Gorzej, jeśli jest już tak źle, że człowiek nie jest w stanie się modlić. A uwierz mi, to jest możliwe.

W moim przypadku wydaje mi się, że znam przyczynę i nie leży ona w złym postępowaniu, raczej jest ode mnie niezależna i nie mogę nic z nią zrobić. Ale wydaje mi się że to odejście od wiary w moim przypadku jest po to, żebym kiedyś mogła szczerze do niej wrócić... Tylko że w tej chwili wcale nie mam na to ochoty.

Dobre, dobre

Raczej małe szanse. Po pierwsze, to był fragment wyrwany z kontekstu. Po drugie, przed beatyfikacją i kanonizacją kandydaci są dokładnie badani pod kątem zdrowia psychicznego, więc na pewno "Dzienniczkowi" przyjrzał się cały sztab psychologów i psychiatrów i nie mogli znaleźć nic podejrzanego, bo gdyby był chociaż cień podejrzenia zaburzeń psychicznych to jej objawienia nie zostałyby uznane przez Kościół - a zostały. Po trzecie - noc zmysłów to jest zjawisko duchowe o którym pisało i które przeżywało wielu świętych, którzy depresji raczej nie mieli (np. o. Pio). Ja z całą pewnością świętą nie jestem, ale mogę chyba powiedzieć że przeżywałam noc zmysłów i jej objawy też nie były podobne do depresji (pisałam już o tym wyżej)

To jest ciekawy problem. Wydaje mi się, że wyznawanie chrześcijaństwa może się łączyć z różnymi problemami i zaburzeniami o ile dany wyznawca ma jakoś nieprawidłowo ukształtowaną osobowość (czyli to nie wina religii a innych czynników). Np. komuś, kto ma zaburzoną sferę emocjonalną przez chociażby nadmierną surowość rodziców w dzieciństwie albo brak rodziców w ogóle będzie bardzo, bardzo trudno odnaleźć się w religii Boga-Ojca w której główną zasadą jest miłość (i to chyba częściowo jest właśnie mój przypadek). Tylko że wtedy problem siedzi w głowie a nie w kościele.

czytałem Dzienniczek i słyszałem o tzw. nocy ciemnej (zmysłów)
tylko to była zdaje się próba jaką zesłał Bóg na siostrę Faustynę aby przeszła na wyższy poziom świętości

to wysoka duchowość, ja tam chcę nie pójść do piekła i dla mnie grzech to grzech i nie bawię się w żadne usprawiedliwiania itd.

Gavia nie napisałaś nam tak naprawdę na czym polega Twój problem, Twoja wiara się osłabiła to może po prostu nie masz powołania zakonnego tylko takie do świeckiego życia

dążenie do świętości nie polega na obsesji religijnej tylko na nieustannym zapieraniu się siebie i wytrwaniu w tym

noc zmysłów to jednak dość rzadki przypadek, zdecydowanie częściej utrata wiary wiąże się z grzechem, odrzucenie Bożych Praw, wybraniem własnej woli np. bo ja chce kobietę, ja chce pieniądze, ja chce to i tamto

Skracając, napisałeś, że:

"dążenie do świętości polega na nieustannym zapieraniu się siebie"

Noo, brzmi bardzo zdrowo...

Religia i wszelkie wierzenia są obecne w historii ludzkości od zawsze. Zatem generalnie muszą być dobre. Ale - jak od wszystkiego - zdarzają się wyjątki.

Kwestia, że to nie wina religii/kościoła jest w dużej mierze prawdą. Mam jednak na uwadze fakt, że np. ja właściwie nigdy nie miałem kontaktu z ludźmi, którzy by twierdzili, że w jakiś sposób doświadczają stale lub choćby raz ale wyraźnie miłości Boga. Sam też nie doświadczałem nigdy nic takiego, co można by tak interpretować. Zastanawiam się, co by było gdybym miał wkoło tłum ludzi radosnych jak skowronki z powodu poczucia bożego wsparcia, czy jak tam to nazwać.

