Witam. Nigdy nie byłam osobą specjalnie religijną, dopiero teraz się nawracam. Mam jednak pewien dziwny problem. Co tu duzo mówić - gadam sama ze sobą.
Kiedyś pisałam opowiadanie, tworzyłam do niego postacie. Jedną z nich był on. Zaczęłam w myślach układać dialogi między bohaterami, wyobrażać sobie sceny i w pewnym momencie okazało się, że właściwie rozmawiam z tą postacią. Że siedzi przy stole i się na mnie gapi, że komentuje moje chaotyczne myśli i postępowanie. Wyobrażałam go sobie z nudy, potem weszlo to w nawyk i stało się czyms normalnym. W pewnym momencie jednak nie czułam się najlepiej psychicznie i zamknęłam się w sobie. Wtedy ten twór mojej wyobraźni zaczął krytykować to jaka jestem, to, że nie potrafię walczyć o swoje... ogólnie na każdym kroku mówil mi przykrości. Wtedy wyobrazalam go sobie często, gdy tylko zostałam sama. mimo, że ranił mnie tym co mówił chciałam jego obecności. W pewnym sensie polubilam tą 'postać'.
Po jakimś czasie wyszłam z kryzysu. Sądzę, że dzięki niemu. Bo mial rację. Brutalnie mnie uświadomił.

Nie wiem co o tym myślec. Opetanie, choroba psychiczna czy bujna wyobraźnia?

Nadal go widzę , ale rzadko.

Opętanie z góry bym wykreśliła. Być może choroba psychiczna albo właśnie wyobraźnia. Tak czy inaczej, skoro nie są to sprawy duchowe to nie ma o co pytać na tym forum. Poradź się psychologa.

A może ani opętanie, ani choroba psychiczna, tylko po prostu samotność.

To o czym mówisz to okultystyczna zabroniona przez Boga praktyka - wizualizacja. Ta postać o której mówisz, to jakiś zły duch. Oczywiście nie przedstawi ci się w ten sposób i będzie zawsze udawał twojego najlepszego przyjaciela i może udawać kogokolwiek sobie wyobrazisz ( nawet Jezusa). Musisz z tym zerwać tyle, że potrzebujesz do tego pomocy od Boga.

http://www.chlebznieba.pl/index.php?id=447

Wysłuchaj mp3 o wizualizacji. Jakoś od 15 min konkretnie zaczyna gadać na temat.

Nie słuchaj żadnych takich bredni, bo tylko możesz źle się poczuć. Wizualizacja to po prostu wyobrażanie sobie czegoś. Każdy to robi. Może nie ma co się tylko za bardzo wkręcać. Lepiej zająć się zwykłym życiem.

I może eskimeaux ma rację? Może to faktycznie samotność, czy jakaś pustka? Jeśli faktycznie pasowałoby to do Twojego życia, to na pewno warto postarać się to zmienić.

Wymyślony przyjaciel- sporo z nas miało go w dzieciństwie lub okresie dorastania. Jeśli jesteś już dorosła- fajna sprawa, bo świadczy o bujnej wyobraźni.

Ten "przyjaciel" to może są podszepty samego Boga. Młodzi ludzie nie są jeszcze tak skażeni jak dorośli po przeżyciach ci moga mieć nieprawdziwe odczucia.

Jeśli czujesz, że to jest Twoim problemem lub że będzie, to porozmawiaj o tym z psychologiem lub innym specjalistą. Kto odpowie Ci lepiej na to pytanie, jak nie właśnie specjalista? Na pewno nie internauci (niektórzy mogą wypisać bardzo dziwne rzeczy). Ale to Ty musisz wstępnie to ocenić.

Trzymaj się!

Tam gdzie medycyna nie daje żadnych nadziei, miłość Jezusa dokonuje cudownych, całkowitych uzdrowień. Bez modlitwy nie można spotkać i pokochać Jezusa