Nie, dlaczego. Po prostu inna jest etyka winy, inna jest etyka wstydu, a jeszcze inna jest etyka słonia i nie ma etyki absolutnej. Acz zgadzam się, że człowiek na terenie słoniowym powinien zachowywać się jak słoń, bo w trąbę. I na odwrót, o ile z tą Mary nie doszło do mordu sądowego, tak to właśnie powinno wyglądać.

"etyka wstydu"- oznacza że nie jest złe źle postąpić, ale złe gdy inni o tym wiedzą? Czyli dulszczyzna i zakłamanie.

Japonia tak bangla. Nieźle im to wychodzi, jak się przyjrzeć ekonomii. Natomiast z jakiegoś powodu Japończycy uważają, że etyka winy prowadzi ich na krawędź samobójstwa i że oni wdrożyć tego nie potrafią.

Właściwie powinien być jakiś status gościa-dyplomaty, kiedy przebywa się na terenie etycznie obcym.

To niech Japończycy wprowadzą u siebie spowiedź.

Księża im się pozabijają, a tacy z importu będą chcieli jednego i tego samego: władzy nad Cesarzem. Dlatego zresztą szogun ich wykopał z Archipelagu w swoim czasie, będzie coś z czterysta lat. W ogóle problem jest delikatny, a odpowiedź, kto kogo ma nawracać bynajmniej nie tak oczywista – jeśli dla Ciebie etyka japońska jest zła, to dla Japończyka pewnie Twoja etyka jest haniebna, a wspólnych punktów będzie mało.

Aczkolwiek Matz, ten od języka Ruby, jest mormonem. Odbył nawet służbę misjonarską, mormoni mają taki obowiązek.

"Etyka wstydu" jest gorsza niż brak jakiejkolwiek etyki! Bo nie dość że pozwala czynić zło, to jeszcze to zło ukrywają. Czy nie wierzą w Wszechwiedzącego Boga, który i tak wszystko widzi?
Etyka wstydu na przykładzie:
- zamawiam od japońskiego sprzedawcy partię dysków twardych, on się myli i daje mi ziemniaki
Zwracam uwagę, ale on się utwierdza w swoim, że za nic nie przyzna się do winy.
A że coś jest haniebne - czy haniebne nie było dla Jezusa zginąć nie inną śmiercią tylko na Krzyżu? Obecnie Krzyż traktowany jest jako chwała z powodu Jezusa, wtedy to była to wyjątkowa hańba.

Znaczy, bo my tu jak ślepi o kolorach; ja nawet Chryzantemy i miecza nie czytałem... ale nie możesz przymierzać pojęć z jednej etyki do drugiej, bo Ci wyjdą deliberacje o zapachu kwadratów. A etyka japońskiego sprzedawcy to jest służba z pokorą i uniżeniem, bo kupcy w społeczeństwie samurajskim – jak w każdym społeczństwie feudalnych wojowników – stali nisko. I owszem, śmierć Jezusa jest dla nich w dalszym ciągu haniebna. U nich, w pewnym sensie, czas stanął dwa tysiące lat temu, ale powiedz mi teraz, z jakiej parafii oni mają przyjmować za swoje widzimisię jakichś obcych? Bo Polacy dali radę w swoim czasie? A jeśli to jest powód do wstydu?

Skoro uważają że śmierć Jezusa była haniebna, to właśnie Japoniec powinien zgodzić się na największą hańbę, i nie popełniać przy tym harakiri. Może gdyby uwierzył że ta ucieczka przed hańbą zaprowadzi go po śmierci do bezkresnej hańby, przed którą nie ma ucieczki?

No, ja akurat bym nawracał w drugą stronę, bo coś czuję przez skórę, że w ich społeczeństwie bym się odnalazł, tak jak w polskim nie bardzo mogę, chociaż nasiąkam waszymi zasadami, a właściwie brakiem takowych, kolejną dekadę z rzędu.

