Proponuję uspokoić dyskusję.
Instrukcja warunkowa jak sama nazwa wskazuje jest INSTRUKCJĄ!
Jest instrukcją zrozumiałą dla każdego programisty i oznacza co następuje:
if W then A else B
W tłumaczeniu na polski:
Jeśli zajdzie warunek W (np. X<Y) to musisz wykonać blok instrukcji A
Jeśli zajdzie warunek ~W (tu. X>=Y) to musisz wykonać blok instrukcji B

KONIEC!
To jest super jasne i precyzyjne zrozumiałe dla każdego.

Weźmy teraz wyrażenie zefcia:
if W then W else B

Poproszę Zefica o przetłumaczenie tego badziewia na polski.
Co to znaczy pierwsze W i co to znaczy drugie W bo z zapisu zrozumiałego dla każdego programisty wychodzi dokładnie to:
Jeśli zajdzie warunek W (np. X<Y) to musisz wykonać W ?!
Jeśli zajdzie warunek ~W (tu. X>=Y) to musisz wykonać blok instrukcji B

Czy widzisz jaka kompromitacja twórców pytona?


Nie w "pewnych" tylko w absolutnie wszystkich od asemblera po dowolny język programowania.
Jeśli twierdzisz że jest inaczej to podaj kontrprzykład.
Instrukcja warunkowa „if W then A else B” występuje w kodzie programu i dotyczy kodu programu (jest programem), tak więc to jest instrukcja, żadne wyrażenie. Powoduje ona rozgałęzienie w programie zależne od warunku W i jest FUNDAMENTEM wszelkich języków programowania.

Zefciu, ty umiesz czytać ze zrozumieniem?

Napisałem:
If (warunek p) then q else ~q
… a ty bredzisz że to nie jest instrukcja?

Po pierwsze i najważniejsze: naucz się odróżniać instrukcję warunkową od czegokolwiek innego.
Jeśli napisałem że to jest instrukcja warunkowa zrozumiała dla każdego programisty- matoła to nie chrzań mi że to nie jest instrukcja bo zejdziesz poziom niżej


Co to znaczy wyjątkowo?

Zapis:
if p then q else ~q
Zawsze musi być odczytany jednoznacznie jako:
Jeśli zajdzie p to wykonaj blok instrukcji q
p=>q
Jeśli zajdzie ~p to wykonaj blok instrukcji ~q
~p=>~q
… a to jest oczywista równoważność:
p<=>q = (p=>q)*(~p=>~q)
cnd

Operatory OR i AND mają tyle wspólnego z instrukcją warunkową, będąca ewidentną równoważnością co pies z kurą.

Zapis:
if p then q else ~q
to ewidentna instrukcja warunkowa:
Jeśli zajdzie p to wykonaj blok instrukcji q
p=>q =1
Jeśli zajdzie ~p wykonaj inny blok instrukcji, czyli blok różny od q (~q)
~p=>~q =1
Całość to oczywista równoważność:
p<=>q = (p=>q)*(~p=>~q)

Zapis w którym p jest tym samym co q:
if p then p else q
Jest ewidentnym idiotyzmem a nie instrukcją warunkową.
Z tego powodu ten zapis można rozumieć jak się chce np. u twórców pytona oznacza:
Y=p+q

Równie dobrze twórcy pytona mogli sobie zdefiniować operator OR tak:
bleble p kuku q
Jeśli przyjmą że to jest definicja operatora OR:
Y=p+q
to mogą se taki zapis używać a kompilator poprawnie to rozpozna jako:
Y=p+q

Wykłady z algebry Kubusia
… z podziękowaniem dla Zefcia.

Temat:
Instrukcja warunkowa
Implikacje urojone


Warunek = mam mięso w lodówce

Jeśli mam mięso w lodówce to zróbmy sobie kotlety inaczej chodźmy na kebaba
if mięso w lodówce then zróbmy kotlety else chodźmy na kebaba
Tożsame instrukcje cząstkowe to:
if mieso (M) w ldówce then zróbmy kotlety
if brak mięsa w lodówce (~M) then chodźmy na kebaba

Oczywiście to „pójdziemy na kebaba” można tu zastąpić czymkolwiek np.
- pójdziemy do kina
- zaśpiewamy piosenkę
- podskoczymy trzy razy
etc
… dla matematyki to bez znaczenia.

