Wydaje mi się, że jest wiele możliwości dla katolika. Nie każdy musi być ascetą, ale i dobrze, że tacy są.
Kościół od początku stawiał na POWSZECHNOŚĆ. A w powszechnym kościele musi być pewne zróżnicowanie. Wśród pierwszych uczniów Chrystusa byli ludzie różnych stanów. Nie brakowało bogatych ludzi (Zacheusz, Nikodem, Józef z Arymatei, chyba też św. Marek), ludzi wykształconych (św. Łukasz), urzędników państwowych (św. Mateusz), prywatnych przedsiębiorców (św. Piotr i św. Andrzej - wiem, niby to byli prości rybacy, ale pasują mi pod tą kategorię), właścicieli ziemskich (rodzeństwo z Betanii) i innych.
Zawsze mówię, to co powtarzał znajomy ksiądz-zakonnik. Ubóstwo to nie to samo co dziadostwo.

A może stoi po obu?

Najlepiej pogadać ze spowiednikiem.

Nie martw się miewam podobnie - ale motyw nie raz izolacji nie wynika przy najmniej u mnie, ze chce się od ludzi od ciąć, ale - raczej nie raz trudno wyjść gdzieś wieczorem bo wie się że prawdopodobnie się z grzeszy bo zna się siebie dawnego. Co to zmniejszenia zakresu oglądanych filmów to tylko świadczy jaki chłam się nam oferuje. Film, muzyka, prasa popularna oferują nam tak słaby poziom, że szkoda na to czasu. Pewnie tak samo masz - że są jednak filmy, prasa, książki, które cie interesują.
To są przynajmniej moje odczucia i raczej będę trwał - może zwariowałem, ale "Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je"

Oczywiście nie chodzi mi, że trzeba być pustelnikiem - oczywiście bardzo ładne powołanie. Ale ja to rozumiem tak, że jeśli mam pójść gdzieś i dajmy na to upić się czy zapalić jointa to wole zostać w domu. Chodź wiadomo, że zdarzyło mi się gdzieś wyjść bo ktoś nalegał - nie raz nawet odezwał się stary ja i się pofolgowało.

Swoja drogą polecam "O Naśladowaniu Chrystusa" - Tomasz Kempis

Pozdrawiam i nie uważam żeś zwariował, ale popytaj spowiednika i on cię pomorze .

U mnie jest oczywiście podobnie. Pociąg ku izolacji nie wynika z niechęci do ludzi i umiłowania samotności samej w sobie tylko z niechęci do "świata", który jest przesiąknięty grzechem. Ten grzech zacząłem dostrzegać wszędzie i we wszystkim. Uważałem się za jedynego świadomego prawdziwego wymiaru zła na tym świecie. Jak już pisałem - pokory zabrakło.

Oczywiście racjonalny poziom izolacji zachowam bo jednak nie wszystko prowadzi ku dobremu. Niemniej popadanie w skrajności chyba mi mija.

Co do spowiednika - raczej ciężko prowadzić długie duskusje klęcząc na wąskiej desce i schylając się w pół do kratki (zazwyczaj nie mieszczę się w konfesjonale bo jestem nadwymiarowy ) i do tego pilnować aby mówić na tyle szeptem żeby ludzi nie słuchali a na tyle głośno żeby ksiądz usłyszał. Poza tym w okolicach Bożego Narodzenia spróbowałem coś z księdzem obgadać (nie pamiętam o co chodziło) a ksiądz na to:

- modli się pan?
- tak
- no to wszystko będzie dobrze, teraz żałuj za grzechy

Oczywiście są księża i księża. Myślę ze jakiś akademicki ksiądz z powołaniem najlepiej nadaje się do rozmów.

Nie masz Sercanów w okolicy? Jak mam dużo uzbierane to idę właśnie
do nich. Spowiedź w zamkniętym pokoju, reszta siedzi w korytarzu
nikt nic nie słyszy, można sobie spokojnie zebrać myśli, no i siedzisz
na krześle, nie klęczysz (chyba, że bardzo chcesz ).

