akacja napisała:
Nie jestem nastolatką, dlatego uczucie zakochania nie jest już możliwe ze względu na wiek

Akacjo!!!!!!!!

Nie ze względu na Twój wiek to jest nierealne, tylko ze względu na Twój rozwój umysłowy. Znam ludzi niepełnosprawnych, i Ich stać na to, by na swój sposób zrozumieć co to jest miłość. Tylko do Ciebie , nic nie dociera...Prosiłam o zamknięcie tematu, ale moderacja odrzuciła moją prośbę. Skoro wątek ciągnie się dalej, to widocznie jest bardzo ciekawy, i pouczający zwłaszcza dla ludzi młodych.
No cóż ja za stara jestem na zmiany, by inaczej spojrzeć na miłość..
Już pisałam , czym jest dla mnie miłość, i powtarzanie tego poraz kolejny, robi się po prostu nudne już. Akacja...proszę albo zacznij się leczyć, albo wyjedz jeszcze na jakieś rekolekcje...Zrób dobry uczynek..ok?
Mnie i tak nie pokochasz...więc mogę śmiało wysłać ten post ...

A mnie się fajnie to czyta, jeden z moich ulubionych wątków tutaj

Zakochiwanie się to przywilej nastolatek. Ja jak na swój wiek muszę myśleć poważniej o życiu. Dojrzałych, odpowiedzialnych decyzji nie podejmuje się pod wpływem emocji i bujając w jakiś obłokach. Tak trudno to zrozumieć o co mi chodzi.

haha, o życiu to Ty niestety nic nie wiesz, a 'dojrzalych i odpowiedzialnych' troche mi do Ciebie nie pasuje

ano trudno :] ale są tacy ludzie, którzy zamiast miłości świadomie wybierają swoiście rozumiany komfort - jedne kobiety wybiorą zamożnych, bo lubią życie na poziomie, drugie porządnych, bo nie będzie pił i bił itp. Ty na podobnej zasadzie akurat masz ciśnienie na religijnego. Twój wybór, ale nie myśl, że jest to "poważne myślenie o życiu", to patologia, to traktowanie małżeństwa jak biznes. Nie licz więc na przyklask i zrozumienie.
i wbrew temu co o sobie myślisz, nie jesteś dojrzała, przynajmniej nie emocjonalnie

Akacja, nie wiem, może ty miałaś inne wzorce w domu, wzorce zbyt solidne i surowe, a za mało było emocji i uczuć. Jak dla mnie to tak wygląda. I przy okazji Kościół urobił sobie z ciebie wzorowego wyznawcę i kontynuatora. W każdym razie, z tego co mi się wydaje, ważnym jest, by dzieciom przekazywać radość i miłość życia, potem ewentualnie do abstrakcji-Boga, Kościoła, oczywiście ograbiając w ten sposób dziecko z wolnego wyboru wyznania. Z tego, co piszesz, to chyba jedyne co byś mogła przekazać dzieciom, to wierność obrazowi Boga, jego przykazaniom.

akacjo, cała sfera uczuciowa, a także seksualna jest u Ciebie zupełnie zepchnięta. Żyjesz w dziwacznych schematach i mechanizmach. Postrzeganie rzeczywistości masz zaburzone. Żyjesz w świecie nierealnym, stworzonym przez Ciebie samą. Ten świat istnieje tylko w Twojej głowie. Dlatego nie potrafisz dojść z ludźmi do porozumienia i odwrotnie. Dodatkowo masz zupełnie dziwaczny obraz wiary, religijności i, niestety, Pana Boga.

Poszukaj psychoterapeuty, bo psycholog, do którego chodzisz nie wystarczy. Przerób swoje dzieciństwo, relacje z ojcem, matką, wszystkie zranienia. Inaczej nic nie zmienisz i nie będziesz szczęśliwą i zintegrowaną osobą.

P.S. Widziałam Cię i stwierdzam, że bardzo dużo brakuje Ci do otyłości. Skąd taka przesada? To tylko przykład na Twoje złe postrzeganie siebie.

Każdy ma prawo do swojego preferowanego typu.

