Cóż, ja także widzę tutaj jedynie zaprzeczanie samemu sobie, tak jak Kazeshini i Val. Więc może jednak coś jest na rzeczy? Nie mów, że oceniasz tylko "czyn", bo generalizujesz bardzo wszystkich ateistów. Oceniasz ich. Jeżeli tego nie widzisz, to trudno.



Ple ple ple. Nie rozumiem z podwórkiem. Napisałem wcześniej, że NIE ZNAM takiej pary ateistów, która <cośtam>.

Chodzi o "wyprowadzenie zgrzytów z definicji takiego związku". Liza napisała - wierzący ocenia w schemacie Bóg -> my , a ateista ocenia ja -> my. To po prostu oczywiste, że w przypadku trudności pojawią się brzydkie zgrzyty przez takie rozbieżności.[/quote]

To po prostu oczywiste...A może jakiś konkretny argument?
Poza tym ateiści raczej oceniają w schemacie ty,ja -> my. o ile w ogóle można mówić o schematach.



Jak małżonek będzie miał potrzebę odmawiania różańca całą rodziną (więc i z współmałżonkiem), to druga osoba to uszanuje i będzie się modliła, nawet jak nie będzie wierzyła? Nie, przecież to bzdura. A wspólna modlitwa jest ważnym elementem "formacji w rodzinie". Nawet będąc w kościele z całą rodziną, to dzieci będą się pytały "A gdzie tata / mama?" i co odpowiesz? "Sorry bejb, tata/mama nie wierzy". I są rozłamy - np. syn stwierdzi, że on chce do taty/mamy (przecież to naturalne), córka może tak samo stwierdzić. I usiądziecie do tej wspólnej rozmowy o wierze, dziecko będzie miało sprzeczne sygnały (bo jak to - jeden rodzic mówi że to prawda, drugi rodzic mówi, że to nieprawda), w końcu może przez to zwątpić. I gdzie będzie wychowanie w wierze? Ano w lesie będzie.[/quote]

Tylko że moim zdaniem rodzice powinni być na tyle dojrzali, żeby nie przedstawiać swojej racji jako tej jedynej, nie mówić że coś jest prawdą/nieprawdą, nie podkopywać racji tej drugiej strony i ustalić ze sobą wcześniej, jak będą postępować w razie pytań. Jeżeli Ty byś odpowiedział dziecku "Sorry bejb, mama nie wierzy", to współczuję.



Patrz wyżej. W małżeństwie jest miejsce na indywidualność, ale w gruncie rzeczy to nie jest "chodzenie ze sobą", tylko tworzenie rodziny. Tu już przecież zapominam o "ja" w pewnych kwestiach, zamiast tego jest "my". Tak to sobie wyobrażam.[/quote]

No właśnie, jest "my", dlatego należy uwzględniać tę drugą osobę i znaleźć właściwy złoty środek. Tym bardziej że, powiedzmy sobie szczerze, jeżeli ktoś jest katolikiem, ale bardziej letnim, to dla niego taka wizja wspólnego odmawiania różańca też nie musi być zachęcająca. Ty za to piszesz tak, jakby był jeden szablon zarówno dla wierzących, jak i niewierzących. W każdym związku trzeba się docierać. A jak dwoje ludzi jest mądrych, to będzie potrafiło być ze sobą, zachować swoje zasady i poglądy, i nie oczekiwać jednocześnie że partner zacznie/przestanie chodzić do kościoła.



Czy można być nudystą, a nie chodzić na plaże nudystów? Nie
Czy można być sportowcem, a nie uprawiać sportu? Nie
Czy można być wierzącym, i nie chodzić do kościoła? Nie

Można być sympatykiem nudystów, i nie chodzić na plaże.
Można być sympatykiem sportu, i oglądać mecze w TV.
Można być sympatykiem wierzących (czytaj - wierzyć w istnienie Boga), i nie chodzić do kościoła.[/quote]

Nieprawda. Można wierzyć w Boga i nie chodzić do kościoła. Może ciężko Ci to pojąć, ale wielu ludzi uważa, że pośredników nie potrzebuje. Nie wnikaj jak kto wierzy i nie wmawiaj ludziom, że wiesz lepiej.



