W sobotę byłam razem z chłopakiem w Częstochowie na mszy z modlitwą wstawienniczą. Ciężko ją przeżyłam i dalej przeżywam. Wstrząsnęły mną egzorcyzmy, których byłam świadkiem. Wczoraj w nocy prawie nie spałam. Ale wcale nie to jest najważniejsze.
Otóż mój chłopak jest ateistą (chociaż był do bierzmowania) i miałam nadzieję, że dzięki temu doświadczeniu zwróci się w lepszym kierunku. Niestety stało się coś zupełnie odwrotnego, ponieważ w trakcie modlitw przyczepił się do nas jakiś facet, któremu nie spodobało się, że mój chłopak ma glany itd - stwierdził, że to obraża jego uczucia religijne. Był tak nachalny, że zwyczajnie musieliśmy wyjść. W efekcie mój facet jeszcze bardziej zraził się do Kościoła i teraz w ogóle nie ma mowy o jakimkolwiek powrocie do wiary.
Jestem zawiedziona, że przez pychę jakiegoś idioty, ta szansa została zmarnowana. Zastanawiam się co mam teraz zrobić?

Może pozwolić chłopakowi żyć według własnych przekonań i nie wciskać mu swojej wiary na siłę? A jak nie możesz zaakceptować, że chłopak nie wierzy to znaleźć innego. Może i okrutne ale to jedyne wyjście.

Wiesz, ja mu nic na siłę nie wciskam, także jestem przeciwniczką takich metod. Z własnej woli pojechał ze mną, nie musiałam go w ogóle namawiać.
Ale co z tego, że chciał, skoro inni najwyraźniej go tam nie chcą.
Jestem po prostu rozczarowana nastawieniem tego faceta i zastanawiam się, jak ludzie mają się powracać do wiary, jeśli są witani w taki sposób.

No ciekawe kim był ten facet..? Pewnie jakiś hiperkatolik.. W Ewangeliach takich wielu.. Niestety.
A może to był jakiś sygnał, żeby nie nawracać chłopaka przez emocje (a o takie na mszach wstawienniczych nie trudno). Może to Ty będziesz dla niego przykładem?

Jak dla mnie po prostu nawiedzony. Z takich ludzi składać się musiało "Święte" Oficjum.

Cóż, ja nie napisałam, że zostaliśmy wyrzuceni. Po prostu ten gość był tak nachalny, ze woleliśmy wyjść niż się z nim użerać na środku kościoła...

Wierz mi, że nie zachowywaliśmy się w niegodny sposób. Niby po co?
Zresztą ciężko zachowywać się niewłaściwie w kościele, kiedy tuz obok maja miejsce egzorcyzmy i cały czas lecą hasła typu: "Spier****j, nie módl się nade mną!"

Ten człowiek mógł być nerwowo chory...

Nie spieszyłabym sie z ocenami typu : superkatolik, faryzeusz itp...


Hmmm...

Ale dlaczego miałaś taka nadzieję?

Pan Jezus powiedział : "Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał."

Ojciec a nie dziewczyna...

Wiesz widziałam trochę takich związków i przeważnie kończy sie na tym, że to chłopak naciąga dziewczynę na grzechy i to on ja "gorszy" a nie ona go ulepsza...

Nie wiem czy był nerwowo chory, ale nie dostrzegłam żadnych oznak takiego stanu rzeczy. Inna sprawa, że nie jestem lekarzem, więc nie mnie oceniać.

Czyli ogólnie, Teresse, sugerujesz, że mam mieć nadzieję, iż Pan Bóg zechce pewnego dnia objawić się mojemu chłopakowi i osobiście namówi go do powrotu na ścieżkę wiary. Dobre. Zalatuje świadkami Jehowy, oni lubią dosłownie interpretować Biblię.



Traktowałabym to stwierdzenie raczej w sensie przenośnym, przecież Bóg działa także przez ludzi, prawda?



Nie wiem kto, kogo ulepsza, ale faktem jest, że mój ukochany ateista ma znacznie zdrowszy "kręgosłup moralny" od większości chłopaków, rzekomych katolików, z którymi miałam wcześniej styczność.
No, ale to jest tylko moje prywatne doświadczenie, nie chcę generalizować.

Jedyne co może ci doradzić, to żyć dalej jak Katolik i kochać swego go tak jak było wcześniej. NIe pozwól by on. ani ty nie zboczyliście w drodze ku grzechu.

Może "szansa" nawrócenia została zmarnowana, jdnak ja to odbieram inaczej. Ta szansa wciąż jest. Może właśnie przez swoją postawę jako wierzącego i miłość do niego jaką darzysz, objawi mu prawdziwego Boga.

Mam nadzieję, że tak właśnie będzie. Dziękuję za słowa otuchy.

A może nic mu się nie objawi? To, że nie wierzy nie znaczy, że nie będzie cię kochał ani, że nie będzie dobrym partnerem w dalszym życiu. Sama napisałaś, że jest lepszy niż inni wierzący chłopacy. Czy na prawdę koniecznie musi być katolikiem żebyś mogła z nim żyć, kochać go? Ja radzę nie robić sobie nadziei. Lepiej być pozytywnie zaskoczonym niż poczuć porażkę gdy po xx latach nic się nie zmieniło.

Może. Wiem, że mnie kocha. A ja go kocham, mimo że nie jest katolikiem. Chce dla niego jak najlepiej, to wszystko. Ale przecież [u]już pisałam[u/] że go nie przymuszam - nie żyjemy w średniowieczu.

Wyszłam z inicjatywą tylko dlatego, że on nie oponował i przyznał, że ma potrzebę wiary, ale jest uprzedzony do instytucji Kościoła. Zabierając go na tę mszę, chciałam pokazać mu Kościół od trochę innej strony. Niestety mój plan zakończył się fiaskiem z wiadomej przyczyny

Skoro sam przyznał, że czuje potrzebę wiary to kiedyś pewnie znowu spróbuje

Właśnie... jak to jest? Jest zniechęcony ogólnie Kościołem czy może czymś/kimś konkretnie?

Sprawdź, może to mogłoby coś pomóc:
"Przewodnik dla zniechęconych mszą świętą i modlitwą"
http://mateusz.pl/ksiazki/pdzsims/

Przejrzyj sama i zobacz - to Ty z nas najlepiej go znasz, więc będziesz wiedziała czy to może mu pomóc.

To bardzo dobrze, że mówi, że ma potrzebę wiary. Wiara jest relacją miłości do Boga. A jak ktoś kocha np. drugą osobę, to jest oczywiste, że żaden człowiek nie mógłby sprawić, żeby przestał ją kochać. Z wiarą (relacją miłości) jest tak samo - jeśli kochamy Boga, to żaden człowiek nie mógłby sprawić, abyśmy przestali Go kochać. Ale... na początku (w jego przypadku) może ktoś nas zniechęcić, bo jeszcze nie jest to dojrzała miłość. Ale jeśli jest już jakieś jej pragnienie w nim, to może będzie dobrze

A może po prostu potrzebuje wyjaśnienia jakichś wątpliwości jakie ma?

Pozdrawiam