Po wiem ci tak - zadawaj pytania przy spowiedzi - krótkie odpowiedzi też są odpowiedzią. Przecież jeżeli usłyszałeś, że wszystko będzie dobrze jest dla ciebie dobra odpowiedzią. Znaczy, że idziesz w dobrym kierunku tak ja przy najmniej bym odebrał. No ale wiadomo że czas mija i pojawiły się nowe trudności to znowu pytanie krótka odpowiedz i do przodu tak przynajmniej myślę. Chodź sam mam z różnymi rzeczami problemy - i nie jestem fachowcem. Ale księża od tego są by nas prowadzić. Wiec zapytaj się o ta izolację jaki jest twój powód a on ci odpowie. Na forum możemy wprowadzić cię w maliny. Ponieważ każdy jest inny i każdemu co innego służy a tobie co innego. Przecież są różne powołania, modlitwy. Jesteśmy różnorodni i to jest piękne. Myślę też, że nie wszędzie widzisz grzech - bo to by mnie zdziwiło. Przecież jeśli unikasz okazji do złego to raczej dobrze. Przecież jeśli by ktoś ci powiedział chodź na ryby to raczej byś nie miał nic przeciwko. Problem się zaczyna, że nasze zainteresowania tak się spłycają, że jedyna rozrywką to jest trochę się pobudzić jakąś substancja czy czymś innym. Ja też tak mam, że jak się żyje w śród ludzi często ateistów to pokusa jakieś pychy u mnie się przejawia. - W sensie dla nas wiara jest czymś oczywistym - i dziwi nas że ktoś ignoruje Boga.

Ale jeszcze ras polecam idź do księdza możesz przecież nawet poprosić o krótką rozmowę. Myślę że chętnie ci pomogą

wloczykij, mnie akurat Twoje głębokie życie duchowe doprowadziło do tego, że naładowany LSD (serio serio)wszedłem tu właśnie i patrzę, a tu ktoś akurat ładnie wytłumaczył o co właściwie chodziło z tym bogatym młodzianem. Czyli ja mam tu niniejszym z Twojego życia duchowego jakiś pożytek, nie wiem jak Ty

Jeśli mówisz o tym co Kozioł napisał to mogę śmiało powiedzieć że rozwiązał mój problem w gigantycznej mierze i wyleczył mnie z paranoi.

400 litrów wina było niczego sobie

Włóczykiju - spójrz na to z drugiej strony:
12 Apostołów Jezus powołał żeby rzucili wszystko i poszli za nim. Ale co z całą resztą: z tymi małżonkami na weselu których był, z tymi wszystkimi którzy słuchali jego nauki, z uzdrowionymi, z uwolnionymi od złych duchów? Czy wszyscy, którzy spotkali Jezusa powinni rzucać wszystko i iść za Nim? Kto wtedy uprawiałby pola, rodził i wychowywał dzieci, tworzył sztukę?

A jeśli chodzi o powołanie, to jestem przekonana że Bóg dał powołanie każdemu w jego sercu, w postaci pragnienia robienia czegoś. Zastanów się co chciałbyś w życiu robić, czego pragniesz i tym się zajmij. Ludzie mają różne powołania: do założenia rodziny, do bycia samotnym, do pójścia do zakonu, do wyjazdu na misje, do wolontariatu, do sztuki (muzyki, malarstwa itd), do pisania, do służby ojczyźnie w jakiś sposób... dużo tego jest. Każdy sposób życia i działania który sprawia, że świat jest lepszy i piękniejszy może być powołaniem.

Jeszcze raz podkreślam że szczególne jeśli chodzi o sztukę: piękno też jest rodzajem dobra i jako takie pochodzi od Boga! Nawet jeśli jakiś człowiek jest niewierzący - a może się tak stać z różnych powodów i niekoniecznie z jego winy - a uczciwie chce robić coś dobrego i wsłuchuje się w to co ma w sercu to też usłyszy swoje powołanie. Są pisarze czy piosenkarze którzy, chociaż niewrzący, swoją sztuką robią bardzo dużo dobrego. A skoro robią coś dobrego, to jaki jest powód żeby wyrzucać ich książki/płyty itd?

Cały "sęk" w byciu chrześcijaninem jest taki, że chrześcijanin po nawróceniu nie ma stać się jakimś "ufo" i odwrócić się od świata, ale przez swój udział w świecie (także kulturalny) przyczyniać się do odnowy tego świata bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności - nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał - w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. (Rz 8, 19-21). Nie może być tak, że stworzenie (ludzie i cały świat) "oczekuje objawienia się synów Bożych" a synowie Boży zabierają swoje zabawki i wychodzą z tej piaskownicy.

