Można wiele rzeczy ale to nie znaczy że to jest droga dobra i normalna. Nie wydaje mi się naturalne (nawet jeśli ważne i dobrowolne) ślubowanie dwóch osób które jakoś tam się lubią ale nie są dla siebie pociągające ani psychicznie ani fizycznie. Nie wydaje mi się żeby na takim fundamencie udało im się stworzyć dobre, pełne, szczęśliwe małżeństwo. No, chyba że rzeczywiście stanie się cud.

hej Silva rozumiem cie doskonale. Przez wiele lat nie wyobrażałam sobie jak mogłabym pokochać kogoś kto mnie nie fascynuje i nie pociąga fizycznie. I właśnie tak stało się ze mną. Moje zakochanie zeszło, okazało sie że narzeczony nie był taki jak sobie wyobrażałam był kimś zupełnie innym a ja sama wmówiłam sobie jego cechy. Byłam na siebie wściekła. Charakter mojego narzeczonego tak mnie wkurzał że cała kipiałam. Co więcej powiem ci jakoś też nie pociągał mnie fizycznie bo utożsamiałam tą sfere życia że ktoś rajcuje mnie swoim wyglądem urodą estetyką itp i tu też miałam problem. Mówię ci byłam załamana, i zwróciłam sie z tym do Boga. Podjęłam rozumową decyzję że będę go kochać. Fundamentem mojej decyzji o miłości było to że ma bardzo dobre serce,jest dojrzały jest dobrym człowiekiem który wierzy w Boga, podziela moją wizję rodziny i szczęscia i jego obecność bardzo dobrze na mnie wpływa i mój rozwój. Wykonałam akt woli i poprosiłam Boga o pomoc aby pomagał mi każdego dnia kochać go właściwie i coraz mocniej. I to sie stawało stopniowo. Po podjęciu decyzji Bóg zauważył moj akt woli i zaczął mi pomagać, wcześniej miotałam się i wahałam bo nie umiałam zaufać Bogu i dlatego nic sie nie zmieniało. Teraz czuje innej jakości miłość niż ta przed nawróceniem sie. Cieżko sie o tym rozpisywać bo dotyczy to życia wewnętrznego w duszy. Ale w skrócie powiem że gdyby nie Bóg nie kochałabym męża. Chodzi o to że to Bóg zaspokaja moje potrzeby, daje słodycz do serca siły, jest moim chlebem.. tylko Bóg może dać otuchę nie drugi człowiek odkąd to zrozumiałam jestem szczęśliwa. To bóg wie czego potrzebuje moja dusza nie mąż, to Bóg wie gdzie ma m chore miejsca i mnie leczy nie mąż. Dlatego usadowiłam Boga na pierwszym miejscu. Dzięki temu że tak zrobiłam Bóg wynagradza mi miłością do mojego męża. Jest to uczucie wylewającej sie słodyczy z serca i wrażenie pękającego serca którą czuje do męża codziennie, radość każeego dnia .Nie traktuje już męża jak przedmiot, że ma zaspakajać moje potrzeby, nie denerwuje sie jak nie robi po mojej myśli, nie musimy szukać rozrywki z mężem, razem podzielać poglądów i szukać wrażeń wspólnych bo nie czuje pustki i głodu bo Bóg zaspokaja mój głód. Dzięki temu że jestem nasycona moge służyć mężowi i być dla niego wsparciem i darem i taki jest uważam cel małżeństwa razem wspinamy się do Boga dbamy o wspólne zbawienie i o duszę drogiej osoby. . Powiem jeszcze tak że po nawróceniu przestałam szukać wrażeń w alkoholu filmach i muzyce bo pustke którą wtedy chciałam jakoś zapchać teraz zajmuje Bóg i jest to najprzyjemniejsza rzecz jaka może być na świecie. Powiem jeszcze że przestałam zwracać uwagę na wygląd drugiej osoby i "rajcowanie się w tych sprawach" wynika z zupełnie innych rzeczy ale ciężko o tym pisać bo musiałabym wijac" ii....zajełoby to stronę.

"Módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a działaj, jakby wszystko zależało tylko od Ciebie." (św. Ignacy Loyola)

Ja prywatnie podzielam Twoje zdanie, tzn. również nie zaryzykowałbym ślubowania osobie, która nie jest dla mnie pociągająca ani psychicznie ani fizycznie. Po prostu uważam, że jak ktoś potrafi stworzyć dobre, pełne, szczęśliwe małżeństwo na innym fundamencie niż mój, to taka droga też jest dobra. Może nie koniecznie normalna, ale nic złego w tym nie widzę.

Natomiast uważam, że czas na rozważania o wyborze drogi czy fundamentu jest przed zawarciem małżeństwa. Potem należy trzymać się własnego ślubowania. Nie powinno być tak, że przysięgam miłość drugiej osobie, a potem ta osoba ma się zmieniać tak abym ja mógł swojej przysięgi dochować.