Nie miałam wzorców wiary w domu. Sama próbowałam poznawać i pogłębiać wiarę przez chodzenie na oazę w wieku młodzieńczym, ale natrafiałam na opór rodziców. Jestem zraniona brakiem wiary w rodzinie. Nie chciałabym żyć w normalnej rodzinie o powierzchownym katolicyzmie.
Gdybym miała rodzinę, to tylko wtedy, gdy wiara byłaby w niej żywo praktykowana. Inaczej nie widzę sensu wychodzenia za mąż i wolałabym pozostać sama.

Dlaczego i na jakiej podstawie stawiasz taką diagnozę?

Ja jestem mężatką od 10 lat te 10 lat dużo dało, dobra szkoła
zycia. Były okresy kiedy ścieraliśmy się, były też takie myślenia bardziej
o sobie. Teraz kochamy się inaczej niż na początku, po prostu głębiej,
można powiedzieć, że teraz to naprawdę się kochamy.
Oczywiście wcześniej też, ale teraz z perspektywy czasu widzę, że to jest
tak jak mówią, że to są takie etapy - poznawania się tak na co dzień,
uczenia się siebie, później uczenia wyrzekania się własnej wygody, uczenie się bycia dla drugiego.

Dużo nauczyły nas dzieci, bo wymagają wiele wysiłku, a co za tym idzie
wyrzekania się własnych przyjemności i tak właśnie trzeba trochę
traktować współmałżonka, duzo mu dawać z siebie. Wtedy jest to
najbardziej naturalne, że drugie z małżonków postępuje w ten sam sposób.


Wiadomo, czasami posprzeczamy się, czasami pozłościmy na siebie, ale
to jest wszystko w normie.
Zresztą mówi się , że jedni z Marsa, drudzy z Wenus, kobiety bardziej
emocjami, męzczyźni bardziej rozumem i tak to jest

I w tym wszystkim jest Bóg, jest najważniejszy, we wszystkim, co robimy On jest !


Ale do tego dojrzewaliśmy, można powiedzieć, że ciągle dojrzewamy, uczymy się oddawać mu każdy dzień, każde działanie....


Akacjo

Nie można kogoś przekreślać, bo jest za mało religijny, kto wie, czy On kiedyś nie będzie bardziej religijny ode Ciebie ?
Czy kiedy doświadczysz kryzysu wiary, pustyni, czy wytrwasz?
Czy nie okażesz się słaba?

Każdą napotkaną osobę trzeba przemodlić, oddać Panu Bogu, bo tak naprawdę my samy nic nie możemy.

Jeżeli będziesz sama decydować, tzn. że jesteś samowystarczalna, więc po cóż Ci wtedy Bóg, wiara ?

Może będzie to śmiałe co powiem ale niech się dzieje co chce. Ścianka ma rację pod jednym względem. Obowiązkiem rodzica jest wpoić dziecku podstawowe wartości , dzięki którym można będzie nazwać go dobrym człowiekiem. Nie uważam że fundamentalne wychowanie w duchu jakiegokolwiek wyznania będzie dla dziecka szczęśliwe, ponieważ narzucono mu religię zanim dziecko stało się istotą świadomą. Przez to może mieć ograniczone spojrzenie na świat. Człowiek jest istotą wolną, ma prawo stanowić o sobie wedle własnej woli, a decyzja o wyznaniu podjęta przez jego rodziców zazwyczaj umieszcza go na stałem w pewnej wspólnocie (niektórzy tego chcą inni nie). A wyznawanie religii tylko dlatego że zostało się w niej wychowanym i nie miało się wyboru nigdy nie będzie tak szczere tak jak religijność człowieka który sam wybrał swoją wairę (lub ewentualnie jej brak).

no i dlatego też napisałam:



problem jedynie w tym, że forsujesz go jako prawidłowy

Mysle, ze i forumowicze jak i ja sama jestesmy juz zmeczeni Twoim uporem, Akacjo, dlatego nie ma sensu ciagniecia tematu do rozmiarow sagi rodu, tymbardziej, ze juz kilkakrotnie sugerowano zamkniecie tematu, tak wiec go zamykam.