Pierwsze zdanie jest ewidentną obietnicą która na mocy definicji jest implikacją prostą.
A.
Jeśli mam mięso w lodówce to zróbmy sobie kotlety
M=>KT =1
p=>q =1
Mięso w lodówce jest warunkiem wystarczającym => abyśmy zrobili kotlety
Prawdziwość warunku wystarczającego A wymusza fałszywość kontrprzykładu B.
B.
Jeśli mam mięso w lodówce to możemy nie zrobić kotletów
M~~>~KT =0 - zakaz łamania obietnicy A
p~~>~q=0

… a jeśli nie mam mięsa?
Na mocy definicji to jest implikacja prosta, stąd:
M=>KT = ~M~>~KT
C.
Jeśli nie mam mięsa w lodówce to możemy ~> nie zrobić kotletów
~M~>~K =1
~p~>~q =1
Brak mięsa w lodówce jest warunkiem koniecznym ~> abyśmy nie zrobili kotletów
Dlaczego?
Mama do Jasia:
Cholera nie ma mięsa, Jasiu skocz do Bidronki i kup mięso.
Jasiu po 15 min wraca z mięsem.
stąd:
D.
Jeśli nie mam mięsa w lodówce to możemy ~~> zrobić sobie kotlety
~M~~>K =1
~p~~>q =1
Oczywiście całość to implikacja prosta z ewidentnym „rzucaniem monetą” po stronie ~M.

…ale!
Dołożymy do tego kolejną obietnicę wynikającą z instrukcji warunkowej:
E.
Jeśli nie będzie mięsa w lodówce to chodźmy na kebaba
~M=>(KB=~KT) =1
~p=>~q =1
Brak mięsa w lodówce jest warunkiem wystarczającym => abyśmy poszli na kebaba, czyli rezygnujemy z kotletów (KB=~KT).
Kontrprzykład dla zdania E to zdanie F.
F.
Jeśli nie będzie mięsa w lodówce to możemy ~~> nie iść na kebaba
~M~~>(~KB=KT) =0 - złamanie gwarancji matematycznej E
~p~~>q =0

… na mocy definicji zdanie E to obietnica (=implikacja prosta), mamy zatem:
~M=>(KB=~KT) = M~>(~KB=KT)
G.
Jeśli będzie mięso w lodówce to możemy ~> nie jeść kebaba
M~>(~KB=KT) =1
p~>q =1
Mięso w lodówce jest warunkiem koniecznym ~>, abyśmy nie jedli kebaba
lub
H.
Jeśli będzie mięso w lodówce to możemy ~~> jeść kebaba
M~~>(KB=~KT) =1
p~~>~q =1

Zauważmy że zdanie H jest tu sprzeczne z obietnicą A, jednak iloczyn logiczny w instrukcji warunkowej wytnie nam to zdanie co zobaczymy za chwilę.

Przyjmujemy sztywny punktu odniesienia zgodnie ze zdaniem A.
A: M=>K =1
p = mięso
q = kotlety

Jednoczesne złożenie obietnic A i E to iloczyn logiczny funkcji:
(p=>q)*(~p=>~q)
co jest oczywistą równoważnością:
p<=>q = (p=>q)*(~p=>~q)

Jak poprawnie złożyć w postaci iloczynu logicznego zdania A i E?

Jest oczywistym, że druga obietnica (po stronie ~p) dotyczy tego co musimy zrobić w punkcie C, czyli musi być zapisana dokładnie jak wyżej.
Zdania G i H musimy umieścić w obszarze AB456, czyli tylko i wyłącznie tak.

Funkcja jaką otrzymamy po wymnożeniu logicznym:
(p=>q)*(~p=>~q)
to oczywiście równoważność o definicji symbolicznej w obszarze ABCD789 niżej.

Kodowanie równoważności symbolicznej z obszaru BCD789.

