Przede wszystkim zostawmy małżeństwo, bo nie o tym ten wątek. Na temat zdrady małzeńskiej można porozmawiać w innym.


Po co tyle emocji? Mojego zdania nie zmienisz. Nadal uważam, że w pewnych granicach - jak najbardziej można, choć nigdy nie "odbijałam" bo podobnie jak Rita uważam, że od odbijania są faceci, kobiety mają inną rolę( patrz post Rity). Zresztą nie musiałam odbijać.
Ale i owszem - byłam odbijana. I nic nie widziałam w tym złego. Ja chłopakowi, temu, czy innemu z którym byłam - nie przysięgałam dozgonnej miłości i wierności. I nie zamierzałam również z nikim być z litości, tylko dlatego, że cierpi.
Taka byłam "bez serca".

A propos człowieka zajętego: Dziś jest zajęty kimś, a jutro może być zajęty kimś innym. Tak czy siak, prawdziwe uczucie przetrwa wszystkie próby.

Aha. Czyli jak ktoś odbije komuś żonę to jest to zdrada, a jak partnerkę to tylko odbicie. Gratuluję.



Stereotypy.



Fajne związki w takim razie. Nie dziwię się, że się rozpadły skoro nie zakładałaś dozgonnej miłości i wierności.



Tak samo w małżeństwie.

Jakieś herezje. Nie sadzę by to było rzeczywiste stanowisko KK w tych sprawach.

Trzeba by chyba rozróżnić między związkiem a znajomością. Trudno przecież już przy pierwszym spotkaniu zakładać dozgonną miłość i wierność. Podobnie na drugim czy trzecim... Czy tzw. "chodzenie ze sobą" to już związek, czy jeszcze bliższa znajomość?

Hie, hie. Jeśli nie widzisz różnicy pomiędzy związkiem małżeńskim a związkiem partnerskim, to ja "gratuluję". Poza tym tu nie chodzi o żadną zdradę, bo zdrada jest zdradą niezależnie w jakim związku.



Ręce opadają jak coś takiego czytam. Jak miałem dziewczynę w przedszkolu to w sumie racja, obiecywałem sobie z nią dozgonną miłość. Później jednak, dużo później, związek polegał na tym, by zobaczyć, czy chcemy sobie to obiecać.

A tak w ogóle:
Osobiście jestem w związku z dziewczyną już trzy lata (etap założenia o dozgonnej miłości i wierności mamy dawno za sobą) i przez ten czas na palcach ręki nie zliczyłbym ilu kolesi podkochiwało się w mojej lubej. W tym były trzy przypadki bardzo natarczywych kawalerów, a jeden to próbował ponad rok zarywać, knuć, kombinować (co mnie strasznie denerwowało i takie coś uważam za niegodziwe). Jednak większość z nich od razu dostało sygnał "nie masz szans" i poszli inną drogą.

Pozdrawiam

W żadnym wypadku herezje . Pan J. to całkiem znany teolog - ma na swoim końcie kilka publikacji. Nie będę podawał nazwiska, bo skoro podpisuje się jako J. to widocznie chce by tak zostało , ale jak komuś zależy to mogę udzielić drobnej podpowiedzi . To co odpowiedział tamtej czytelnicce chyba nie było oficjalnym stanowiskiem KK w sprawach podrywania dziewczyn, bo nie sądzę by takie istaniało.

Tak jak ktoś wspominał na ocenę moralną takiego 'odbicia' składa się sposób w jaki się próbuje i sytuacja tego związku. Czym innym jest zasugerowanie, że dziewczyna Ci się podoba, a czym innym natarczywe nachodzenie gdy powiedziała, że nie masz szans. Ocena zależy też od tego jak owa para jest ze sobą. Jeśli ich związek trwa pięć lat to nawet jeśli nie są małżeństwem oboje mają solidne podstawy by sądzić, że będą ze sobą do końca. Czym innym jest 'odbicie' dziewczyny ze związku, który trwa tydzień, a czym innym wejść w dniu ślubu z tekstem; Andżeliko nie rób tego, bo Cię kocham! (choć o dziwo gdy coś takiego dzieje się w filmie to nazywamy to happy end'em ).

SweetChild:



Ej nie no, myślałem, że to oczywiste, iż rozmawiamy o związkach powaznych, a nie trwających tydzień, miesiąc czy dwa. Myślę, że można przyjąć jako taki czas jednego roku. Po tym czasie już para zna się w miarę dobrze i można mówić o _poważniejszym_ związku.

Po cichu:



Powiedz to monice (o zdradzie). Bo wg tego co pisała to odbijanie dziewczyny to nie zdrada, a żony owszem.
I nie, mogę nie widzieć różnicy pomiędzy małżeństwem, a związkiem. Ludzie tak ze sobą żyją i są szczęśliwi. Wg was w taki nieformalny związek można ingerować, a w małżeństwo już nie. To jakaś kpina.



Patrz to co napisałem SweetChildowi.



No i fajnie, ciesz się swoim szczęściem. Ale teraz załóżmy, że Twoja dziewczyna uległa zalotom jakiegoś amigo i odeszła do niego. Wg stanowiska jakie reprezentujecie to nie powinieneś mieć pretensji, a amigo NIE ZROBIŁ NIC ZŁEGO. Jednak czy aby na pewno?