Ale Kościół ma coś przeciwko. A katolik słucha się Magisterium. A jak się nie słucha, to jest taki "średnio-ciepło-zimny". Dlatego mówię - mogą być wątpliwości, ale powinno być posłuszeństwo.[/quote]

Tylko że mówimy o tym co jest, a nie o tym, jak być powinno.



Nie rozumiesz idei.

Wiara to nie jest hobby. To zupełnie inne spojrzenie na świat od tego, który ma ateista. Może się w pewnych punktach zbiegać, ale jest w istocie rozbieżne. My patrzymy przez pryzmat wieczności, ateiści przez pryzmat codzienności.[/quote]

Codzienność też jest ważna, więc może dobrze, żeby jedna osoba na nią zwracała uwagę




A co? prezerwatyw może nie lubić, może też nie mieć ochoty, żeby osoba, którą kocha zażywała jakieś tabletki. Może wreszcie zrobić to z miłości, po prostu.






Oczywiście, że czystość to nie dziewictwo. Ale tak się składa, że nawet na tym forum były świadectwa, że współmałżonek nie miał nic przeciwko, żeby czekać do ślubu. Poza tym ja nie wiem, Ty uważasz, że ateiści to są jakieś seksualne bestie?

"Zły człowiek" - ocena człowieka.
"Głupio robi" - ocena czynów.
Nie wiem jak to jeszcze prościej wytłumaczyć. I nie przyjmuję argumentów "tak robisz, bo tak i koniec".



To wychodzi w przypadku kryzysów, a buduje się to od początku związku. Chodzi o budowanie relacji w oparciu na Bogu - w przypadku zdrady, czy wejścia w jakieś bagno uzależnień, po prostu wychodzi kto na czym budował. Ateista może być nauczony (bądź nie - jest raczej niezdefiniowany) pakować manatki, i zwiewać, katolik ma za sobą nauczanie Kościoła. No i tu nie mówię o letnich katolikach.



A jaka jest prawda w tym przypadku? Chcesz dzieciom też mydlić oczy? To kolejny argument, że taki związek jest bez sensu.



Ale wtedy można się dogadać, tzn. "przepchnąć" taką formę modlitwy. Jest pole do manewru. W przypadku ateizmu drugiej połówki, nie ma pola do manewru.



Rany Julek .
Pewnie, że można. Ale to tak jak być sportowcem, obżerającym się czipsami, a jedyna forma sportu którą uprawia, to chodzenie do kuchni po piwo. A kontakt ze sportem to oglądanie meczu w TV.
Można siebie oszukiwać, pewnie. Osobiście znam kilku "białych murzynów", znam kobiety "wyzwolone", znam właśnie wierzących niepraktykujących (w ogóle jakie to sformułowanie ), znam osoby, które nie piją alkoholu, bo mówią, że jest niezdrowy, ale chętnie sięgają po "miekkie dragi", bo są naturalne.
Człowiek jest na prawdę geniuszem, jeżeli chodzi o okłamywanie siebie.

Nie, nie ma czegoś takiego jak "wierzący niepraktykujący". "Białych murzynów" też nie ma.



Nie wiem jak to skomentować . To przecież dwie formy. Sorry, to mega dziecinne. Różnice są na głębszym poziomie, i są opisane w Katechizmie (w ostatnim poście podałem link do kilku punktów, które się odnoszą do antykoncepcji).



Wierzący nie buja w obłokach. Patrzy na codzienność, przez pryzmat Boga. Nie zrozumiałaś.
Ateista patrzy przez pryzmat świata, czyli codzienności. Uczestniczy w tym karnawale różnych masek (np. "wierzący niepraktykujący"), bo to jest jedyna rzeczywistość, którą zna. My jeszcze znamy to, co jest w PŚ, co mówi Chrystus w Ewangelii, co mówi Kościół w swoim nauczaniu, i pod kątem tego patrzymy.

