Witam
Mam pytanie odnośnie religii w gimnazjum. Jeżeli ktoś nie uczęszcza na lekcje religii z powodu niegodzenia się na wliczanie oceny do średniej a zarazem jest oddanym katolikiem to czy można mu odmówić sakramentu bierzmowania, co się bezpośrednio wiąże z brakiem możliwości zawarcia ślubu kościelnego? I w tym samym wypadku czy można takiego w tym wypadku chłopca wyrzucić z ministrantury (4 lata stażu). I jeżeli jednak można to czy można nazywać to represjami?

Jeżeli ktoś z powodu Twojej obecności lub nieobecności na lekcji religii stwarza Ci trudności w życiu, robi to umyślnie i za powód podaje właśnie Twój stosunek do lekcji religii - jak najbardziej, można to nazwać represjami. Niezgadzanie się na wliczanie oceny do średniej to bardzo poważny powód, ponieważ jest to łamanie prawa, a Twoja postawa zasługuje na pochwałę. Nie rozumiem także, dlaczego masz przestać być ministrantem, skoro "podobno" istnieje rozdział państwa od kościoła. Oznacza to, że wszystko związane ze szkołą (obecność, zachowanie, oceny) w żaden sposób nie wpływa na Twoje życie parafialne.

Religia nie jest obowiązkowa.

No to może wyjaśnię swój punkt widzenia a jestem ojcem owego chłopca:
Do czasu wprowadzenia owego przepisu syn mój chodził na religię i miał dobre oceny, więc nie musi się bać ich wliczania do średniej.
Jest on lektorem w naszej parafii, zresztą bardzo lubianym. Jeździł na szereg pielgrzymek i zapowiadał się, jako bardzo dobry katolik. Troszkę się nawet obawiałem, a mam go jednego, że zostanie księdzem, ale to tak na marginesie.
Jak poszedł we wrześniu do szkoły zapytał mnie, kto teraz wybiera, w co mamy wierzyć my sami czy minister? Dlaczego to się narzuca na siłę?
Podzielałem jego rozżalenie, bo akurat on nie musi udowadniać, że jest dobrym katolikiem i dałem mu, (co robę często) wolną rękę w wyborze.
Chcąc uchodzić za katolika z wyboru a nie z przymusu zrezygnował z religii. Paradoks, ale wymowny.
Szanuję jego wybór, bo świadczy on, że mam jak na jego wiek bardzo dojrzałego syna i jak powoli widzę bardzo odważnego.
Niestety wychodzi na to, (nad czym bardzo ubolewam), że aby być dobrym katolikiem nie wystarczy być tylko dobrym katolikiem. Trzeba mieć jeszcze ocenę z religii, byle jaką aby była.

Jeżeli ja - ateista i antyklerykał, mogłem w młodym wieku zdobywać dobre oceny z religii, przetrwać wszystkie rekolekcje, dwie komunie i bierzmowanie - Twój syn na pewno sobie poradzi. Z tym wyjątkiem, że mnie z lekcji jako wstrętnego bezbożnika wyrzucali siłą, a on zrezygnuje sam, jako bardzo zaangażowany katolik.

Jak poszedł we wrześniu do szkoły zapytał mnie, kto teraz wybiera, w co mamy wierzyć my sami czy minister? Dlaczego to się narzuca na siłę?
Podzielałem jego rozżalenie, bo akurat on nie musi udowadniać, że jest dobrym katolikiem i dałem mu, (co robę często) wolną rękę w wyborze.

Sory, albo z powodu wczesnej pory, albo z powodów innych nie za bardzo łapię o co chodzi? W którym miejscu Pan minister zadecydował w co mamy wierzyć
A i drugie pytanie: Jeżeli twój syn w podobny sposób zechce zaprotestować przeciwko planowanej matematyce na maturze - też dasz mu wolną rękę i pozwolisz nie chodzić na matematykę??
Wiesz- według mnie dobry katolik stara się również o pogłębienie swojej wiedzy religijnej - ale to może tylko moje zdanie

Nawet najlepiej zapowiadający się katolik, który buduje swoją wiarę jedynie na przeżyciach i emocjach, a pomija wiedzę, historyczne podstawy wiary, ma niewielkie szanse na zachowanie tej wiary.
Wiadomości o chrześcijaństwie i jego historii, o wielkich ludziach Kościoła, są bogactwem, z którego rzadko zdajemy sobie sprawę. Wiarę sprowadzamy do pozorów bardzo osobistego związku z Bogiem, zapominając, że najtęższe umysły ludzi wszystkich czasów zgłębiały tajemnicę Boga i ujawniały logikę Jego działania. Ich pozanwanie może być wielką przygodą.
Pytanie pomocnicze: czy twój zapowiadający się na dobrego katolika syn zamierza przeczytać Spe salvi? Oczywiście nie jest to obowiązkiem dobrego katolika, ale z pewnością pomaga zbudować takie intelekutalne podstawy wiary, które nie pozwolą na odwrócenie się od Boga, gdy skończą się pielgrzymki, dobra atmosfera wśród ministrantów, a zaczną się doświadczenia i problemy.

Czyli, jeżeli jest jakoś, my mamy to bezwolnie przyjmować? Czyli nie możem wyrazić swojego sprzeciwu przeciwko czemuś, co uważamy na złe, nawet, jeżeli nie od nas to zależy?

