Z orientacją seksualną człowiek się rodzi. Ewentualnie, w rzadkich przypadkach, parafilie seksualne powstają na skutek traumatycznych lub chociaż niezwykłych doświadczeń z dzieciństwa. Niekiedy może się zatem zdarzyć, że homoseksualizm będzie wynikiem takich właśnie doświadczeń. Wtedy warto rozważyć terapię. Jednak zwykle człowiek wie, że w dzieciństwie działo się coś wyjątkowego w sferze seksualności, więc nie ma potrzeby na jakieś szczególne rozważania.

Czasem pojawiają się historie zmiany orientacji, ale wszystkie, które widziałem, przypominały historie leczenia uzależnień. Wydaje się zatem, że byli to biseksualiści uzależnieni od seksu homo. Uzależnienie akurat od tego rodzaju seksu może wynikać np. z dwóch przyczyn:
- O kobietę zwykle trzeba się starać. Faceci nie muszą się starać o siebie, więc jest taki seks zbyt dostępny
- Niekiedy człowiek robi to, czego się boi (reakcja nerwicowa; zmniejsza lęk)

Ale gdy nie ma problemu z doświadczeniami z dzieciństwa, z uzależnieniem, ani nic podobnego, wtedy orientacje jest zapewne wrodzona i równie niezmienna jak typowa orientacja heteroseksualna.

@Soul33
Sprawa jest nieco bardziej złożona.
@Andrzej87
Jeżeli tak konsekwentnie szukasz rady, to jest taka:
nie szukaj zadnych cudownych terapii ale wpierw kilka razy porozmawiaj z seksuologiem psychologiem, takim jak np. tutaj.

Ups, sorry: tutaj

Nie uważam się za znawcę homoseksualizmu. W którym aspekcie sprawa jest bardziej złożona? W tym, dlaczego łatwiej uzależnić się od seksu homo niż hetero (widzę, że w swoim poście nie ująłem tego tak jasno)? To fakt, tu na pewno uprościłem. Ale myślę, że takie są podstawy.

Jest bardziej złożona, bo są osoby które identyfikują się z daną orientacją, a nie koniecznie ją mają.
Przykład gdy chłopak, czy dziewczyna mają za sobą jakiś jeden, czy dwa incydenty o podłożu homoseksualnym i uważają się za homoseksualistów. Po doświadczeniu heteroseksualnym "zmieniają" orientację.
Część ludzi w okresie swojego życia deklaruje zmianę swej orientacji i nie ma to nic wspólnego z żadną terapią.
Orientacja seksualna nie jest też zerojedynkowa. To cały zbiór pomiędzy zerem, a jedynką.
Ale to nie miejsce na taką dyskusję, a ja ledwo liznąłem ten temat i wiem tym mniej im więcej się dowiaduję.

Witajcie tyle tutaj napisaliście negatywnych rzeczy o Pomoc2002, lecz mam do Was pytanie czy który kolwiek z Was był lub jest w tej grupie wsparcia?
Bo jeśli nie to powinien zamilknąć i wstydzić się swojej postawy, która jest na zasadzie nie przeczytałem książki a wydałem o niej recenzję.
Jestem w tej grupie od 2009 roku i od tamtej pory moje życie zmieniło się nie do poznania.
Przyszedłem do tej grupy jako wrak człowieka,odrzucony, poniżony, wielokrotnie wykorzystany materialnie i seksualnie. Z nałogami masturbacji, alkoholizmu, skłonnościami homoseksualizmu, nałogiem oglądania pornografii, a także początkiem nałogu zoofilii a także pedofilii, i to wszystko się zaczęło bardzo niewinnie, bo od masturbacji, potem doszły pornografia, kontakty seksualne, narkotyki i na końcu choroba psychiczna.
Dzisiaj jestem szczęśliwym mężem i Ojcem mam Syna z którego jestem dumny, byłem przy jego porodzie, a teraz kierowany wdzięcznością do Grupy, która uratowała mi życie, bo miałem również próbę samobójczą jestem tutaj i daję świadectwo o tym jak wiele ja i moi rówieśnicy zawdzięczamy tej Grupie Wsparcia. Wielu za mojego pobytu w tej grupie się przewinęło, wielu pomimo chęci wyjścia na prostą, poddawało się a później z wyrzutów sumienia kierowali swą złość w stronę ludzi którzy chcieli im pomóc, wypisując brednie na temat tej grupy i nie dość ze oni sami nie weszli, to i innym przeszkodzili.
Będąc w tej grupie czytałem mnóstwo różnych książek, słuchałem mnóstwa konferencji na temat mogło by się wydawać problemu kogoś innego, a jednak wsłuchując się w problemy innych którzy mieli skłonności homoseksualne i wyszli z tego, dostrzegałem tam również i moje zachowania a także winowajców tego stanu w którym się znajdowałem. Co ciekawe nie pałałem nienawiścią do moich rodziców bo o nich mowa, lecz z głębi serca im przebaczyłem. nie było by to możliwe bez ciężkiej pracy nad swoimi skłonnościami, bez częstych telefonów o 2 czy 3 w nocy do Pawła z prośbą o modlitwę , ciepłe słowo wsparcia a także pomysł jak sobie poradzić z daną pokusą.
Jak widzicie nie jest łatwo wyjść z bagna, za to bardzo łatwo jest się w nim znaleźć, to jest dosłownie chwila i już jesteś w bagnie nawet nie wiesz kiedy, a kiedy się spostrzeżesz kiedy dojdzie to do twojej świadomości, kiedy przyznasz że nie jesteś w stanie sobie z tym samemu poradzić, to w tedy dopiero zaczyna się walka, która czasem trwa i kilka lat, lecz tak naprawdę ta walka kończy się w dniu twojej śmierci, ponieważ jest to walka o Twoją duszę, która będzie albo Pana Boga albo szatana. Wybór zawsze leży po stronie człowieka, z kim chce obcować przez całą wieczność.