To jest kolejny wielki temat.



Nie, oczywiście, że nie.
Ale są podstawowe różnice między ateistą, a katolikiem w tej dziedzinie (nie mówimy o "letnich katolikach").

P.S. Prosiłbym, żeby nie używać takich terminów jak "letni katolik", bo to rozwala trochę rozmowę. Kto to jest w ogóle letni katolik? Wierzący, ale nie we wszystko? Wątpiący, ale jeszcze trochę wierzący? Czy jest może jeszcze jakieś inne wyznanie jak "letni katolicyzm"?
Jeżeli tak, to nie jest katolicyzm, a mówimy o sytuacji "katolik - ateista". "Bądź zimny albo gorący" powinno skończyć temat.

Pozdrawiam

tobie twoje argumenty przemawiają, mi (a wręcz nam) nie.
To gra w ping ponga, ty coś mówisz, my ci odpisujemy, ty nam odpisujesz i tak w kółko.
Oceniasz czyny powiadasz, jakie czyny? Bycie ateista to czyn? Bo jak mówić o czynach to konkretny - ten zrobił to i to, my ci pokazujemy obraz takich co tak nie robią - masz różne czyny, a ten sam pogląd - ateicki. Tak jak masz gorących i "letnich" katolików, tak i masz ateistów kochających szczerze, i takich kochających "lżej". Przestań wsadzać ateistów w jedną szufladę, ...albo rób co chcesz. Ja mam zarówno dobre doświadczenia z ateistami jak i złe doświadczenia i tak samo z katolikami. Dlatego mi jest obojętne czy moja druga połówka to katoliczka, hinduska, ateistka czy buddystka. Dopóki szanuje życie i mnie kocha.
A aspekt wiary to będzie "wyboista droga", którą podążę, korzystając przy okazji z życia ile się da.

Uvirith-po pierwsze, byłabym wdzięczna, jakbyś przyjął trochę mniej prześmiewczy ton. Ja nie wyśmiewam tego, co mówisz. Milej by się wtedy rozmawiało.


Też nie wiem, jak Ci wytłumaczyć prościej o co nam chodzi, bo nie rozumiesz. Napisałeś, że oceniasz czyn, czyli związek (?). Uważasz, że jest głupi - ok. Ale jak zaczynasz tłumaczyć dlaczego, to nagle okazuje się, że kierujesz się stereotypami.









Nie mydlić oczy, tylko tłumaczyć. Coś więcej i głębiej niż "Sorry, mama nie wierzy". Na takie rzeczy trzeba się odpowiednio przygotować.






Normalne sformułowanie. Nie wymyśliłam go, dla twojej wiadomości. więc przestań się wymądrzać.






To nie komentuj. Przecież wiem, że różnice są na głębszym poziome. tylko ja nie wymagam od ateisty, żeby rezygnował z antykoncepcji z powodu światopoglądu. Chodzi mi tylko o wyłącznie o to, że z innych, obojętnie jakich powodów jest to możliwe. jeżeli nie rozumiesz tego, co do Ciebie mówię, to przykro mi. Ciężko się tłumaczy komuś, komu się wydaje, że wszystko wie najlepiej.

Uvirith no tak, w kręgu twoich zainteresowań jest ideał katolika ortodoksa, dla którego nauka KK jest święta.
W takim wypadku to pewnie nawet się nie zaprzyjaźni z osobą-niekatolikiem, a co dopiero związek z taką osobą.


A cóż to za wiara- wierzę, bo moi rodzice wierzą?
Lub- nie wierzę w Boga, bo mój tata nie chodził do Kościoła - co to za wiara?
Czy nie jest tak, że człowiek powinien dużo myśleć nad fundamentami swojej wiary, na czym ją buduje? Ma wierzyć w Boga, bo KK tak naucza, czy też ma wierzyć w Boga, ponieważ doświadcza Go w swoim życiu?


