Jeżeli czyjaś praca jest potrzebna lub pomaga innym w odpoczynku i do tego ten człowiek nie zaniedbuje odpoczynku w ogóle (np. ma inny dzień wolny) to nie popełnia grzechu. O ile wiem praca w radiu, tak samo jak np. prowadzenie kawiarni albo praca w straży pożarnej nie jest grzechem.

Wiecie co? A może tak zamiast dzielić włos na czworo, zastanawiać się który grzech cięższy a który cudzy - po prostu by się pomodlić? I za rodziców z tym prądem/abonamentem/czym tam jeszcze i za siebie? Na zdrowie wyjdzie i Panu Bogu na pewno się spodoba.

Ja się chcę tylko dowiedzieć...

I bardzo słusznie.

Polecam lekturę: Sakrament Pojednania, zwłaszcza odpowiedź na drugie pytanie:


Lepiej bym tego nie ujął.

A ja dalej nie znam odpowiedzi na moje..

Liam rozumiem, ale mimo wszystko.., bo jak mam to zastosować skoro dalej nie mam pewności czy to co robię jest dobre (chodzi o te moje pytanie).

Uważam że to, co robisz jest dobre, skoro intencje Twojego serca są dobre. Koncentrowanie się na poszczególnych grzechach - ciężkich czy lżejszych - to dla mnie ograniczanie Pana Boga. On zna przede wszystkim Twoje serce. I mam nadzieję, że z tego nas będzie rozliczał, a nie z tego ile razy splunąłem na chodnik, powiedziałem brzydkie słowo czy co tam innego.

Odpowiedź może Ci dać tylko Twoje własne sumienie. Módl się do Boga o rozeznanie, kiedy nie jesteś pewien.

Hm. Dziękuję

Jest na temat bo pecetowi chodziło o czytanie wiadomości, które pracownicy serwisu dodają do GG w niedzielę - zatem czy grzeszą i czy czytelnicy pośrednio uczestniczą w tym grzechu. Przynajmniej tak zrozumiałem pytanie...

Osobiście polecałbym lekturę Ewangelii o szabacie i generalnie przestrzeganiu prawa. Jezus całkiem sporo wypowiadał się na ten temat: Łk6,1-5;9 Łk11,37-41 Łk13,14-16 Łk14,1-5 Łk18,11-14

Odświeżam temat. Mam pytanie: co powinno się zrobić w sytuacji, kiedy nauczyciel w czasie lekcji łamie 2 przykazanie? (nie żeby jakoś ciągle, ale czasem mu się zdarza)

odpowie ktoś? czy grzech nie zwracać uwagi?

Ja bym nie zwracała na tu uwagi, ale to tylko moje zdanie. Od momentu założenia tego tematu, stwierdziłam, że nie warto upominać, bo to i tak nic nie da. Grzech to indywidualna sprawa każdego człowieka. A przez upominanie mogą Cię zgnoić, zwłaszcza, że to jest nauczyciel, a więc ja bym nie radziła tego robić. Zresztą przykład, który podałeś wg. mnie nie posiada ciężkiej materii, zaliczyłabym go do grzechów lekkich, człowiek czasem nie panuje nad tym co mówi, może być to przyzwyczajenie.

Ale ostateczna decyzja należy do Ciebie.

U mnie upominanie np. aby pójść w niedzielę do Kościoła, albo zachowywać post, skończyło się tym, że rodzina się ze mnie teraz nabija.

tomek343
Wszystko zależy. Głównie od szans na skutki takiego upomnienia.

Jeżeli nauczyciel jest w porządku, szanuje uczniów i liczy się z ich zdaniem to możesz spróbować po lekcji podejść do niego i powiedzieć, że takie zachowanie jest według ciebie niewłaściwe i czy mógłby przestać się tak zachowywać choćby z szacunku do ciebie (raczej nie radzę wyskakiwać z tekstem "to grzech i będzie pan potępiony"). Ale jeśli ten nauczyciel należy do gatunku takich, którzy przychodzą, mówią co mają do wyjścia i wychodzą albo traktują uczniów z góry to sądzę, że to chyba nie będzie miało sensu.

Jeśli upomnisz nauczyciela na pewno będziesz miał zasługę (niezależnie od efektów), ale jeśli nie upomnisz to sądzę że nie będziesz miał grzechu. Nauczyciel w hierarchii społecznej stoi wyżej od ciebie i to on powinien cię wychowywać a nie ty jego. Upominanie przez dzieci czy młodzież rodziców, nauczycieli, wychowawców itp. nie należy do ich obowiązków.

Co do pytanie o drugie przykazanie, to polecam wątek:
http://www.katolik.pl/forum/read.php?f= ... 111829&v=f



Wiesz... miałem w życiu sytuację, w której upominałem (nie lubię słowa "upominać", wolę: mówiłem o stanowisku swoim i Kościoła i sprzeczności z czyimś postępowaniem) w sprawie, która miała nikłe szansę na zmianę (należy do takich, w których człowiek uporczywie trwa). Co więcej, robiłem to nie raz (bo nie raz rozmowa schodziła na temat wiary, nauczania Kościoła, itd.). Oczywiście na ile mogłem z miłością i bez potępiania. I co się okazuje? Ta osoba postanowiła zmienić to. Nie od razu po moim stwierdzeniu. I nie twierdzę, że to moja zasługa. Ale sądzę, że gdybym w tamtych momentach ja - który jestem widoczny jako bardzo wierzący - nie zareagował, to ta osoba mogłaby żyć w stanie błogiej akceptacji swojego grzechu. Każdy wierzący, który daje świadectwo swojej wiary (także przez tzw. upominanie) jest dla innych jak kolejny stopień schodów do wyjścia z grzechu. Czasem tych stopni potrzeba więcej, czasem potrzeba dużo czasu, nie zawsze się udaje, ale warto!

A grzech, to jest na tyle poważna sprawa, że warto poświęcić swoją wygodę. Taki krzyż . Ale wierz mi - warto było spróbować! Przecież nikt nie mówi, żebyś co tydzień im to powtarzała.