To oficjalna wykładnia buddyjska czy tez twoja opinia??

Moja opinia - nic mi nie wiadomo o żadnej oficjalnej wykładni w tej kwestii.

Łatwiej żyć samemu niż w związku.
Związek to codzienny wysiłek, to trud i bezustanna troska o drugą osobę.
Stały, poważny związek jest wielką odpowiedzialnością za człowieka który z ufnością powierzył nam swoje życie i przyszłość.
Cóż, nie każdy jest w stanie podjąć taki wysiłek.

W pełni się z Tobą zgadzam! Wczoraj bowiem doszedłem do takiego samego wniosku. Brak towarzystwa to nie jest problem. Jest mi z tym źle, to prawda, ale są rzeczy dużo bardziej poważniejsze, o których nie chciałbym tutaj pisać (dotyczy to kogoś z rodziny, kto ma bardzo poważne problemy).

Niby osoby bi mają łatwiej, ale i tak nikogo nie mam na razie ^^

Zgadzam się z tobą, Rojza. Niesamowita odpowiedzialność i zarazem mozliwość porażki w dziedzinie, na której nam najbardziej zależy.
Czasem myślę, że ten wysiłek można podjąć tylko , gdy nie zdaje się sobie sprawy z przyszłych trudności.

pozdrawiam wszystkich samotnych!śledze od jakiegoś czasu to forum raczej się nie wypowiadam ale dziś zastanawiam się jak to możliwe że mając dużo przyjaciół znajomych tak naprawde każdy jest samotny przynajmniej ja tak odczuwam czy ktoś się zemną zgodzi?

[i]Chyba każdy z nas w pewnym momencie swojego życia odczuwa samotność; czasami jest ona chwilowa-taka mała depresja, ale problem pojawia się, gdy człowiek generalnie czuje się samotny-każdego dnia. Powodem jest tu brak możliwości dzielenia się swoimi uczuciami z innymi: bo ktoś nie zrozumie, bo wyśmieje, ...Tak wię zakładamy maski i udajemy wesołych i takich jak inni. Wszystko po to, aby jakoś funkcjonować wśród ludzi. Wiem, że nie każdy tak postępuje, ale jestem przekonana, że zdecydowana większość.W ten sposób jesteśmy samotni ze swoim prawdziwym Ja. Na pewno ulgę w tej samotności przynosi Bóg, ale jednak potrzebujemy też towarzystwa innych ludzi, lecz aby te kontkty z nimi były dla nas szczerą radością, potrzeba odwagi w wyznawaniu włsnych poglądów i wyrażania uczuć. Pozdrawiam

Często jest tak że przebywając wśród ludzi w jakimś towarzystwie odczuwa się pustkę bez Boga.

Samotność może otworzyć serce na Boga i daje możliwość, by zastanowić się co zrobić ze swoim życiem, by miało jakiś sens bez ingerencji innych ludzi którzy chcą narzucić swój sposób bycia który daleki jest od Boga.

Wiele do myślenia dały mi Twoje słowa...Dotąd traktowałam samotność jako coś zdecydowanie negatywnego; teraz myslę, że może i masz rację: rzeczywiści samotność wzbudza w nas refleksyjność i pozwala odkrywać Boga. Dla mnie jednak ten brak kontaktów z ludźmi stanowi ciągle pewien problem, ale mam nadzieję, że uda mi się w tym wszystkim odnaleźć... Sądzę, że Twoje słowa mi w tym pomogą........ dziekuję.........
.



Droga
zaglądam w głąb siebie
szukając ukojenia
znajduję nieufność
wobec siebie samej i innych

patrzę w tłum
szukając mocnych ramion
znajduję jedynie ciemne plecy
a moja wyciągnięta ręka napotyka tylko powietrze

czytam książki
szukając odpowiedzi
znajduję nieprzespane noce
oraz niepewność która we mnie narasta

patrzę na moje dotychczasowe życie
szukając drogi
znajduję bagno lub też szczere pole
w zależności od pogody

patrzę w niebo
szukając Boga
a On mówi, że długo czekał
na ten symboliczny gest

znalazłam
ukojenie
mocne ramiona
odpowiedź
Drogę

Moim zdaniem samotnosść to bycie wśród ludzi lecz czucie sie samotnym, wiem to troche dziwne bo bycie wsrod ludzi i przyjsciol chodz tak naprawde nie przyjaciol choc czujemy sie samotni . Samotność to bycie z innymi lecz poczucie opuszcenia i niezrozumienia chec przytulenia sie do kogos i wyzalenia gdy nikogo nie ma i siedzimy sami mimo, iz pewlno dookla nas ludzi. Cghcemy sie z kims podzielic naszymi smutkami i problemami a nie mamy z kim i zostajemy z tym sami . Mamy przyjaciol, rodzine a jenak jestesmy samotni . Myśle ze jedynym lekarstwem na samotność jest miłość - prawdziwa miłośc kiedy dajemy cos od siebie jak rowniez otrzymujemy. Tylko ona sprawi ze wszystko nabierze innych barw inie bedziemy czuc sie samotni wsrod ludzi.:)

zdarzaja się takie chwile że jestem w gronie ludzi np. w pracy ktoś opowiada a ja łapie się na tym że w głębi pytam o czym dana osoba mówi męczą mnie opowiadania o kimś kogo tak naprawde nie znamy co dopiero rozumiemy i takie sytuacje zmuszają do ucieczki w samotność do ciszy i spokoju może to z wiekiem przychodzi

pewnie nikt tego nie przeczyta i nie odpowie... zostawił mnie chłopak....kochałam go nad życie...jestem katoliczką,nie myśle o samobójstwie,nie "złoszcze się" na Boga...pewnie tak poprostu musiało być....ale ta samotność...ta pustka....jeśli ktoś ma to samo proszę,niech się tu odezwie...pozdrawiam....

Myślę, że spokojnie możesz się "pozłościć" - tzn. podzielic się z Bogiem tym, co czujesz: żalem, złością, bólem, pustką, smutkiem... Odczuwanie uczuć nie jest grzechem. Na racjonalne wytłumaczenie typu: "tak musiało być" - przyjdzie jeszcze czas.

już próbowałam...nic nie pomaga chyba jedynie czas...ale minęło już 3 miesiące,a boli tak samo oj ciężko tak żyć...ciężko