Sophiee! A odpowiedziałaś sobie, skąd takie postawy się biorą u młodych ludzi?

Piszesz o tradycji. A krzyże w klasach to nie tylko tradycja. To symbol czegoś, czemu powinien być wierny każdy człowiek.

Rodzice nie dają dobrego przykładu swoim dzieciom. Zresztą społeczeństwo w tych czasach jest zbyt leniwe nawet, żeby wierzyć.

Masz racje, społeczeństwo nie odróżnia niektórych wartości co do znaczenia wiary...

żar, Sophiee

Macie rację. Ja osobiście dopatruję się przyczyny w postawie rodziców a także u wielu tych dorosłych, którzy są nieświadomi wyznawanego chrześcijaństwa. Ich wiara zatrzymała się na poziomie II klasy szkoły podstawowej (czyli po pierwszej Komunii Św.). Dlaczego tak się stało? - Powodów jest wiele. Przyczynia się do tego stanu postępująca sekularyzacja w społecznościach co również ma wpływ na sytuację w samym Kościele. A w samym Kościele zachodzą takie zjawiska jak desakralizacja, dechrystianizacja i kryzys wiary.

Stąd konieczność powrotu do "korzeni" chrześcijaństwa, konieczność proponowania wtajemniczenia chrześcijańskiego już ochrzczonym. Konieczny jest nawrót do odkrywania wartości chrztu św. przez chrześcijan ochrzczonych w dzieciństwie.

Gdzie tego można doświadczać? W Kościele, w parafiach, gdzie proboszcz prowadzi duszpasterstwo ewangelizacji, duszpasterstwo misyjne. W efekcie takiego działania, przewidującego przyszłość parafii proboszcza, powstają w parafiach wspólnoty a parafia staje się wspólnotą wspólnot. Życie chrześcijańskie członków tych wspólnot zaczyna opierać się na Słowie Bożym, Liturgii sprawowanej w autentycznej (nie anonimowej) Wspólnocie.

Wówczas jest szansa na to, by i rodzice, dzieci a szczególnie młodzież widziała, że "chrześcijaństwo to nie lipa", bo czyny ludzi pokrywają się z wyznawanymi wartościami. Wówczas KRZYŻ w szkole będzie spełniał swoją misję i nie będzie powodów do jego profanacji. Nie będzie także drwin z osób pełniących misję katechety w szkole.

co to jest dla was to "zbyt leniwe" społeczeństwo:) ? nie ma czegoś takiego jak społeczeństwo jako jeden twór. Jest tylko indywidualny człowiek każdy idący swoją drogą. I wśród tych indywidualnych ludzi są czasem osoby tak żywej i głebokiej wiary że .. że szczeka opada

Ale macie problemy...
Prywatyzacja szkół i niech dyrektor wybiera co chce mieć na ścianach...

Dyrektor szkoły nie jest jakąś wszechwładną instytucją, która ma decydować o charakterze światopoglądowym szkoły... Doszlibyśmy do jakiegoś absurdu w ten sposób. Przypuśćmy że dyrektor jest prywatnie wyznawca Voodoo i co będzie wieszał czaszki zwierząt bądź inne totemy?

Osoby wierzące, zwłaszcza katolicy w Polsce podkreślają, że nauczanie religii nawet w światopoglądowy neutralnych szkołach, jest potrzebne bo miałoby to zapobiegać rozwijaniu negatywnych tendencji i postaw wśród młodzieży. Jak na razie fakty historyczne przemawiają przeciwko takiej hipotezie. W szkołach za PRL był o wiele większy poziom moralny i zdyscyplinowanie uczniów, aniżeli obecnie gdy nauczanie religii jest już obecne.

Trzeba wziąć pod uwagę też potrzeby osób niewierzących, ateistów itd. Niestety ale odmowa brania udziału w lekcjach religii w wielu szkołach pociąga za sobą często problem wykluczenia społecznego. (dzieciaki a nawet często rodzice wytykają takich "niewiernych" palcami, czasami i proboszcz zagrzmi z ambony itd. Wiem o tym, bo mam wielu znajomych ateistów, którzy często mają z tym problemy. Sam też pewnie będę miał z tym problem bo zarówno ja jak i moja żona jesteśmy buddystami i raczej nie zamierzamy nauczać naszych dzieci katolicyzmu... Czasem się nawet zastanawiam czy dla świętego spokoju nie posłać dzieci na religię... Ale to jest właśnie rodzaj szantażu moralnego, który nie powinien mieć miejsca.

To wszystko znowu wiedzie mnie do stwierdzenia, że katecheza katolicka nie powinna mieć miejsca w szkołach państwowych, lecz powinna istnieć taka możliwość dla tych którzy chcą w ramach pozalekcyjnych zajęć nieobowiązkowych. Opisałem to dokładnie w swoich poprzednich postach.

szyszkownik

Sam piszesz, że będziesz miał problem z dziećmi posyłając je w Polsce do szkoły. Może dlatego, gdyż ja uważam, że Polska znalazła się od samego początku zaistnienia jako państwo (966 r.) w kręgu cywilizacji łacińskiej, gdzie chrześcijaństwo pełniło dominującą rolę w społeczeństwie. Buddyzm jest popularny w innej cywilizacji, która jest naturalnie obca w naszych kręgach związanych z narodowością polską.