Dla kodowania zgodnego ze zdaniem RA otrzymujemy zero-jedynkową definicję równoważności w logice dodatniej (bo q):
RA: p<=>q
Prawa Prosiaczka:
(p=1)=(~p=0)
(q=1)=( ~q=1)

Dla kodowania zgodnego ze zdaniem RC otrzymujemy zero-jedynkową definicję równoważności w logice dodatniej (bo q):
C: ~p<=>~q
Prawa Prosiaczka:
(~p=1)=(p=0)
(~q=1)=(q=1)


Tożsamość kolumn wynikowych 6 i 9 jest dowodem formalny prawa algebry Boole’a:
R1: p<=>q = ~p<=>~q

W przełożeniu na naszą instrukcję warunkową:
if mięso w lodówce then zróbmy kotlety else chodźmy na kebaba
Mamy!
Zrobimy kotlety wtedy i tylko wtedy gdy jest mięso w lodówce
KT<=>M = (KT=>M)*(~KT=>~M)

Pójdziemy na kebaba (KB=~KT) wtedy i tylko wtedy gdy nie ma mięsa w lodówce
~KT<=>~M = (~KT=>~M)*(KT=>M)

Doskonale widać, że w tej instrukcji warunkowej o wszystkim decyduje człowiek.
Jednak zawsze zachodzi poniższa tożsamość jeśli instrukcja warunkowa jest spełniona w 100%:
Instrukcja warunkowa = operator równoważności

Zauważmy że w świecie niezależnym od człowieka czyli w matematyce i przyrodzie nie ma tak lekko.
Tu wszystko jest niezależne od chciejstwa człowieka.
if pada then są chmury else nie ma chmur
Instrukcje cząstkowe są tu następujące:
if pada then są chmury
P=>CH =1
if nie pada to nie ma chmur
~P=>~CH =0
Drugie zdanie jest fałszywe, dlatego nie uzyskamy tu równoważności.
P<=>CH = (P=>CH)*(~P=>~CH) = 1*0 =0

W równoważności niezależnej od człowieka mamy:
if trójkąt prostokątny then suma kwadratów else nie suma kwadratów
Instrukcje cząstkowe są tu następujące:
if trójkąt prostokątny then suma kwadratów
TP=>SK =1
if nie trójkąt prostokątny then nie suma kwadratów
~TP=>~SK =1

Stąd mamy bezpośrednio definicję symboliczną równoważności:

Oczywiście można się tu bawić w implikacje urojone niedostępne w naszym wszechświecie w sposób analogiczny do obietnic gdzie wszystko zależy od człowieka co analizowaliśmy wyżej.

Równoważność z uwzględnieniem implikacji urojonych będzie tu następująca.
A.
Jeśli trójkąt jest prostokątny to na pewno => zachodzi suma kwadratów
TP=>SK = [TP*SK=TP] =1
p=>q =1
Definicja warunku wystarczającego => spełniona bo zbiór TP zawiera się w zbiorze SK
Warunek wystarczający A wymusza fałszywość kontrprzykładu B
B.
Jeśli trójkąt jest prostokątny to może ~~> nie zachodzić suma kwadratów
TP~~>~SK = [TP*~SK] =0
p~~>~q =0
bo zbiory TP i ~SK są rozłączne

… a jeśli trójkąt nie jest prostokątny?
W implikacji urojonej również obowiązuje prawo Kubusia:
TP=>SK = ~TP~>~SK
C.
Jeśli trójkąt nie jest prostokątny to może ~> nie zachodzić suma kwadratów
~TP~>~SK = [~TP*~SK = ~SK] =1
~p~>~q =1
Definicja warunku koniecznego ~> spełniona bo zbiór ~TP zawiera w sobie zbiór ~SK
Oczywistość z powodu tożsamości zbiorów TP=SK która wymusza tożsamość zbiorów ~TP=~SK
Na mocy definicji implikacji w zdaniu D mamy jedynkę.
D.
Jeśli trójkąt nie jest prostokątny to może ~~> zachodzić suma kwadratów
~TP~~>SK = ~TP*SK =1
~p~~>q =1
Oczywiście ta jedynka jest jedynką urojoną niedostępną w naszym wszechświecie, stad całość nazywamy implikacją urojoną

Dla każdego normalnego matematyka jest oczywistością iż w naszym wszechświecie w zdaniu D wyżej musi być ZERO!

