W takim stanie zawsze moralność ma się gdzieś! I nie trzeba tego typu stylu życia wskazywać, aby koniecznie udowodnić zło tańca.
Do pracy też przychodzą ludzie pod wpływem narkotyków, ba zdarza się, że tacy właśnie piastują wysokie stanowiska. Nie oznacza to bynajmniej, że praca jest zła.

Teresse, nie trzeba tańczyć, aby faceci mogli gapić się na tyłki dziewczyn. Wystarczy, że masz zgrabną pupę i ubierzesz się w spodnie.

Teresse, masz wyjątkowy talent do wyszukiwania jakichś skrajnych sytuacji i ich uogólniania

A co do Pinchasa i jego listy nieskromnych części ciała... może jestem nienormalny, ale na przykład takie odsłonięte ramię podnieca mnie w dokładnie takim stopniu jak odsłonięty nos. Czyli w żadnym. I mam wrażenie, że podobnie jest w gronie znanych mi osób.

Teraz to naprawdę jestem rozbawiona do granic możliwości...

Pinachas z Twoich wypowiedzi wynika jedno: mierzysz ludzi JEDNĄ miarką. Otóż nie powinno się tego robić. Każdy jest inny i dla jednego kobieta ubrana jak muzułmanka będzie okazją żeby pomyśleć: : "No ciekawe jaka jest w łóżku" a dla innych dziewczyny ubrane skąpo (na przykład gdy tańczę sambę na turnieju - zawału byś dostał...) nie będą wywoływać nieczystych, grzesznych myśli. Co najwyżej myśli o tym, że dana dziewczyna jest piękna. Dopóki nie zrozumiesz, że nie każdy jest jednakowy i jednakowo myśli, odczuwa to nic do Ciebie nie dotrze.

Naprawdę nie każdy ma jedno w głowie. I nie wszyscy ludzie to napaleni erotomani którzy wszędzie widzą okazję do seksu czy innych czynów nieskromnych.

Co do Indian: Taka jest ich kultura i mają oni do tego prawo. Wychowali się tak, żyli tak od dziada pradziada i my NIE MAMY PRAWA aby wchodzić z buciorami w ich życie, kulturę. NIE MAMY PRAWA ich osądzać i na siłę przekonywać, że Wy robicie źle, my robimy dobrze i róbcie tak jak my. Trochę tolerancji...

WaszJudasz: Nie denerwuj się Nie daj Pinchasowi satysfakcji... Wiem, że to trudne, bo mi też się nie mieści tow głowie...

Na randki z mamusią? Heh... Co prawda ja nie chodzę na jakieś tam wielkie randki, ale naprawdę współczuje Twoim dzieciom (o ile je masz, będziesz mieć i nie jesteś osobą duchowną).

Pinchas, rozumiem, że w swojej teorii opierasz się na poglądach św. J. M. Vianneya. Cóż, wystarczy poczytać jego "Kazania", by grzeszną krew zmroziło
Wystarczy też troszkę zapoznać się z, powiedzmy, profilem jego świętości. On chyba ogólnie nie lubił swojej cielesnej powłoki - odmawiał sobie snu i prawie nic nie jadł. Czy wszyscy święci w ten sposób się umartwiali? Czy to znaczy, że każdy chrześcijanin powinien brać z niego przykład?

W swoich naukach przestrzegał przed wieloma rzeczami, możliwe że i przed tańcem. Jednak uważam, że trzeba to traktować troszkę z przymrużeniem oka. Jeśli ktoś czuje się szczególnie wezwany do odwrócenia się od przyjemności tego świata i umartwiania się przez nie korzystanie z tańców, to nikt mu tego nie broni. Jednak nie każdy ma tę łaskę i do tego powołanie.
Dlatego nie można twierdzić, że taniec jest grzechem, bo mało co z natury jest złe. Może być powodem do grzechu, a to już zależy od wielu czynników.

Pięknie powiedziane, nigdy nie wpadłem na to, aby swoją niechęć do tańca traktować jako łaskę Może dzięki temu umartwianiu zostaną mi odpuszczone inne grzechy

jeśli niechęć do tańca jest łaską , to nietańczenie nie jest żadnym umartwianiem się, tylko korzystaniem z sytuacji; prawdziwym zaś umartwieniem będzie tańczenie mimo łaski niechęci - sądzę, że wtedy że jeszcze więcej grzechów będzie odpuszczone... powiem mężowi

Jeżeli to nie był efekt jakichś metabolicznych zaburzeń o tego człowieka, to wydaje mi sie, ze dochodziło w tym wypadku do szkodzenia sobie na zdrowiu, a więc notorycznemu wykraczaniu przeciw V Przykazaniu.