Gorzej, gdy ktoś naprawdę jest homoseksualistą. Wtedy próba zmiany orientacji - czyli walka z rzeczywistością zamiast pogodzenia się z nią - może doprowadzić do problemów psychicznych lub pogłębienia już istniejących.

Z Twojego opisu można wyciągnąć wniosek, że omawiana grupa powiela pewne mity.
1. Można zmienić orientację (to rzadkie zjawisko, zwykle nie można)
2. Homoseksualizm wiąże się z nałogami i poważnymi problemami innej natury (statystycznie widać, że tak bywa - ale nie musi).
3. Masturbacja prowadzi do problemów (a pisanie prowadzi do grafomanii?).

Śmiem wątpić.
Po prostu się nie uda i tyle.

Myślę że nie można. Tyle, że ponoć przytłaczająca większość homoseksualistów (80% ponoć) to w rzeczywistości biseksualiści (z różnym stopniem preferencji).
A u tych rzeczywiście można wypracować zmianę zachować, i to satysfakcjonującą.
Zgoda.
Porównanie nieadekwatne.

To zależy, jak prowadzi się terapię. Jeśli stosuje się warunkowanie negatywne, poprzez zniechęcenie i obrzydzenie homoseksualizmu, a zmienić orientacji się nie uda (w końcu takiej możliwości nie potwierdzono naukowo), wtedy niemal na pewno będzie to szkodliwe.


Zdrowy biseksualista potrzebuje najwyżej zachęty lub perswazji. Taki, który ma jakiś problem, typu seksoholizmu, powinien leczyć ten problem, a nie orientację.


Przez całą historię ludzkości nie wiedziano o szkodliwości masturbacji. Powszechność zjawiska też to wyklucza, bo większość społeczeństwa miałaby problemy z tym związane. Jeśli już, to unikanie masturbacji może być zasadą pozytywną (dobre skutki), a nie negatywną (uniknięcie złych skutków).

Czyli chcesz mi powiedzieć że Pismo św mówi nieprawdę? bo przecież powstało ponad 2000 lat temu a i w tedy są wzmianki na temat, różnych zboczeń i wypaczeń,na które Pismo św. zwraca uwagę.
Z drugiej strony czy myślisz że Pan Bóg, który brzydzi się jakim kolwiek grzechem mógł by sprawić że człowiek od urodzenia miał by być homo a przez to z góry skazywał by go na wieczne potępienie?

Pismo Święte mówi coś o leczeniu i źródłach orientacji homoseksualnej? W sensie naturalistycznym, oczywiście. Bo jako kara za grzechy (tak przedstawia to Pismo) nigdy nie słyszałem, aby realnie ktoś stawał się homoseksualistą w związku z tym, że nagrzeszył. Trzeba to zatem rozumieć w inny sposób.


Wybacz ale wyraźnie nie zastanawiasz się nad tym, co piszesz. Jest mnóstwo schorzeń, które przyczyniają się do dokonywania czynów będących grzechami. Wtedy jednak waga moralna czynu jest zredukowana. Poza tym akurat do czynów homoseksualnych nikogo sama orientacja nie zmusza. Tak jak do zdradzania nikt nie jest zmuszany przez fakt, że osoby przeciwnej płci bywają atrakcyjne także po ślubie.