Stąd mamy następujący warunek wystarczający prawdziwy.
E.
Jeśli trójkąt nie jest prostokątny to na na pewno nie zachodzi suma kwadratów
~TP=>~SK = [~TP*~SK=~TP] =1
~p=>~q =1
Warunek wystarczający => spełniony bo zbiór ~TP zawiera się w zbiorze ~SK
Prawdziwość zdania E wymusza fałszywość kontrprzykładu F.
F.
Jeśli trójkąt nie jest prostokątny to może ~~> zachodzić suma kwadratów
~TP~~>SK = [~TP*SK] =0
~p~~>q =0
bo zbiory ~TP i SK są rozłączne

… a jeśli trójkąt jest prostokątny?
Tu również możemy się bawić w implikacje urojone gdzie zachodzi prawo Kubusia:
~TP=>~SK = TP=>SK
G.
Jeśli trójkąt jest prostokątny to może ~> zachodzić suma kwadratów
TP~>SK = [TP*SK=SK] =1
p~>q =1
Definicja warunku koniecznego spełniona bo zbiór TP zawiera w sobie zbiór SK
Oczywistość z powodu tożsamości zbiorów P=SK
Na mocy definicji implikacji w zdaniu H mamy tu jedynkę.
H.
Jeśli trójkąt jest prostokątny to może ~~> nie zachodzić suma kwadratów
TP~~>~SK = [TP*~SK] =1
p~~>~q =1
Oczywiście ta jedynka jest jedynką urojoną niedostępną w naszym wszechświecie, stad całość nazywamy implikacją urojoną

Dla każdego normalnego matematyka jest oczywistością iż w naszym wszechświecie w zdaniu H wyżej musi być ZERO!

Przypomnijmy naszą instrukcję warunkową:
if trójkąt prostokątny then suma kwadratów else nie suma kwadratów
Instrukcje cząstkowe są tu następujące:
if trójkąt prostokątny then suma kwadratów
TP=>SK =1
if nie trójkąt prostokątny then nie suma kwadratów
~TP=>~SK =1

Jak poprawnie złożyć w postaci iloczynu logicznego zdania A i E?

Jest oczywistym, że warunek wystarczający E: ~p=>~q dotyczy tego co musi zachodzić w naszym wszechświecie w punkcie C, czyli musi być zapisany dokładnie jak wyżej.
Zdania G i H musimy umieścić w obszarze AB456, czyli tylko i wyłącznie tak.

Funkcja jaką otrzymamy po wymnożeniu logicznym:
(p=>q)*(~p=>~q)
to oczywiście równoważność o definicji symbolicznej w obszarze ABCD789 niżej.

Kodowanie równoważności symbolicznej z obszaru BCD789.

Dla kodowania zgodnego ze zdaniem RA otrzymujemy zero-jedynkową definicję równoważności w logice dodatniej (bo q):
RA: p<=>q
Prawa Prosiaczka:
(p=1)=(~p=0)
(q=1)=( ~q=1)

Dla kodowania zgodnego ze zdaniem RC otrzymujemy zero-jedynkową definicję równoważności w logice dodatniej (bo q):
C: ~p<=>~q
Prawa Prosiaczka:
(~p=1)=(p=0)
(~q=1)=(q=1)


Tożsamość kolumn wynikowych 6 i 9 jest dowodem formalny prawa algebry Boole’a:
R1: p<=>q = ~p<=>~q

W przełożeniu na naszą instrukcję warunkową:
if trójkąt prostokątny then suma kwadratów else nie suma kwadratów
Mamy!
Trójkąt jest prostokątny wtedy i tylko wtedy gdy zachodzi suma kwadratów
TP<=>SK = (TP=>SK)*(~TP=>~SK) =1*1 =1

Trójkąt nie jest prostokątny wtedy i tylko wtedy gdy nie zachodzi suma kwadratów
~TP<=>~SK = (~TP=>~SK)*(TP=>SK)

Podsumowanie:
1.
Instrukcja warunkowa:
if p then q else ~q
to zawsze równoważność o definicji:
p<=>q = (p=>q)*(~p=>~q)
~p<=>~q = (~p=>~q)*(p=>q)
która może być prawdziwa niezależnie od tego czy mamy do czynienia ze światem żywym (np. człowiek) czy też ze światem martwym np. matematyka.
Przykłady wyżej.
2.
Definicja:
Implikacja urojona to implikacja wchodząca w skład równoważności
3.
W implikacji rzeczywistej nigdy nie zachodzi przemienność argumentów.
W implikacji urojonej będącej częścią równoważności zawsze zachodzi przemienność argumentów.

