wiara.pl raczej nie przekonasz do celibatu ja nie mogłem przekonać do seksu wyłącznie prokreacyjnego a co tu celibat dopiero...

bardzo Tobie bym chętnie pomógł, możesz mi wierzyć albo nie ale dwóm osobom wyłączyłem popęd seksualny ( i jeszcze sobie, to trzem w sumie ) nie sprawiłem, że on zniknął i się nic nie czuje, ale sprawiłem, że na myśl o popędzie czuje się uśmiech i pogardę

A do Ciebie Panie Boże mam pytanie, po co dałeś nam popęd