Kiedyś czytałem taka książkę o zwyczajach mnichów z różnych rodzajów zgromadzeń. Były tam również wymienione różne przepisy zakonne (rzecz dotyczyła czasów Średniowiecza). O dziwo!!! Mnisi nie dosyć, że mieli ściśle wypełniony czas, to na dodatek przepisy omawiały ile i co mają jeść!! Naprawdę nie były to racje głodowe, baa były urozmaicone!. Przepis określał także ilośc snu jaki obowiązywał mnicha!
No i sprawa bardzo ważna - gdy któryś mnich chciał pościć, to musiał najpierw uzyskać zgodę zwierzchnika (Opata). Na dodatek musiał konkretnie uzasadnić taką potrzebę.

Tak więc średniowieczni mnisi byli mniej fanatyczni od proboszcza, który chyba nie miał nad sobą nikogo kto by go skontrolował. Być może miał wiele zalet, ale wadą był właśnie wyjątkowy fanatyzm. No i zupełnie już nie rozumiem tej niechęci do cielesnej powłoki, która było nie było jest świątynią Ducha Świętego.

Ja jednak skłaniam się ku poglądowi, że z łaską należy współpracować

A poważniej, zdaję sobie sprawę z tego, że to jakiś defekt mojej psychiki, ale taniec odbieram jako takie "swingowanie w wersji light". Obawiam się, że przy takim nastawieniu poddawanie się presji społecznej i umartwianie tańcem (mimo łaski niechęci) byłoby niemoralne. Co nie znaczy, że innym bronię

Przecież na rekolekcjach oazowych są tańce

I na Lednicy też są tańce

A to przecież są iście chrześcijańskie imprezy

A jednak są tam tańce

Słyszał może kto o uwielbianiu Boga przez taniec?

Na niektórych rekolekcjach jest coś takiego

We wspólnotach charyzmatycznych także

I nie ma w tym niczego nieczystego

Co nie oznacza, że każdy taniec jest dobry

Bo są przecież tańce grzeszne - pełne erotyzmu

To trochę tak jak z pocałunkiem

Jest "święty pocałunek"

Ale jest też grzeszny pocałunek

Raczej nie byłoby umartwianiem się...
Ja jednak miałm na myśli taką samodzielną "łaskę niechęci", nie związaną z żadnym defektem psychiki a jedynie z ogólnie niedużą muzykalnością i nikłym poczuciem rytmu
W takim przypadku taniec mimo łaski niechęci byłby nie tylko umartwieniem, ale także przekraczaniem własnych ograniczeń i pokonywaniem samego siebie

Teraz rozumiem Tak czy inaczej, życie niekiedy samo przymusza do przekraczania własnych ograniczeń i pokonywania samego siebie. Ale ten nieformalny przymus tylko zwiększa moją niechęć do tańca. Aż mnie palce swędziały, aby poprzeć w tym wątku Pinchasa i odwecie za moje krzywdy

Fanatyzm to kolejna z zalet - potrzeba było w tamtych czasach skrajności, uważam że w dzisiejszych też tego potrzeba.

Ani fanatyzm, ani skrajność to nie są zalety.
Skrajność często idzie w parze z absurdem i groteską, a także odbiera perspektywę spojrzenia, która pozwala na zrozumienie innych.
Fanatyzm zaś to «żarliwość w wyznawaniu jakiejś idei lub religii, połączona ze skrajną nietolerancją». To ma być dobre? To postawa zacietrzewienia i zaślepienia, która okalecza człowieka czyniąc go niezdolnym do zrozumienia innych ludzi.
Tam gdzie panuje skrajność i fanatyzm, tam zaczyna się piekło. Te dwie rzeczy to ścieżka demonów i od zawsze przynosiły światu jedynie cierpienie. Zamiast się nimi zachwycać należy rozwijać w sobie współczucie, szczczodrość, mądrość i miłującą dobroć. To one te rzeczy czynią świat lepszym i wprowadzają weń pokój - nie fanatyzm.

A przy okazji jkeszcze dawałby innym możliwość pocierpienia przy oglądaniu tych wyczynów tanecznych