Znam tę modlitwę i wydaje mi się dziwaczną ta formuła. Nie kojarzę, aby podobna pojawiała się w historii (jeśli się mylę, sprostujcie).

Wcale nie nasze grzechy ale zasługi Jezusa.

Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.
Najlepiej by było jak byśmy pod pojęciem "my" rozumieli wszystkich ludzi (wszystkich grzeszników)

No i? Przeciez to jest w tekscie "caly swiat".
A co jest potem?
Dla Jego bolesnej meki miej milosierdzie dla nas i swiata calego.


Ofiara Syna to Jedyna Ofiara, ktora podoba sie Bogu. Nic lepszego nie mozemy ofiarowac.
Uwazasz ze nie mamy za co Bogu dziekowac, czy jak?

Ku wolnosci i pelni zycia nas Jezus wyswobodzil a nie do wiecznego jojczenia i siedzenia na kupie grzechow, z ktorych nie mamy zamiaru sie podniesc.

Każdy z nas powinien stanąć pod krzyżem Chrystusa właśnie w chwili kiedy składał za nas ofiarę.
To ja zostałem skazany za moje bezeceństwa na karę śmierci, a On wziął na siebie moje winy i uwolnił mnie od kary. Jeśli damy sobie wmówić, że ofiara była jednorazowa i dokonana 2000 lat temu, dotyczyła miliardów ludzi, a nasz udział jest w zasadzie żaden, to nigdy nie zrozumiemy miłości Boga do nas. Wtedy nie dziwi nas jak ksiądz mówi o bezkrwawej ofierze.

No nasz udzial jest zaden.
Mozesz co najwyzej przyjac skutki tej Ofiary albo odrzucic.

A nie stałeś tam razem ze mną z młotkiem pod krzyżem?

Być może. Ale primo nie powinniśmy rozważać śmierci Chrystusa w oderwaniu od Zmartwychwstania. Secundo nie widzę tutaj dowodu, jakoby nie wolno nam było dziękować za Wcielenie, Mękę i Zmartwychwstanie.

Widzisz ja jak zaczynam dziękować Bogu to za każdym razem mam obawę, że zaczynam być podobny do tego faryzeusza co się modlił z celnikiem. W zasadzie to był porządny gość i dużo lepsze życie prowadził od celnika.Jednak modlitwa celnika bardziej się spodobała Bogu.Może po prostu bezpieczniej jest prosić o przebaczenie grzechów.

Niestety, referujesz do pogańskiej wizji tego, czym jest ofiara. W pogaństwie ofiara to zawsze coś, co musisz "stracić".
W chrześcijaństwie (ale i w judazmie) ofiara może też być stratą, ale niekoniecznie - nie strata jest jej istotą, lecz relacja, jaką tworzy.

Jezus ofiarowuje się Ojcu w Niebie nieustannie (czytamy o tym w Piśmie) - a przecież już więcej nie umiera.
Ojciec Kolbe poniósł śmierć - ofiarował swoje życie. Ale siostra Teresa też ofiarowała swoje życie - ale to nie oznacza że w wyniku tej ofiary umarła.

To współczesna kalka językowa związana ze słowem „ofiara” często prowadzi do niewłaściwego rozumienia tego słowa. W efekcie pokutuje niewłaściwe pojmowanie ofiary jako czegoś co „trzeba stracić”, gdy tymczasem pojęcie „ofiara” w swoim pierwotnym, biblijnym znaczeniu to pewien sposób praktykowania relacji, połączenia z kimś. Stąd np. w ST sporo ofiar pokarmowych, które ofiarujący... zjadał (trudno to uznać za „stratę”).
Zresztą podkreśla to symbolika ołtarza - stołu ofiarnego (posiłek od zawsze był symbolem kultywowania więzi). Dzielimy się po to by odczuć że jesteśmy jednością, rodziną, a nie po to by „dać coś Bogu w zamian”.
Biblijne pojęcie ofiary jest nierozerwalnie związane z pojęciem przymierza. W jaki sposób?
Ofiara to akt, w którym przymierze wyraża się, odnawia, odświeża i umacnia.

