Jak rozwiązać problem stosunków między bardzo wierzącym
i mniej wierzącym współmałżonkiem?

To problem powrzechny,nie poruszany zazwyczaj przez ludzi,a staje się niekiedy dramatem rodzinnym.

Co zrobić,gdy w sytuacji desperacji dochodzi do spięć,które burzą jedność małżeństwa i doprowadzają do tego,że bardziej wierzący staje się ofiarą?

Z Bogiem
cieplutki@poczta.wiara.pl
www.odnowa-ostroleka.prv.pl

Cieplutki - za nikogo i nikomu ich problemów nie rozwiążesz...

A poważnie - to napisz proszę co masz na myśli, bo strasznie ogólnikowo to brzmi i niejasno...

Cieplutki to normalnna kolej rzeczy ze tak sie dzieje, przeca kto sie czubi tyn sie lubi, a wiync nojlepij sie ku nich niywtrącać (chyba że to tyczy ciebie, wiyn ce poradzić musisz som)

Cieplutki !

Nie zawsze osoba bardziej wierząca jest osobą przegrana...
Zazwyczaj przegrywa ta strona, która jest niepewna swoich racji...
W przypadku osoby wierzącej - po prostu nie pogłębia swojej wiary...
I daje się ponieść "podszeptom" osób wątpiących...

Piszesz Jotka:

A może ja nie wtrącam się do czyichś sporów?
Jestem zwolennikiem zdrowego i rozsądnego myślenia.

Wyobraź sobie,sytuację,w której np.

Mąż chce przeczytać Biblię,bo żyje nią na codzień.
Docenia jednak umiarkowanie i rozsądek.
A żona nie cierpi,gdy On wogóle weźmie ją do ręki.
Nie znosi widoku pogłębiania wiary,bo sama nie robi tego wcale.
Albo robi to rzadko i przemija jej po czasie chęć.
Poruszona albo desperacją z wyrzutów sumienia,
albo wściekłością,że jest z fanatykiem(choć mąż nim wcale nie musi być)
wywołuje spór,który prowadzi do kłótni.
A mąż,choć bardzo wierzący-jest słaby(jest tylko człowiekiem)
-w pewnym momencie traci cierpliwość,ulega buntom żony.
Broni się,jak piesek z przerażenia.
Nadchodzi kłótnia.Mąż opanowuje się,ale żona już jest wściekła!
Wynikiem tego jest zburzenie jedności.
Mąż stał się ofiarą.Żona ma pretensje do męża,że zawinił.
Jedna wielka parodia,ale jest rzeczywistością.

Takie sytuacje się zdarzają kochana!
Mam zamiar kiedyś pracować w poradni małżeńskiej.
Może Bóg mi pozwoli?

DDV napisał:



Pytanie: A jeśli pogłębia?

Z Bogiem
cieplutki@poczta.wiara.pl
www.odnowa-ostroleka.prv.pl

Cieplutki - napisałeś "jak rozwiązac problem między małżonkami"...
Niestety - problem między dwojgiem ludzi mogą rozwiazać tylko oni sami, każdy z boku może tylko - co najwyżej - doradzić, jeśli zostanie o to poproszony lub chociaż włączony w sprawę. Ale niczego nie rozwiąże - stąd mój komentarz... Być może źle Cię zrozumiałam...

Co do opisanej sytuacji...
Zakładasz sytuację że ów mąż okazuje żonie wystarczająco dużo miłości i troski I w wystarczającym stopniu dba o dom i rodzinę I że opór żony wynika jedynie z tego że ona nie chce, a skoro ona nie chce to mąż nie może... A ten nieszczęsny mąż wyprowadzony w końcu z równowagi i oszołomiony furią żony wchodzi w kłótnię... W końcu niby sie opanowuje, ale co z tego?
Oj, jak ja nie lubię podejścia - mąż-marionetka do sterowania przez żonę... I przepraszam - ale tak jednostronne sytuacje chyba nie zdarzają się często...

I uczciwie mówiąc - proponowałabym zastanowić się, czy przyczyną zarzutów nie jest co innego... A jeśli doszło do kłótni - należy chyba po prostu dążyć do pojednania? I w końcu chyba nie chodzi o to - kto pierwszy wyciągnie rękę?

