Ostatnio zdałem sobie sprawę, że nie wiem co to kochać Boga i być przez niego kochanym. Nie rozumiem takiej relacji, nie czuje jej, co to znaczy być kochanym i kochać Boga? Czy to, że ufam mu bardziej niż własnym pragnieniom jest przejawem miłości? Czy przyjmowanie cierpienia jest oznaką miłości? Czy oddawanie się Jego Woli, przemawia za tym, że go darzę miłością? Czy moja wiara taka po prostu jest, taka na rozum - On wie lepiej i niech tak zostanie? Czy to nie egoizm z mojej strony, że chce dla siebie dobra i powierzam się jego Woli? Przecież JA chcę dobra dla SIEBIE, a jednocześnie rezygnuję z pragnień, które mogą być dobre w moim mniemaniu, to nie jest sprzeczne? Inaczej pisząc: Wola Boża jest dla mnie dobra (chociaż tego nie czuję teraz), wierzę w to, że jest dobra a zarazem odrzucam inne rzeczy, w które wierzę, że są dobre dla mnie. Zagubiłem się.

te pytania nasuwają się niejednemu "tancerzowi" życia.... Masz sumienie, korzystaj z niego, a znajdziesz odpowiedzi na swoje pytania.
"Nauka robi 95 kroków. Pozostałe 5 trzeba przejść na klęczkach."
Na tym właśnie polega wiara.
A tak ode mnie: Możesz być PEWIEN, że Bóg chce TYLKO twojego dobra. gdyby było inaczej, nie stworzyłby Cię. Spróbuj więc mu się odwdzięczać jak tylko możesz

W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać.
(J, 14:23)

Dzięki, sumienie mam popytam:) Zastanawia mnie jedna rzecz. Jeżeli powierzam Mu, miłość do pewnej pięknej, otrzymuje od Niego łaskę cierpienia (cóż będzie kiedyś tego nie wie nikt prócz Niego - na pewno będzie to dobre) to czy oznacza to, że będę potrafił powierzyć Bogu w przyszłości miłość do rodziny (jak da ) Że Jego wola będzie dla mnie najważniejsza, skoro teraz oddałem to co 'miałem' najcenniejszego?

Silva, Ty mu odpowiedz, bo mnie te zawiłości leciutko przerastają

No prościutko: Kiedy wiem, że Boga kocham ponad wszystko a kiedy, że jeszcze nie Czy zaakceptowanie Jego woli, nie rezygnując z nadziei jest właśnie takim aktem ?

To, jak to mówią, "wychodzi w praniu"

Myślę że nie warto się zajmować zastanawianiem "czy już czy jeszcze nie". Po prostu żyj najlepiej jak możesz i wypełniaj swoje powołanie w tym miejscu w którym jesteś to będzie ok

Czy mi się wydaje czy widzę u Ciebie poczucie winy z powodu, że ośmielasz się mieć własne pragnienia, nie znając woli bożej?
Dobre pragnienia i nadzieje to całkowicie naturalna i ludzka rzecz. Trzeba czegoś w życiu chcieć, o czymś marzyc, a nawet mieć własne plany. Nie uda Ci się pozostać głuchym na to, co dzieje się w Twoim sercu.

Oczywiście, że jest oznaką miłości. Bóg sam przyszedł cierpieć do nas z miłości ku człowiekowi. On cierpi w Tobie i we mnie. Nie jesteś sam w swoim cierpieniu a każda ofiara, która wypływa z serca zapewne jest miła Panu.

Miłość to postawa oddania się drugiej osobie (w wielki skrócie), a nie emocje.



Bóg też chce dobra dla Ciebie, więc wybierając dobro wybierasz Jego wolę. Mamy kochać siebie (naturalnie nie zaniedbując przy tym miłości Boga i bliźnich). Egoizm to nie jest (jak to potocznie się rozumie) nadmierna miłość siebie, bo nie istnieje coś takiego jak nadmierna miłość, nadmiar dobra. Jest wprost przeciwnie - egoizm jest oznaką braku w prawdziwej miłości siebie. (z resztą podobnie jest z nadopiekuńczością - nie jest to nadmierna miłość, tylko niedostateczna miłość)




Ja też się zagubiłem i nie rozumiem

Popatrz na Jezusa. On daje nam wyraźną odpowiedź.