Wyrażenie, które przyjmuje wartość W, gdy W jest prawdziwe, a w przeciwnym wypadku - wartość Z.

Naprawdę nie wiedziałeś o istnieniu wyrażeń warunkowych (w C - operator ?:)? Od razu widać, że w życiu nie napisałeś linijki działającego kodu.
Jakie to dziwne, że OpenStack działa, a "Kompuś" nie działa

Co to znaczy że W jest prawdziwe?
Weźmy ten twój przykład:
Jeśli jest mięso w lodówce to robimy kotlety inaczej idziemy na kebab
Każdy to zdanie zakoduje w postaci instrukcji warunkowej tak:
if mięso w lodówce then robimy kotlety else idziemy na kebab

Natomiast twój popitolony pyton tłumaczy to zdanie tak:
if mięso w lodówce then mięso w lodówce else kebab
to co wyżej jest matematycznie bez sensu.
Tłumaczymy na polski:
Jeśli mamy mięso w lodówce to mamy mięso w lodówce inaczej idziemy na kebab
Gdzie ty tu widzisz operator OR?
To jest bełkot a nie operator OR.
Tłumaczenie na polski:
Otwieramy lodówką i stwierdzamy mięso w lodówce zatem idziemy na kebab
... a gdzie się podziały te twoje kotlety?

Sens ma przykład który sam zapisałeś:
if mieso w lodówce then robimy kotlety else idziemy na kebab


Działa bo notacja jest jednoznaczna.
To jest instrukcja warunkowa:
if p then q else ~q

To nie jest instrukcja warunkowa:
if p then p else q
To jest idiotyzm a nie instrukcja warunkowa
Dokładnie z tego powodu pod ten zapis możemy sobie ten zapis zdefiniować jak się komu podoba np.
Y=p+q
Kolejny idiotyzm a nie instrukcja warunkowa to:
if p then q else p
Pod te zapis również możemy podstawić co się komu podoba.
Y=p*q

Oczywiście jak w kompilatorze zamienisz to miejscami to także ten twój OpenStack będzie działał bo będzie miał jednoznacznie zdefiniowane funkcje:
Y=p+q
Y=p*q

Równie dobrze twórcy pytona operatory OR i AND mogliby zdefiniować tak:
bleble p kuku q
Y=p+q
kuku q bleble p
Y=p*q
Każdy kompilator tak zdefiniowane OR i AND przetłumaczy poprawnie i też będzie działał.

W pythonie fałszywe są:

• False
• None
• Liczba 0 w różnych typach
• Puste kontenery
• Obiekty definiujące metodę __nonzero__ (w py3k __bool__), która zwraca fałszywą wartość

Pozostałe obiekty uważane są za prawdziwe.

Google gryzie?

Nie. Nie tak tłumaczy.

Weźmy takie zdanie "weź dziennie tyle tabletek, ile lekarz zalecił, lub 3".

Czyli:
Jeśli lekarz zalecił ileś tabletek, to weź ileś tabletek
Jeśli lekarz nie zalecił Ci konkretnej liczby, to weź 3 tabletki dziennie

Teraz kumasz, czy dalej będziesz już tylko obrażał?
Skąd można sciągnąć ten program?

Jeśli nie tak tłumaczy to jak ten twój zakichany pyton przetłumaczy twoje zdanie z poprzedniego postu:
if mieso w lodówce then robimy kotlety else idziemy na kebab

Czekam na rozpisanie tego zdania na zdania cząstkowe!

„Weźmy takie zdanie "weź dziennie tyle tabletek, ile lekarz zalecił, lub 3".”
.. ale gdzie tu jest operator OR bo nie widzę?
… co tu robi to „lub”?

Twoje zdanie:
"weź dziennie tyle tabletek ile lekarz zalecił lub weź 3 tabletki".
Definicja spójnika „lub”:
p+q = p*q + p*~q + ~p*q

Założmy że:
p1 = lekarz zalecił 1 tabletkę
q3 = 3 tabeletki
p1+P3 = p1*P3 lub ~p1*P3 lub p1*~p3
co matematycznie oznacza:
(p1+p3) =1 <=> (p1*P3)=1 lub (~p1*P3)=1 lub (p1*~p3)=1
Oczywiście:
(p1*p3) =0
… ale kogo dalej pacjent ma słuchać?
Jakiegoś domorosłego znachora czy lekarza?
… a jak te trzy tabletki spowodują śmierć to kto za to będzie odpowiadał?

