Ewangelizacji nie Ale pogląd, że wszystkie religie są tak samo dobre także jako droga w kierunku zbawienia to już zjawisko dość częste.

Pytasz mnie, który Kościół jest lepszy. To źle zadane pytanie. Odpowiem tak: w obu istnieją wszystkie sakramenty, zatem w obu działa tą drogą Duch Święty. Nie mają jednego: jedności z Piotrem.

Jeśli chcesz wybrać pełnię [czyli ten wariant, w którym jest wszystko i który wobec tego mogę nazwać najlepszym], wybór - w świetle nauczania KK (najnowszy dokument to Dominus Iesus) - jest oczywisty. I zupełnie nie ma tu znaczenia (ani nie próbuję rozważać) ludzi, instytucji, zachowań moralnych lub nie, istnienia takich czy innych nurtów duchowości (np. godny podziwu monastycyzm), etc. Wiele możemy się od nich nauczyć, ale to niczego nie zmienia.

Chyba oczywiście, że uznajesz, że nie ma niczego, co jest obiektywnie najlepsze, a jedynie istnieje "najlepsze dla". Tyle, że to już zaczyna być niebezpiecznie blisko stwierdzenia, że nie ma prawdy, a jedynie "prawda z punktu widzenia osoby x".

Oczywiście, drugi człowiek ma prawo myśleć inaczej. Ma prawo zgodnie z tym myśleniem i własnym sumieniem wybrać. Ale nie wpływa to na moje rozeznanie i moje sumienie...

Z Dominus Iesus, p. 22

I Sobór Watykański II, Deklaracja Dignitatis humanae, 92:

Tak więc, sama sobie odpowiedziałaś, że kategoria "moje najlepsze" jest niewłaściwym myśleniem i to mnie bardzo cieszy. Lepsze - gorsze ustąpić musi kategorii prawda-nieprawda, pełnia-część, itp.
Pozdrawiam

Nie - nie odpowiedziałam w ten sposób i trzeba dużo inwencji twórczej, żeby tak mój post odczytać

Oczywiście, można nie używać takich słów, bo jeśli coś jest lepsze, to automatycznie coś jest gorsze, a wcale nie mam ochoty nazywać jakiegokolwiek wyznania "gorszym". To boli, bo niepotrzebnie wartościuje. Niemniej jeśli mówię: pełnię znajdziesz tylko w Kościele katolickim (bo tak jest), to de facto to właśnie znaczy. Myślę, że m.in. dlatego takie oburzenie wzbudziła Deklaracja.

Chyba że zastosujemy inne kryterium oceny niż zbawienie. Ale czy jest ważniejsze kryterium?

To nie wartościuje ludzi. Nie odbiera dobra, które się dzieje. Stwierdza fakt. Prawdziwy...

Zamknięcie na inność i innych nie oznacza zamknięcia na Prawdę. Nie oznacza żądania by teraz inni się nawracali i przyłączyli. Nie oznacza, że katolicy nie potrzebują nawrócenia. Nie zaprzecza dialogowi - jeśli tożsamość zaczyna dialogowi przeszkadzać, to coś jest nie tak z rozmówcami.

To nie moja zasługa, raczej zobowiązanie, które przede mną postawiono. I radość, że ten dar dostałam.

A ja tam uważam że to co wybrałem jest najlepsze.
Przecież dlatego właśnie to wybrałem !

A ja dodam jeszcze jedno: "moje jest najlepsze" nie oznacza, że "moje jest doskonałe", "nikt inny nie może mieć racji", "nie potrzebujemy nawrócenia" albo potrzebujemy ale ogólnie a w tych wszystkich sprawach mamy rację, "ja jestem doskonały". To drugie faktycznie ma dużą szansę prowadzić do rozłamów.

Właśnie to miałam na myśli pisząc o absolutyzacji własnego "ja" (lub "ja" zbiorowego)...

"Ja" zbiorowe niezwykły termin, coś w rodzaju archetypu w czasie teraźniejszym manifestowanego w odcięciu od źródła?

Nie wiem, co masz na myśli, ale podejrzewam, że miałam na myśli rzecz dużo prostszą. Chodziło mi tylko o to, że owo "ja" nie musi być związane z jedną osobą, może dotyczyć grupy. Można powiedzieć "my", choć to "my" jest wtedy zazwyczaj na tyle jednomyślne i samowzmacniające (gdyby to było "my" wolnych i różnych ludzi, nie byłoby raczej szans na absolutyzację) że kojarzy mi się po prostu z wieloosobowym "ja".

Dla wyjaśnienia: nie jestem ani psychologiem, ani filozofem, ani teologiem, więc proszę nie oczekiwać ode mnie ścisłej terminologii.

W tym "ja" zbiorowym jest coś, o czym pisałeś - zamknięcie na inność...

Dzięki za to wytłumaczenie, teraz rozumiem lepiej twój wpis.

Bardzo ciekawy trop: absolutyzacja. Zagarnięcie rzeczywistości przez mentalność sekciarską. To pozbawienie Innego inności, na rzecz sekciarskiego "my" oddzielającego moje "Ja" od społecznego kontekst normalnej egzystencji.
Ufam, że nie zagmatwałem...

Pozbawienie Innego inności - a tu masz rację. To jest coś ważnego.
- Zamazanie inności człowieka, który przyjmuje "właściwości" grupy... Nie wystarczy.
- Bezkrytycznie...? Też jeszcze nie.
- Chodzi o to, że grupa wymaga takiego przyjęcia, i to nie tylko w jakichś decydujących dla grupy kwestiach (trudno żeby ktoś w grupie fanów Ruchu kibicował Legii, jak zmienia "preferencje" automatycznie z grupy wyleci), ale kwestiach w których różnorodność poglądów byłaby uprawniona...

I czy dobrze rozumiem drugą połowę? Grupa jako czynnik oddzielający od pozostałej części świata (w sensie: ludzi spoza grupy?)

To też prawda, ale trzeba uwzględnić choćby dwa podstawowe czynniki:
- jeśli spędza się sporo czasu z grupą, dołóż rodzinę, pracę, sen... gdzie ma się znaleźć czas na ludzi "spoza"?
- jeśli z ludźmi "z grupy" rozumiem się najlepiej (a rozumiem, bo myślimy podobnie), a rozmowa z Innym to zawsze pewien wysiłek, to właściwie dlaczego mam się wysilać?

To może być mniej lub bardziej świadomy, ale wybór. Niekoniecznie odrzucenie tych "Innych". Bo tak naprawdę, chyba większość ludzi woli spotykać "Podobnych"...

Tak się nam jakoś w tym wątku urwał temat.
A po czasie zrodziło się we mnie nowe pytanie.
Czy ktoś może z Was spotkał się z myśleniem, które można, by było nazwać myśleniem sekciarskim osobiście. Jak dotąd trochę teoretycznie gadaliśmy na ten temat.
Może ktoś by chciał napisać coś o swoich odczuciach związanych takim myśleniem....

przynajmniej połowa tych punktów które podałeś to zachowanie bądź myślenie Katolików. ..

Liczy się jeszcze kontekst i stopień fanatycznosci owych twierdzeń.

Naprawdę ?
Które punkty masz na myśli ?

Ja jednak chciałabym wskazać na mocną stronę pojęcia "grupa psychomanipulacyjna". Jeśli pomyślimy o sposobach walki z sektami to atakując ze strony doktryny narażamy się na miano tych, którzy nie szanują praw wolności sumienia, wyznania, wyboru przynależności.