Spotkałem sie z takim określeniem:
"JESTEM CHRZEśCIJANKą O TRADYCJI ESSEńSKIEJ"
czy to znaczy,że ta osoba należy do sekty esseńskiej?
Jak ktoś ma jakieś ciekawe informacje na temat sekty esseńskiej to proszę jej podać....

Esseńczycy (essenizm) - jedno z żydowskich stronnictw religijnych (obok faryzeuszy i saduceuszy i ewentualnie jeszcze zelotów), a w szerszym rozumieniu ruch religijno-społeczny, działający w drugiej połowie tzw. okresu Drugiej Świątyni (ok. 515 r. p.n.e.-70 r. n.e.), czyli w latach ok. 152 p.n.e. - 70 n.e. Nie jest do końca wyjaśniona kwestia etymologii nazwy 'esseńczycy'. Bezpośrednio określenie to pochodzi z języka greckiego: essenoi (albo essaioi), co jest najprawdopodobniej odpowiednikiem aramejskich rzeczowników: hasen i hasayya, które odpowiednio oznaczają "milczący" i "pobożni", albo według innych badaczy: aseya (lub asayya - hassaya) - "uzdrowiciele".
[Edytuj]

Źródła

Do roku 1947 (tj. do odkryć w Qumran i okolicach), zasadnicze informacje o esseńczykach pochodziły od trzech autorów antycznych: Józefa Flawiusza, Filona Aleksandryjskiego i Pliniusza Starszego.

Od roku 1947, kiedy to w Qumran i okolicznych grotach zaczęto odkrywać rękopisy z okresu od poł. II w. p.n.e. do 68 r. n.e., dysponujemy znacznie szerszym materiałem porównawczym odnośnie esseńczyków i nie tylko. W zasadzie odkryte pisma nie wyjaśniły do końca problematyki początków ruchu esseńskiego ani charakteru wspólnoty qumrańskiej, która niekoniecznie musiała być tożsama z esseńczykami.

O esseńczykach wspominali również późniejsi pisarze antyczni, zwłaszcza związani z historiografią chrześcijańską (m.in. Jan Chryzostom i Euzebiusz z Cezarei).


Historia

Początki ruchu esseńskiego nie są dla nas uchwytne. Zazwyczaj wiąże się je z powstaniem Machabeuszy przeciw Antiochowi IV Epifanesowi. Wtedy to, według jednej z teorii, część pobożnych Żydów poparła przywódców powstania, a później będąc zawiedzionymi postawą Machabeuszy odwróciła się od nich całkowicie, tworząc nowy odłam w łonie judaizmu. Według innej teorii, na wieść o sukcesie powstania część Żydów babilońskich powróciła do Palestyny, ale rozczarowana Żydami judejskimi, którzy nie dochowali tradycji, odwróciła się od nich, odchodząc na pustynię do Qumran jako esseńczycy.

Najprawdopodobniej widoczne wyodrębnienie się esseńczyków z kultu świątynnego nastąpiło po r. 152 p.n.e., kiedy to stanowisko arcykapłana objął Jonatan Machabeusz (być może wydarzenie to było jedną z głównych przyczyn wyodrębnienia się esseńczyków). Wynika to z informacji Józefa Flawiusza, który nieprzypadkowo w kontekście związanym z Machabeuszami (Hasmoneuszami) po raz pierwszy wspomina o stronnictwach religijnych, co oznacza, że wtedy esseńczycy de facto istnieli już jako wyraźnie wyodrębniona i ukonstytuowana grupa religijna różniąca się od faryzeuszy i saduceuszy interpretacją Prawa.

Według dokumentów znalezionych w Qumran założycielem wspólnoty żyjącej w Qumran (a prawdopodobnie był to jeden z odłamów esseńczyków) miał być tak zwany Nauczyciel Sprawiedliwości, którego uczeni nie potrafią jednoznacznie zidentyfikować.

Działalność esseńczyków nie wykracza poza 68 (ewentualnie 70) r. n.e., czyli do czasów powstania antyrzymskiego w Judei, gdyż po tej dacie nie znajdujemy żadnych śladów dotyczących tego ugrupowania.