Nie wiem, czy od samego początku życia byłeś buddystą, czy na skutek poszukiwań już w Polsce, w dorosłym życiu, z jakichś powodów zidentyfikowałeś się z kulturą dalekowschodnią? Dlatego czujesz, że będą problemy.

To nie chodzi tak naprawdę o mnie i moje identyfikacje, sympatie i poglądy religijne lecz o zjawisko które opisałem - dzieci rodziców niekatolickich często spotykają się z różnorakimi problemami w swoich środowiskach gdyż zostają w świetlicy gdy pozostali idą na katechezę bądź na rekolekcje do kościoła itd. Zaś od 996 roku sporo się zmieniło... Obecne społeczeństwo czy się to komuś podoba czy nie, jest znacznie bardziej zróżnicowane światopoglądowo i wyznaniowo, nie mówiąc już o innych krajach europejskich. W Polsce oprócz katolików są już tacy którzy identyfikują się z buddyzmem czy czymkolwiek innym.
Nazbyt ofensywna postawa KK względem nauczania religii katolickiej wywołuje często sytuacje konfliktowe. Można byłoby tego uniknąć, gdy KK zrezygnował z ciągłego podkreślania swego prymatu i wynikającymi z tego implikacjami moralnymi - "Jeśli chcesz być prawdziwym Polakiem patriotą, to musisz być katolikiem itd.".
Również epatowanie symbolami religijnymi to przejaw braku roztropności - rodzi to negatywne skutki dla wszystkich, również wyznawców katolicyzmu.

Zgadzam się z Twoimi spostrzeżeniami. Wszystko co piszesz powyżej jest prawdą! Warto jednak odpowiedzieć sobie na pytanie: czy takie zróżnicowanie postaw światopoglądowych wychodzi na dobre rdzennym, miejscowym społecznościom, czy raczej służy rozbijaniu jedności, piętrzeniu trudności i powodowaniu zamieszania oraz służy niepotrzebnej, nie kończącej się dyskusji?

Dostrzegalne są już działania pewnych gremiów (nie ujawniających się oficjalnie), którym tak bardzo zależy na rozbijaniu jedności... a może tak bardzo zależy im na zaniku rdzennej, patriotycznej narodowości polskiej w imię mieszaniny "internacjonału" europejskiego pomieszanego z azjatyckim, która będzie łatwo się kształtowała jak "glina", z której można wytworzyć, co się chce... to co się w cieniu gabinetów zaplanuje!

Ja, Ty oraz wielu indywidualnych Polaków swoimi, czasami nieprzemyślanymi do końca wyborami przyczynia się do dawania przyzwolenia tym kręgom niejawnym decydowania o losach swojego narodu.

Hmm... to już jest zupełnie inna kwestia, ale wyczuwam w twojej wypowiedzi pokłosie pewnej wojenki polsko-polskiej...
O jakich gremiach mówisz? Tradycyjnie do wyboru mamy Żydów, komuchów, masonów, ruskich i gremańców?
Również widzę trochę irracjonalne przeciwstawienie: jednolita rdzenna społeczność, kontra wielokulturowa mieszanka. Otóż nie ma i tak naprawdę nigdy nie było czegoś takiego jak jedność w ramach takiego czy innego społeczeństwa. To właśnie wszelkie dążenia do stworzenia owej jedności przynosiły zgubę, ponieważ tak naprawdę są to sztuczne tendencje. Mieszanie się różnych prądów, społeczeństw jest czymś najzupełniej normalnym i pożądanym w perspektywie historycznej. Społeczeństwo, bądź kultura która próbuje się izolować, skazuje się na porażkę, gdyż traci kontakt z rzeczywistością z konkretnymi ludźmi i ich oczekiwaniami i potrzebami w danej epoce.
Tak jak potrzebne jest mieszanie się gatunków i ras aby sprostać zmieniającym się warunkom środowiskowym, tak samo potrzebne jest mieszanie się i tworzenie syntez kulturowych. które dzięki temu będą w stanie sprostać zmieniającej się sytuacji polityczno-społecznej.

Jestem pewien, że z naszej polskiej perspektywy będzie bardzo korzystne dopuszczenie nowych ludzi (w sensie pochodzenia etnicznego) do polityki a nawet władzy. Przynoszą oni ze sobą świeże spojrzenie na pewne nabrzmiałe problemy, są z reguły wolni od takich czy innych układów, nie obarczeni dziedzictwem politycznym. Kraje budowane na imigracji dokonywały częstokroć istotnego postępu cywilizacyjnego. Kraje i społeczności zamknięte w sobie stopniowo doświadczały postępującej indolencji i degeneracji.

Jest jedno zastrzeżenie - musi to być robione z głową i rozsądkiem (tworzenie społeczeństwa wielokulturowego). Otwórzmy się na innych, bardzo możliwe że dzięki temu nasz kraj zyskałby nowe i świeże siły i w końcu udałoby się przezwyciężyć ciągłe jątrzenie, resentymenty, kompleks ofiary w którym nieustannie tkwimy i który ciąży nam niczym balast.

