Mam problem, z czym? Jednym słowem mogłabym to określić zagubieniem, przynajmniej tak mi się wydaje. Moja wiara nie jest taka jak być powinna, oczekuję czegoś więcej, jakiejś głębszej relacji z Bogiem. Moja wiara wciąż się waha, tzn. zawsze wierzyłam, że Bóg istenieje, nigdy w to nie wątpiłam, tylko problem tkwi w relacjach. Nie zawsze czuję jego obecność, nie zawsze potrafię Nim żyć. Próbuję jakoś umocnić swoją wiarę, ale nie bardzo mi wychodzi, wciąż się gubię. Na to wszystko nakładają się inne problemy - zdrowotne. Może i nie zagrażają one życiu, ale je utrudniają. Na co dzień wciąż chodzę przybita, nie potrafię się cieszyć życiem, a przecież gdzieś w głębi serca wiem, że jest piekne. Podejrzewam depresję, tak, wiem, bardzo ostatnio popularne jest tłumaczenie problemów depresją, ale ja naprawdę nie mam siły do tego, żeby normalnie funkcjonować. Są czasami lepsze dni kiedy świat wydaje się piękniejszy, są to okresy, gdy jestem bliżej Boga. Wtedy to On daje mi siłę, czuję jakąś wewnętrzną moc. Niestety bardzo szybko wszystko przemija i wraca zwykła szara rzeczywistość. Dalej z Bogiem, ale już nie tak blisko. Sama nie wiem dlaczego tak sie dzieje, bo przecież nie zaniedbuje modlitwy itd. kiedy jestem wciąż bliżej i bliżej. Czuję się jakbym zdobywała jakiś szczyt i będąc już o krok od niego nagle spadam. Już nie wiem co robić, co myśleć. Przepraszam za ten chaos z moim poście, ale piszę co czuję, bez większych starań o formę i język...

Przede wszystkim, niezależnie od tego jak się czujesz, Bóg jest zawsze tak samo blisko Ciebie. Nie musisz Go czuć. Co do problemów ze zdrowiem i wątpliwości - Biblia mówi tak: "Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków.". Nie patrz głównie na ból i smutek (to złe rzeczy). Zwróć szczegóną uwagę na doświadczenie jakie jest skutkiem tego, co przeżywasz.

Ja mam problem z moim stanem utrzymującym się od ośmiu lat i grzechami, bardzo trudno mi chodzić do spowiedzi a spowiedź starcza na krótko.

Zagubiona,

co do ewentualnej depresji - to warto zdiagnozować i leczyć, nie ma po co się męczyć ze sobą. Warto to ogarnąć.
Co do " nie zawsze czuje obecność Boga" - to zupełnie oczywiste. Wiara nie polega na uczuciach, odczuciach, emocjach, więc się akurat tym nie martw.

Faktycznie, brzmi jak depresja. Brak sił, radości i te krótkie chwile, gdy wszystko się przejaśnia. Pamiętam, jak kilka osób opowiadało o podobnych odczuciach. Byłoby bardzo fajnie, gdybyś skonsultowała się z lekarzem.

Pozdrawiam gorąco

Wiem, że powinnam udać się do specjalisty, ale nie potrafię, nie będę wnikać w powody, bo forum gdzie każdy może to przeczytac nie jest najlepszym miejscem na aż takie uzewnętrznianie się.
W każdym razie na chwile obecna nie ma takiej opcji.

Trudno diagnozować na forum: przygnębienie i obniżony nastrój czy już depresja. Problemy psychiczne rzutują na duchowe, więc nie dziwią mnie problemy z wiarą. Jeżeli ksiądz zauważy, że masz problemy ze zdrowiem psychicznym to oprócz modlitwy zaleci z pewnością wizytę u lekarza. Może zacznij od lekarza pierwszego kontaktu? Jeśli to depresja to sama nie ustąpi a odbierze chęć do życia. Masz dzieci...

Wiesz, ja też się czasem tak czuję. Co do depresji: zacznij od niej. Jeśli faktycznie ją masz, a nic z nią nie zrobisz to zagubiona będziesz dalej! Widać że wierzysz, bo przypisujesz pewne uczucia, które cię spotykają Bogu. Natomiast jeśli to nie depresja, a po prostu wątpliwości co do wiary.. to powiem szczerze, chyba każdy je ma. Jeśli nie obecnie, to miał je kiedykolwiek, lub będzie je miał. Z teorii wiara to nie wiedza. Łatwiej coś wiedzieć na pewno, niż ufać, wierzyć. Religia to to drugie odczucie. Jesteśmy skazani na wiarę i wiara nam musi wystarczyć. "Błogosławieni co nie widzieli, a uwierzyli". Jak ja pogłębiam swoją wiarę? Nie rozstaję się z Pismem Świętym. W pracy, którą wykonuję to normalne. Ale chodzi o to że Słowo daje mi siłę i pozwala jeszcze się trzymać na nogach. Ja mogę przypuszczać jak moja wiara wyglądała by gdybym jej nie poznawał! Ale na szczęście nie mam takiej potrzeby. Tak więc polecam o spróbowania i pozdrawiam.

Jeśli to depresja, to pewnie ona by była przyczyną złego samopoczucia i negatywnej oceny swojej wiary a nie sama wiara w sobie. Warto o tym wiedzieć. Ale oczywiście to takie gdybanie, bo nie jestem specjalistą w tej dziedzinie.

Piszesz o jakimś powodzie, dla którego nie możesz iść do lekarza/psychologa. Jeśli jedyną przyczyną byłaby np. przyczyna materialna (brak pieniędzy na wizytę), to odezwij się do mnie na priv - może byłbym w stanie pomóc.

Trzymaj się i pamiętaj, że niezależnie od zawirowań Bóg Cię kocha!