Jeśli zaś sytuacja wygląda dokładnie tak... to cóż...
To proponowałabym nie dać się szantażować i pogłębiać swoją wiarę tak jak się tego pragnie I tylko starać się na zło (pretensje) odpłacać dobrem
Pozdrawiam

Jotko - przykro mi to stwierdzić, ale niestety takie sytuacje mają miejsce dość często...
Czasami aż za często...
Oczywiście - jest naprawdę wiele kobiet, które "są na miejscu"...
Ale jest równie wiele kobiet, które chcą narzucać swą wolę mężowi...
Na siłę.
Zgodnie z zasadą "Mąż to głowa rodziny, a żona to szyja, która tą głową steruje".. :):):):)

"Walka o władzę w rodzinie" ma miejsce w większości małżeństw.
Tyle tylko, że jest to proces "podskórny", o którym mało kto mówi...



Sądzę, że jest to bardzo dobre rozwiązanie.
Dodam tylko, że rozsądniejsza z osób mąż/żona powinna okazać dość dużo miłości, wytrwalości i zdolności przewidywania...:):).
Najlepiej podchodzić do tego typu spraw... z humorem.
Mimo tego, ze są to sprawy czasem bardzo bolesne.
Szczególnie dla strony bardziej wrażliwej na tego typu scysje - głównie mężczyzn, którzy pragną w małżeństwie spokoju i możliwości poświęcenia się dla rodziny.
A jest tego typu "chłopów" dość dużo, mimo pozorów....

Kochani,powiem wam tak.
Jestem mężem żony,którą BARDZO kocham.
Takie spięcia towarzyszą także mojemu życiu.

Ale napisał Św.Paweł:

uświęca się mąż dzięki sprawiedliwej żonie
uświęca się żona dzięki świętemu mężowi

Wybacz,ale Twoje podejście jotka pachnie mi obroną praw kobiecych.
To zwykła solidarność.Rozumiem Cię.
Przez zdanie kobiece na ten temat możemy się wiele nauczyć.
Ale ja pytałem się o praktyczne wskazówki,nie o to,kto ma rację.Sytuację przedstawiłem w zgodzie z faktami w pewnej rodzinie.
Jest ona zgodna z prawda.
Tam np. pomaga tylko.......pokora małżonki.
Gdy jej brakuje,zaczyna po prostu rządzić mężem.
Sama nawet temu nie zaprzecza.
Przyznaje,że lubi,gdy wszystko jest po jej myśli.

Z Bogiem
cieplutki@poczta.wiara.pl

Ok, cieplutki Ja napisałam jak widzę twoje spojrzenie - Ty jak moje...

Tyle że dokładnie to samo napisałabym w drugą stronę - gdyby to o męża nie o żonę chodziło. Nie neguję, że są sytuacje w których jedna strona chce rządzić drugą - pewnie nawet częste. I wtedy po prostu nie należy ulegać - myślę. Ale jest mi bardzo trudno uwierzyć, że konflikty w jakiejkolwiek sytuacji międzyludzkiej są spowodowane TYLKO przez jedną stronę i jeśli ona (strona) się zmieni to już będzie dobrze.

DDV - co do marionetki... Jak wyżej - na pewno są takie sytuacje, być może - częste, nie wiem. Ale marionetką jest tylko ktoś, kto nią w jakiś sposób chce być - czy po prostu na to pozwala. Tak samo kobieta jak i mężczyzna.
Może nie potrafić inaczej - to prawda. I na pewno traktowanie kogos jak marionetkę nie świadczy o szacunku - więc i o miłości. I może należy pewną samodzielność wymuszać i unikać takich sytuacji. OK.
Tylko jeśli druga strona nie podejmuje żadnych wysiłków by zmienić sytuację, to znowu jest przewalanie odpowiedzialności za siebie na drugiego człowieka.

A ja po prostu mam uczulenie na stwierdzenie "ten biedny mężczyzna, taka bezradna kukiełka w rękach wrednej herod-baby czarownicy, już teraz nic nie zrobi bo jest uwiązany (najczęściej w podtekście - na pasku hormonów)"
Nie znam bardziej obraźliwego tekstu - i żeby nie było - permanentnie słyszałam to od innych kobiet Matek teściowych żon... Wrrr!!!!

Pozdrawiam

PS - Cieplutki - a Ty nie lubisz, jak wszystko jest po Twojej myśli? Bo ja lubię Tylko nie zawsze muszę mieć to co lubię - i tyle

Masz, rację, Jot _ko !
W całości się zgadzam z Twoimi poglądami.


