Ok, przemyślałam kolejny raz kwestię nihilizmu i nadal nie widzę co w tym chorobowego, ale mam za to wygodne ujęcie będące podstawą wszelkich rodzajów nihilizmu:
Nihilizm to pogląd filozoficzny głoszący, że nie istnieje żadna wiarygodna podstawa jakichkolwiek poglądów wartościujących doświadczenia, a także opinii na temat świata, który jest doświadczany, oprócz naszego własnego mniemania lub czysto subiektywnego osądu.

To się po prostu zgadza, bo chcąc nie chcąc opieramy się na nieudowadnialnych przedzałożeniach typu:
-istnienie świata ( nijak nie obali się solipsyzmu a jedynie chochoły)
-poznawalność świata
-istnienie ustalonego porządku świata
-obowiązywanie praw logiki

Serio, czy do tych podpunktów dodam słowo: obiektywnie, czy subiektywnie czy wręcz: doświadczam złudzenia, nic to nie zmienia. Założenie doświadczania symulacji, życia w Matrixie, potraktowania życia jako snu też nie zmienia praktycznie niczego, więc co miałoby być tą wiarygodną podstawą do wartościowania i oceniania czegoś jako istniejące lub nie, prawdziwe lub nie, pewne lub nie, dobre lub nie? Zawsze będzie to moje subiektywne mniemanie.
Założenie istnienia obiektywnego Boga jest założeniem tskim samym jak założenie istnienia czegokolwiek...

I bardzo fajnie że tak jest, bo to pokazuje, iż człowiek nie jest samowystarczalny i wiele problemów go przerasta. Bez Boga ani rusz Pokorni zrozumieli to już dawno, a pyszni muszą jeszcze wiele razy dostać w kość by to pojąć.

Niegodziwiec bruka cnotę Nadziei. Za wszelką cenę odbiera ją człowiekowi. Gardzi nią.
Nie lękajmy i nie wstydźmy się Nadziei. Kochajmy ją. Pamiętajmy o niej.

Wybawiony, fakt, że nie jesteśmy samowystarczalni, a problemy potrafią ludzi przerastać nie jest powodem konieczności wiary w chrześcijańskiego czy jakiegokolwiek innego Boga. Pomoc i wsparcie innych ludzi ma znaczenie. Do tego założenie o istnieniu niewidzialnego wsparcia powstaje w umyśle.
Zauważ, że np w przypadku ruchu AA mówi się o dowolnie pojmowanej sile wyższej i takie same efekty mają ci, dla których jest to Bóg osobowy co dowolna siła wyższa, choćby podświadomość...

ŻycieMaSens, Nadzieja jest ok, bezpodstawne oczekiwania to inna bajka, bo niosą rozczarowania, które większość odbiera jako cierpienie.
I teraz pytanie: powinnam mieć nadzieję, że dowiem się od Ciebie o co chodzi z tą tajemniczą chorobą nihilizmu, czy nie warto się łudzić? Wybieram brak oczekiwań i brak rozczarowań

Dużo lepiej wyjaśni Ci to Jan Paweł II we fragmencie swej encykliki Fides et ratio.

Samo założenie jeszcze niczego w życiu człowieka nie rozwiązuje, ani też nie sprawia, że nie istniejący byt staje się rzeczywistością. Założenie o istnieniu osobowego Boga może zweryfikować tylko On sam, no i zrobić to tak, by człowiek miał w tej kwestii pewność. Odwoływanie się do nie wiadomo jakiej "siły wyższej" może okazać się ryzykowne, choć na krótką metę skuteczne. Nie neguję oczywiście istnienia tzw. efektu psychologicznego.
Generalnie lepiej jest wiedzieć z kim/czym ma się do czynienia, żeby uniknąć niepotrzebnego rozczarowania.

Brawo Wybawiony, samo założenie nie sprawi, że byt nie istniejący stanie się rzeczywisty, ale sprawi, że zaistnieje w umyśle i będzie odczuwany jako rzeczywisty.
Co konkretnie zrobił Bóg abyś miał pewność, że istnieje i że jest taki jaki obraz przedstawia katolicyzm?

Jak rozumiesz to, że Bóg jest osobowy? Chodzi o posiadanie osobowości czy o podmiotowość?

ŻycieMaSens, czyli chodzi o nihilizm ontologiczny i to w specyficznej postacji, gdyż nihilista dochodzący do nihilizmu ontologicznego z zasady wychodzi od nihilizmu epistemologicznego a tym samym nie może powiedzieć niczego pewnego na temat istnienia lub nieistnienia czegokolwiek, tym bardziej prawdy obiektywnej.
Jeśli twierdzi, że prawda obiektywna nie istnieje jest to tylko i wyłącznie jego mniemanie, założenie i kluczowa staje się kwestia definiowania istnienia.

