SEKTA [łac.], w chrześcijaństwie termin pejoratywny na oznaczenie grupy wyznaniowej, która oddzieliła się od macierzystej organizacji kośc. dla zaznaczenia swojej odrębności w kwestiach doktryny, liturgii i organizacji wspólnoty rel., tworząc nową wspólnotę wyznaniową, często o cechach ekskluzywizmu; w religioznawstwie termin sekta oznacza najczęściej grupę rel. w obrębie danej religii, różniącą się od innych grup swoistymi praktykami rel. oraz swoistym doborem pism kanonicznych z bogatej spuścizny tradycji rel., np. sekty buddyzmu chiń., jap. i koreań. w obrębie buddyzmu.

Społeczna charakterystyka sekt wg Kościoła

* mała liczebność grupy
* wspólnotowy charakter
* niechętny, obojętny lub nawet wrogi stosunek do społeczeństwa
* brak aspiracji uniwersalistycznych
* brak dążenia do dokonywania fundamentalnych zmian w życiu społecznym
* skierowana do warstw niższych lub wyrażających dezaprobatę wobec porządku społecznego
* osobiste, bezpośrednie, silne więzi między członkami
* spontaniczność kontroli społecznej (systemu zakazów i nakazów)
* indywidualistyczny charakter ascezy
* dobrowolne i świadome uczestnictwo
* istnienie osoby lub grupy tzw "Guru" będącego najwyższym autorytetem w sekcie
* odrzucenie dóbr kulturowych, w szczególności mass mediów
* brak własności prywatnej (wspólnota wszystkich dóbr, czasami włącznie z osobistymi przedmiotami)
* dążenie do zerwania wszelkich więzi ze społeczeństwem; (często izolacja przestrzenna od społeczeństwa)

Sekty najczęściej już w drugim pokoleniu, o ile się nie rozpadną, zaczynają wytracać własny rygoryzm wobec członków i przekształcają się w denominacje.