Każdy naród, społeczność czy jakaś zbiorowość jeśli wybiera izolacjonizm skazuje się prędzej czy później na porażkę.

szyszkownik

Nie zgadzam się do końca z Twoimi poglądami.

O narodzie jako takim (np. polskim) stanowi szeroko pojęta jego kultura. A kultura (z łaciny cultura – uprawa, kształcenie) to całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości, zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości;

Dorobek duchowy narodu polskiego (narodu stanowiącego daną zbiorowość) to także religia - chrześcijaństwo. Nic do rzeczy się ma otwartość na innych. Naród jest narodem i o przynależności do narodu świadczy identyfikowanie się z jego dorobkiem również i tym duchowym.

Źle świadczy to o członkach narodu odwracających się od rodzimej kultury, którzy na swoje usprawiedliwienie propagują tezy typu: "Kraje i społeczności zamknięte w sobie stopniowo doświadczały postępującej indolencji i degeneracji".

Dobrze zastanów się, szyszkownik, obserwując np. naród francuski, który poprzez rodzime gremia sprawujące władzę w przeszłości otwarł się na inne kultury (na inne nacje nie mające nic wspólnego z cywilizacją łacińską). I co z tego wynikło i nadal co się dzieje wśród Francuzów, tych już wymieszanych światopoglądowo. Istnieje wielki problem narodowościowy, który może celowo nie jest nagłaśniany przez decydentów a przynoszący mnóstwo problemów społecznych w samej Francji.

Dzisiejsze czasy, pod naporem (ja tak to sobie tłumaczę) nieujawniających się gremiów, którym zależy na zburzeniu dotychczasowego ładu społecznego opartego na zbiorowościach, takich jak narody zorganizowane dla zabezpieczenia swoich żywotnych interesów w państwa, charakteryzują się tym, że niszczona jest cywilizacja, gdzie człowiek jest podmiotem. W zamian proponuje się działania, gdzie nadrzędną wartością człowieka to zaspokojenie jego egoistycznych przyjemności.... gdzie nowym bogiem zostaje wykreowany pieniądz (zysk) itd. itp.

I temu podporządkowane jest dostrzegalna m.in. w Polsce akcja obniżania poziomu intelektualnego społeczeństwa nazywana bezczelnie przez w/w gremia reformą oświaty. Temu podporządkowana jest w naszym kraju propaganda tzw. "tolerancji" kultur dalekowschodnich, bliskowschodnich itp. kosztem rodzimej kultury polskiej, czego ofiarami stają się Polacy. Przykładem tego mogą być poglądy reprezentowane nawet tu, na tym forum, przez niektórych forumowiczów.

Bynajmniej temu nie przeczę. Różnica polega na tym, że Ty odwołujesz się do przeszłości i dorobku historycznego, ja zaś stwierdzam że w przyszłości może nastąpić sytuyacja gdy w Polsce społeczeństwo stanie się bardziej zróżnicowane równiez pod względem religijnym i to za jakiś czas też będzie wyznacznikiem jego identyfikacji.
Zauważ że w 996 r. chrześcijaństwo było dla większości mieszkańców tych ziem zjawiskiem kulturowo obcym. Wtedy to obrońcy poprzedniego, pogańskiego ładu też pewnie mówili to co Ty, czyli że trzeba bronić identyfikacji (np. plemiennej) przed obcym chrześcijaństwem.



Z Francją to fakt, ale są też pozytywne przykłady - Wielka Brytania, USA nie zatraciły swojej własnej tożsamości, mimo że społeczeństwa tych krajów to niesamowita mieszanka nacji i kultur.
Dlatego przyznałem, że owa otwartość musi być głową. Można np. pozwalać się osiedlać tym, którzy mogą wnieść coś nowego, istotnego, świeżego itd.



Ciągle prawisz o jakiś gremiach, tylko nie potrafisz ich zdefiniować substancjalnie... To może, z całym szacunkiem, świadczyć o omamach i mitomanii.
To ciekawe że wspominasz o tych dalekowschodnich, bo one akurat mogą nas nauczyć właśnie odejścia od egoizmu. Buddyzm np. jest tego akurat wybitnym przykładem. Cechą krajów, narodów buddyjskich jest przedkładanie interesów zbiorowości nad własnymi. To dlatego, że medytacja buddyjska prowadzi m. in. do rozpoznania tego, że własne "ja" jest złożonością, konglomeratem i jako takie nie istnieje w oderwaniu od zbiorowości, kultury, społeczeństwa. O jakich poglądach wspominasz, które miałyby być przykładem tolerancji kultur dalekowschodnich kosztem rodzimych? Czy ja jestem w/g ciebie jakąś ofiarą knowań tych tajemniczych gremiów, jako przykład przyjęcia innej kultury?

W Twoim przypadku tym wartościowym "czymś", które wniosła religia do Twojego życia jest nazywanie kolegów z klasy hołota?