Jeszcze inną kwestią jest to, że wielu nihilistów ogranicza się do nihilizmu egzystencjalnego i moralnego.

Aby było ciekawiej założenie istnienia prawdy obiektywnej nie jest do niczego potrzebne, bo i tak jest ona niepoznawalna a dostępna jest prawda subiektywna, pragmatyczna oraz ustalona na drodze konsensusu.
Ja osobiście prawdę obiektywną utożsamiam z rzeczywistością taką jaka jest i bez znaczenia jaka jest, bo i tak doświadczam tylko prawdy subiektywnej i może się nijak mieć do rzeczywistości takiej jaką jest.

Pomysł, że nihilizm musi prowadzić do destrukcyjnej woli mocy lub do pogrążenia się w rozpaczy świadczy tylko o braku zrozumienia praktycznych rezultatów przyjęcia filozofii nihilistycznej, o ogromnej potrzebie twierdzenia, że subiektywnie przyjęty fundament jest fundamentem obiektywnym...

Tak czy inaczej każdy subiektywnie przyjmuje lub nie taką czy inną wizję prawdy obiektywnej.
Jeśli doświadczyłeś czegokolwiek niezależnego od Twojego narzędzia do doświadczania to zdradź jak tego dokonałeś, bo ja doświadczam za pomocą ciała i umysłu, czyli wszystko przechodzi przez te filtry...

(1) Ty tak masz? Bo ja nie
(2) Katolicyzm nie wymyślił Boga. Jest On taki, jaki jest, jaki objawił się w swoim Synu, Jezusie Chrystusie.
Co zrobił? - Udzielił mi ze swego Ducha, który zapewnia mnie, że jestem Jego dzieckiem i napełnił mnie radością i pokojem, który przewyższa wszelkie zrozumienie.
(3) Chodzi o to, że jest On żywy i mogę mieć z Nim relację.

Bóg którego doświadczasz, pragnie abyś zawsze był dzieckiem czy abyś dorósł i stał się pełnoprawnym partnerem, jak dorosły syn, niezależny, choć oczywiście ceniący ojca?

Co do założeń to podświadomość zachowuje się trochę jak dżin, potrafi urealniać to w co się wierzy...

Miłość to jedność. Niezależny chciał być szatan i pierwsi rodzice. Jak skończyli, wszyscy wiemy.

Ludzkie życie to wspólna droga z Bogiem do celu, do ostatecznego połączenia. Podkreślam - wspólna. Oparta na miłości do Bożego słowa.

Ircia, zrozum, że Tatuś zawsze ma rację

W pewnym sensie tak, bo oddzielenie to iluzja.

Jeśli pragniesz totalnego zjednoczenia to wybrałeś złą religię, bo chrześcijaństwo nie zakłada utraty indywidualnej tożsamości...

Kim jesteś? Utożsamiasz się z ciałem? Umysłem? Z duszą?

Pewnie dlatego doświadczasz "jedności ze wszystkim"
W moim przypadku wcale nie zakładałem, że kiedy spotkam Jezusa, to doświadczę tego, czego doświadczyłem. Nie wierzyłem nawet, że w ogóle możliwe jest nawiązanie z Nim osobistej relacji. Stąd wszystko okazało się dla mnie totalną i jakże miłą niespodzianką.

W moim ciele mam duszę. I moja dusza może się złączyć z Bogiem w miłości - zbawić. Tego pragnie.

KKK 1025 Żyć w niebie oznacza "być z Chrystusem" (Por. J 14, 3; Flp 1, 23; 1 Tes 4, 17). Wybrani żyją "w Nim", ale zachowują i – co więcej – odnajdują tam swoją prawdziwą tożsamość, swoje własne imię (Por. Ap)

KKK 1024 To doskonałe życie z Trójcą Świętą, ta komunia życia i miłości z Nią, z Dziewicą Maryją, aniołami i wszystkimi świętymi, jest nazywane "niebem". Niebo jest celem ostatecznym i spełnieniem najgłębszych dążeń człowieka, stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia.

Tak, tego pragnę.

Tutaj "IrciaLilith" ma racje, bo to co opowiadasz, to jest jakaś odmiana buddyzm, czy czegoś podobnego, gdzie po śmierci stajemy się częściom Boga.

Nie, To Ty źle interpretujesz moje słowa. . Przeczytaj post wyżej.