Dlaczego? Bo gryzie się z Twoim światopoglądem?

Żaden Żyd nigdy by nie powiedział Jehowa. Jahwe. Nie ma czegos takiego jak Jehowa. Co za ludzie.

Zacząłem odpowiadać, ale powtórne prostowanie i wyjaśnianie wszystkiego, co często już wcześniej prostowałem i wyjaśniałem trwało tak długo, że po prostu mi się odechciało..

Arcana, masz tę książkę ?

Na każdy absurd można znaleźć choćby JEDNĄ książkę więc argument marny.

A to ciekawe. Bo w 1936 roku katolicki biblista, ksiądz Tadeusz Radkowski w wydanej przez siebie książce "Hebrajskie Imiona Boże" bronił formy "Jehowa" atakując skonstruowaną w XIX wieku i propagowaną przez protestantów formę "Jahwe".

No bardzo ciekawy absurd zważywszy że pierwszym który użył formy "Jehowa" był dominikański zakonnik Rajmundus Martini w roku 1270 w swojej książce Puego Fidei.

A Kościół uzywał tej formy przez kolejne niemalże 700 lat

Więc przyznajesz ze wczesniej jej nie używano ?
To właściwie kończy dyskusję...

a to ciekawe,bo mnie ksiądz biblista na teologii uczył,że normalny Żyd nigdy by nie powiedział Jehowa.
Nie wiem co by powiedział nienormalny Żyd.

Przed XIX wiekiem nie uzywano formy Jahwe.

A jaką według CIebie ? CO Ty pleciesz ?

Ze względu na jedynie spółgłoskową pisownię języka starohebrajskiego i aramejskiego nie są znane samogłoski, których używano do pierwotnej wymowy. Uważa się, że znajomość wymowy tego imienia wymarła w wyniku ograniczeń religijnych, które pozwalały na wymowę tego imienia wyłącznie arcykapłanowi w Świętym Świętych Świątyni i tylko raz w roku (według Flawiusza). Według niektórych uczonych odrzucających przekaz Biblii, był to neologizm w języku hebrajskim, stworzony przez kapłanów w celu jednoznacznego nazwania monoteistycznego Boga żydowskiego, ponieważ starsze imiona były często niejednoznaczne gramatycznie lub zapożyczone. Stąd wraz ze zniszczeniem Świątyni prawdopodobnie całkowicie zanikła znajomość odczytywania tego imienia.

W starożytności poza hebrajskim tetragramem imię JHWH zapisywano w różnych wersjach: Jevo (Sanchuniathon), Jao lub Jaho (Orygenes, Diodor Sycylijczyk, Macrobius, Klemens Aleksandryjski, Hieronim), Jabe, Jabai lub Jahe (Pięcioksiąg samarytański, Epifaniusz, Teodoret), Jaoth (Ireneusz z Lyonu), Jehieh (Jakub z Efezu). Żydowscy kopiści Pisma Świętego, Masoreci (VI-X w.), którzy opracowali znaki samogłoskowe pisma hebrajskiego, zapisywali imię jako Jehwah, Jehwih, Jehowah (według najstarszego pełnego, masoreckiego rękopisu Biblii hebrajskiej z 1008 roku, tzw. Kodeks Leningradzki).

Zlatynizowana wersja imienia pojawiła się po raz pierwszy ok. 1270 roku w łacińsko-hebrajskim dziele broniącym katolicyzmu przed judaizmem zatytułowanym "Pugio fidei" (Sztylet wiary), napisanym przez dominikanina Raymundusa Martini. Imię występuje tam w formie Yohoua (w późniejszych przedrukach jako Jehova). Powstałe w 1303 roku w podobnym celu dzieło Victora Porcheta "Victoria Porcheti adversus impios Hebraeos" (Zwycięstwo Porcheta nad bezbożnymi Żydami) podawało wymowę: Iohouah, Iohoua, Ihouah. W roku 1518 franciszkanin Petrus Galatinus, spowiednik papieża Piusa IV, opublikował rozprawę "De arkanis Catholicae Veritatis" (O tajemnicach prawdy powszechnej), w której imię wielokrotnie oddawał w formie Iehoua. Zapisy te najprawdopodobniej inspirowane były wersją masorecką.

W wieku XVI, w dobie rozwoju Reformacji i protestantyzmu, upowszechnił się łaciński zapis Iehova (stąd bezpośrednio polskie "Jehowa") zarówno wśród protestantów, jak i katolików (wcześniej u żydów). Wersja ta trafia do łacińskich (nie-katolickich) oraz narodowych przekładów Biblii, do sztuki i literatury religijnej i świeckiej. Wersja Jehowa dominuje w chrześcijaństwie aż do początków XX wieku (zobacz "Encyklopedia Katolicka"[1] z 1910 r.: "Jehowah – The proper name of God in the Old Testament"). Jeszcze w latach 20. katoliccy uczeni stosowali oficjalnie formę "Jehowa" (np. ks. biskup dr Antoni Szlagowski w dziele "Nowy Testament Jezusa Chrystusa", wyd. 1928 r., Wydawnictwo Księży Jezuitów, str. 570). W wieku XIX protestanccy bibliści zaproponowali inne wersje niż "Jehowa" ("Jahva", "Jahava"). Zrekonstruowaną transkrypcję Jahvé, która zyskała popularność mniej więcej w połowie XIX wieku ustalił protestancki racjonalista Heinrich Ewald (za podstawę tej rekonstrukcji posłużyła wersja samarytańska). Hipotezę tę w roku 1936 zaatakował katolicki biblista ksiądz Tadeusz Radkowski w wydanej przez siebie publikacji "Hebrajskie Imiona Boże", w której broni formy "Jehowa". Z czasem Kościół katolicki przychylił się całkowicie do wersji "Jahwe".