Pozdrawiam serdecznie ! :0

ddv

Hmm....
Piszesz:



W małżeństwie zadajemy sobie dwa pytania:

czego oczekuję od partnera?
czego partner oczekuje ode mnie?

Te pierwsze pytanie kojarzy mi się z egoizmem.
Drugie z prawdziwą i dojrzałą miłością.

Warto uczynić refleksję nad miłością,ponieważ egoizm zawsze ją zabija.
Egoizm według listów Apostolskich prowadzi do śmierci duchowej.
Zaś miłość do szczęścia,nawet w cierpieniu.
Jeśli chodzi o marionetke,kojarzy mi się to z nieuporząkowaną miłością.

Czy jeśli żona oczekuje,że się wyrzeknę Boga,to zrobię to?NIE.

Zamiast się sprzeczać,zachęcam w Duchu Miłości Braterskiej
szukać rozwiązania na postawiony problem i temat.

Jak mówi DDV i Ks.Popiełuszko: Zło Dobrem Zwyciężaj!
Nie sprzeczajmy się.Szukajmy rozwiązań.

Z Bogiem
cieplutki@poczta.wiara.pl
www.odnowa-ostroleka.prv.pl

Cieplutki - ja się z Tobą nie sprzeczam
Przecież w sumie się chyba zgadzamy? Bo napisałam - nie ulegać a wcześniej - nie dać się szantażować i pogłębiać swoją wiarę tak jak się tego pragnie
Z dwoma uwagami tylko - zastanowić się, czy czegoś w sobie zmienić nie powinienem/powinnam i - odpłacać dobrem za zło.
Ale to się chyba mieści w pytaniu - czego partner oczekuje ode mnie?

A co do tego egoizmu...
Myślę że to nie masz racji. Bo każdy człowiek ma swoje potrzeby. Od tych najprostszych do bardzo złożonych. I - po pierwsze - powinien je znać. Po drugie - ma prawo do ich zaspokajania.
Nie kosztem drugiego człowieka - prawda. Ale żeby dar był darem musi być - dobrowolny. Nie - wymuszony, bo czyjeś potrzeby są ZAWSZE ważniejsze od moich. Bywają ważniejsze. Są takie sytuacje, gdy jest to oczywiste. Bywa tak - że można taką decyzję podjąć - w imię miłości do drugiego człowieka. Ale czy zawsze?
Znasz takie opowiadanie? Treść pamiętam nie autora...
Pewne małżeństwo bardzo się kochało. Nadeszły święta - chcieli się nawzajem obdarować czymś najlepszym... Tyle że nie mieli pieniędzy.
Ona miała długie włosy - były jej dumą. On - jakąś pamiatkę - zegarek chyba - bardzo cenną.
On - kupił jej jakąś wspaniałą klamrę do włosów. Ona jemu - cos do tego zegarka, równie cennego.
Tylko - ona żeby to kupić ścięła i sprzedała włosy, on - sprzedał zegarek...

Czy w imię miłości należy dać się - wykorzystywać, cieplutki?
Bo ja myślę że zdrowy egoizm - jeśli tak to chcesz nazywać - jest przejawem miłości. To że nie pozwolę się wykorzystać może pomóc zrozumieć że ludzi wykorzystywać nie wolno. I może czasem bardziej to - niż uległość i spełnianie czyichś potrzeb - jest miłością.
Miłość powinna być mądra.

rozumiem cie
dlatego napisalem


Z Bogiem[/list]

Czy na serio nikomu nie chce się szukać złotego środka
do rozwiązania podanego problemu?

Hmm...

Z Bogiem

Nie jest to wina tylko tej kobiety, również jej mąż ponosi taką samą odpowiedzialność za zaistniałą sytuację, gdyż sam pozwala się sterować jak „marionetką”.
Z życia wiem że ludzie silniejsi kiedy spotkają na swej drodze słabszego to mniej lub bardziej świadomie sobie go podporządkowują.

Sądzę że dobrym rozwiązaniem by było gdyby mąż tej kobiety wziął parę lekcji asertywności, dzięki czemu umiał by stanowczo bronić swojego stanowiska i nie pozwalał by się więcej podporządkowywać jakiejkolwiek osobie.

Dla tych co niewiedzą co to jest asertywność to wyjaśniam że -
jest umiejętnością, która przejawia się w bezpośrednim sposobie wyrażania własnych myśli, uczuć, potrzeb oraz dbałości o własne prawa bez naruszania praw innych osób.

Czyli nikogo sobie nie podporządkowuje, i nikomu nie dam się podporządkować.