Charakterystyka i poglądy

W świetle dostępnych źródeł wiemy, że esseńczycy:

* unikali kontaktów ze Świątynią, czym zasadniczo różnili się od saduceuszy, a także od faryzeuszy (według Józefa Flawiusza nie było to zerwanie całkowite, gdyż składali ofiary przez pośredników unikając tylko bezpośredniego kontaktu);
* żyli w wyodrębnionych zamkniętych społecznościach, które cechowała wspólnota dóbr materialnych;
* praktykowali celibat (chociaż Józef Flawiusz mówi o odłamie esseńczyków, którzy się żenili);
* ściśle przestrzegali czystości rytualnej, szabasu i byli bardzo przywiązani do praktyk modlitewnych;
* mieli strukturę hierarchiczną i cechowało ich ścisłe podporządkowanie się przełożonym;
* zajmowali się studiowaniem i przepisywaniem świętych ksiąg, a także lecznictwem.

Według powyższego esseńczycy jawią się nam jako grupa religijna o dość rygorystycznym sposobie życia o charakterze monastycznym. Występujące różnice w podejściu esseńczyków do pewnych spraw (np. kwestia celibatu jednych i małżeństwa drugich, czy stosunek do Świątyni), wskazywałyby - z czym zgadza się większość uczonych - na to, że przy ponad dwustuletniej działalności esseńczyków, ruch ten podlegał różnym zmianom i mogło dojść wśród nich do wielu podziałów na ugrupowania, które różniły się między sobą w podejściu do niektórych zagadnień.

Również zwoje z Qumran w zasadzie bardzo dobrze pasują do esseńczyków przedstawionych przez Pliniusza, Józefa i Filona, chociaż istnieją także pewne rozbieżności, które wskazywałyby raczej na zróżnicowanie w łonie samego essenizmu, niż istnienie odrębnej wspólnoty, a w Qumran mielibyśmy wtedy do czynienia z jakimś odłamem esseńczyków. Wskazywałaby na to również informacja pochodząca od Pliniusza, która lokalizowała esseńczyków w okolicach Morza Martwego. Niemniej jednak, należy podkreślić, że identyfikacja wspólnoty z Qumran jako esseńczyków, czy nawet jako ich odłam, nie jest całkowicie pewna i niektórzy badacze się z nią nie zgadzają.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Esse%C5%84czycy

Esseńczycy to ugrupowanie najbardziej mistyczne wśród znanych dzisiaj formacji dawnego Izraela. Pośród starożytnych zapisów o nich najbardziej znane są na ten temat pisma Józefa Flawiusza, Filona z Aleksandrii i Pliniusza Starszego. Ponadto wielkim odkryciem XX wielu było znalezienie starożytnych rękopisów pisanych przez samych esseńczyków. Zwoje te odkryto nad Morzem Martwym w grotach w pobliżu Chirbet Qumran w latach 1947-1967. Dokumenty te z jednej strony potwierdziły prawdziwość wcześniej znanych zapisów o tym ugrupowaniu, a z drugiej - znacznie wzbogaciły dotychczasową wiedzę o nim. W skład odkrytych (o potwierdzonej autentyczności) rękopisów esseńskich wchodziły fragmenty ksiąg Starego Testamentu (za wyjątkiem Księgi Estery) jak i fragmenty utworów nie włączonych później do biblijnego kanonu judaistycznego (teksty apokryficzne i pseudoepigraficzne). Ponadto szereg nieznanych utworów dydaktycznych i dyscyplinarnych, komentarzy do ksiąg, oraz hymny, apokalipsy i nauki tajemne.

Wielu badaczy podkreśla ogromne podobieństwo, jakie istniało pomiędzy organizacją esseńczyków, a późniejszym rozwijającym się chrześcijaństwem. Członkowie tego ugrupowania byli najbardziej (pośród znanych grup w dawnym Izraelu) zainteresowani sprawami religijnymi i zbawienia. Wyłonili się (podobnie jak Faryzeusze) z grona chasidim - pobożnych. Dlatego ich nazwę tłumaczy się albo jako "pobożni", albo jako "leczący" (od aramejskiego słowa asaja). Ich gminy rozproszone były po całej Palestynie (a nawet poza nią). Pomiędzy poszczególnymi gminami utrzymywano silne kontakty i powiązania. Żyli we wspólnotach, niekiedy w celibacie. Istniał też odłam jedynie monastyczny, którego członkowie pracowali na rzecz wspólnoty rezygnując z prywatnej własności - wszystkie wypracowane zyski przekazując do wspólnej kasy.
Grupy esseńczyków określały się jako "berit chaszada" - Nowe Przymierze (co potem przetłumaczono w chrześcijaństwie jako "Nowy Testament". Uważali się za tych, którzy chodzą drogami prawdy, sprawiedliwości i światłości. Nie praktykowali oni kultu świątynnego (typowego dla sadyceuszy) ale ustanowili własne obrzędy. Najważniejszym pośród nich była sakralna uczta, połączona ze spożywaniem błogosławionego chleba i wina. Podczas takich uczt odbywano modlitwy, śpiewanie hymnów, czytanie i komentowanie Pisma. Po pobłogosławieniu chleba i wina spożywano je jako mające moc sakralną.
Nie od razu jednak można było należeć do gminy esseńczykow i uczestniczyć w ich obrzędach. Kandydat był najpierw poddawany dwuletniej próbie. Po zakończeniu pierwszego roku próby przechodził rytuał zbliżony do chrztu - poddany był obmywaniu wodą i wyznawał grzechy. Dopiero po dwuletnim okresie prób mógł uczestniczyć w świętych ucztach esseńczyków.