No ale w większości mam inne towarzystwo. Poza tym ja to średnio wierzę w te doświadczenia, więc i tak bym nie dostrzegał problemu


Czytając różne fragmenty Dzienniczków mam wrażenie, że niektóre słowa są po prostu bez sensu. Trzeba dokonać wyjątkowo ekwilibrystycznych interpretacji aby im go nadać i to koniecznie wychodząc z założenia, że są to prawdziwe słowa Boże, więc muszą mieć sens. Jak to było... coś w stylu "tylko powiedz, a stworzę dla ciebie cały nowy świat"? No sorry... Nie lubię wykręcać słów w chińskie osiem i wywracać na lewą stronę, aby dało się je zrozumieć. Męczy mnie to. Choć nieraz rozważam coś na lewo i prawo, to jednak we wnioskach jestem fanem prostoty. Zatem: bzdury. I od razu wszystko staje się prostsze Przepraszam wielbicieli Faustyny. Do mnie to po prostu nie przemawia.

Przeciwnie. Św. Jan od Krzyża pisze w "Nocy ciemnej" jako o naturalnym etapie wiary, który zresztą nie jest żadną próbą. Widać mało na ten temat słyszałeś i mało wiesz.

To będzie pewne uproszczenie, ale ta myśl o nerwicy którą rzucił Soul nieco mi rozjaśniła. Stwierdzenie Elementy wiary wchodzą w konflikt z pewnymi obszarami struktury osobowości chorego powodując wystąpienie objawów nerwicowych bardzo dobrze charakteryzują moje odczucia (chociaż nerwicy nigdy nie miałam, ale byłam blisko). Chociaż ty i tak pewnie zinterpretujesz to po swojemu - ale nie moja wina że Bóg mnie stworzył taką jaką stworzył.

Dzienniczek w większości czytałam, ale jakiejś analizy teologiczno-językowej nie przeprowadzałam. Jednak nie pamiętam jakichś fragmentów które by mnie specjalnie zbulwersowały (a na ten ze światami, jeśli taki jest, na pewno bym zwróciła uwagę), zdaje mi się że ogólnie było jasno i w porządku.

Znalazłem ten cytat http://malenkadroga.pl/?id=28&nr=587

Oczywiście to niczego nie dowodzi ale mi się nie podoba, podobnie jak ogólne wrażenie.

.

Utrafiłeś w samo sedno. Dokładnie tak i tyle o tym myślę

Problemem tak naprawdę nie jest brak życia erotycznego ludzi samotnych, ale brak żywej relacji z Chrystusem. Jeśli On stanie się dla człowieka kimś naprawdę żywym, realnym, stale obecnym, jeśli człowiek doświadczy naprawdę Jego miłości, to nie będzie już się zastanawiał nad swoim brakiem życia erotycznego, ponieważ 1) albo Chrystus napełni go miłością tak bardzo, że ta dotychczasowa potrzeba stanie się niewiele znaczącym szczegółem, 2) albo człowiek będzie gotowy przyjąć to cierpienie w łączności z Jezusem i w tym cierpieniu, i mimo niego będzie mógł doświadczać Jego miłości. Żywa relacja z Bogiem daje zupełnie inne spojrzenie na dotychczasowe, ziemskie życie. Widzi się wyraźnie, że nie warto poświęcać szczęścia wiecznego dla tego przemijającego życia ziemskiego. Cierpienie dla Boga, które tu przyjmiemy, na które się zgodzimy, nie będzie trwało wiecznie, zostaniemy za nie wynagrodzeni szybciej niż nam się wydaje i o wiele sowiciej niż możemy to sobie wyobrazić.

Mniej więcej to co wytłuściłem w Twojej wypowiedzi chciałem przekazać w słowach mało kto potrafi uciągnąć taki związek na dłuższą metę. Mało kto to ten niektóry

Poza tym mógłbym podpisać się pod tym, co napisali Gavia i Soul33.