A to nie można wierzyć w Boga i starać się być całe życie dobrym człowiekiem, bo się wierzy, że dla Boga warto takim być?
Znam takiego ateistę- angażuje się w pomoc innym, aktywnie im pomaga- bez rozgłosu. Jest skromnym człowiekiem i dość wrażliwym na ludzką krzywdę. Po prostu uważa, że warto być dobrym i pomagać innym- zachęca do tego również innych.
Ponadto KK naucza, że
Starożytna reguła Salus extra Ecclesiam non est (Poza Kościołem nie ma zbawienia) została na Soborze Watykańskim II zinterpretowana w nowy sposób. Każdy człowiek, nawet nieochrzczony, jakoś przynależy do Kościoła. Jeśli prowadzi prawe życie, ma szansę na zbawienie.

"Katolik ortodoks" (czyli tak zwany moher ) może przyjaźnić się z niekatolikiem. Np. w mojej grupie znajomych, tylko 3 osoby wierzą. W tym ja. Na ~55 znajomych.
Swoją drogą uważam, że osoba, która mówi, że nauka KK nie jest święta, nie jest "katolikiem z prawdziwego zdarzenia".



To jest wiara dziecka.



A to jest wiara dorosłego . Tak, tak powinno być, ale to w swoim czasie. Nie da się przeskoczyć od razu. A skoro mamy wychować dzieci w wierze, to musi być wcześniej ten przykład rodziców.



Bez sakramentów, bez Słowa Bożego to raczej czcze gadanie. Może pojawić się ta "wiara na pokaz", "bycie dobrym dla uspokojenia sumienia", "swój własny pogląd na to co jest dobre, a co złe" (czytaj relatywizm moralny) i inne takie.
Czasami się zdarzy, że faktycznie taka osoba próbuje żyć najlepiej jak się da, ale mówi się wtedy w KKK, że gdyby była taka możliwość, taka osoba przyjęłaby chrzest. To jest tzw. chrzest woli, czyli to : "Każdy człowiek, nawet nieochrzczony, jakoś przynależy do Kościoła. Jeśli prowadzi prawe życie, ma szansę na zbawienie.".

Ale nie ma żadnej gwarancji na to zbawienie. Teoretycznie każdy może wygrać w Totka, ale niewielu wygrywa (zakres prawdopodobieństwa jest oczywiście przypadkowy, nie da się wyliczyć jaką szansę na zbawienie ma ateista / innowierca). W KrK jest ta gwarancja, że postępując według wytycznych Kościoła - będziesz zbawiony.

@Aditu :



Ale mówimy o związku. Też nie chodzę po przysłowiowych "ludziach", i nie tłukę ich katechizmem po głowie, żeby się w końcu ogarnęli. A jeżeli chodzi o sytuacje w związku, to trzeba wybrać to, co jest dla nas ważniejsze. Dla jednego to będzie wiara, dla drugiego święty spokój, a trzeci to w ogóle nie wierzy, albo jest tzw. "letnim katolikiem" czy "wierzącym niepraktykującym", czy innym jednorożcem.

@Kazeshini:



Nie wiem, czy masz na myśli Ewangeliczne "korzystanie z życia", czy może modne w XX i XXI wieku podejście "skrzywionego carpe diem" - czyli Sex, Drugs and Rock'n'Roll. Bo jak chcesz wierzyć, i stosować to drugie, to jest "Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek" takie podejście.
Ale może masz na myśli pierwsze podejście, przez co bardzo się cieszę

Pozdrawiam

P.S. Swoją drogą, czemu w dziale "Żyć wiarą : Porozmawiajmy o codziennych trudnościach w duchu wiary katolickiej" wypowiadają się osoby, które "nie wypowiadają się w duchu wiary katolickiej"? Takie rozmowy jak widać przypominają przepychanki.

Temu, iż nikt nie przeniósł, a autor nie wiedział gdzie wstawić.

1. Nie, "moher" nie przeganiałby parasolem innowiercę. Wyłącz telewizje, a czas na nią przeznacz na coś innego, np. pograj na gitarze, poczytaj książkę . Ktoś mi tu zarzucił myślenie stereotypami, heh.
2. Nie polecam moich znajomych jako partnerów życiowych, bo żadna ze mnie instytucja matrymonialna. I zdanie co do związków "katolik - ateista" mam takie, jakie przedstawiłem.
3. A nie jest smutne Przeciwnie, jest o czym pogadać.



Więc nie zmuszaj dziecka do chodzenia do szkoły i sprawdź, jak grzecznie samo chodzi na zajęcia.
Jest na to czas, żeby zmuszać, jest na to czas, żeby tłumaczyć. Słusznie napisałeś o tym przykładzie. Ale koncentrujesz się tylko na jednej rzeczy. Polecam Ci konstruktywne rozmowy z 5-latkiem .
Oczywiście, na wszystko jest czas, i z pewną dozą dobrej woli potrafię się z Tobą zgodzić.



Chodzi o gwarancję zbawienia w Kościele, czyli masz wszystkie "narzędzia" w KK żeby się zbawić. A więc nauczanie, sakramenty, formacje. Tak, Kościół daje taką gwarancje.



Wystarczy uwierzyć, i Chrystus daje Ci to prawo. Proszę bardzo :
J 1, 1-10


Jezus Chrystus jest jedyną bramą do Ojca.



A nie, nie. Wiara na pokaz może być tą "wiarą" teoretyczną. Czyli jak znajomy kogoś zapyta, to ten odpowie, że jest wierzący. A jak zapyta gdzie się modli, to odpowie że w lesie . I się okaże, że nie zna nic z PŚ, nie ma formacji. Ale równo opowiada o tym w towarzystwie, gdy zejdzie na tematy religijne - wiara na pokaz. Można? Można.



Jasne, w przypadku katolików też się to zdarza. I taki przykład jest jeszcze gorszy, niż niewierzący rodzic. Ale czy prędzej katolik narzeka na sąsiadów? Nie sądzę.



Mówiłem do Aditu, ale w porządku, odpowiem.

Tak, podstawą każdego związku jest budowanie od podstaw. Ale do kościoła nie wystarczy się przejść, i wynudzić się w ławce . Chodzi o przykład, jaki daje drugi rodzic. Dzieciaki to widzą. Dzieciaki nawet widzą, czy tata na prawdę kocha mamę (albo odwrotnie), a co dopiero czy ktoś udaje greka. A jak podrosną, zacznie się bunt, to wtedy będzie jeszcze większy problem.

Co do różańca - to świetna forma modlitwy. Zaznaczmy, że szczerość modlitwy to sama podstawa, inaczej to klepanie. Czyli modląc się na różańcu szczerze masz na myśli to, co mówisz.
Jak masz łaskę długiej modlitwy, to jasne - fajnie można się modlić własnymi słowami. Ale jak się modlisz do siebie, to lepiej różańcem. Do siebie, czyli - "Jezu, miałem taki zły dzień (...) tak mnie boli głowa (...) nic mi nie wychodzi". A czemu do siebie? Bo Bóg o tym wszystkim już wie . Własnymi słowami to preferuję na początku "akty strzeliste". Czyli idąc na uczelnie / do pracy mówię "Na Twoją chwałę, Boże", wstając rano "Pomóż mi pełnić Twoją wolę", kładąc się spać "Dziękuję Ci za ten dzień, przepraszam za to, co było złe" itd. Krótkie modlitwy, żeby nie wpaść w to "Ja, ja, ja, i moje problemy" .



OK. Ale "jednemu z dwóch duchów służymy" - świętemu, albo nieświętemu. Nie ma "ja sobie", i nigdy nie było.



Albo zwariowałem, albo ten temat jest w "Żyć wiarą : Porozmawiajmy o codziennych trudnościach w duchu wiary katolickiej".