Jak widzisz Zefciu spójnik „lub” który użyłeś jest tu idiotyzmem.

Zauważ że sam rozwinąłeś ten twój idiotyzm ze spójnikiem „lub” poprawnie:
B.
Jeśli lekarz zalecił ileś tabletek, to weź ileś tabletek
Jeśli lekarz nie zalecił Ci konkretnej liczby, to weź 3 tabletki dziennie

Twoje zdanie precyzyjnie wygląda tak:
Weź dziennie tyle tabletek ile zalecił lekarz, inaczej weź Y

if LZ then X else Y
Rozwijamy na zdania cząstkowe:
if LZ then X
if ~LZ then Y
W tłumaczeniu na polski:
Warunek wystarczający = zalecenie lekarza
A.
Jeśli lekarz zalecił X tabletek dziennie to weź X
LZ=>X
zalecenie lekarza jest warunkiem wystarczającym aby wziąć X tabletek
Warunek wystarczający A wymusza fałszywość kontrprzykładu B.
B.
Jeśli lekarz zalecił X tabletek to możesz wziąć ~X tabletek?
LZ~~>~X =0
… a jeśli lekarz nie zalecił?

Warunek wystarczający = zalecenie z ulotki leku
C.
Jeśli lekarz nic nie zalecił to weź Y tabletek
~LZ=> Y
Brak zalecenia lekarza jest warunkiem wystarczającym => aby wziąć Y tabletek (dawkowanie typowe z ulotki)
Prawdziwość warunku wystarczającego C wymusza fałszywość kontrprzykładu D
D.
Jeśli lekarz nic nie zalecił to mogę ~~> dawkować inaczej niż w ulotce
~LZ~~>~Y =0

W tym przypadku mamy do czynienia z dwoma warunkami wystarczającymi które mogą istnieć samodzielnie.
Nie jest to równoważność bo może zajść:
X=Y
potencjalne zalecenie lekarza X tabletek może pokryć się z ulotką Y tabletek

Nie zmienia to faktu że zdanie:
if LZ then X else Y
jest INSTRUKCJĄ postępowania, czyli odpowiednikiem program komputerowego

Totalnie bez sensu jest zdanie:
if 1 then 1 else 3

Bo jaka jest prawdziwość/fałszywość warunku W instrukcji warunkowej :
if W then X else Y
czyli pytam jaka jest prawdziwość fałszywość cyfry 1 występującej po if?

Nijak. Po prostu wykona jedno albo drugie polecenie. Bo to nie jest wyrażenie. To że Ty nie odróżniasz wyrażenia od polecenia, to nie moja i nie Guido wina.
Stoi i się irytuje Twoją wiedzoodpornością.
Przekształcić można różnie. Dla logiki dwuwartościowej definicja pythonowa jest równoważna tej.
Zależy. W haskellu jest to wyrażenie. W C - blok instrukcji.

To gdzie można pobrać Kompusia?

… ale kiedy wykona jedno, a kiedy drugie?
Dlaczego uważasz że dowolnej instrukcji warunkowej:
if W then A else B
nie wolno rozpisać na instrukcje cząstkowe, równoważne?
if W then A
if ~W then B
Warunki W i ~W są tu absolutnie kluczowe


… czyli kwestionujesz definicję spójnika „lub”(+)?
p+q = p*q + p*~q + ~p*q
?!

Nie zależy absolutnie od niczego, w wyrażeniu:
if W then A else B
“Warunek W musi być zmienną np. wskaźnik CY z operacji odejmowania”

Jeśli warunek W jest stałą (np. cyfra 1 w twoim przykładzie wyżej) to nie ma żadnej instrukcji warunkowej bo nie ma rozejścia warunkowego - pozostaje matematyczny idiotyzm.


Algorytm masz w pierwszym poście tematu „Kompuś …”.
Nie zamierzam przekładać tego algorytmu na program z dwóch powodów:
1.
Jak ludzkość nie zrozumie i nie zaakceptuje algebry Kubusia to wszystko jest bez znaczenia, niech się dalej babrze w gównie typu:
Jeśli Kubuś jest Kurą to Zefciu zna się na logice
2.
Jeśli ludzie zrozumieją i zaakceptują to mutacji Kompusia powstanie tysiące

A gdzie napisałem, że nie wolno? Wskaż konkretny post, gdzie tak napisałem. Twoje wyssane z palca zarzuty męczą.

