Zgadzam się, że sytuacja jest zdrowsza, ale jeszcze zdrowsza by była, gdyby religia była w kościele. Wówczas byłoby widać ile osób jest naprawdę zainteresowanych religią, a ile nie. Wyjąwszy dzieci przed okresem dojrzewania, które są/będą często zmuszane przez swoich rodziców do uczestnictwa w tych zajęciach (co widać w deklaracji jednego z rozmówców wyżej).

Oczywiście, sam miałem okazję jako zerówkowicz uczęszczać na katechezę do kościoła, to było moim zdaniem najwłaściwsze rozwiązanie.

Ja tak samo i wspominam to o wiele lepiej niż lekcje religii w szkole.

Sama bliskość świątyni (katecheza obywała się w salce parafialnej w tym samym budynku) na pewno stanowiła pożądany kontekst, nadawała zajęciom pewnej (nieprzesadnej) powagi. Z podstawówki zapamiętałem z kolei: księdza, który tak przychrzanił dziennikiem ośmiolatkowi w tył głowy, że pierwszy raz w życiu dzwoniło mi w uszach, siostrę zakonną, która parę razy płakała nie mogąc okiełznać dojrzewających gówniarzy, "cywilną" katechetkę, która w komiczny sposób unikała odpowiedzi na wszelkie wnikliwsze pytania i raczyła nas mającymi zapewne budzić zgrozę opowieściami o tym, jak to jej syn dopuścił się ostatnio świętokradczego zjedzenia w piątek kiełbasy. Ot, cała spuścizna mojej ośmioletniej szkolnej katechizacji.

A widzisz, to tu się różnimy. Ja mówię jak jest i nawet sugeruję kiedy NALEŻY kłamać. Uważam, że nie jest dobrze jeśli dziecko nie wie, że istnieją wyjątki od wszystkich zasad.


Przykład z laptopami był jedynie analogią, którą potraktowałeś zbyt dosłownie.

A gdyby nie zrozumiało, to co byś zrobił? Poszedłbyś karnie do tego więzienia?



No jak go nie będziesz w stanie przekonać i zmusić, to chyba nie ma potrzeby dzwonić?



Przecież już odpowiedziałem: Jak wejdzie w wiek dojrzewania, to już mi się go zapewne zmusić nie uda. Ale mam nadzieję, że do tego momentu samo zrozumie i zechce. Tak samo z dentystą. W momencie, gdy dziecka nie będzie się już dało zmusić, by poszło do dentysty, powinno samo już rozumieć, że wprawdzie może boleć, ale jest to konieczne.



Myślę, że 7-latek generalnie ma większe problemy niż "zwątpienie" w kwestiach religijnych. "Ziarna zwątpienia" zaczynają kiełkować raczej w okolicach okresu dojrzewania. O cokolwiek mnie dziecko zapyta, odpowiem - jeżeli tylko będę znał odpowiedź. Jeżeli mnie zapyta, dlaczego inni ludzie czczą to i tamto, to mu odpowiem. A jeżeli zapyta, czy może np. chodzić na spotkania Świadków Jehowy, to odpowiem, że nie może i wytłumaczę dlaczego. No, chyba, że pójdę tam razem z nim.



Ależ ja też mówię, jak jest: jest tak, że kłamać generalnie nie należy. To, że większości ludzi zdarza się kłamać, niczego tu nie zmienia. Nie zmienia tego nawet fakt, że w niektórych sytuacjach trzeba skłamać. Zabić człowieka też czasem trzeba (np. w obronie własnej), co w niczym nie narusza zasady zakazu zabijania. Gdyby mnie dziecko zapytało, czy mi się nigdy nie zdarzyło skłamać, też powiem mu prawdę (nomen omen). Nie mam obaw, że dziecko nie będzie wiedziało, iż istnieją "wyjątki" od wszystkich zasad. Zawsze zresztą wynikają one z jakichś innych zasad, a logiczny związek między jednym i drugim zazwyczaj łatwo wychwycić. Natomiast nie wydaje mi się, by dało się dziecko wychować, mówiąc mu o wszystkim na zasadzie: "powinieneś tak zrobić, ale właściwie to niekoniecznie".

Napisałeś, że pewnie w wieku dojrzewania nie będzie Ci się już udawać przymuszać swego dziecka do uprawiania wyznawanego przez Ciebie kultu. Czy mam rozumieć, że po prostu pogodzisz się z wolą dziecka czy też jednak jakieś sankcje karne wprowadzisz? I jak wcześniej będziesz zmuszał? Zakaz oglądania dobranocki? Zakaz jedzenia słodyczy? Lanie? Jestem bardzo ciekaw.

Nie wprowadzę sankcji karnych, bo nie miałyby one sensu. Będę próbował przekonywać.



Do kościoła się idzie całą rodziną, więc po prostu dziecko będzie chodziło razem ze wszystkimi. I już. Sądzę, że gdyby ew. marudziło wystarczy zagrozić pozostawieniem go samego w domu, podczas gdy reszta pójdzie do kościoła. Jak zresztą ze wszystkimi innymi rodzinnymi wyjściami. Oczywiście, na dziecko nastoletnie to już by nie zadziałało.

Czyli, wybacz że tak drążę, ale chciałbym się upewnić, jak 14-latek powie, że nie i już, to odpuścisz, a co najwyżej "ponudzisz" mu od czasu do czasu?

Tak, będę mu nudził od czasu do czasu i dawał do zrozumienia, że jego postawa mi się nie podoba i jej nie akceptuję.

No to mi ulżyło (zakładam że rzeczywiście takie są Twoje intencje, choć człowiek nigdy nie wie co faktycznie zrobi dopóki tego nie zrobi), że go jednak siłą czy szantażem do kościoła czy bierzmowania ciągał nie będziesz. Ufff.

A BTW ciekawe co ty byś zrobił, gdyby twoje dziecko zaczęło chodzić do kościoła. Przyjmuję za oczywiste, że byś mu pozwolił (aczkolwiek w żadne z twoich deklaracji w tym względzie nie wierzę, pogadać jednak, zakładając tę twoją wielkoduszną tolerancję, zawsze można), ale ciekawi mnie, czy powstrzymałbyś się np. od komentarzy typu: "no to idź odprawiać te swoje gusła" albo podobnych?

Ależ moje dziecko CHODZI do kościoła.

I co, jak to komentujesz? Bo chyba jakoś komentujesz?

Normalnie, pytam się co było, co ksiądz mówił czy było fajnie czy nudno, czy chce nadal chodzić czy też nie. Np. na żadne dodatkowe zajęcia typu roraty czy rekolekcje nie chce chodzić, bo "to jest nudne". Ale jak dziadkowie wyciągną do kościoła w niedzielę, to pewnie małemu trudno jest odmówić. Oby w dorosłym życiu umiał odmawiać, jeśli coś mu się nie będzie podobało.