Ogólnie swoje zdanie w temacie już wyraziłam i tyle.

Nie będę się powtarzać, bo robi się z tego telenowela brazylijska,
w kółko to samo.

Mnie się wydaje, że Wy wszyscy myślicie podobnie, tylko rozmawiacie w innych językach i stąd nie możecie się dogadać. Gdyby jednak chodziło o konkretny i znany przykład (nie teoretyczne A,B, Gienek, Genowefa), to zapewne bylibyśmy zgodni wszyscy co do tego co jest dobre a co złe. A w tej dyskusji to się jeden drugiego czepia, żeby tylko, chyba dla sportu.

Mnie też tak się wydaje

A ja jeszcze na do widzenia wtrącę swoje trzy grosze.



Ty widzę nadal podstawowej kwestii nie zrozumiałaś. Powtarzałem - człowiek jest słaby. Ktoś go omami, odejdzie do innej/innego, a po jakimś czasie będzie żałował. I już związek się w jakiś sposób zepsuł.

Wiem bo sam coś podobnego przeżyłem.



Tłumaczyłem setki razy, eh. Odbijającego WALI czy popełnia cudzołóstwo czy nie, czy to możesz tak błahe i proste kwestie zrozumieć?



Jest grzechem czy tego chcesz czy nie. Odbijanie jest czymś złym no kurde, jak można tego nie widzieć, jak KATOLIK może tego nie widzieć?

Poza tym ja pikole, to chyba oczywiste, że do odbijania dochodzi za plecami partnera. Przecież nie rozmawiamy tutaj o sytuacji, w której jeden z partnerów deklaruje, że odchodzi tylko o tym, że związek trwa i w trakcie jego trwania jednego z partnerów podrywa osoba trzecia. Do cholery jasnej to jest ZŁE, a złe rzeczy są GRZECHEM.

Myślę, że istota rozbieżności polega na tym, o jakich związkach mówimy. Monika pisała



Na tym etapie uważam, że uczciwa konkurencja nie jest zła, gdyż pozwala wyeliminować słabe związki już na wczesnym etapie i pozwala uniknąć dużo bardziej bolesnych rozczarowań w przyszłości.

No ja cały mówiłem o poważniejszych związkach, trwających przynajmniej rok.

A+B= związek
C omamia, uwodzi A i A odchodzi.
Twoim zdaniem C zrobił źle. A moim zdaniem jeżeli gdzieś możnaby dopatrywać się zła, to jest ono w tym, że A nie był odporny, tylko ulegał.
W poważnym związku nie widzę na coś takiego miejsca.
I nawet jeżeli jest tak, że pomiędzy dwojgiem coś tam się dopiero klaruje, krystalizuje itd - to należy myśleć, co się robi. Jeżeli nam na kimś zależy, to najpierw się dwa razy zastanowimy zanim zrobimy coś, czego możnaby potem żałować i co nadwątli wspólne zaufanie.
Więc - nie ulegać! Dla mnie ewidentnie winny jest ten, który ulega, nie ten, który próbuje "odbić", bo można sobie próbować do woli, ale próby to tylko próby.
Nie widzę w próbach nic niemoralnego; chyba że ktoś wkraczałby siłą, posługiwał się kłamstwem.
"Odbijanie" zaczyna się za plecami - piszesz. Owszem, ale jeżeli delikwent/ka ulega to proszę nie winić "odbijającego", tylko delikwenta/kę lub oboje razem.
Na słabości i pokusy jesteśmy narażeni ciągle i nieustannie i trzeba nauczyć się im przeciwstawiać, a nie uleganie tłumaczyć słabością jednostki; tym samym winiąc pokusę, że się pojawiła: jak ona mogła zaistnieć!

Jeżeli komuś na kimś zależy - ma prawo próbować. I żaden w tym grzech.

I to już naprawdę koniec wywodu na ten temat z mojej strony.
Do zobaczenia w innym wątku.