Dla przymierza małżeńskiego takim aktem jest zbliżenie seksualne. W ścisłym sensie, jest to ofiara (choć chyba mało który małżonek tak by rzecz nazwał…), gdyż wyraża, odnawia, odświeża i niewątpliwie umacnia związek. Małżonkowie nie wymieniają się rzeczami czy usługami – oddają raczej sobie nawzajem cząstkę własnej osoby, co tworzy między nimi więzy pokrewieństwa silniejsze od więzów wynikających z urodzenia. Pismo Święte posuwa się do stwierdzenia że małżonkowie tworzą ze sobą „jedno ciało” .
W przypadku Eucharystii owo budowanie pokrewieństwa widać jeszcze wyraźniej. Jezus ukształtował swe ciało z ciała kobiety będącej członkiem ludzkiej społeczności – zaś my, karmieni Jego Ciałem i Krwią które stają się częścią naszego ciała – składamy się po części z Ciała i Krwi Boga, stając się Jego krewnymi.
Temu rozumieniu ofiary sekunduje Pismo, łącząc ofiarę Jezusa z takimi słowami jak „pojednanie lub „połączenie”:
„Tak i wy, bracia moi, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by złączyć się z innym - z Tym, który powstał z martwych, byśmy zaczęli przynosić owoc Bogu.”/Rz 7,4/
„Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania”/2 Kor 5,18/
„ i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości.”/Ef 2,16/
„Zechciał bowiem /Bóg/, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża. I was, którzy byliście niegdyś obcymi /dla Boga/ i /Jego/ wrogami przez sposób myślenia i wasze złe czyny, teraz znów pojednał w doczesnym Jego ciele przez śmierć, by stawić was wobec siebie jako świętych i nieskalanych, i nienagannych”/ Kol 1,19-22/
Chrystus w liturgii eucharystycznej kontynuuje swoje Wcielenie, przez spożywane przez wiernych Postacie Eucharystyczne coraz bardziej wciela się w Kościół – swoje Ciało, jednocząc się z nim i jednocząc je. Aby to uczynić Jezus musiał przyjść na Ziemię w postaci ludzkiej (materialnej) gdyż owo zjednoczenie nie byłoby pełne gdyby pozostało jedynie na poziomie „ducha” nie angażując „ciała”.

Dlatego właśnie – dla wyrażenia, odnowienia, odświeżenia i umocnienia naszego pokrewieństwa z Bogiem na każdej Mszy Św. jest składana ta sama Ofiara. Gdyby ofiara była wyłącznie „okupem” byłoby to zbędne i niepotrzebne.

Pozwolę sobie na koniec zacytować fragment "Ducha liturgii" Benedykta XVI:
Niemal we wszystkich światowych właściwym centrum kultu jest ofiara. To ostatnie pojęcie obrosło jednak mnóstwem nieporozumień. Powszechnie przyjmuje się, że ofiara ma coś wspólnego z niszczeniem. [...] W tym miejscu jednak trzeba od razu zapytać o to, jaką właściwie radość Bóg miałby czerpać ze zniszczenia. Czy wskutek zniszczenia On coś zyskuje? Często powiada się, że w zniszczeniu kryje się akt uznania zwierzchności Boga nad wszystkimi rzeczami. Ale czy taki formalny akt może rzeczywiście służyć chwale Bożej? Z pewnością nie. Prawdziwe przekazanie Bogu rzeczywistości musi wyglądać zupełnie inaczej. Musi ono polegać, jak sądzą Ojcowie Kościoła odwołujący się do myślenia biblijnego, na zjednoczeniu człowieka i stworzenia z Bogiem. Zjednoczenie z Bogiem nie ma nic wspólnego ze zniszczeniem bądź niebytem, lecz związane jest z pewnym sposobem bycia. Oznacza ono porzucenie sytuacji oddzielenia, pozornej autonomii, bycia tylko dla siebie i w sobie. Oznacza ono ową “utratę siebie”, która jest jedynym sposobem “zachowania siebie”. Dlatego św. Augustyn mógł powiedzieć, że prawdziwą ofiarą jest civitas Dei, to znaczy ludzkość, która stała się miłością, która przebóstwia stworzenie i która jest oddaniem Bogu wszechświata na własność. Bóg będący wszystkim we wszystkich – oto cel świata, istota “ofiary” i kultu./J.Ratzinger „Duch liturgii”/

Do Marka: Nie bardzo zrozumiałem, w jakim sensie twój wykład odnosi się do tekstu który zacytowałeś.

"Niestety, referujesz do pogańskiej wizji tego, czym jest ofiara. W pogaństwie ofiara to zawsze coś, co musisz "stracić".
W chrześcijaństwie (ale i w judazmie) ofiara może też być stratą, ale niekoniecznie - nie strata jest jej istotą, lecz relacja, jaką tworzy."

Ja też uważam, że Bogu chodzi o stworzenie nowej relacji z człowiekiem. Jeśli Bóg złożył za nas ofiarę, a my do tej ofiary nie chcemy przystępować, to dla Boga jest tylko strata. Bóg stał się chlebem abyśmy Go spożywali codziennie tak jak pierwsi chrześcijanie. Dzisiaj prawie nikt o to nie dba, więc trudno mówić o budowaniu relacji z Bogiem. Ja cały czas mówię, że komunia Święta jest jedyną naszą nadzieją.

Kto z piszących tutaj twierdzi, że nie chce przystępować do Komunii, czy też kwestionuje Komunię Świętą albo Jezusa jako nadzieję?

Mówisz o codziennej Komunii cz tylko raz na jakiś czas?

Drogi kolego, umiesz uzasadnić racjonalnie to co napisałeś powyżej?
"komunia święta jest jedyną naszą nadzieją"., nadzieją na co? Bo nie do końca rozumiem.

Bogu o nic nie chodzi, bo jeżeli w ogóle istnieje, nie ingeruje w to co się dzieje na ziemi. Jest tylko i wyłącznie widzem, który siedzi na swoim tronie i ogląda co robią jego szanowne stworzenia :)