Witam,
spotykam się z dziewczyną, która ma "wąskie sumienie" i kierownika duchowego. Poza prawie codziennie uczestniczy w wieczornej mszy. Ja za to, mimo iż uważam się za wierzącego katolika przy niej czuję się jak ateista, albo przynajmniej ignorant. Problem w tym, że nie odczuwam takich potrzeb jak ona. Trochę mnie to przeraża. Czy skoro nie postępuję tj ona jestem "gorszym" katolikiem? Często wydaje mi się, że cokolwiek robię ona będzie postrzegać jako grzech. Co dziwne dopiero niedawno dowiedziałem się, że w piątek nie można pójść potańczyć i że to grzech. W pewien sposób zburzyło to mój światopogląd. Większość klubów własnie w piątek ma najwięcej klientów. Czyli mam to rozumieć, że Ci wszyscy ludzie grzeszą? Tak? Dobrze to rozumiem?
Jak łatwo się domyślić fakt, że ona codziennie chodzi na mszę wieczorem komplikuje nasze życie towarzyskie. Jeśli spróbuję wyciągnąć ją na randkę i przeze mnie opuści mszę to będzie to mój grzech?
Czy to źle, że chcę z nią spędzać jak najwięcej czasu? Wiem, to pewnie samolubne. Ale Bóg będzie miał ją na wieczność, a życie jest takie krótkie.
Podsumowując: Ona w porównaniu do mnie jest jak anioł. Czy to znaczy, że ja jestem zły?

Nie, to nie znaczy, że jesteś zły. Po prostu ludzie, gdy się spotykają, są w różnych miejscach rozwoju swojej wiary, zbliżenia do Boga, mają różne wrażliwości. Raczej trudno znaleźć ludzi w takim samym miejscu na drodze do Boga. Zawzwyczaj te różnice są - raz mniejsze, raz większe.

Popatrz... to tak jak byś stwierdził: "Chyba zacznę być zawodowym biegaczem". I zaczynasz trening, ale patrzysz, że na setkę masz 25 sekund, podczas gdy zawodowcy mają kilkanaście. I to może faktycznie być zniechęcające. Ale tak jak bycie profesjonalistą w sporcie wymaga dużo cierpliwości, chęci i woli, wytrwania i upartego dążenia do celu, tak i dążenie do świętości wymaga wiele, zarówno czasu jak i zaangażowania. Nie zniechęcaj się. Kto wie, może właśnie dzięki niej zbliżysz się do Boga jeszcze bardziej...

Co do codziennej mszy... to możesz przecież zaproponować, żeby poszła rano - albo jeszcze lepszy pomysł - zaproponuj, że pójdziecie rano razem, to wieczorem będziecie mogli spędzić razem czas. Albo inny pomysł - zaproponuj, że razem pójdziecie na mszę i później spędzicie ze sobą czas.

A najlepiej to po prostu porozmawiaj o tym z nią - o Twoich i jej obawach, pragnieniach, o tym jak ona to widzi, jak Ty. Skoro jest taka wierząca, to z pewnością będzie chciała dobrze dla Was.

I módl się o Was!

Rozumiem, że oboje jesteśmy na różnym stopniu rozwoju wiary, ale to wcale nie oznacza, że tempo tego rozwoju od tej chwili będzie takie samo. Co jeśli ta przepaść będzie się tylko pogłębiać?
Może to dziwnie zabrzmi, ale ona ma dosyć specyficzne towarzystwo. Specyficzne dla mnie, bo dla niej to ja jestem nietypowy. Jej znajomi często chodzą w tygodniu do kościoła. Oprócz tego chodzą na pielgrzymki, ona zresztą również. Czasem czuję się jakbym nie pasował do tego wszystkiego. Ja po prostu nigdy tego nie potrzebowałem. Nie w takim stopniu. Trochę mnie to przytłacza.


Jestem cierpliwy, ale jednocześnie jestem pełen obaw. Boję się, że to nie koniecznie mnie zbliży do Boga. Zresztą kiedyś już miałem o tym rozmowę z nią. Moja dziewczyna stwierdziła, że ona nie chce, abym to ja ją "ściągnął w dół". Może coś w tym jest, skoro mam mniejsze potrzeby wiary. Poza tym nie potrafię tak jak ona "wierzyć bez pytań". Ja wierzę, bo to czuję, ale nie byłbym sobą, gdybym nie pytał - "Dlaczego?"


Z tą poranną mszą to raczej nic z tego. Msze akademickie zazwyczaj są wieczorem. Byłem już kilka razy na takiej mszy z nią. Mam wrażenie, że jej znajomi myślą, że przychodzę tam dla niej. A to nie prawda. Byłem wtedy, kiedy tego potrzebowałem. Tzn. kiedy chciałem za coś podziękować. Nie chcę chodzić na mszę dla niej. To byłoby nieuczciwe. Nie chcę też, aby ona rezygnowała z tego dla mnie. Bo nie jestem tego wart. To chyba taki problem NP-trudny.