Esseńczycy odrzucali całkowicie niewolnictwo (podczas gdy w innych grupach dawnego Izraela było ono zazwyczaj akceptowane). Dużą wagę przywiązywali do odpowiedniej postawy moralnej, czego zewnętrznym wyrazem było częste rytualne obmywanie ciała, symbolizujące wewnętrzne oczyszczanie. Poświęcali się także zaznajamianiu się ze świętymi pismami i ich komentowaniu. Niechętnie odnosili się do majątku, widząc w nim istotną przyczynę ucisku społecznego i niesprawiedliwości. Na czele całego zgromadzenia stała rada dwunastu. Poszczególnymi gminami zarządzali natomiast nadzorcy (pakid lub mewaker).

Poglądy kosmologiczne eeseńczyków przypominają ujecie perskie (np. Zaratustry). Uważali, ze dwa duchy zarządzają światem - duch "prawdy i światła" oraz "kłamstwa i ciemności". Siebie nazywali "synami światła". Oczekiwali przyjścia dwóch Mesjaszów - Mesjasza Aarona i Mesjasza Dawida. Ponadto uważali, że założyciel ich ruchu (Nauczyciel Sprawiedliwości) w końcu czasów zmartwychwstanie i pojawi się, aby odbyć sąd nad wszystkimi narodami.
Uważa się, że ugrupowanie esseńczyków stopniowo przestało funkcjonować około 70 roku n.e., po upadku powstania żydowskiego skierowanego przeciwko Rzymianom (okupującym tereny Azji Mniejszej). Najprawdopodobniej wielu z nich przeszło do sekt chrześcijańskich, ponieważ znajdywało tam zbliżone poglądy i dążenia duchowe.

http://www.otwartyumysl.republika.pl/rel.html

Znikli nie zostawiając jakiegokolwiek piśmiennictwa

A zwoje z Qmran?

O ile mi wiadomo esseńczycy znikli po powstaniach żydowskich przeciw rzymianom w I-II w. Znikli - fizycznie. Znikli nie zostawiając jakiegokolwiek piśmiennictwa (za takie nie można przecież uważać wzmianek o ich istnieniu u historyków rzymskich i jednego żydowskiego - Flawiusza). Więc o jakiej tradycji może być mowa ?

E tam- widać coś napisał.
Zniknęli i nie zostawili piśmiennictwa.
[...]
A jakbyś poczytał o tradycji - [...] - to bys wiedział że qmrańczycy to protochrześcijanie.
Ergo - tradycja jest jak najbardziej ciągła.

Wielu badaczy podkreśla ogromne podobieństwo, jakie istniało pomiędzy organizacją esseńczyków, a późniejszym rozwijającym się chrześcijaństwem.

Chyba że ty Stasiu uważasz że chrześćjaństwo jest wyjątkowo oryginalne i wsje koncepty sa ganz nowe.

Stasiek - na tradycję esseńczyków powołują się tzw. Żydzi Mesjanistyczni, na esseńczyków powoływał się Sabatj Cwi póki mu nie odbiło że to on jest Mesjaszem, powoływał się Jakub Frank, więcej - mówił o kontynuacji idei esseńczyków niejaki Ali Husajn Nuri, zwany też Baha'u'llah.

Jak dla ciebie to nie jest jakaś ciągłość w historii to gratukuję.
Niech ci będzie - znikli w czasach Imperium Rzymskiego i dopiero w 1947 r coś się dowiedzieliśmy...