I to nie jest mój własny wniosek, to są poglądy przekazywane od samego początku chrześcijaństwa. To fragment "Listu do Diogneta", z II wieku, który zawiera charakterystykę życia i nauki chrześcijan:


A z moich prywatnych (więc nie wiem na ile słusznych w odniesieniu do innych) przemyśleń dodam, że takie "uciekanie w radykalizm" jest według mnie właśnie w jakiś sposób uciekaniem od swojego powołania. Człowiek chce za wszelką cenę być "święty" jak najszybciej i jak najdoskonalej, dlatego stara się żyć tak, jak w jego pojęciu jest idealnie, ale jednocześnie źle się z tym czuje i boi się tego, bo łączy się to z "poświęceniem" rzeczy które lubi i które ogólnie są dobre ale uważa że musi je odrzucić bo są "niechrześcijańskie". A zamiast tego wszystkiego powinien pomyśleć co lubi robić, cho chciałby robić, co stanowi jego "talenty" którymi mógłby się przysłużyć światu.

Więc, mówiąc krótko: nie staraj się być "święty na siłę", staraj się żyć dobrze i robić to co lubisz. Lepiej na tym wyjdziesz

Silva - powili normalnieję, to był kolejny "chwilowy" kryzys. Lektura nawiedzonych protestanckich for za każdym razem wywołuje podobne efekty tyle że odczuwam jakąś niezrozumiałą przyjemność w czytaniu tychże.

To czytaj te normalne.... choć po części ciebie rozumiem, mi czytanie forum FSSPX też podnosi ciśnienie lepiej niż kawa.

Tu nie chodzi o podnoszenie ciśnienia. Po prostu czasem mylę postawę chrześcijanina z postawą "uczonego w piśmie" - stąd ta fascynacja.

@wloczykij, tak naprawdę nikt nie wie, do czego powołuje nas Bóg. Trudno przewidzieć, czy będzie wymagał od nas życia w odosobnieniu, które znaczone będzie modlitwą, kontemplacją i odrzuceniem doczesności, czy pośle nas między ludzi, gdzie trzeba będzie się mierzyć ze "zwykłymi" codziennymi problemami i żyć "normalnie". Każda droga jest dobra dla pragnącego świadczyć, jednak najważniesze jest to, by nasze działania były zgodne z wolą Ojca - tylko wówczas nasze życie będzie mogło przynieść najbardziej obfity plon i dla Niego, i dla nas, i dla każdego człowieka. On ma przecież Doskonały Plan!

Tak jak wcześniej Tobie doradzano - warto wybrać się do księdza, a może i nawet nie do jednego (żeby skonfrontować ze sobą być może różne spostrzeżenia), pomyśleć o stałym spowiedniku, który jako "najbardziej wtajemniczony" w te sprawy, będzie Cię mógł kierować na ścieżkach wiary i pomagać rozeznawać własne powołanie. Samemu jest na pewno trudno mierzyć się ze sprzecznymi wewnętrznymi doświadczeniami.

A może właśnie jesteś powołany do tego rodzaju życia, dalekiego od Twoich "świeckich" planów? Oczywiście to sprawa rozeznania, więc potrzeba modlitwy w tej intencji, łaski i trochę czasu. Jeśli masz dobrą wolę, to reszta pozostaje w rękach Najwyższego. Byleby nie bać się iść za Jego głosem, choćby kosztem własnych planów, bo wiele razy okazało się, jak w przypadku świętych, że On wie najlepiej!

Tyle ode mnie. Pierwszy mój post...uff!

Pozdrawiam!

W wielu kościołach są oddzielne salki do spowiedzi. Przecież są w parafiach np. osoby starsze, które z uwagi na stan zdrowia nie mogą klęczeć i należy im zapewnić dogodne warunki do spowiedzi.
Najgorzej z tym jest w parafiach wiejskich, gdzie "wierny stoi raczej na pozycji straconej" i musi podporządkować się żądaniom lokalnej władzy kościelnej.
Można też zaproponować księdzu spacer przy kościele - łatwiej chodzić niż klęczeć.