Pewnie powiesz, że to dobrze gdyby tak się stało bo byś zobaczył, że dziewczyna naprawdę Cię nie kocha. A jeśli po dwóch miesiącach by chciała do Ciebie wrócić? Pewnie byłoby Ci ciężko, a zaufanie w związku zostałoby nadszarpnięte. I o to w tym wszystkim chodzi.

kastor:

Sorry chłopie, ale ten ksiądz, o ile to ksiądz, gada herezje i głupoty. To, że on ma takie zdanie nie znaczy, że jest to zdanie KK. A nawet gdyby było to cóż, było by głupie i nieprzemyślane.

A ja się zgadzam z powyższym.
Jakie herezje? Jaki grzech? Czy każdy związek musi zawierać poważne deklaracje? A jeżeli nie zawiera, to nadal nie widzę nic złego w "odbiciu" czyli rozłożeniu tak naprawdę czegoś, czego i tak nie było. Bo co to za miłość skoro uleciała pod wpływem owego amigo?



Nie tak samo. Małżeństwo jest poprzedzone przysięgą małżeńską, której nie ma w każdym sobie związku.

OK, ale tę samą logikę można zastosować również do miłości małżeńskiej. Mógłbym przecież argumentować: wolno mi próbować rozbić małżeństwo, bo jeśli łączy ich prawdziwa miłość, to i tak mi się nie uda, a jak nie, to nie ma czego żałować. Załóżmy dla uproszczenia, że jestem singlem a małżeństwo nie ma dzieci.

Generalnie ja też wierzę w niezłomną siłę prawdziwej miłości, ale czy takowa jest możliwa w wykonaniu zwykłych, nieidealnych śmiertelników? Wolałbym tego nie testować na swoim małżeństwie...

Nie, nie i jeszcze raz nie. Małżeństwo to związek (wg chrześcijan) nierozerwalny i choćby dlatego nie wolno w niego wkraczać.
Ponadto ingerencja osób trzecich w małżeństwo może się równać cudzołóstwu; analogia taka nie zachodzi w przypadku osób wolnych.

OK, na tym hipotetycznym przykładzie chciałem tylko wykazać słabość argumentacji "jak łączy ich prawdziwa miłość, to związek i tak przetrwa" ewentualnie "nie ma co żałować miłości, która nie przetrwała próby uwodzenia. Twoje kontrargumenty rozumiem, ale nie uważam ich za przekonujące w takim stopniu, aby pozbyć się wątpliwości przed rozbijaniem związków niesakramentalnych.

Nie no, związku niesakramentalnego z dzieckiem czy dziećmi też rozbijać nie wolno. Bo to już rodzina, mimo że żyją bez skaramentu. Chodziło mi bardziej o takie sobie dość lużne chodzenie bez większych zobowiązań.


A od kiedy o powadze związku decyduje jego długość? I co to właściwie za wyznacznik? To jak są pięć miesięcy to nie może być poważnie, a po roku - już może? I dlaczego taka para ma mieć na siebie "wyłączność"?
Przecież ten właściwy czy ta właściwa może się dopiero pojawić...
Nie znasz takich przypadków, że chodzili ze sobą latami, a ślub był po kilku miesiącach zupełnie z kimś innym i wcale nie z powodu ciąży?

Hehe wiedziałem że poruszyłem trudny temat . Dochodzę więc do wniosku że można się starać o dziewczynę jakby zerwała z tym gościem. Natomiast jątrzyć i robić podchody nie warto bo raz że to rzeczywiście nieeleganckie(jak ja bym się czuł na miejscu tego chłopaka) a dwa jak się nie uda to będzie mocno bolało...Ktoś słusznie wspomniał że relacje damsko-męskie są znacznie trudniejsze od nawet najbardziej skomplikowanych działań matematycznych.

Nie wiem jak Ty postrzegasz miłość, ale ja moją dziewczynę kocham i deklaruję jej, że będę ją kochał całe życie. Mimo, iż nie mamy ślubu, czaisz? Wiem, jak my śmiemy w ogóle, to dziecinne i bez sensu. Bo nie ma małżeństwa. Spooky.



A gó.wno. Małżeństwo też można rozbić i nie udawaj, że tak nie jest. No chyba, że w Twoim idealnym świecie. W rzeczywistości niestety jest tak, że i najlepsze małżeństwa się rozpadają. Mimo, iż przysięgali. Człowiek jest słaby.



Wali mnie jaki to związek wg chrześcijan. I podejrzewam, że osobę wkraczającą w taki związek też to będzie walić. Ona się zakochała/zadurzyła, ona chce być z kimś zajętym, ona zrobi wszystko by osiągnąć cel.



A od kiedy o powadze związku decyduje małżeństwo?

Dlaczego ma mieć wyłączność? BO SĄ RAZEM do jasnej cholery. R A Z E M. Z W I Ą Z E K. Może dla Ciebie to gó.wno, ale dla tej pary to związek, miłość, szczęście. Uważasz, że każdy ma prawo w niego wkraczać bo "to nie małżeństwo i ta właściwa osoba może się dopiero pojawić"? Fajna z Ciebie katoliczka akceptująca rozwalanie związków. Żal mi takich ludzi.



A nie znasz przypadków, w których para wzięła ślub, a po pół roku się rozstała?

Sory za lekko niekulturalne słowa, ale już nie wyrabiam.