Grubemu Charliemu chciało się pić, bolała go głowa, w ustach miał paskudny niesmak, oczy zapadły mu się wgłąb czaszki, w zębach czuł ostre ukłucia, palił go żołądek, a plecy bolały od kolan aż po czoło. Miał wrażenie, jakby ktoś usunął mu właśnie mózg i zastąpił go wacikami i garścą igieł i szpilek. Dlatego właśnie każda próba myślenia powodowała falę ostrego bólu. Oczy nie tylko tkwiły zbyt głęboko, ale musiały wypaść mu w nocy i zostały przybite z powrotem potężnymi ćwiekami; teraz zaś zauważył, że wszystko głośniejsze niż łagodne ruchy Browna cząsteczek powietrza przepływających obok siebie powoduje u niego bolesną reakcję. Marzył, by umrzeć.
Chłopaki Anansiego