Bardzo proszę o szybka odpowiedz na te pytania:
Czy mając takie grzechy mogę przyjąć komunie bez spowiedzi:
1) kolega na lekcji dokuczał mi - na przerwie powiedziałem mu ze jak chce to możemy iść do dyrektora jak jest taki cwany, byłem na niego zły, czułem do niego gniew. Tu jest mój problem bo nie mam pewności czy on to rzucał przez cała godzinę lekcyjna.
2) niechcący gdy przeskakiwałem przez płot to on pękł -- nie cały bo się trzyma na ogrodzenie.
Boje się przyznać, a jest to jak by nie było zniszczenie czyjegoś mienia.
3) Złamanie 2 przykazania - nie wiem czy ja go lamę często wymawiam imię ale np gdy jadę busie i tak sobie rozmawiam z Panem, czy rożnych sytuacjach gdy jestem sam.
4) Jak sie wyspowiadałem to nie powiedziałem wszystkich grzechów - nie specjalnie zapomniałem.
Czy te grzechy nie wypowiedziane zostały odpuszczone i mogę przyjąć komunie. Dodam jeszcze, ze niektóre grzechy nie przypomniałem sobie przy rachunku sumienia.
5) Na ziemi leżały okruszki chleba zawsze gdy widzę staram sie je podnieść z ziemi bo jak wiadomo jest to ciało, dar Pana Chrystusa. Ale wstydziłem się podnosić przy wujku i gdy odkurzałem wciągnąłem te okruszki.

Czy mając takie grzechy mogę przyjąć komunie bez spowiedzi
Przepraszam, ze trochę bezsensu skleiłem te zdania ale bardzo mi naprawdę zależy na szybkiej odpowiedzi.

Wpierw zastanów się poważnie (a nie na szybko) co to dla Ciebie jest grzech bo masz z tym poważny problem.

Odpowiedź:
http://www.teologia.pl/m_k/zag06-4m.htm#3 punkt trzeci
(warto najpierw samemu poszukać odpowiedzi)

Natomiast poniżej znajdziesz wyjaśnienie Katechizmu Kościoła Katolickiego jaka jest różnica między grzechami powszednimi a śmiertelnymi (czyli tymi, z którymi nie wolno przyjmować Komunii św.). Jest wyjaśnione jakie konkretnie warunki musi spełnić grzech, aby był śmiertelny:
http://www.katechizm.opoka.org.pl/kkkII ... kkkIII-1-1


W pełni się zgadzam.

Dziekuje za odpowiedzi.
Zastanowienie sie co dla mnie jest grzechem, a co nie mam z tym problem ;(

Powiedz ile masz lat?

16

5) Na ziemi leżały okruszki chleba zawsze gdy widzę staram sie je podnieść z ziemi bo jak wiadomo jest to ciało, dar Pana Chrystusa. Ale wstydziłem się podnosić przy wujku i gdy odkurzałem wciągnąłem te okruszki.

Ale se wymyśliłeś nie bierz tego tak na poważnie to na pewno nie jest grzech ciężki z grzechami lekkimi można iść przyjmować komunię chociaż ten przypadek trudno nawet nazwać grzechem za bardzo się przejmujesz moim zdaniem no i tak jak chłopaki powyżej powiedzieli w pełni się z nimi zgadzam.

Z tego co obserwuje na tym forum to jest grupa ludzi do której należy kocek która generalnie zadaje dziwne pytania. I w słowie dziwne nie należy dopatrywać się ani wyśmiewania, ani złośliwości. I dla takich ludzi, w mojej opinii, krzywdą jest odpowiadanie na ich pytania czy wdawanie się z nimi w dyskusje. Dzieje się tak z tego powodu że te problemy, według mnie, wskazują że jest coś na innej płaszczyźnie nie tak. I pomoc powinna być kompleksowa, nie co do tej jednej sprawy, ale aby nauczyli się na przyszłość z tym sobie radzić.