Ale bo widzisz. Po Fukushimie rozdawali pomoc w jakiejś szkole. Znane jest zdjęcie, jak Japończycy po tę pomoc stoją w kolejce. Kolejka jest na całe boisko, oni w niej stoją karnie, porządku nikt nie pilnuje. Dlaczego? Bo rozdający pomoc wymalowali na asfalcie ścieżkę, dwa białe paski wężykiem. I oni na tej ściezce... otóż nie wyobrażaj ich sobie jak jakichś ultracwaniaków żydowskich. To są naprawdę grzeczni ludzie.

A ja słyszałem że w kolejce gęsiego stoją ludzie Zachodu a na Wschodzie kolejki są grubsze i bezładne

A to zależy gdzie. Azja to jest taaaki kontynent, cała fura kultur i Japończycy akurat odstają na plus.

https://kolojaponskie.wordpress.com/art ... y-zachodu/
Zwróćmy uwagę na dwie tabelki:
jeśli jestem niewinni i inni tez tak uważają albo winny i inni też tak uważają - tabela podobna.
ALE
gdy jest niezgodność..
Przyznaję że u mnie uczucia są bliższe w tej tabelce Kultura wstydu, ale wiem że prawda jest w tabelce Kultura winy. Zresztą w obu przypadkach: zarówno "Nikt o tym nie wie, więc się nie wstydzę" a jednocześnie "Oczekuje się, że będę czuć się winny tak czy inaczej" zgadzam się bo można nie czuć wstydu a czuć się winnym i na odwrót.
Teraz tylko powstaje pytanie: co jest dla mnie ważniejsze, do czego będę dążył.
Niestety Kultura wstydu to kultura faryzeuszy. A Kultura winy to ta, której uczy Jezus.
Zacytuję:
Z punktu widzenia psychologii wina jest uważana za bardziej „zaawansowane” uczucie niż wstyd. Okada podaje przykład modelu rozwoju osobowości Eriksona, według którego pojawienie się podstawowego wstydu jest częścią drugiego stopnia rozwoju ego, zaś winy trzeciego.

Przyznaję że uczuciowo dla mnie wstyd jest silniejszym uczuciem niż wina, tak że pod tym względem byłbym nawet bliższy kulturze wstydu, ale wiem, że to z powodu mojego ego. Kultura wstydu to folgowanie swojemu ego, swoim uczuciom, natomiast kultura winy to już wzięcie swojego ego pod kontrolę.

A, no własnie. Ja umiem przynać się do błędu, bo u was w ten sposób można obronić dobre imię i wyrobić sobie reputację; a ponieważ jest to rzeczą nieprzyjemną, to jest to honor. I tylko dlatego.

Also, tabelka wstydu trzyma z wyjątkiem lewej dolnej kratki, której po prostu i zwyczajnie nie ma. Prawodpodobnie dlatego, że BÓG SIĘ PATRZY. No więc sam widzisz, że bywają rózne piekła na tym najlepszym ze światów.

Hm... no więc w oczach Boga wszyscy jesteśmy winni. Ale z tego wynika, że Bogu należą się tylko epitety i więcej nic. Natomiast z pachołkami wysługującemu się temu Osobnikowi sprawa jest trudniejsza, bo oni uparcie uważają się za niewinnych. Zdaje się jednak, że jest pewien sposób, ażeby ich rozbroić. No...

Gdyby byli niewinni, toby się nie wpychali wszędzie ze swoją """Dobrą""" Nowiną. Oni chcą zmyć z siebie jakąś hańbę kosztem całego świata, zamiast, jeśli nie potrafią jej znieść, honorowo wypruć sobie flaki. Dlatego są winni.

Właśnie.
Jak przejść na poziom etyki winy?
Po pierwsze, powinno się zdać sprawę że i tak Bóg widzi wszystko, najbardziej skryte myśli.
Po drugie: powinno się uzmysłowić Sąd Ostateczny - a więc chwilę gdzie wszyscy będą wszystko wiedzieć o innych. Wielki ekran na którym leci film życia oglądany przez rodziców, dzieci, szefa itd. Na filmie pokazana sytuacja, a na dole napisy, co tak naprawdę myślałem.
Poza tym: spowiedź, która jakby nie było wymaga pewnego pohańbienia gdy się mówi o swoich niedoskonałościach, ale wtedy niknie wina.