o idiotach To juz Ty powiedziałaś a ja nawet o tym nie pomyślałam, daleko idący wniosek wysnułaś.
Katolicyzm wymaga, katolicyzm zaklada, czy to nie jest utarty schemat?możemy o dogmatach religijnych sobie na privie pogadac?

Liam, w sumie to masz racje.szkoda ze autorka więcej nic nie powiedziała i sie nie udziela.ale w zyciu i tak chocby nie wiadomo jak cudowny i dopasowany bylby partner to beda i konflikty i kłotnie;)więc, tzreba sie przyzwyczaić.

.
Ależ ja nie twierdzę że nie będzie kłótni. Problem nie leży w konfliktach, ale w umiejętności ich rozwiązywania. Ja mówię tylko, że istnieją konflikty, których nie da się rozwiązać nawet przy największej miłości.

Liam, mowilam ogolnie;)Nie odnosiłam się do Twojej wypowiedzi, bo się z nia zgadzam i z tym, co teraz napisałeś także. Czasem po prostu wystarczy chcieć i rozumieć, a rozwiązania się znajduja. Czasem kosztem nas samych, czasem warto ustąpić.

Jeśli chcesz zrozumieć, to super! To jest dość proste - jesteśmy chrześcijanami, więc uważamy, że Pismo to natchnione Słowo Boże skierowane do nas. A skoro tak, to z miłości do Boga pragniemy je wypełniać. To tak jak w związku - jeżeli dwie osoby się pobierają i chcą żyć szczęśliwie, to muszą sobie całkowicie zaufać, nie mogą pozostawiać sobie jakichś furtek, możliwości zdrady, itd. Jeżeli się kocha, to tylko całym sobą. Na pół gwizdka to nie jest żadna miłość. Podobnie z Bogiem - wierzymy w Niego i pragniemy żyć Nim i dla Niego. Nie bawimy się w jakieś furtki i półśrodki typu "jak się zabezpieczyć na wypadek jeśli Go nie ma?!", nie bawimy się w "może Go wcale nie ma, więc będę żył trochę na sposób boży, a trochę na sposób świata". Tu nie ma półśrodków, nie ma opcji "letni". Albo się kocha, albo (jeszcze?) nie. A skoro wierzymy w Słowo Boże (bo przecież jesteśmy chrześcijanami), to pragniemy je czytać i wypełniać w naszym życiu. A Bóg mówi wyraźnie - Bóg musi być absolutnie na pierwszym miejscu. Nic ani nikt nie może być ani ważniejsze/y, ani na miejscu Boga. Kochaj Go całym sercem, całą duszą, całym umysłem, całą siłą. Tylko wtedy będzie wszystko na dobrym miejscu. Ignorowanie tego jest ignorowaniem Słowa Bożego, ignorowaniem Boga.

Jeżeli Twój post nie był tylko ironizowaniem, ale naprawdę chcesz to zrozumieć, to mam dla Ciebie propozycję - poświęć 15-20 minut nad medytacją, rozważaniem następujących fragmentów Pisma, które jest Słowem naszego Boga: Mk 8, 34-37; Mt 10,37-38; Mt 22,37-39.

Dla uproszczenia wklejam je tutaj:
Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?(Mk 8, 34-37)

Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. (Mt 10,37-38)

Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. (Mt 22,37-39)


PS. Widzę, że powstał duży offtop, więc gdy znajdę czas, to pomyślę nad jakimś sensownym podzieleniem wątku.

jumik-dziękuję, pomyślę nad tym.

Tak, dotychczas pozostawałam bierną obserwatorką . Śledziłam dokładnie wszystkie wypowiedzi Forumowiczów i studiowałam je w swojej głowie. Zauważyłam też, że na wątku rozpętała się dodatkowa dyskusja.
Odnosząc się jednak do głównego tematu: mam 21 lat, on też, jesteśmy razem od roku. Poznaliśmy się w zeszłym roku na studiach. Sporo się między nami wydarzyło w tym czasie. Już wiele razy mogłam się z nim rozstać, ale jednak wbrew wszystkiemu wciąż zbliża nas do siebie jakaś nieznana siła. Codziennie modlę się w naszej intencji, ale też codziennie biję się z myślami. To wszystko nie jest takie proste... Przeciwnie, jest bardzo trudne. Cóż, trzeba przyznać, że do czasu gdy go poznałam moja wiara stała w miejscu. Teraz sobie to uświadomiłam. Dopiero niedawno zaczęłam się w nią bardziej zagłębiać i dlatego pojawiły się wątpliwości. C jednej strony chciałabym u swego boku kogoś takiego jak ja, kogoś kto mnie świetnie rozumie, bo podziela moje przymioty i mój światopogląd. Ale wiele lat temu moja dusza została dogłębnie zraniona, nie udało mi się..., więc pozbierałam to wszystko i poszłam dalej w życie. Czasem łapię się na tym, że chcę być krzywdzona. To dziwne, nawet nie wiem czy możliwe.
Naturalnie nie podejmę takiej czy innej decyzji tylko dlatego, że ktoś mi tak doradzi. Rozumiem, że muszę to rozstrzygnąć w swoim sercu, w swojej głowie i sama zadecydować. Pogubiłam się w tym wszystkim i chciałam poznać opinię innych ludzi wierzących. W końcu chodzi tutaj o jedną z najważniejszych decyzji w moim życiu. Dlatego bardzo dziękuję za wszystkie wypowiedzi .
Oczywiście, nie chcę w tym miejscu zamknąć wątku. Jeśli tylko zechcecie piszcie nadal. Nie lubię mówić o sobie, wolę słuchać jak mówią inni. Mogę ostatecznie coś napisać, ale wolę czytać.

Niestety, to nie tylko możliwe, ale to bardzo częsty mechanizm dobrze znany psychologii.

Jeśli ktoś w dzieciństwie czy młodości doświadczył jakiejś krzywdy, szczególnie od rodziców, to niejako "przyzwyczaja się" do tego, podświadomie uważa że tylko na takiej podstawie można budować głębsze związki z drugim człowiekiem i podświadomie wybiera ludzi, którzy wyrządzają krzywdę. Chyba szczególnie dotyczy to relacji ojciec-córka - kobiety najczęściej wybierają mężczyzn podobnych do ich ojców. Na szczęście nie zawsze.

Może pewną pomocą dla ciebie będzie książka "Urzekająca" - zawiera wiele ważnych refleksji i życiowych przykładów na temat życia i powołania kobiety wraz z modlitwami o uzdrowienie z doświadczonych zranień

Dokładnie.
To jest alarmujące, co napisałaś. Bo wiesz jakiego partnera mogłaś sobie w takim stanie wybrać. Takiego- który spełni Twoje potrzeby.

Ja Ci jeszcze zacytuję koleżankę: "...a pół roku później spotkałam Bartka, przy którym odczuwałam już pokój".

Eee... Nie chcę kłócić się z modem, ale na moje oko ten temat od początku był o różnicach w związku związanych z wiarą...

cięzko jest na jakis temat dyskutowac tylko z jednego punktu widzenia np. katolickiego. dyskutuje sie raczej o róznych punktach widzenia, a nie o jednym...