Dla mnie jest oczywiste, że święci z nami nie obcują, a my z nimi. Przecież musieliby się tam w niebie ostro kłócić, której drużynie pomagać. No chyba, że mecz wygrywają w zasadzie święci - która niebieska drużyna lepiej nadprzyrodzenie interweniuje, ta ludzka drużyna wygrywa. Toż to absurd jakiś!

W wiki doczytałem, że w protestantyźmie dominuje pogląd, iż wspólnota ograniczona jest do żyjacych na ziemi.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Obcowanie_ ... %C4%99tych

Skąd te 80%? Asekuracja, niewiedza? Uważasz, ze 20% protestantów fałszuje Słowo aby dostosować je do swoich poglądów?

Po prostu nie wiem jaki procent stanowi część adwentystów, Badaczy Pisma Świętego, którzy podobnie jak ŚJ stawiają dwukropek po słowie "dziś".

Adwentyści posługują się powszechnymi tłumaczeniami. W Polsce używają tzw. brytyjkę (Biblia Warszawska). Sprawa interpretacji, czy owe "dziś" należy rozumieć dosłownie, czy chodzi o zbawienie nie upoważnia do zarzutu fałszowania Słowa!

Dlaczego nie umarłem po wyjściu z łona, nie wyszedłem z wnętrzności, by skonać? (12) Po cóż mnie przyjęły kolana a piersi podały mi pokarm? (13) Teraz bym spał, wypoczywał, odetchnąłbym w śnie (przypis w BT: "Chodzi o pobyt w Szeolu") pogrążony (14) z królami, ziemskimi władcami, co sobie stawiali grobowce, (15) wśród wodzów w złoto zasobnych, których domy pełne są srebra. (16) Nie żyłbym jak płód poroniony, jak dziecię, co światła nie znało. (17) Tam niegodziwcy nie krzyczą, spokojni, zużyli już siły. (18) Tam wszyscy więźniowie bez lęku, nie słyszą już głosu strażnika; (19) tam razem i mały, i wielki, tam sługa jest wolny od pana. (20) Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu, (21) co śmierci czekają na próżno, szukają jej bardziej niż skarbu w roli; (22) cieszą się, skaczą z radości, weselą się, że doszli do grobu

Jak obłok przeleci i zniknie, kto schodzi do Szeolu, nie wraca

"Wyższe nad niebo. Przenikniesz? Głębsze niż Szeol. Czy zbadasz?"

O gdybyś w Szeolu mnie schował, ukrył, aż gniew Twój przeminie, czas mi postawił, kiedy mnie wspomnisz...

Zgnębiony duch - minęły dni, tylko grób mi pozostaje

Mam ufać? Szeol mym domem, w ciemności rozścielę swe łoże, (14) grobowi powiem: "Mój ojcze"! "Matko ma, siostro!" - robactwu. (15) Właściwie, po cóż nadzieja, kto przedmiot ufności zobaczy? (16) Czy zejdzie do królestwa Szeolu? Czy razem do ziemi pójdziemy?"