Uvirith - wytłumacz mi, co w naszych słowach jest tak sprzeczne z nauką KK? To, że uważamy, że można związać się z ateistą? Że uważamy, że nie wszyscy ateiści są tacy, jak Ty mówisz, i tak samo nie wszyscy katolicy?Że uważamy, że ci, co nie chodzą do kościoła, też mają szansę na zbawienie?

A to w jakiej sytuacji przeganiał tych bezbożników?



Szprytnie. Ale to chyba o to chodzi. Dzięki Bogu, nie przeczytałem o bezstresowym wychowaniu.



Masz gwarancję, że jeżeli wierzysz Chrystusowi, to Kościół zapewni Ci wszystkie narzędzia do zbawienia, żeby znaleźć się z Nim w Niebie po śmierci. O!
A co do wątpliwości - to nie do końca tak jest. Jak przeżyjesz kilka interwencji Boga, taki "Boży palec" w swoim życiu, to wątpliwości się oddalają. Takie osoby jak np. Ojciec Pio, były święte za życia, i już tutaj czyniły cuda. Czy apostołowie. Wyobrażasz sobie, że miały wątpliwości? A bo miały, ale to tzw. okresy pustyni. Ale to inna broszka, niż "nie wiem gdzie pójdę po śmierci".
Ale prawda, zawsze jest to pole do wyboru. Zawsze można zwątpić.



Zgadzam się z taką definicją. Zauważ, że to nie zależy od tego, czy ktoś jest katolikiem, czy nie. Wystarczy, że zakłada tą maskę "wierzącego".



Panie, stereotypy.
Czym się różni ateista od wierzącego na pokaz? Ten drugi też jest takim ateistą, tylko o tym nie wie - żyje w kłamstwie. A i ateiści prowadzą takie głupie wojny.

Pozdrawiam z kawą

EDIT : @Aditu:
Ano podział na "letnich katolików" i "ortodoksyjnych katolików", jakieś przytaczanie statystyk używania antykoncepcji w Polsce (i stwierdzanie, że nie ma problemu, bo skoro wszyscy - to wszyscy), "wierzący niepraktykujący" (Można wierzyć w Boga i nie chodzić do kościoła.). To robi takie średnie wrażenie takiej chorągiewki ideologicznej "jak zawieje tak się ustawię".

Ale co go sprowokowało?



To przecież napisałem, że Kościół daje Ci "gwarancję narzędzi zbawienia przez Chrystusa". Jak w nie nie wierzysz, albo w ogóle masz wątpliwości, to oczywiście, że nie masz gwarancji . Takie gdybanie, że "może być inaczej po śmierci" jest bez sensu. Wprowadza jedynie zwątpienie. Skoro już ktoś wybrał, to nie należy gdybać, rozmyślać czy będzie tak, albo inaczej po śmierci, bo to jest sposób Złego żeby wcisnąć wątpliwości w serca. Tego nie sprawdzimy, co jest po drugiej stronie. Ale skoro zaufaliśmy Chrystusowi, to tego się trzymajmy. I gdy już zaufaliśmy, to Kościół daje nam gwarancje, że przekazuje wszystko, co jest potrzebne do zbawienia.

Jak już rozumujemy, że może być inaczej, to mieszamy światy rozważań. To jest błąd



Mieszkałem w mniejszym mieście, i spotkałem się głównie z takim zachowaniem u osób, które nigdy nie widziałem w kościele, albo "raz na ruski rok". Ci, co się zaangażowali w jakąś formacje przy kościele, to prawie jak rodzina . Na kawę zaproszą, pomogą zrzucić węgiel starej sąsiadce, podrzucą dziecko na korepetycje z fizyki, zorganizują jakiś protest jak spółdzielnia przesadzi, przyjdą czasami "z sikawką" w drugi dzień świąt (serio, raz sąsiad się zakamuflował ), podzielić się opłatkiem. Piękna sprawa. Brakuje mi tego strasznie tu gdzie mieszkam, i oddałbym wiele, żeby żyć wśród takich ludzi.