Powiedź mi Soul33 a kto ma moralne prawo oceniać, kiedy waga moralna danego uczynku jest zredukowana?
Bo z tego co mi wiadomo nikt nas nie zwolni od odpowiedzialności za nasze czyny, ani Matka ani Ojciec ani ksiądz nikt, każdy z nas odpowiada za siebie samego i nie można tutaj tłumaczyć że, jeśli jest ktoś na coś chory to już wszystko mu wolno. Owszem jeśli chodzi o prawo ziemskie to tak, jednym z takich schorzeń jest
niepoczytalność, lecz trzeba też wiedzieć, że jeśli ktoś staje się osobą niepoczytalną, to znaczy że mógł swoje życie prowadzić w taki sposób, że taką osobą się stał. np. kiedy jeszcze był poczytalny, mógł się nie leczyć psychiatrycznie, mógł nie korzystać z porad specjalistów, choć czuł taką potrzebę. W większości przypadków tak właśnie jest, tylko sęk w tym że prawo ziemskie nie działa wstecz, dlatego tacy ludzie nie ponoszą odpowiedzialności na ziemi za swoje wykroczenia i błędy z przeszłości. Tłumacząc jednak wszystkich, że to przez jakieś schorzenie mamy słabość do grzechu, jest niczym innym jak, pomniejszaniem wagi i odpowiedzialności za grzech, bardzo delikatnie zaczynamy się usprawiedliwiać, a co za tym idzie nie daleko nam do niepoczytalności. Bo właśnie od tego się zaczyna, od takiego niby nic, bo przecież to on jest winny, to on mnie prowokował, albo, a co ja poradzę że on lub ona mi się podoba. No dobrze niech ci się podoba, przecież nikt ci nie zabroni podziwiać piękna stworzenia jakim jest człowiek, lecz czy zaraz musisz w myślach rozbierać taką osobę? Lub myśleć jak by to było gdyby? To jest już grzech, bo myślą też grzeszymy? Więc usprawiedliwianie nas samych zostawmy Komuś innemu, Temu który nas stworzył. Podam wam pewien przykład, do czego prowadzi przyzwolenie na pomniejszanie przez chorobę swoich złych uczynków o czym pisał Soul33. Rozmawiałem z pewnym człowiekiem chorym psychicznie, który ciągle miał pokusy aby swoje grzechy pomniejszać ponieważ, zło ciągle podpowiadało mu, no przecież jesteś chory psychicznie, to przecież masz mniejszą świadomość swoich grzechów, i tak było przez długi czas. Ciągłe myśli na ten temat a czasem i ulegał tym podpowiedziom,w pewnym momencie zapragnął nawet, aby ksiądz dał mu dyspenzę od masturbacji, bo myślał sobie że kiedy taką dyspenzę dostanie, to po każdym upadku będzie bardziej żałował swoich czynów niż obecnie. Zło stopniowo doprowadzało go do przekonania jakie Ty Soul33 przedstawiłeś w swoim wpisie powyżej. I gdyby ten człowiek nadal ulegał tym podpowiedziom, to źle by się to dla niego skończyło. Dlatego też jak już wspomniałem, każdy z nas odpowiada tylko za swoje uczynki, czy złe czy dobre i jakiekolwiek usprawiedliwianie nas samych, przez nas samych, prowadzi stopniowo do destrukcji naszych sumień, a co za tym idzie nawet do stanu niepoczytalności.

Nadal nie czytasz uważnie. Nie pisałem o usprawiedliwianiu, tylko o redukcji wagi moralnej czynu. A redukcja to nie usunięcie.

Natomiast dyspensę od czynu będącego skutkiem nałogu można dostać tylko wtedy, gdy się podejmie uczciwe leczenie. Niekiedy bywa to nawet potrzebne, aby zmniejszyć lęk przed objawami nałogu, ponieważ taki lęk sprawia, że człowiek ciągle myśli o jednym zamiast zająć się poprawą jakości swojego życia i problemami leżącymi u źródeł uzależnienia w danym przypadku.

Bzdura. Może tak być, ale wcale nie musi. Na dobra sprawę możesz stać się osoba niepoczytalną i/lub amoralną wskutek tego, że np. spadnie Ci na głowę cegła.

Owszem lecz takich przypadków jest może 1 procent i są one udowodnione, choćby wypłatą odszkodowań. W pozostałych przypadkach, jest to po prostu wieloletnie zagłuszanie swojego sumienia, w skutek czego nabywa się niepoczytalność, prosty przykład, niepoczytalność jest to stan w którym, powstaje całkowity zanik świadomego i dobrowolnego dokonania jakiegoś czynu niedozwolonego. A więc jeśli przestaje się logicznie myśleć, nie rozwija się swoich pasji i marzeń, to stopniowo zaczyna się wyłączać z otoczenia, zamykać się w swoim pokoju, i bać się wszystkich i wszystkiego co cię otacza, co prowadzi do pogłębianai się stanów lękowych, i depresyjnych.
Więc tłumaczenie że może ci cegła spaść na głowę i zostajesz w ten sposób niepoczytalny, jest dla mnie mało przekonujące, a wręcz jest usprawiedliwieniem złego postępowania, co prowadzi do pogłębiania się stanów choroby, a w konsekwencji nawet samobójstw, morderstw, czy gwałtów a co potem na sali sądowej taki osobnik nie żałuje tego co zrobił tylko się śmieje w twarz swoim ofiarom jak i ich rodzinom, do tego właśnie prowadzi, na początku tak nie winne usprawiedliwianie swoich złych skłonności, a kończy bardziej dramatycznie, nie tylko dla tej osoby lecz także dla innych, które w między czasie się skrzywdziło.