mam w okolicy chłopca, który pod różnymi pretekstami stara się dostać parę groszy od innych ludzi, między innymi od nas. Raczej jestem pewna, że kłamie, jednak, wymyślamy mu niedużą pracę ogrodniczą aby mógł dostać swoje pieniądze. Ale ostatnio miałam dylemat, gdyż chciał pożyczyć książkę, a ja mu jej nie dałam, gdyż byłam prawie pewna, że mi jej nie odda. Jak poszedł miałam do późnego wieczora dylemat kiedy kończy się granica zaufania a zaczyna się już naiwność. Właściwie to powinnam mu ją pożyczyć, nawet wiedząc, że jej nie odda, gdybym chciała tak absolutnie bezwarunkowo podążać za Chrystusem. Gdybym wtedy wieczorem miała do niego telefon tobym zadzwoniła do niego aby po nią przyszedł. Na drugi dzień mi przeszło, bo zajęłam się swoimi problemami. Dzisiaj przyszedł znowu i dylemat powrócił. Co wy byście zrobili ?

dodam, że nie znam tego chłopca, nie wiem gdzie mieszka, jak ma na imię i widziałam go kilka razy w życiu.

chodzi mi o szersze podejście do problemu, niekoniecznie akurat o ten przypadek. Chrześcijanin może w ogóle znać słowo "naiwny" ?

Opowiem historyjkę z życia wziętą.

Nie jestem bogaczem, ale gdy widzę że ktoś faktycznie jest zabiedzony i potrzebuje pomocy (a nie jest zbyt leniwy, żeby zarobić) - to pomagałem. Do momentu, gdy dałem kiedyś takiemu człowiekowi pod kościołem parę złotych... a następnego dnia zobaczyłem go w osiedlowym sklepie, w kasie obok, gdzie właśnie kupował kilkupak piwa.

W taki sposób ludzie tracą zaufanie - dzięki bezczelności naciągaczy.

A kto na tym cierpi Ci, którzy faktycznie żebrzą, bo nie mają innego wyjścia...

Czy mogłabyś mi wyjaśnić ten fragment, bo nie rozumiem.

rzeczywiście stwierdzenie trochę niefortunne. miałam na myśli, że zawsze się asekurujemy w trudnych sytuacjach.
Prosty test (do rozważenia wewnętrznie ) :
dzwoni do drzwi obcy człowiek i mówi, że chce siusiu (usłyszałam taki przypadek w telewizji o naiwności). Wpuścicie człowieka do domu czy wyślecie go do restauracji 1 km dalej ? Św. Franciszek wpuściłby człowieka, nawet gdyby ten miał złodziejstwo napisane na twarzy.

Przy każdej takiej próbie walczy ufność do człowieka z poczuciem, że naiwność to głupota.

Trochę przypomina mi się w tym momencie historia z "Nędzników" Wiktora Hugo, kiedy wpuszczony w gościnę do księdza (nie pamiętam nazwiska) główny bohater kradnie gospodarzowi cenne przedmioty, a ten zamiast oburzać się, mieć żal i potępić złodzieja, lituje się nad nędzą Jeana Valjeana i sam oddaje mu jeszcze dużo więcej cennych rzeczy.....

To nie znaczy, że mamy wszystko każdemu oddawać, ale znaczy na pewno, że zawsze winniśmy kierować się miłością w stosunku do każdego spotkanego człowieka. Tego oczekuje od nas Bóg i to On na naszej drodze stawia konkretnych, właśnie takich, a nie innych ludzi.

Ja na siusiu bym nie wpuściła, ale danie kilku groszy na bułkę, to co innego.
Kiedyś odmówiłam narkomance pieniędzy i kiedy odeszłam, to pomyślałam, że przecież nic nie stało na przeszkodzie, żeby pójść z nią do sklepu i kpić coś do jedzenia.
Ale jakoś trudno mi było wrócić do niej, może ze wstydu?

Chyba lepiej dać niewielką sumę naciągaczowi, niż odmówić potrzebującemu. To nie ma nic wspólnego z naiwnością.

Życie nie jest czarno białe. Dając jałmużne narkomanowi wiedząc, że jest wielce prawdopodone, że wykorzysta na narkotyki. Przyczyniamy się do jego samounicestwienia, ale nie dając tych pieniędzy potęgujemy głód narkotyczny, który ostatecznie może doprowadzić do takiego stanu, że on przestanie prosić o wsparcie tylko zacznie kraść a wskrajnej sytuacji może nawet zabić. Tak źle i tak nie dobrze. W Ewangelii jest taki fragment w którym poganka prosi Jezusa o pomoc. Chrystus odpowiada, że nie dobrze jest zabierać chleb dziecią a dawać psą. Na to ona, że nawet psy żywią się okruchami ze stołu swoich panów. Chrystus spełnił jej prośbę. Nie przejmujmy się, że okruchy naszej dobroci spadają na bruk mogą być podeptane ale mogą przynieść też obfity plon.