Ale co mam pokazać? Konkretne sytuacje z życia codziennego moich sąsiadów? Czy co?
A propos głupich wojen ateistów "tak ogólnie", to cały portal racjonalista jest przykładem głupiej wojny. Ostatnio np. prof. Legutko dostał karę sądową, gdy pewnych uczniów zaangażowanych w wojnę "zdejmowania krzyży w szkole" skwitował per "smarkacze". 5 tys. zł. Wyobrażasz to sobie? I jeszcze smarkaczy ma przeprosić.



USA jest na tyle młode, że nie wstydzi się swoich chrześcijańskich korzeni jak Europa.Ale jest wolna amerykanka, a "In God we trust" raczej nie dyskryminuje ateistów.
Co do drugiej części, to nie rozumiem kto to jest "ortodoks". Chciałbym mieć taką wiarę, jak apostołowie, jak pierwsi chrześcijanie, jak męczennicy, jak święci. To nazywasz ortodoksyjnością? To każdy jest powołany do "ortodoksyjności".
Można powątpiewać, jesteśmy ludźmi. Ale trzeba być posłusznym, i starać się wzrastać w tej wierze. A kto w tej wierze nie wzrasta, to czym się różni od ateisty? To nie jest prosty temat na kilka zdań, a robi się potężny offtop.

"Ale co go sprowokowało?"

czemu jego? "Mohery" go parasole potraktowały i zwyzywały, za sam ubiór został wsadzony do szufladki z satanistami.

"Takie gdybanie, że "może być inaczej po śmierci" jest bez sensu. Wprowadza jedynie zwątpienie. Skoro już ktoś wybrał, to nie należy gdybać, rozmyślać czy będzie tak, albo inaczej po śmierci, bo to jest sposób Złego żeby wcisnąć wątpliwości w serca. Tego nie sprawdzimy, co jest po drugiej stronie. Ale skoro zaufaliśmy Chrystusowi, to tego się trzymajmy. I gdy już zaufaliśmy, to Kościół daje nam gwarancje, że przekazuje wszystko, co jest potrzebne do zbawienia."

nie obchodzi mnie czy może byc inaczej czy nie. Chodzi mi o pojęcie Wiary.
Apostołowie widzieli Jezusa żywego, a po zmartwychwstaniu, gdy go ujrzeli już nie wierzyli, tylko "Wiedzieli".
My nie zobaczymy za zycia, więc nie "Wiemy" tylko wierzymy.

Nie wiem jak ci to bardziej dosłownie wytłumaczyć....

Gwarancja to coś PEWNEGO, coś co udokumentujesz i udowodnisz, że tak a nie inaczej jest i bedzie.
Wiara jest dlatego ważna, bo własnie spowodu wątpliwości trwasz przy wierze i nadzieji, ze jest tak a nie inaczej. Ale nie masz gwarancji.

Sądzę, że byłoby pięknie, gdyby racja była po waszej, a nie po mojej stronie. A jednak... na ile taki związek wytrwa w pełnej PRAWDZIE...? Obawiam się, że kompromisy światopoglądowe wymuszą w końcu postawę pseudoreligijną lub pseudoateistyczną jednej albo obu ze stron. Wątpię, by taki związek był wówczas oparty na pełnej prawdzie, pełnej tożsamości. Ktoś musi prędzej czy później zaprzeczyć swej religijności lub swojemu ateizmowi.

I dlatego uważam, że znikomy procent takich związków wytrwa w pełnej prawdzie. Człowiek zaprzeczający prawdzie o sobie przeżywa wewnętrzne rozdarcie, dlatego związek taki naraża będące w nim osoby na wewnętrzną nieszczerość (przy kompromisach światopoglądowych) lub wewnętrzne rozdarcie osób - czy jednej z osób - z tego związku (przy pozostawaniu przy własnych światopoglądach w sytuacjach konfliktowych).

Nie twierdzę, że istnienie takiego szczęśliwego związku jest niemożliwe, ale uważam, że jest mało prawdopodobne.

W tej kwestii pozostaję zdecydowanym sceptykiem.