Ostatnio zainspirował mnie artykuł o pracy z perspektywy wiary na portalu wiara.pl
i tak sobie myślę: co w takiej sytuacji,jeśli ktoś nie ma za co żyć ,a jedyna praca z jakiej mógłby zarobić jakiś grosz to sklep spożywczy, czy supermarket gdzie są sprzedawane różne artykuły...
czy faktycznie gdy ktoś sam decyduje się coś kupić nie wystarczy po prostu powiedzieć: ja bym tego nie kupowała.. albo iść pokłócić się z szefem,żeby t wycofać ( co jest bardzo możliwe z utratą tej pracy)...?? co wtedy?? głodować??? dziś pracy nie ma więc trzeba się łapać za cokolwiek..
co zaproponowal artykul:
1. wierzyc w Opatrznosc Boza ( fajnie tylko w zyciu zwykle zostajesz bezrobotny )
2 . pomagac sobie ( tez ciezko w dobie ,kiedy 80% to ludzie letni wiara)
3. starac sie zmniejszyc zlo ( no mozna,ale Chrystus mowil wasza mowa ma byc tak tak nie nie a co jest ponadto to od zlego pochodzi)

co o tym myślicie?? czy moze przesadzamy czepiajac sie takich szczegolow?? bo w kazdej pracy cos takiego sie znajdzie,na to nie ma lekarstwa w dobie dzisiejszych czasow..
ja uwazam,ze kazdy powinien dbac o siebie, ze kazdy jest odpowiedzialny za siebie, a nie,ze jestesmy wspolodpowiedzialni, przeciez jak ktos ma w nosie wiare to dlaczego ja mam placic kare za jego zycie skoro mam swoje i to jest wystarczajace zmartwienie?

Julka, dlaczego miałabyś mówić "proszę tego nie kupować" albo kłócić się z szefem? O jakie produkty ci chodzi? Rozjaśnij to pogadamy

bez zartow. pytam powaznie, a jak chcesz sobie pozartowac, to sa od tego inne dzialy

Dobrze by było gdybyś umieściła linka do tego artykułu. Łatwiej byłoby się odnieść do tego co napisałaś.

Przeczytałam. Myślę, że mocna przesada. Pracując w sklepie i sprzedając te "okrutnie złe" prezerwatywy jest się osobą, która tylko nabije je na kasę. Czy ateista nie ma prawa używać prezerwatyw? To jest jego życie i myślę,że raczej nie życzy sobie niczyjego "naprowadzanie na właściwą ścieżkę". Ocena motywacji, życia i człowieka nie jest zadaniem chrześcijan. Jeśli chodzi o oszustwa pracodawcy, który łamie prawo, to wydaje mi się, że obowiązkiem obywatelskim jest raczej zgłoszenie tego niż rozważanie czy zmienić pracę. Ubóstwo rodziców znacząco zwiększa możliwość ubóstwa ich dzieci w przyszłości. Porzucenie pracy nikogo nie nawróci tylko pogorszy sytuacje rodziny. Tak porzucenie pracy to akt wiary itd. tylko jakie będą jej owoce?? Czy to byłoby zachowanie pełne miłości?? To pokaże raczej ortodoksyjność moim zdaniem nawet fanatyzm i brak tolerancji. Nie wiem czy istnieje praca absolutnie "chrześcijańska" idąc tym tokiem rozumowania.