Nigdy nie twierdziłem, że osoba odbita również jest bez winy. Nie mniej jednak większą winę ponosi osoba odbijająca. Już samym wkraczaniem w związek, samą chęcią podjęcia próby odbicia i uszczęśliwienia siebie nie patrząc na to, że może rozwalić związek. To się nazywa egoizm or sth.



No cóż, mylisz się.

W ciekawych czasach zyjemy. Związki luźne - generalnie każdy z każdym, oraz związki trwalsze, które mogą się rozpaść, chyba że to prawdziwa miłośc i takie tam. I jedno i drugie jest albo niezbyt poważne, albo niezbyt realne, bo bycie z kimś w takim rozmemłaniu, albo bycie na zasadzie dziś się pokłucimy, jutro dochodze nie uśmiecha mi się jako Katolikowi i człowiekowi który ceni wartość relacji damsko-męskiej.

Dlatego myślę że wtrącanie się może być grzechem, i należy poprostu poczekać (albo i nie czekać,odpuścić sobie) aż ta osoba zerwie i będzie wolna to można się bez żadnych wyrzutów umawiać. Oczywiście z rozwódką nie można .

Rozwódka też ma prawo do (ponownej) miłości.

Póki ta dziewczyna spotyka się z obecnym chłopakiem, spotykanie się z nią w charakterze chłopak-dziewczyna (randka) jest nieuczciwe. Ona postępuje nieuczciwie a Ty jej w tym pomagasz.

Traktuj ludzi tak jakbyś sam chciał być traktowany.

Ehh... Na początku tego roku moja była dziewczyna zostawiła mnie dla swojego kumpla ze studiów, z którym kombinowała jak się później okazało od kilku miesięcy za moimi plecami. I tak prawie 3,5 letni związek legł w gruzach. Teraz się cieszę, bo dzięki temu "odbiciu" poznałem jej prawdziwe oblicze, ale mam dylemat innego rodzaju. To co wtedy czułem było na tyle wstrętne, że postanowiłem sobie nigdy nie postąpić tak jak zrobił to ten jej nowy facet. No i teraz mam dylemat... bo poznałem na studiach fantastyczną dziewczynę. Świetnie nam się razem gada, wiem, że ona bardzo mnie lubi i lubi spędzać ze mną czas. Nigdy nie poznałem dziewczyny, która by tak świetnie rozumiała moje dziwactwa. Mamy podobne zainteresowania i od razu jak ją zobaczyłem to poczułem, jakbyśmy się znali od zawsze. Już po pierwszym dniu kiedy gadaliśmy ze sobą, zacząłem tęsknić za nią po powrocie do domu. Totalnie, przypadkowo i niechcący odbiło mi na jej punkcie. Myślałem, że już nigdy się nie zakocham... a jednak... Tyle, że ona ma faceta, niby krótko, niby ona mówi, że to nie jest jakaś wielka miłość i nie traktuje tego śmiertelnie poważnie. Ale ja nie wiem co robić. Nie potrafię przestać o niej myśleć i jestem przekonany, że czuję do niej coś więcej niż fascynację czy przyjaźń. Nie chcę jej odbijać bo czułbym się jak ostatnia mściwa świnia. Ale z drugiej strony wiem, że za każdym razem kiedy z nią rozmawiam, kiedy ją widzę, to myślę co zrobić żeby była ze mną. I czuję się strasznie. Tak jakby Karma w moim przypadku działała w drugą stronę. Chyba musiałbym zrezygnować z rozmów i spotkań z nią co sprowadziłoby się do rezygnacji ze studiów, tyle, że nie mogę sobie wyobrazić, mimo krótkiej znajomości, że mogłoby jej nie być w moim życiu. I tak walczę co dzień z myślami, po jednej stronie stawiając swoje szczęście i miłość, a po drugiej honor i być może szczęście innych. Tak myślę, że na niektóre dylematy nie pomoże ani forum, ani wiara ani nic innego, a najlepsze rozwiązania poznamy dopiero na tamtym świecie... trochę szkoda, że tak późno.