Witam. Na tą stronę trafiłam całkiem przypadkowo.
Otóż nie wiem co myśleć już całkowicie.
Nie wiem czy piszę w odpowiedniej podstronie.
Jeśli tak proszę o przeniesienie.
Zacznę od początku.
Gdy byłam dzieckiem nikt nie przymuszał mnie do chodzenia do kościoła.
Mama i tata byli zawsze zapracowani i nigdy nie mieli czasu w niedziele żeby udać się ze mną do kościoła. Co nie znaczyło, że są nie wierzący. Tylko sytuacja w domu była ciężka. A oni zapracowani tak by starczało na wszystko. Oczywiście mam chrzest i komunie świętą. Teraz przygotowuje się do bierzmowania ostatni rok.
Prawie dwa lata temu poznałam chłopaka. Pochodzi on z bardzo religijnej rodziny. Jego siostra jest katechetką. A rodzice działają bardzo aktywnie w kościele. Ponieważ dzieli nas odległość 120 km. On przyjeżdża do mnie na weekendy. Razem chodzimy do kościoła. Ale chodzę do tego kościoła tak jakbym nie chciała by się czepiali mnie jego rodzice. Czasem nie wiem po prostu jak się zachować. Przez to, że jego siostra jest katechetka tak jakbym więcej się dowiadywała na temat wiary. Bo przedtem nie trafiłam na żadnego księdza, który potrafiłby mi wytłumaczyć istotę wiary. Chciałabym na nowo uwierzyć. Rozpocząć swoją wiarę. teraz zgadzam się z poglądami dotyczącymi np. aborcji, in vitro. Dopiero teraz gdy Piotr zaczął mi tłumaczyć. Przedtem nie zdawałam sobie z tego sprawy. Nie wiem jak zacząć wszystko od początku. A wstydzę się przyznać do tego jego siostrze. Ona teraz mnie namawia bym przyjęła szkaplerz. Jednak wiem, że nie mogę tego zrobić.
Bo jestem za "mała" w swojej wiarze. Proszę o jakąkolwiek pomoc. Pozdrawiam, Ewa

Sądzę, że jeśli masz szczerą chęć dalszego pogłębiania swojej wiary, to naprawdę nie powinnaś się niczego wstydzić. Nie ma nic złego w tym, że człowiek przyzna się do swojej niewiedzy w pewnym temacie - zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie tak trudne, jak wiara.

Siostra Twojego chłopaka jest katechetką, zatem powinna być dobrze zorientowana w tym, jak wygląda "codzienna" religijność w naszym kraju. To oznacza, że powinna zrozumieć, jak wielkim krokiem jest dla Ciebie odrywanie się od laicyzmu i głębsze wchodzenie w zagadnienia wiary. Jako katechetka zapewne zrozumie, że nie jest to wcale proste i że może minąć jeszcze sporo, sporo czasu, zanim Twoja wiara nabierze jakiegoś konkretnego, ostateczenego kształtu.

Jeżeli uznajesz, że noszenie szkaplerza będzie powodowało u Ciebie jakiś dyskomfort - wszak jest to już zewnętrzne zamanifestowanie jedności ze swoją wiarą - to powinnaś otwarcie wyjaśnić sprawę z siostrą chłopaka. Nie masz się czego wstydzić. Nie powinnaś robić tu niczego na siłę czy wbrew sobie, wiara to sprawa delikatna, a Ty - jak widzę - traktujesz już to zagadnienie bardzo poważnie. Usilna chęć zadowolenia innych niczego tu nie załatwi.

Jeszcze jedna rada, tak na marginesie. Zawsze dawaj sobie czas na osobiste przemyślenia, na chwilę refleksji. Nie przyjmuj nowych dla Ciebie poglądów "jak leci", byle zadowolić chłopaka czy jego rodzinę. Wiara musi być świadoma. Rozważaj to, co dla Ciebie nowe; pytaj zorientowanych ludzi o to, co niejasne. Nie unikaj samodzielnego myślenia.

Cieszę się, że chcesz na nowo uwierzyć! To piękne jak Pan przyprowadza nas - swoje owieczki do siebie.

Myślę, że mogłabyś powiedzieć Piotrowi lub jego siostrze o tym co tu napisałaś, że chciałabyś na nowo uwierzyć, ale także o wątpliwościach. Wierz mi... to nie jest powód do lęku ani wstydu - wprost przeciwnie! To powód do dumy. Z pewnością pomogą Ci wzrastać w wierze w sposób dostosowany do Twoim mozliwości i Twojej woli. Albo nawet więcej - to Wy (Ty i oni) razem będziecie wzrastać w wierze przy sobie.

Jeśli chodzi o szkaplerz, to proponuję się nad tym poważnie zastanowić oraz przemodlić to, poczytać o tym. Jeżeli po tym zdecydujesz, że na razie nie, to zawsze możesz siostrze chłopaka powiedzieć, np. "Na razie nie jestem na to gotowa. Czuję, że jeszcze nie jest to odpowiedni moment na to. Ale dziekuję za propozycje/pomysł...". Jeśli chodzi o Twoją małość w wierze, to nie przejmuj się tym - po pierwsze, od czegoś trzeba zacząć. Po drugie, w oczach Boga z pewnościa nie jesteś mała, a już na pewno masz duży potencjał wzrostu w wierze i miłości!

A co do wzrastania w wierze...

Zacznij tutaj, od podstaw:
http://www.snegdansk.pl/kerygmat.html (kliknij tam na każdy obrazek)
oraz tutaj: (jeśli masz przeglądarkę inną niż Internet Explorer, to włącz głośniki; w Internet Explorer nie zawsze tło muzyczne działa tak jak trzeba)
http://www.szukajacboga.com/?/1/miosny- ... -ojca.html (nie tylko ta podstrona, ale cały portal)

a później zobacz do tematu na naszym forum p.t. "Rozwijanie swojej wiary - najlepsze strony!", który jest w dziale "O Bogu w sieci" tutaj:
viewtopic.php?t=18718
Jest tam mnóstwo wartościowych stron, które mogą Ci pomóc wzrastać w wierze.

Jeśli chodzi o osobiste rady, to proponuję przede wszystkim żyć modlitwą oraz sakramentami, w szczególności Eucharystią. W Eucharystii jest Chrystus, Bóg, który daje nam siebie. Jest to wielka łaska, która daje moc trwać w wierze. Modlitwa będzie taką codzienną rozmową z Bogiem budującą Waszą relację, miłość, zaufanie.

Pomodlę się za Ciebie i Twoją wiarę!

PS. Jeśli miałabyś jakieś wątpliwości lub pytania w jakiejkolwiek sprawie, to po prostu napisz - postaramy się odpowiedzieć i pomóc