@grzes

Akurat takie rady nie mają szans podziałać na BłądzącegoAniołka ze względu na samą istotę depresji. Ta choroba odbiera sens w wyleczenie, co czasami wygląda bardzo dziwnie. Osoba chora na depresję potrafi się bronić przed leczeniem i znaleźć w sobie naprawdę dużo siły i determinacji, byle się tylko nie wyleczyć. Jest też zdolna do niezłej gimnastyki umysłowej, byle tylko uzasadnić swoją decyzję o pozostaniu w cierpieniu.

Przyjrzyjmy się słowom BłądzącegoAniołka: nie będę przyjmować leków, bo zniszczą mi życie a zamiast tego popełnię samobójstwo. U licha, samobójstwo znacznie bardziej niszczy życie, niż rzekomo czynią to leki, prawda? A jednak BłądzącemuAniołkowi taka argumentacja wydaje się logiczna.

Ja też wyprawiałem podobne intelektualne fikołki. Budowałem straszliwe filozofie, byle tylko uzasadnić to, że chcę być w stanie, w jakim byłem, dopóki cierpienie nie stało się na tyle silne, że wszystko się zawaliło.
Właśnie dlatego nie da się samemu wyjść z depresji. Nasz własny umysł podpowie nam wyłącznie złe rozwiązania.

Depresja to choroba emocji, która podporządkowuje sobie umysł "logiczny". Człowiek w depresji nie myśli racjonalnie (chociaż jemu samemu właśnie tak się wydaje; wszyscy pesymiści nazywają siebie realistami). "Logiczne" myśli człowieka toczą się tylko tymi koleinami, na jakie pozwala depresja.

Jeżeli chcesz kogoś w depresji przekonać do leczenia, to nie próbuj nawet logicznej argumentacji. Zamiast tego trzeba oddziaływać na emocje. Prędzej czy później w życiu BłądzącegoAniołka coś takiego się stanie, że zacznie jej na czymś zależeć i wtedy pójdzie się leczyć.
Inną możliwością jest, żeby ktoś, z kim BłądzącyAniołek jest emocjonalnie związany, zaciągnął ją jakoś na leczenie. Może to być przyjaciel albo ktoś z rodziny.
W reszcie inną możliwością jest, żeby Bóg zainterweniował i tak podziałał na emocje, że dziewczyna zacznie się leczyć. Ale na tą opcję bym nie liczył.

Depresja to naprawdę dziwna choroba. Osobie postronnej będzie się wydawać, że chora osoba chce cierpieć i się zabić. No cóż, choroby psychiczne rzadko stosują się do praw logiki. Kto tego nie przeżył, ten tego nie zrozumie.

@Silva

Ja jednak uważam, że nasze ziemskie życie jest dobre i ważne. Należy na nie patrzeć w kontekście wieczności, ale nie należy go uznawać za kompletnie zbędny fragment naszej egzystencji.

(BT, Pwt 5:16) Czcij swego ojca i swoją matkę, jak ci nakazał Pan, Bóg twój, abyś długo żył i aby ci się dobrze powodziło na ziemi, którą ci daje Pan, Bóg twój.
Czy Bóg jako nagrodę obiecuje nam coś dobrego, czy złego? Czy powinnaś zazdrościć umierającym, czy żyjącym?


To jeden z większych dylematów w moim życiu. Czy Bóg chce tego całego zła, które mnie spotkało? A jeżeli chce, to czy wolno mi dążyć do tego, żeby było lepiej?

Bóg powiedział Ci, że nie chce Cię uzdrowić, OK. A gdybyś znalazła metodę, żeby zwykłymi "cywilnymi" metodami wyleczyć wszystkie te Twoje dolegliwości? Zrobiłabyś to? Czy nie byłoby to sprzeniewierzeniem się woli Boga?

Jakie jest Twoje zdanie na ten temat? To jest pytanie z gatunku tych egzystencjalnych.


Nigdy . Serio, i nie jest to nic złego. Bo nie liczy się szczyt, tylko sama droga. Gdybyś spotkała alpinistę, który wspina się na górę i zapytałabyś go, czego on w tej chwili chce, to odpowiedziałby, że wejść na szczyt. A jak już wejdzie na szczyt? Wejść na następny. A kiedy zamierza skończyć? Nigdy. Bo tu nie chodzi o włażenie na góry, tylko o pokonanie samego siebie.

Bez obaw, zarabianie pieniędzy nie jest najważnieszą drogą w moim życiu (jest nią miłość). Ale samo w sobie nie jest niczym złym i sprawia mi satysfakcję.