Niestety przed ślubem ma się na nosie różowe okulary , potem jakoś się utylizują i zaczyna wyłazić szara rzeczywistość

Tak, te różowe okulary towarzyszą zakochaniu i pojawiają się gdy druga osoba jest dla nas [i]pociągająca psychicznie czy fizycznie[i]. Jak zakochanie mija, to i okulary się utylizują. Ale nikt nie obiecywał, że będzie lekko

A młodzi myślą,że jak się w sobie zakochali i wzajemnie czują do siebie pociąg fizyczny to już miłość....

monooke, chciałabym, żeby nasza historia "skończyła się" tak dobrze jak Twoja/Wasza. Nic z tego, co przed nami, nie jest jednak dla mnie na razie oczywiste. Mija dzień za dniem, moja nowa praca pochłania uwagę i myśli, pewne rzeczy (a raczej konkretnie - pewna osoba) odsunięte, odchodzą w jakimś sensie powoli w zapomnienie, czuję jakiś rodzaj spokoju wewnętrznego. Nie czuję się szczęśliwa z powodu mojego małżeństwa, ani nie czuję się z tego powodu już nieszczęśliwa. Dziwne jest to dla mnie i niezrozumiałe.

Za tego mężczyznę modlę się cały czas, tak jak i za nasze małżeństwo..

Będziemy się za was oboje modlić. Pozdrawiam. Może napiszesz na PW jak masz na imię?

Problem jest zawsze w nas i w naszej nieznajomości zasad Biblijnych /i nie stosowaniu ich/ ....żaden poradnik "praktyczna pani" ani "życzliwa przyjaciółka" nie pomoże .......... ogólnie to dawanie daje szczęście............ a branie tylko chwilowe zadowolenie potem wyrzuty i poczucie winy ... zbierz cała wiedzę biblijną na ten temat wgryż się w to /a potrafisz/ i stosuj i proś Boga o wsparcie ..a wyprostują się twoje ścieżki

brązowe_oczy!
Jesteś jedną z bardzo wielu ofiar zapomnienia przez ludzi, a Kościół w szczególności, co to jest miłość oblubieńcza. Jeżeli byłaś do niej zdolna, to miałaś ją mocno stłamszoną w sobie. Jeżeli nie byłaś, to krzyczy w Tobie jedynie pragnienie pełnego oddania w seksie, które już nigdy się nie zrealizuje.
Takie pełne oddanie się, może zaistnieć jedynie u osoby mającej miłość oblubieńczą do osoby, której się oddaje.
Miłość oblubieńcza jest czysta, a więc dziewicza i jedyna. Człowiek, jeżeli jest zdolny do tej miłości, może ją mieć tylko raz do jednej osoby.
Musisz się pogodzić z tym, że szczęśliwość, o której marzysz, jest już dla Ciebie nieosiągalna.
Nie wiem czy macie dzieci, bo jeżeli macie, to wasze rozejście się będzie dla nich wielkim ciosem-
Z innym też już nie będziesz szczęśliwa. Jakiś czas będzie atrakcja, a później wszystko wróci do tego co było.
Człowiek ma pamięć i nie zapomina tego, co przeżył. To zawsze stanie Ci przed oczyma i będzie z Tobą do końca życia.
Małżeństwo jest to kobieta i mężczyzna złączeni wzajemną miłością oblubieńczą.
Reszta to są spółki egzystencjalno-seksualne.

Nie wiem w którym miejscu tych wpisów, moderator dopatrzył się chamstwa.

Odpisałem na priv. Proszę o ew. dalsze uwagi tamtą drogą lub w temacie "Uwagi do moderacji" w dziale "Mderacja". jumik

Minęły cztery miesiące od mojego ostatniego wpisu.. nieprawdopodobne.. Nie czytałam dawno (teraz też nie) tego co tu pisałam, nie chcę jeszcze przez dłuższy czas do tego wracać. Może kiedyś, by z bezpiecznego dystansu spojrzeć i ostatecznie coś jeszcze sobie uświadomić.

Odeszło to, co wprowadziło tak dużo zamieszania. Zmieniłam pracę, zaangażowałam się w nią, unikałam poprzedniego środowiska pracy. Chaos, niepewność, jakieś rozedrganie wewnętrzne, poczucie nieszczęścia i bólu zastąpiła powoli cisza, spokój, coraz większy dystans i narastające przekonanie, że cudem ( i tylko dzięki Bogu!) uniknęłam tragedii! Słyszę w sobie wewnętrzną walkę na argumenty, jeśli chodzi o różne dogmaty wiary, ale w głębi serca czuję, że Bóg mnie wyprowadził z tej ciemności, w którą dawałam się stopniowo wciągać..

Nie mogę napisać, że jest super między nami. Ale tak chyba nikt nie potrafi napisać będąc ze sobą w pełni szczerym. Od jakiegoś czasu na usta moje cisną się jednak słowa dziękczynienia za mojego męża. Ta historia będzie toczyć się dalej, ja natomiast czuję jak coraz bardziej wzrasta we mnie ufność wobec Boga, z dnia na dzień coraz bardziej powierzam Mu swoje życie..

Dziękuję jeszcze raz wszystkim, którzy tu ze mną byli.

Dzięki składamy Tobie, o Panie!

uf, wzruszyłem się