>>>Ważne zagadnienia do przemyślenia<<<
1. Co sprawia mi problem abym samodzielnie ocenił czy jest jakiś grzech w tym co zrobiłem i na czym on polega?
2. Muszę nauczyć się formułować problem jasno, wskazując pewniki i niewiadome (tu często mamy do czynienia z bełkotem i nie wiem na jakiej podstawie nawet ktoś ma to oceniać)?
3. Jeśli często mam takie wątpliwości, nie jestem pewny, nie pamiętam to warto poczytać nieco o zaburzeniach obsesyjno konwulsyjnych, czyli m.in. o skrupulanctwie.
4. Czego ja właściwie oczekuje od innych gdy daje im mój problem pod rozwagę? Na jakiej podstawie pytam innych o zdanie (bo są mądrzejsi, oraz skąd ja to wiem)?
5. Czego ja właściwie oczekuje? (czy odpowiedz mnie uspokaja jak lek przeciwbólowy, czy ma mi przede wszystkim pomóc poznać prawdę, bo to nie to samo).
6. Czy to nie jest już jakieś zniewolenie że banalna sprawa staje się dotykającym mnie problemem? A jeśli to to co jest większym problemem, jakie okruszki, czy zniewolenie?

I dopóki wy którzy zadajecie te pytania, będziecie myśleć przyziemnie że na jakiś czas wam to pomoże jak na obcym forum, obcy człowiek, was upewni że nie ma problemu, dopóty problem globalny będzie istniał.

Brawo Wist naprawdę ci dziękuje kiedyś o tym napisałem ale post był histeryczno-dramatyczny .Powiem ci że też mnie łapało coś takiego to niestety efekt tego że ludziom Katolicyzm się kojarzy tylko z kodeksem karnym.Więc jak już człowiek się nawróci i jest lepiej a przecież mało wtedy wie o Wierze to rozpaczliwie boi się to stracić... i co się dzieje dalej to już widzisz.Niestety jak taki człowiek naczyta się jeszcze jakiś radykalnych publicystów katolickich...To zresztą nie ich wina tylko sposobu odbioru i nie każdy artykuł, książka nie dla każdego się nadaje kiedy stawia pierwsze kroki w świadomej relacji z Panem Bogiem.Z resztą esencję tego oddaje fragment artykułu Krzysztofa Pałysa OP(W drodze nr 5 393 2006) w którym przywołuje wypowiedź opata trapisty Marie–Gerard Dubois " W 1980 Jan Paweł II przybył do Francji. Młodzi ludzie mieli się wówczas wypowiedzieć w ankiecie wstępnej, wyrażając w niej swoje życzenia. Wypowiedzi, które się najczęściej powtarzały, streszczone zostały w formie trzech problemów przedstawionych papieżowi. Pierwszy z nich brzmiał: „Mówcie nam najpierw o Jezusie Chrystusie, o tym Bogu szalonym z miłości”. Wydaje mi się, że to właśnie jest dziś najważniejsze dla młodych i dla całego świata. Nie zaczynajcie od mówienia o moralności i o zakazach, które blokują wiele serc. Mówcie najpierw o zakochanym do szaleństwa Bogu, a moralność w logiczny sposób wyniknie z tego sama."
Niestety zaczynanie z odwrotnej strony u wielu kończy się odrzuceniem religii albo mniej lub bardziej poważnymi zachowaniami nerwicowymi

Zgadzam się z tym bo również na tym forum widać dobrze jak często wiara mylona jest z przestrzeganiem przykazań, czyli w gruncie rzeczy chodzi o moralność, a nie sprawy wyższej wagi. Ile to razy było tu już pytanie czy bycie dobrym ateistą nie wystarczy. I nie wdając się znów w polemikę nad tym pytaniem, widzę w tym nie tylko brak wiedzy że tu chodzi o poznanie Boga, o wiarę opartą na doświadczeniu Boga, ale brak tejże wiary i tego doświadczenia. Jest nawet coś takiego jak kerygmat, pierwsze głoszenia, absolutna podstawa naszej wiary i w nim nie ma wielkiej moralności, nie ma zasad etycznych, jest to wszystko co każdy wie - że Jezus umarł za nasze grzechy abyśmy byli wolni, a wszystko to z miłości. Musi być jednak nie wiedza, lecz wiara w to i tego faktycznie nam brakuje.

