Św. Paweł tak pisze w Piśmie Świętym: "Weselcie się zawsze w Panu, po wtóre mówię, weselcie się" (por. Flp 4,4).
I św. O.Franciszek też nie mógł znieść braci smutnych.
Jednak zdarzają się każdemu smutki. Nie chodzi tu o taki smutek, który powoduje śmierć ukochanej osoby czy coś podobnego, ale o taki smutek, który wynika z zamieszania.
Czy to miłość własna jest przyczyną smutku?
Czy smutek i niezadowolenie rodzi krytykę?

Często smutek jest zwiastunem radosci.
Mt. 5:4  Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.

To nie jest regułą. Często ci weseli są bardziej krytykanccy.
Pozdrawiam!

Smutek wcale nie musi być zły. Chrześcijanie to nie cierpiętnicy żeby mieli się wiecznie smucić ale i nie pajace co zawsze udają wesołych, a św. Paweł nie był człowiekiem oderwanym od rzeczywistości. To "radowanie się zawsze" ma oznaczać wewnętrzne przekonanie o zbawieniu i niepoddawanie się rozpaczy czy zwątpieniu a nie zwyczajnym, codziennym smutkom.

Zresztą w innym miejscu św. Paweł pisze o "bożym smutku":
"Bo smutek, który jest z Boga, dokonuje nawrócenia ku zbawieniu, którego się /potem/ nie żałuje, smutek zaś tego świata sprawia śmierć. To bowiem, że zasmuciliście się po Bożemu - jakąż wzbudziło w was gorliwość, obronę, oburzenie, bojaźń, tęsknotę, zapał i potrzebę wymierzenia kary! We wszystkim okazaliście się bez nagany." 2.Kor 7:10-11

Jest to smutek który skłania do refleksji nad swoim życiem i wzbudza zapał do wiary.

W psalmie 126 mamy:

"Idą idą i płaczą, niosąc na zasiew ziarno
Wracać będą ze śpiewem, niosąc swoje snopy"

Jest chyba czas na to, aby się smucić (żałoba, trudne chwile), ale ten smutek (podobnie zresztą jak stres) nigdy nie powinien być destrukcyjny.

A czemu Tzn. może być. Ale nie musi. Przyczyną może być sytuacja, zdarzenie zewnętrzne.


A bo ja wiem...

Biblia mówi: