Witam, mam następujący problem.
Mam dobrego znajomego, który od lat wielu zmaga się z depresją [na dzień dzisiejszy, dzięki pomocy psychologa i medykamentów, mogłabym rzec, jest to 'zaleczone' ]. Na swoim koncie ma przygody z próbami samobójczymi i wizytami w domach publicznych. Twierdzi, że właściwie nie ma celu w życiu, a w kwestii wiary, jest tak zwaną, zabłąkaną owieczką, która nie kwapi się gonić dobrą ścieżką.

Doszłam do wniosku, że w życiu tak naprawdę, brakuje mu jakiejś ostoi, a przede wszystkim Boga. I tu rodzi się pytanie. Jak go 'sprytnie' nakłonić na powrót na drogę wiary? Za rączkę do kościoła go nie zaprowadzę, bo to dziecko nie jest, a już duży chłop Nie jestem zbyt doświadczona w tej kwestii, sama przeżywałam swego rodzaju wzloty i upadki więc najlepszym nauczycielem chyba nie byłabym. Dwa razy delikatnie zaczynałam temat, ale szybko go ucinał, po za tym twierdzi, że założenia wiary katolickiej i ogólnie KK są "zbyt zagmatwane". Czy ktoś umie mi poradzić? Najdrobniejsze sugestie będą naprawdę pomocne...

Witaj. Taka osoba, jak Ty, jest prawdziwym skarbem dla kogoś z problemami . Nie zostawiaj tego swojego znajomego i staraj się być jego przyjaciółką nawet, kiedy on mówi, że nie chce.

Z wiarą nie da się nic szybko zrobić. Spróbuj wkręcić go w grupę chrześcijańskich znajomych, zabieraj go na jakieś koncerty czy inne zabawy, żeby zaczął kojarzyć katolicyzm z czymś pozytywnym.

Wątpię, czy jego problemem jest brak ostoi albo Boga. Staraj się raczej słuchać tego Twojego znajomego i spróbuj go zrozumieć i wczuć się w jego położenie. Nie wmawiaj mu na siłę, co jest jego problemem.

Wiara jest łaską i tutaj nikt nikogo (nawet z jak najszczerszych pobudek) nie jest w stanie nawrócić.
Owszem, można komuś pomóc odnaleźć drogę, ale...kiedy Ty upadniesz-upadniecie oboje, a kiedy on upadnie ( a sama wiesz, że wymagał pomocy specjalisty), Ciebie to przytłoczy.
Sugeruję rozmowę z mądrym duszpasterzem.
Wiem, że np. dominikanie mają kapitalne podejście do tego typu problemów.
Tutaj potrzebny jest specjalista, bo zarówno osoba, jak i sytuacja są z gatunku "specjalnych".

Fajną rzeczą, wydaje mi się wspólnota (jakieś duszpasterstwo), bo masz gwarancję, że ten człowiek nie zostanie sam.

Jako teolog, sugeruję najpierw wycieczkę do duszpasterza na rozmowę, a potem działanie.
I pamiętaj, że depresja to choroba, więc pomoc mądrego duchownego jest jak najbardziej wskazana.

Witam, moim zdaniem możesz zacząć pomagać znajomemu nawet w tej sekundzie. Jak? MODLITWA! Człowieka do wiary sami nie przekonamy, ale możemy prosić Boga o łaskę wiary dla tej osoby. Módl się sercem o tą łaskę a na pewno zajdą poważne zmiany w sercu Twojego znajomego.
Pozdrawiam