Ja uznaję wartość tupania nogą. Nawet, jeżeli to nic nie zmieni - a swoją drogą duża liczba tych tupnięć ma szansę być zauważona, w końcu podobno mamy demokrację i opinia ludzi nie jest bez znaczenia - do zmian na lepsze trzeba dążyć. Jednocześnie trzeba liczyć się z możliwymi konsekwencjami i nie narzekać na to, że czasem trzeba je ponosić. I każdy już musi zdecydować, czy to symboliczne tupanie nogą jest dla niego na tyle ważne, żeby narazić na jakieś przykrości. Ja jestem po stronie tupiących. I też mi się potupać zdarzało, zdarza i zdarzać będzie.

Przyznaje, ze nie bardzo rozumiem, przciwko czemu protestuje ten chlopak?
Przeciwko religii w szkole?
Przeciwko min. Giertychowi?
Przeciwko nowemu ministrowi?
Przeciwko ocenie z religii?
Przeciwko ocenie z religii wchodzacej do sredniej?
Moze przeciwko biskupom, ktorzy byli zachwyceni pomyslem wciagniecia oceny z religii do sredniej i dzieki temu - jak widac - ubywaja im nie tylko uczniowie znudzeni religia, ale i tacy, ktorymi mogliby sie do tej pory pochwalic (ministrant, lektor, pielgrzymki..)?

A na powaznie: Uwazam, ze powinienes porozmawiac z synem i wyjasnic mu pewne podstawy, o ktorych juz inni pisali.
To, ze jest wierzacy, nie objawia sie w chodzeniu na pielgrzymki i fajnych kolegach-ministrantach, ale np. w posluszenstwie Kosciolowi. A KK w Polsce ma pewne pomysly, ktore moga sie wydawac kontrowersyjne (religia w szkole do nich nalezy i zakaz zabaw w kazdy piatek - wg mnie), ale inne kraje maja inne zmartwienia - podatek koscielny w Niemczech np. Nie mozna wybierac rodzynek i uwazac, ze reszta to dla innych. Jezeli jemu sie nie podoba, to niech protestuje po "linii koscielnej", a nie - dosyc glupio - po linii szkolnej. Za religie ciagle odpowiada Kosciol (a nie panstwo) i wprowadzenia tego przepisu nie zrobiono wbrew woli Kosciola.
W Niemczech postanowienie nieplacenia podatkow koscielnych jest automatycznym wystapieniem z Kosciola. Bez religii w szkole (a gdzie indziej jej nie ma) proboszcz nie moze uznawac twojego syna za wierzacego i zaangazowanego katolika, a raczej za kogos, kto wybiera sobie (juz teraz), to co jemu pasuje.

Odpowiedź na pytanie, dlaczego się zbuntował jest dosyć prosta. Dopóki jest dobrowolność dopóty jest wybór. Jeżeli dobrowolności nie ma, rodzi się przymus a przymus rodzi niechęć. A tej niechęci chciał właśnie uniknąć.
Do września było tak, że syn odpowiadał za to jak podchodzi do nauki religii przed sobą i przed bogiem. Dziś musi odpowiadać nie wiadomo czemu przed państwem.
Dla dobrego młodego katolika nie ma wyboru, o którym tak często słyszę, że może nie chodzić. Bo co to za wybór? Albo chodzisz i przyjmujesz warunki albo zostaniesz wykluczony.

jako dobry katolik powinien przyjac to z pokora

powinien byc zadowolony, ze ocena z przedmiotu, ktory lubi, ktorego nauka sprawia mu przyjemnosc, z ktorym wiaza sie jego zainteresowania poza szkolne (ministrant) bedzie wliczany do sredniej, bo to dobry sposob na jej podwyzszenie...

gdyby ocena z wf-u miala byc nagle wylaczona ze sredniej ocen, nie protestowalby? moglby przeciez uczestniczyc w zajeciach bez przymusu i presji, ze zla ocena za nieprawidlowo wykonane cwiczenie, popsuje mu srednia... absurd moim zdaniem!

o represjach nie moze byc mowy... tak samo jak nie moze byc mowy o powaznej i dojrzalej postawie syna... a jesli nie chce zeby ocena z religii byla wliczana w jego srednia ocen - niech zrezygnuje z chodzenia na religie - w koncu (jeszcze) nie jest ona przedmiotem obowiazkowym (na szczescie gwarantuje nam to konstytucja)

A co takiego mu państwo zrobi jak będzie się źle uczył z religii? Podwyższy podatki? Postawi przed sądem?

Dla dobrego katolika nie ma też wyboru, czy chodzić co niedzielę do kościoła czy nie; czy wolno grzeszyć, czy nie. Nie przyszło Ci na myśl żeby zaprotestować?

Nie jestem zagorzałym zwolennikiem (ani przeciwnikiem) wliczania oceny z religii do średniej; ma to swoje plusy i minusy. Ale rekacja Twojego syna to dopiero jest absurd.

No to zapytam inaczej. Czemu państwo zaczęło wliczać oceny z religii do średniej? Z jakiego powodu państwo martwi się i rozlicza z wiedzy o tylko tej religii. Jeśli ja to zrozumiem to wytłumaczę to jemu. Pomórzcie, bo warto.