Ta "definicja" prowadzi do nieskończonej rekurencji. Nie jest to więc definicja, a po prostu przekształcenie.
Różne języki mają różną semantykę. Od razu widać, że nie napisałeś w życiu linijki działającego kodu.

1. Nie ma tam żadnego algorytmu.
2. Nie pytałem, gdzie mam algorytm, tylko gdzie można pobrać kod.

Powody te są następujące

1. Nie ma żadnego algorytmu
2. Twoje umiejętności programowania kończą się na pralce.

To poproszę o dowód.
To jest definicja doskonale znana każdemu 5-cio latkowi!
Więc co ty bredzisz Zefciu?

Mają ale we wszystkich występuje INSTRUKCJA warunkowa:
if W then A else B
absolutnie jednoznaczna dla każdego programisty z rozwinięciem:
if W then A
if ~W then B

Na razie nie podałeś kontrprzykładu iż instrukcja warunkowa może być czymkolwiek innym niż instrukcją warunkową.

Zefciu,
Zdanie podobne do twoich tabletek.
Twierdzenie Pitagorsa:
if TP then SK else ~SK

... no i co z tego ze zbiory TP=SK są tożsame?
Czy możesz zapisać tak?
if TP then TP else ~SK
Rozwijamy:
if TP then TP
if ~TP then ~SK
?!

Dowód jest prosty. Po prawej stronie występuje "definiowany" operator. I nie ma żadnej możliwości, by rekurencja się zatrzymała.

No nie gadaj, że nawet pojęcie rekurencji jest Ci obce. Wiedziałem, że w życiu nie napisałeś działającej linijki kodu, ale myślałem, ze chociaż przeczytałeś jedną książkę o komputerach dla dzieci. Jednak nie.
Są języki, w których występują wyłącznie wyrażenia - języki funkcyjne. To raz.

A dwa - istnienie konkretnie takiej instrukcji nie jest wymagane w turing-kompletnym języku imperatywnym. Np. w Brainfucku jej nie ma.

Niczego takiego nie twierdziłem, więc nie wiem, czemu miałbym podawać.

To poproszę o dowód.

Oj, zefciu zefciu, to równanie to po prostu zapis tabeli zero-jedynkowej operatora OR w równaniu algebry Boole'a - jak sie to robi odsyłam tu:
http://www.sfinia.fora.pl/forum-kubusia ... tml#215122
Jesli kwestionujesz ta definicję:
p+q = p*q + ~p*q + p*~q
to tym samym kwestionujesz tabelę zero-jedynkowa operatora OR


To podaj kontr przykład gdzie zapis:
if W then A else B
jest wyrażeniem a nie instrukcją warunkową - na razie nie podałeś.

... a kto twierdził wyżej że zapis:
if p then p else q
jest operatorem OR?
Poproszę o przykład takiego "operatora" OR.
A.
Jutro pójdę do kina lub do teatru
Y=K+T
Na mocy definicji spójnika lub (+) rozwijamy:
Y = K*T + ~K*T + K*~T
To są wszystkie przypadki w których w przyszłości dotrzymam słowa.
... a kiedy skłamię?
Przejście do logiki ujemnej poprzez negację zmiennych i wymiane spójników
~Y=~K*~T
Skłamię (~Y=1) wtedy i tylko wtedy gdy jutro nie pójdę do kina (~K=1) i nie pójdę do teatru (~T=1)
~Y=~K*~T
Oba zdania razem (Y, ~Y) to kompletny operator OR!
Czemu nie rozumiesz definicji spójnika "lub"(+) odczytanej bezpośrednio z tabeli zero-jedynkowej?
Twoja niewiedza jest porażająca Zefciu, może idź do przedszkola, bo dzieci doskonale znają definijcę spójnika "lub"(+) zapisaną w równaniu algebry Boole'a.

Czy to jest dla twórców pythona niepojęte?
Za bardzo skomplikowane i muszą "uprościć" do postaci:
Jeśli jutro pójdę do kina to pójdę do kina inaczej to teatru
?!