Według mnie poczucie niesprawiedliwości na przestrzeni 3 stron tematu ewaluowało w stronę troski o zbawienie dusz znajomych.

To ogólne rozważania, czy odnoszące się do historii Katarzynki? Jeśli ogólne, to zgoda, ale w opisanej sytuacji nie znajduję podstaw do założenia, że jej bohaterowie "mówią nie żyj w rozpuście, a sami żyją".

sweet
rozważanie jak najbardziej ogólne.

a bohaterowie katarzynki uczestniczą - jak wynika z pierwszego posta - w sakramentalnym zyciu Kościoła

samą swoją postawą mówią jesteśmy wierzący - sprawiają wrażenie uczestnictwa w kościelnym życiu przez akty pobożności (pielgrzymki, sakramentalia) i mozliwe, że także żyjąc w jakiejś wspólnocie...
taką postawą dają świadectwo życia "nie w rozpuście"
taka postawa jest dla mnie deklaracją - nie kradnę, nie zyję w rozpuście, jestem uczciwy itd....

poza tym masz rację, nie ma podstaw by sądzić z pierwszego posta katarzynki, że bohaterowie powiedzieli to co im przypisałem
posłużyłem się tymi słowami jako przykładem - jesli ktoś czuje, że to naduzycie to serdecznie przepraszam

Czyli "mówią" w sensie "wyrażają swoją postawą"? W tym znaczeniu zgoda. Tzn. można to tak odbierać, jak piszesz, ale nie koniecznie taka jest intencja "nadawcy". A wręcz przypuszczam, że jest to efekt niezamierzony przez naszych bohaterów, skoro ze swoją prawdziwą postawą nie kryją się przed Katarzynką (czyli mówią wprost: żyjemy w rozpuście i żyją w rozpuście)



Nie tam zaraz nadużycie, ale problem mnie zaciekawił

Wyciągasz dosyć dalekie wnioski.
1. Prawda.
2. Idąc dalej - nie grzeszę. Tak? To pycha w czystej postaci. Dla mnie bycie wierzącym a oświadczenie: nie grzeszę nie są tożsame. Może być: staram się nie grzeszyć.
Ale to chyba nie to samo - prawda?

ale zaczynamy juz inny temat....

polskie więzienia pełne są wierzących, którzy starali się niegrzeszyć
widziałem wczoraj wierzącego - to złodziej, morderca, rozpustnik, miał 4 żony, troje dzieci - ale nie z zonami, ma stałe 2 kochanki, korzysta regularnie z usług prostytutek, kłamie, jest oszczercą, kłótnikiem itd...
i on mówi, że jest wierzący
i stara się (SIC!) nie grzeszyć....

ładny obrazek krzysztofie?
takie coś masz na myśli...
masz rację, że oświadczenie "jestem wierzący" nie musi byc tożsame ze słowami "nie grzeszę" (niejaki diabeł - także wierzy i co z tego?)

za wyznaniem wiary musi iść konkret - świadectwo życia
wyobrażasz sobie nawróconą prostytutkę, która dalej uprawia swój zawód po nawróceniu?
złodzieja, który kradnie po nawróceniu?
rozpustnika, który dalej jest rozpustny po nawróceniu?

grzesznik musi wykonać pewną pracę, musi przyjąc prawdę o swojej grzeszności, pokutować i za wszelką cenę nie grzeszyć więcej

upadki w grzechu przytrafiają się wierzącym...
ale co innego upadek a co innego permanentne trwanie w grzechu - wówczas trudno uwierzyć w deklarację - jestem wierzący

idź i nie grzesz więcej mówi Pan Jezus...
nie mówi - nie staraj się więcej grzeszyć....

No więc zadam pytanie:
Możesz o sobie powiedzieć o sobie: nie grzeszę?

Każdy grzeszy. Co innego grzeszyć, wiedzieć o grzechu i ciągle w nim trwać nie usiłując nic zmienić.

nie - nie mogę tak powiedzieć

Przeniosłem offtop z rozmowy ze Ścianką (o własnych wartościach i przekonaniach oraz ich konsekwencjach w relacjach z innymi) tutaj:
"Posiadanie własnych (także chrześcijańskich) wartości a inni"
viewtopic.php?t=22148
Proszę o kontynuowanie tamtego wątku tam.
jumik