Często rozmawiamy o Bogu, o Kościele, o wierze. Czasem chyba zbyt często. To logiczne, że każdy z nas chce dobrze dla drugiej osoby. Ona mówi, że chce żyć wg zasady "Bóg na pierwszym miejscu, to wszystko na właściwym miejscu". Dla mnie Bóg też jest bardzo ważny. Ale czy mam taką kolejność jak ona, tego nie wiem. Czy wszyscy tutaj mają takie same priorytety jak ona?


Głupio się przyznać, ale modlę się. Czasem nie pozostaje nic innego.

Cóż, przykre to, ale na to wygląda.

To nie będzie niczyj grzech, bo nie ma obowiązku codziennego bycia na mszy w niedzielę.

To nie jest samolubne, tylko normalne. Dziwne by było dopiero, gdyby ona była twoją dziewczyną a ty nie chciałabyś spędzać z nią czasu.

No i jeszcze jedno napiszę... Może piszę to przez moje własne doświadczenie i niekoniecznie musi tak być i u twojej dziewczyny, ale... Nie wydaje mi się, żeby długo taki stan rzeczy trwał. Ja też miałam taki okres (parę miesięcy) że chodziłam na mszę codziennie i generalnie bardzo interesowałam się wszystkim związanym z wiarą, ale teraz mi to już przeszło w pewnym stopniu. Na mszę chodzę teraz raz- dwa razy w tygodniu i nie skupiam się już tylko na Bogu. Możliwe, że twojej dziewczynie też "przejdzie".

Generalnie, mimo że jestem związana z Odnową w Duchu Świętym i neokatechumenatem to znam bardzo mało osób, które chodzą na mszę świętą codziennie, więc z pewnością nie jest to żaden standard.

I bardzo słusznie, ślepa wiara wcale nie jest dobra. Człowiek powinien wiedzieć i w co wierzy i potrafić uzasadnić dlaczego wierzy.

Coś mi się wydaje, że Jumik nie miał na myśli "módl się bo już nic innego ci nie zostało" tylko raczej "módl się, bo to ważna dla ciebie sprawa i modlitwa się przyda", jeśli dobrze zrozumiałam.

Z regulaminu działu "Żyć wiarą":

Raczej jej nie "przejdzie", bo już tak robi kilka lat. Zresztą wcale nie chcę, aby jej przechodziło. To ją uszczęśliwia.
W każdym razie dziękuję za wyjaśnienia.


Rozumiem, że cytując regulamin sugerujesz, że go złamałem. Proszę więc o wyjaśnienie czy moje uwagi są krytyczne czy zostałem zaklasyfikowany do osób niewierzących. A jeśli tak to na jakiej podstawie, ponieważ nie poczuwam się do winy.

Gdybyś złamał regulamin, to wywaliłabym Twojego posta (tak jak zresztą jest podane w tym regulaminie). To było skierowane do osoby, której post został usunięty. W sumie powinnam to zaznaczyć. Przepraszam.

Ok, dziękuję za sprostowanie.

Modlitwa nie jest czymś w rodzaju ostateczności. Należy się modlić, bo tak się czuje, bo to pomaga.



Rzadko się zdarza spotkać osobę na tym samym rozwoju duchowym co my. Ale to nie musi być problem. Ważne jest żeby łączyć się z Bogiem w duchu i okazywać to, nie musi to być codzienne chodzenie do kościoła. Jeśli ona tak robi, to nie oznacza, że oczekuje tego samego od Ciebie. ( Chociaż mogę się mylić, nie znam Twojej dziewczyny ).



Może rzeczywiście za często o tym rozmawiacie ? Czasem warto odpuścić. Chodzi mi o to, że nie o wszystkim trzeba rozmawiać tak długo, aż wyczerpie się temat. Zamiast rozmowy lepiej pójść razem na mszę i pomodlić się. Skoro oboje jesteście katolikami, to nie powinniście mieć dużych problemów z dogadaniem się na tym polu. Ona ma większe potrzeby duchowe od Ciebie, ale to nie oznacza, że Ty robisz coś źle. Zawsze to ona może "podciągnąć" Ciebie do swojego poziomu.



Codziennego w niedzielę ?
Chyba czegoś nie rozumiem.
Niedziela nie wypada codziennie.



To normalne, że chcesz z nią spędzać czas. Nigdzie nie jest napisane, że należy chodzić codziennie do kościoła, jest napisane, aby do niego chodzić co tydzień, tj. niedziela.

Jak można usunąć posta lub go edytować ?

Niestety na tym forum użytkownicy nie mogą edytować i usuwać postów.
Odnośnie tematu, to ciesz się i dziękuj Bogu z całego serca, że masz taką dziewczynę. Nie szukaj fanatyzmu w tym, że bardzo często chodzi do Kościoła. Jeśli tego potrzebuje, to niech chodzi.
Jeśli Twoja dziewczyna boi się Boga, kocha go, to będzie się bała kiedyś zdradzić Cię, oszukać, postąpić nieuczciwie.
Dziękuj Bogu za dziewczynę i módl się o wrażliwe sumienie.
Co do piątku i imprezy - mam takie samo zdanie co Twoja dziewczyna.