Żeby minęła zazdrość, wystarczy mi wiedzieć, że jestem w stanie potencjalnie osiągnąć to wszystko, co inni mają za darmo. Nie muszę mieć więcej, niż oni, ani nawet nie muszę tego rzeczywiście mieć. Nie zniósłbym tylko sytuacji, kiedy Bóg jednym coś daje, a przede mną zamyka drzwi.


Już nigdy w życiu nie użyję słowa "jakby". Będę starał się żyć wyłącznie naprawdę a nie jakby.
W tym wypadku należałoby się zastanowić, od kogo rzeczywiście wszystko zależy. Jeżeli od Boga, to trzeba się modlić, jeżeli ode mnie, to działać. Bez żadnego jakby.

piękny film, sam kiedyś doświadczyłem podobnej miłości Boga będąc na dnie, bez śmierci klinicznej i tunelu ale czułem że już zdycham no i trwało to trochę dłużej niż jeden dzień

myślę że w tej pomocy Bożej kluczowe są dwie rzeczy: całkowite otwarcie się na pomoc, bezwarunkowa prośba i bycie w naprawdę ciężkiej sytuacji, większa radość z 1 nawróconej owieczki niż z 99 sprawiedliwych

kiedy już dzięki pomocy Bożej doszedłem jako tako do siebie miałem nadzieję że już zawsze Bóg będzie za mnie wszystko załatwiał i wtedy usłyszałem (przez księdza na Mszy) "nie jesteś małym dzieckiem, jesteś dorosły i kieruj swoim życiem a ja Cię wspomogę"

niektórzy tutaj chyba mają trochę podejście "panie Boże daj mi to, to i to", "modlę się i chcę to", "panie boże spełnij moje prośby ale ja i tak chce robić po swojemu"

Frater, masz rację, moje uzdrowienie też zaczęło się od Spowiedzi, nie jednej lecz wielu, bo czułam długo ciężar grzechów. Wcześniej Spowiedź i Komunia były takie powierzchowne i szczere. Od roku chodzę regularnie do Spowiedzi i Komunii i nie wyobrażam sobie już życia bez regularnych Sakramentów.
Łatwo mówić ale ale, wiem że serce i uczucia w depresji często nie mogą Boga poczuć i kochać. To taka wewnętrzna niemoc. Z perspektywy widzę, jestem wręcz pewna że działanie złego ducha, który często uderza w nasze najsłabsze punkty, np. zranienia z przeszłości.
Bóg uzdrowi każdego, ale tylko przy jego pełnej woli, otwarciu, wierze. Myślę, że najpierw trzeba wspomóc lekami by człowiek zaczął normalnie myśleć i czuć. Nie żądajmy od dziecka czy 'niemowlęcia' (człowiek w depresji jest jak dziecko) żeby zachowywało się jak dorosły.
Mam porównanie - piekło depresji i moje obecne życie w Bogu, za które mu codziennie dziękuję.
Człowiek jest tym na co się otwiera - dobro lub zło. Walczcie o siebie, o Boga. Bez niego nic nie możemy. Poczuć radość życia i sens istnienia też.

Nie mam takiej pewności. Niczego nie jestem pewna. Czy dam radę. Na dzień dzisiejszy widzę wszystko w czarnych kolorach. Dlatego tak bardzo boję się przyszłości.

No więc właśnie, czy nie warto by było zacząć brać leki, żeby zobaczyć świat w jaśniejszych barwach?

eskimeaux chyba jasno stwierdziłem, ze jestem chory na ta chorobę i wiem czy człowiek moze z nią walczyć czy nie.
Depresja jest choroba zróżnicowaną, ilu ludzi na świecie tyle charakterystycznych odmian potencjalnych i juz rozwiniętych depresji wynikających z niepowtarzalnych doświadczeń.
Najgorszą mieszanką jest depresja + silna fobia, wtedy jest poważny problem, ale jeżeli mamy depresję i jakies mniejsze lęki, wtedy jest ogromna szansa na wyleczenie, a z tego co zauważyłem BłądzącyAniołek uczy sie, wiec fobie i leki nie są pewnie tak drastycznie pogłębione.

Według moich obserwacji to nie brak logiki a niewiedza dotycząca leczenia jest główna przeszkodą wyzdrowienia. Leki nie niszczą życia ludzi, tylko sami ludzie je sobie niszczą, a ta wypowiedz BłądzącegoAniołka świadczy o znikomej, badz żadnej wiedzy na temat leczenia tej choroby, co jest powodem trwania w niej.

