Thurs widzisz nie jesteśmy lesbijkami żebyśmy o siebie były zazdrosne. W przyjaźni przynajmniej dla mnie chroni się drugą osobę.

Całość artykułu tu:
http://kobieta.wp.pl/kat,26353,title,Na ... omosc.html

Witajcie ... wiem, ze byc moze ten portal... nie jest od tego by udzielac porad na tak " głupie" pytania ... ale nie wiem juz co mam zrobic... Pochodzę z bardzo katolickiej rodziny, sama wierze i chodze do koscioła... Na mojej drodze pojawił sie człowiek bez którego nie wyobrazam sobie zycia.. Kocham go ponad wszystko... Czy na prawde musze wybrac miedzy Bogiem a nim??? Ja nie wyobrazam sobie zycia u boku kogos innego, chcemy załozyc rodzine, ochrzcic dziecko... po prostu sie kochamy... Tylko jak to wszystko wytłumaczyc rodzicom... i kosciolowi??? Pomocy!!!

A on jest rozwiedziony, czy coś?

no własnie tak ... zona zdradzala go wioelokrotnie kiedy wyjechał do pracy za granice... tylko w prawie koscielnym nie ma czegos takiego jak rozwód... a juz na pewno nie z przyczyn zdrady ... eh:/ w koncu slub koscielny jest na "dobre i złe" ... tylko jak mozna zyc z taka osoba????

No tak, wtedy nie można wziąć ślubu ani już iść do komunii. Kościołowi nie ma co tłumaczyć, to nic nie zmienia. Trudniej z rodziną.

Czy wasza znajomość trwa długo? Bardzo dobrze się znacie? Jeśli uważa, że żona go zdradza, nie oznacza to jeszcze, że od niej odejdzie. Koszt takiego związku byłby duży dla Ciebie. Czy aby na pewno jest sens? Ile macie lat?

on jest juz po rozwodzie ... znamy sie ponad rok ... a on jest juz trzy lata po rozwodzie... mieszka sam w Belgii ... takze ich małzenstwo juz dawno nie istnieje ... co do wieku hmm... ja mam 23 prawie 24 on prawie 26

Fakty są takie, że wszelkie zewnętrzne problemy, jak nieprzychylność rodziny, Kościoła, inny kraj (tego nie jestem pewien), czy przysłowiowa trudna teściowa, mają wyraźny wpływ na trwałość związku. Miłość to świetna rzecz ale pod warunkiem podparcia się realizmem.

Może ktoś jeszcze coś Ci napisze ale na pewno nie zmieni to tego, że jesteś w tym momencie w bardzo trudnej sytuacji, a ostateczna decyzja należy do Ciebie i chyba żadne wyjście nie będzie się wydawało tym najlepszym.

To jest jakis kosmos... ja nie rozumiem tego ... i chyba nigdy nie zrozumiem... przeciez kochamy sie i chyba to jest najwazniejsze ... ? a przynajmniej tak mi sie wydaje... na prawde go kocham i nie wyobrazam sobie zebym mogła teraz zyc z kims innym ...!! na pewno nie zrezygnuje z tego uczucia, tego jestem pewna... tylko jak to wszystko wytłumaczyc... nie chce wybierac, a obawiam sie ze rodzice beda kazali mi dokonac wyboru... a wtedy starce wlasnie ich...

Widzę, że jest Ci bardzo ciężko i wątpię, aby coś mogło Ci ułatwić tę sytuację.

Skro on mieszka w Belgii, to jak wasza znajomość teraz wygląda? Ogólnie to chyba nie ma jakiegoś wielkiego pośpiechu, żeby trzeba było szybko podejmować decyzję. Może poczekaj trochę aż poczujesz się nieco spokojniej zanim się z tym zmierzysz?

widujemy sie co weekend... i zamierzamy sie pobrac... ja chce wyjechac razem z nim... chce z nim byc, z nim zamieszkac i czuc jego obecnosc... w tygodniu zostaje na gg, skype... w weekend albo co drugi weekend widujemy sie normalnie... kocham go bardzo i wiem, ze on kocha mnie... problem w tym, ze on zamierza mi sie oswiadczyc dlatego decyzje o rozmowie z rodzicami musze podjac jak najszybciej... a wlasciwie to postawic ich przed faktem dokonanym!!!

Znasz belgijski? Jestem pewien, że co byś nie zrobiła, to i tak czekają Cię ciężkie chwile. Pewnie można by tylko doradzić żadnych dzieci dopóki nie poczujesz jakiejś stabilizacji.

nie znam belgijskiego <niderlandzkiego> ale dobrze znam francuski i angielski...dzieci nie planujemy... na razie, ale stabilizacje juz czuje... on ma tam dobra prace, dla mnie tez cos sie znajdzie... chce po prostu zyc swoim zyciem a przede wszystkim nie chce wybierac miedzy nim a rodzicami, a obawiam sie ze do tego dojdzie...

A rodzice tacy są, że mogą zupelnie nie akceptować Twoich wyborów, jeśli uznają je za błędne?

Wiesz, ja to bym się zastanowił, czy byłbym w stanie odnaleźć się w takiej sytuacji.

Nie ma głupich pytań . Tym bardziej jeśli chodzi o to, co robić w sytuacji zagrożenia grzeszną sytuacją, którą opisujesz. Z pewnością nie jest to dla Ciebie ani proste, ani łatwe.



Niebezpieczne jest gdy jakaś osoba staje się w naszym życiu bogiem (pierwsze przykazanie). A jest tak, gdy jest ważniejsza od wszystkiego innego, gdy zrobimy dla niej dosłownie wszystko (nawet zło, grzech, nawet śmiertelny). Dla osoby wierzącej niemożliwe jest zrobienie zła, grzechu dla osoby, którą się kocha. Z prostej przyczyny. Osoba wierząca wie, że grzech to jest zadanie rany sobie i tej drugiej osobie (nie wspominając o Bogu i wspólnocie) - a jeśli się kocha drugą osobę, to nie można jej zadawać ran, tym bardziej śmiertelnych. A grzech śmiertelny (inaczej: ciężki) to jest właśnie zadanie takiej rany śmiertelnej, od której można stracić życie wieczne z Bogiem. Czy dla swojego ukochanego (jeśli on by tak chciał) zabiłabyś go? Wzięłabyś nóż i poharatała go po ciele? Brzmi poważnie? Ale uczynienie razem grzechu śmiertelnego, zadanie tej śmiertelnej duchowej rany jest stokrotnie gorsze i bardziej makabryczne! A co więcej - niesie za sobą nieskończenie gorsze konsekwencje - na tyle, że Jezus mówi: "Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle." (Mt 10:28)

Kościół naucza jednoznacznie - małżeństwo jest nierozerwalne, a jeśli żyje się z rozwodnikiem, to jest się w bardzo, bardzo ciężkiej sytuacji moralnej (być może nawet w grzechu śmiertelnym) - jest to bardzo duże zło, poważny grzech. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela.

Pewien ksiądz tutaj na forum zacytował powiedzenie św. Chryzostoma: "kto nie żyje tak, jak wierzy, ten zaczyna wierzyć tak, jak żyje". Starajmy się żyć według wiary, a nie dostosowywać ją na taką, w której to my chcemy żyć.

Bóg z Tobą!