spotkaliśmy sie dzisiaj na ślubie,
taka trochę niepewna sytuacja,
dużo nieznajomych osób...większość pięknie ubrana...
było mi łatwiej, znałam Go,

bo poznaliśmy się przy jakiejś okazji...
bywaliśmy w tych samych miejscach,
czasem robiliśmy wspolne rzeczy...
teraz też czasem gdzieś mijamy sie w biegu,
pozdrawiamy serdecznie,
mamy grono wspolnych znajomych,
innych przedstawiamy sobie od czasu do czasu...

poznałam Jego Mamę, pamiętam jak bałam sie tej Kobiety.
w sumie nie wiem dlaczego...w każdym razie bałam się.
ostatnimi czasy mam do Niej "szczescie", gdzie sie nie pojawię, tam Ona.
Dzisiaj też była,
ale siedziałam dość daleko i właściwie przez to całe ślubne zamieszanie,
nie udalo mi sie z Nimi porozmawiać.
to moja wina, miałam sie umówić wcześniej, wiedziałam, że będą. nie wyszło.

tylko jak tak siedziałam daleko,
pomyslalam sobie, ze smutkiem, ze znamy sie coraz dluzej, a chyba coraz mniej...
i o ile Oni wiedzą dużo o moim zyciu i o moich sprawach,
ja o Ich wiem okropnie mało,
i szczerze powiem, że nie umiem opowiedzieć o tym, czym zajmują sie teraz, nad jakim projektem pracują obecnie....

chciałabym żebyśmy przez chwilę byli dziećmi,
znów bawili sie razem gdzieś na podwórku i na wakacjach
a nasze mamy, siedziały na ławce w parku i rozmawiały o naszej przyszłości...

Czasami nasze życie przypomina liście na dębie...
Niby trzymają się mocno drzewa,ale w rzeczywistości
pragną się od niego oderwać.. czują się "trzymane"
przez jakąś Wyższą Siłę.. czuję się niepewnie.. boją się..

A prawda jest taka,że chcąc cofnąć się do dzieciństwa,
cofamy się tak naprawdę do elementarnej nauki dojrzałości.
Gdy jesteś bobasem,czasami,choć mało to pamiętasz,
przeraża Cię chodzenie na własnych nogach...
Ale...
Krok po kroku zawsze będzie lepiej..
Dziś raczkujemy.. jutro chodzimy..
potem biegniemy... skaczemy...
To jest życie..

To,co dla nas jest nowe i dziwne,to,do czego jesteśmy
jeszcze nieprzystosowani,napawa nas poczuciem niechęci.
Przecież było nam tak dobrze.. "nosili nas rodzice na rękach"..

Hmmm... żyję nadzieją,że po Zmartwychwstaniu nie będę
czuł już ciała... ale tylko latającą duszę... latający liść dęba..

czasem tak jest, ze ludzie ktorzy kiedys spotykali sie czesto poprostu zaczynaja oddalac sie od siebie przez nawał obowiązków czy innych spraw. wiedza o sobie coraz mniej.mowimy tu o znajomych, a co jesli taka sytuacja ma miejsce w jednym domu, gdzie ludzie mijaja sie codziennie i malo lub prawie nic nie wiedza o sobie. ne rozmawiaja prawie wcale o sprawach osobistych, najczesciej sa to rozmowy o pogodzie albo o zakupach żywnościowych na kolejny dzień. Tak sie niestety dzieje w niektórych rodzinach... i co z tym zrobic?

a jesli tak sie dzieje miedzy mna a Bogiem?

Wlasnie....chyba tez oddalam sie od Boga...niby wszystko o sobie wiemy...niby jest jak było...a jest inaczej.tez chcialabym cofnąc sie do dawnych czasów i móc tak szczerze porozmawiac z Bogiem...może jeszcze nie wszystko stacone?

oby!!!!