Jak można oczekiwać że wszyscy np 17-latkowie przychodzący na przygotowania do przyjęcia sakramentu bierzmowania będą to robić dobrze, skoro w wielu z nich nie ma nawet wiary. Niechby nawet znali dobrze katechizm i wszystkie teksty jakie znać powinni, to jest nadal za mało.

Dzieki jumik za odpowiedz i link z dotyczący spowiedzi,
WIST - dzięki za te wszystkie odwiedzi, które tu udzieliłeś i za ten trud, który tu na forum wkładasz.
Szymon24 - dzięki, że pomogłeś mi odpowiedzieć na mój problem
Knur - tak na akapicie skat ty wziąłeś ten nick - dzięki za to co napisałeś i co zacytowałeś.

Sorry jeszcze raz, ze takie niepoważne pytania wkleiłem ale mnie dręczyło sumienie musiałem się upewnić.

Pytanie jak najbardziej poważne i ważne chociaż nieświadomie zadane bo chyba powinno brzmieć - Czy Panu Bogu mogę ufać? - I czasem tylko to człowiekowi zostaje, nawet ślepe zaufanie bo chociaż mamy poznawać naszą Wiarę to niekiedy w trudnych chwilach zostaje tylko to, rozmywają się piękne kazania, pouczenie książki, interpretacje czy nawet dogmaty nawet pomimo strasznych przeciwności trzeba się tego trzymać tak sobie myślę ostatnio o tym ewangelicznym domu na skale że ta burza to nie tylko cierpienie które nas dotyka ale także nasze grzechy krzywdy które wyrządzamy.I potrzeba skały którą jest wiara w prawdziwe bezinteresowną miłość Bożą.Wiara nadzieja i miłość.Ludzie pytają czy już wierze? Kiedy zaczyna się wiara?Dla mnie Wiara to nadzieja na Bożą miłość ku nam.
Nadzieją + Miłość = Wiara

Co do nicku Knur słyszałeś może o Św Ciaranie? Jego pierwszym uczniem był po prostu dzik.Dużo rolę w moim nawracaniu odgrywają święci irlandzcy którzy nawracali pogan barbarzyńców w wczesnośredniowiecznej Irlandii.I chociaż bardzo ciężko sobie to wyobrazić a ja wcale nie mam nastu lat to byłem do niedawna takim barbarzyńcą bardzo dosłownie a raczej dalej jestem tylko że wierzącym.Może kiedyś opiszę moją historią ale jest tak nierealna a zarazem tak spójna...jeszcze nie teraz.Poza tym lubię dzika jako zwierzę i nawet przypominam go

Święty Ciaran już w avatarze ale i tak ludzie będą się zastanawiać co świński nick robi na chrześcijańskim forum

kocek jeszcze jedno:) Fajnie że przeczytałeś do szkoły wiersz Norwida "gdzie kruszynę chleba podnoszą z ziemi.." ale okruszki chleba to nie jest Ciało Pana Jezusa tylko chleb. Jedzenie. W polskiej tradycji jest ładny zwyczaj podnoszenia i nie marnowania chleba, ale jeśli zeschną ci dwie bułki i je wyrzucisz nie grzeszysz. Ja staram się stary chleb odkładać i jak jadę na wieś gdzie rodzice mają kury, zawożę, ale jeśli spleśnieje- wyrzucam. Jedzenie powinniśmy się starać nie marnować, ale nie wpadaj w obsesję, okruszki się odkurza. To ładny zwyczaj bo pomagasz sprzatac:)

z grzechami lekkimi można iść do komunii
Jezus je gładzi
czy jakoś tak ksiądz mi tłumaczył

Skoro grzech popełnisz
Św. Gertruda mawiała do Chrystusa Pana; Naucz mnie. Nauczycielu najlepszy, jak mam się oczyszczać ze zmaz grzechowych, w jakie bym mogła wpaść? —Na co jej Chrystus odpowiedział; .Ani na chwilę nigdy nie pozostawaj w grzechu, lecz gdy uczujesz, żeś upadła. zaraz zmów z serdecznym nabożeństwem; O jedyne zbawienie moje, Chryste Jezu, spraw aby przez zbawienną śmierć Twoją zgładzone były grzechy moje. Amen”

Im rzadziej słyszysz to słowo (dziękuje), tym bardziej je cenisz Nie ma za co