Przeczytałem bardzo ciekawy artykuł ks. Marka Drzewieckiego.
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IP ... uczuc.html

Masakra...okazuje się, że jestem kompletnie niedojrzały emocjonalnie.Kompletnie.
I stąd do Was forumowicze pytanie.
Czy może być miłość bez uprzedniego zakochania ?
Czy jeżeli pojawi się zakochanie to należy z tym walczyć, bo to zaburzenie rzeczywistego postrzegania drugiej osoby i niedojrzała "miłość"
Jak ja mam wyczuć, że to akurat tę kobietę będę kochał a nie inną? Czy tutaj po prostu jest dobór cech osobowości, zainteresowań, systemu wartości, światopoglądu i doboru fizycznego? Czy o co chodzi? Bo w końcu to całe zakochanie i tak zawsze mija więc w sumie jakby nie patrzeć przy doborze partnera powinno się patrzeć ewidentnie "rozumowo". Czyż tak nie jest?

Wg tego księdza emocje i uczucia są moralnie neutralne i stanowią dla nas cenne informacje.Później z kolei pisze, że nie można się kierować emocjami.
Miłość to nie uczucie, bo uczucia nie można ślubować.

Po tym tekście mam tyle wątpliwości, że już sam nie wiem o co chodzi.
Czy zna ktoś jakąś lekturę katolicką o tym jak się dojrzewa emocjonalnie i uczy dojrzałej miłości?
Czy brak miłości w dzieciństwie oznacza niemożność kochania drugiego człowieka?Czy tego w ogóle można się nauczyć?


Przepraszam za tyle pytań, ale ta kwestia bardzo mnie nurtuje.Jestem ciekaw Waszej opinii.

Myślę że chodzi bardziej o to, żeby nie opierać związku TYLKO na zakochaniu. Współcześnie wielu osobom - chyba głównie pod wpływem amerykańskiego kina i mody na "bycie sobą" - wydaje się że związek można oprzeć po prostu na uczuciach na zasadzie "jestem w jej/nim zakochany/a i będziemy żyli długo i szczęśliwie". A zakochanie zawsze mija (według naukowców w czasie ok 2 lat) i pozostaje cała reszta.

Dlatego należy patrzeć na świat także z pewnym dystansem np. przy wybieraniu sobie dziewczyny/chłopaka liczyć się także ze zdaniem innych, obserwować jak się zachowuje wobec innych itd. Nie wiem jak tam faceci, ale kobiety często mają złudzenia, że dla nich wybranek zmieni się na lepsze, co, niestety, zdarza się bardzo rzadko.

Czyli mówiąc krótko przy podejmowaniu wszystkich decyzji (a szczególnie tych dotyczących wyboru partnera/partnerki) należy oczywiście brać pod uwagę swoje emocje, ale także trzeźwo patrzyć na całą resztę okoliczności.

Z katolickich lektur o miłości polecam głównie "Dzikie serce" (dla mężczyzn) i "Urzekającą" (dla kobiet).

Z niekatolickich, ale po prostu psychologicznych książek polecam bardzo "Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus". Nie jest to książka dotycząca wprost miłości, ale porozumienia w związku, okazywania uczuć i wyrażania pragnień. Bardzo dobra książka.

Oczywiście, że można! Doświadczenia z dzieciństwa nie determinują całego przyszłego życia. Chociaż, oczywiście, jeśli było się niekochanym w dzieciństwie to trudno potem nauczyć się miłości, ale ja osobiście myślę... że to kwestia raczej nauczenia się okazywania uczuć, dlatego ze jeśli chodzi o samą miłość to każdy ma w sobie pragnienie kochania i nie musi się tego uczyć. Nauczyć się musi za to jak okazywać tą miłość, jak traktować kochaną osobę itd. A to już po prostu kwestia najpierw przyswojenia a potem praktyki