Depresja, to medyczne określenie rozpaczy tak samo jak lęk, fobia jest medycznym określeniem strachu. Co do rozpaczy to pisała o niej św. Faustyna w swoim dzienniczku i konsekwencjach pozostania w tym stanie, wiec radziłbym przeczytać ten fragment, bo dzięki niemu człowiek zaczyna się poważnie zastanawiać nad swoim doczesnym życiem i co ważniejsze tym wiecznym.

Co do Boga, to tak mi sie wydaje, ze dopuszcza On tylko zło, które w konsekwencji ma czynić nas lepszymi, pokorniejszymi, bardziej ubogimi duchowo ludźmi. Natomiast, jeżeli to zło niszczy nas i powoduje, ze stajemy sie gorsi, egocentryczni, zgorzkniali wtedy powinien włączyć nam sie alarm, który uświadomiłby nam, ze cos jest z nami nie tak i czy to zło nie jest czasami z dopustu tak naprawdę naszego.

Ja ze swojego doświadczenia mówię, że w pewnym okresie nic nie byłoby w stanie mnie przekonać do leczenia.


Nie uważam tak. To jakby pomylić ciemność ze ślepotą albo ciszę z głuchotą.

Rozpacz i strach to "normalne" uczucia, które są wywołane jakimiś obiektywnymi sprawami. Natomiast depresja i nerwica to awaria naszych emocji. Wskazówki pokazują smutek i rozpacz, chociaż nie powinny.

a co może przekonać do leczenia?
Depresantowi czasem jest wszystko jedno czy będzie żył czy nie. A więc po co się leczyć?

Delikwentowi musi na czymś zacząć zależeć. Kobiecie może się urodzić dziecko, facet może być zmuszony do podjęcia pracy. Dla mnie wielką motywacją było, kiedy się zakochałem. Innym czynnikiem u mnie był po prostu psychiczny ból, którego nie mogłem już znieść.

Nie znam tak naprawdę sposobu na przyspieszenie tego etapu. Moja psycholog też nie znała i mówiła, że przykro jej patrzeć na ludzi, którzy potrafią przesiedzieć wiele lat w cierpieniu, zanim zaczną się leczyć. Prawdopodobnie medycyna nie zna jeszcze metody wyjścia z tego stanu.

Trzeba też uważać, bo motywację da się zmarnować. Osoba w depresji ma mimo wszystko pewne pole manewru. Może podjąć leczenie, ale może się jej po ludzku nie chcieć. Dlatego jeżeli ktoś w depresji zauważy u siebie objawy tego, że mu na czymś zależy, to niech to wykorzysta.

Nikt tu nie pisze. To chyba dobrze, bo może Wasze samopoczucie lepsze. Trzeba tankować słoneczko i zapasy serotoninki.

Rzeczywiście, masz rację, bo nie warto. W szpitalach psychiatrycznych nie leczy się ludzi, lecz łamie na zasadzie podobnej do więzień (wiem, bo miałem okazję tam trafić po próbie samobójczej). Jak to wygląda w rzeczywistości? Pod przykrywką sprawdzania skuteczności działania podawanych medykamentów, w szpitalach psychiatrycznych stosuje się tortury w postaci zamknięcia na świat zewnętrzny na pewien okres, po to aby uświadomić pacjentom konieczność przystosowania się do życia - na zasadzie podobnej do więzień. W rzeczywistości, w tego typu placówkach, osoby cierpiące na samotność i niezrozumienie z powodu odmiennej od większości ludzi psychiki (czasami bardzo odmiennej - jeśli jest coś, co mogę dla Ciebie zrobić, to pozdrawiam Cię Michał.), szufladkowane są jako ludzie cierpiący na "schorzenia umysłowe", ponieważ stanowią problem dla najbliższego otoczenia. Jednak samotności nie można wyleczyć zamknięciem w odosobnieniu, a fakt, że rodzina się takiej osoby pozbywa, świadczy moim zdaniem wyłącznie o braku miłości. Dlatego do szpitali psychiatrycznych powinny trafiać osoby raniące innych ludzi, jeśli nie mają czasu się nad sobą zastanowić, być może, zamiast pacjenta, właśnie rodzina, która delikwenta do szpitala wysyła. Niezależnie od tego, fakt, że takie placówki są w ogóle uznawane i honorowane w świecie medycznym, jest co najmniej dziwny. Jednak w moim pojęciu, problem jest znacznie szerszy, a szpitale psychiatryczne stanowią jedynie wierzchołek góry lodowej. Z tego co doświadczyłem na sobie, wiem, że choroby umysłu pojawiają się, gdy człowiek wyznaczy sobie karę, przekraczającą możliwości jej pojęcia. Jest to tragiczny w efektach skutek uboczny wychowywania dzieci w systemie kary i nagrody. Jest on również przyczyną samobójstw.

tak