Tak, Ciebie to nie dotyczy, bo jesteś adwentystą, ale katolicy nienawistnie nastawieni do innych religii, powinni się zapoznać z nauczaniem swojego Kościoła w tym temacie.
Wy rozumiem, że takich mostów nie budujecie, a jakie masz poglądy na temat prawa naturalnego, które może być w sercu i umyśle każdego człowieka otwartego na Boga, nawet jeśli nie jest chrześcijaninem?

Zadałam AI pytania o stosunek KK do niektórych religii i ateizmu

Jaki jest stosunek Kościoła katolickiego do judaizmu?


Relacja między Kościołem katolickim a judaizmem jest złożona i ewoluowała na przestrzeni dziejów. W XX wieku nastąpiło znaczące ocieplenie stosunków, ale nadal istnieją teologiczne różnice między obiema religiami.

Kluczowe punkty:

Wspólne korzenie: Kościół katolicki uznaje judaizm za religię matkę, z której wywodzi się chrześcijaństwo. Jezus i jego pierwsi naśladowcy byli Żydami, a Nowy Testament opiera się na Starym Testamencie.
Sobór Watykański II: Przełomowym momentem był Sobór Watykański II (1962-1965), który przyniósł nową deklarację o stosunku Kościoła do judaizmu (Nostra aetate). Deklaracja odrzuca oskarżenia o deicyd i podkreśla wspólną historię i dziedzictwo obu religii.
Dialog międzyreligijny: Od Soboru Watykańskiego II Kościół katolicki prowadzi aktywny dialog z judaizmem. Ustanowiono Komisję ds. Dialogu z Judaizmem, a papieże składali wizyty w synagogach i odbywali spotkania z rabinami.
Trwające różnice: Pomimo ocieplenia stosunków nadal istnieją teologiczne różnice między judaizmem a katolicyzmem, na przykład w kwestii natury Chrystusa i zbawienia.
Szacunek i wzajemne zrozumienie: Mimo różnic, Kościół katolicki i judaizm podkreślają wagę wzajemnego szacunku i zrozumienia. Papież Franciszek mówił o "bratarskich więziach" łączących obie religie.
Ważne dokumenty:

Nostra aetate: Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, przyjęta przez Sobór Watykański II (https://www.vatican.va/archive/hist_cou ... te_en.html)
Diretrizes sobre o diálogo inter-religioso com o Judaísmo: Dokument papieskiej Komisji ds. Dialogu z Judaizmem (https://www.vatican.va/roman_curia/cong ... cl_sp.html)
Amoris Laetitia: Adhortacja apostolska papieża Franciszka, w której podkreśla się znaczenie dialogu z judaizmem (https://www.vatican.va/content/francesc ... titia.html)
Dodatkowe informacje:

Strona internetowa Komisji ds. Dialogu z Judaizmem: https://www.vaticanlibrary.va/newsletter/202310EN.pdf
Artykuł na stronie opoka.org.pl: https://opoka.org.pl/News/Polska/2023/j ... dziki-kult
Artykuł na stronie wiêź.pl: https://wiez.pl/2017/08/01/rodzinna-wie ... judaizmie/
Należy pamiętać, że stosunek Kościoła katolickiego do judaizmu jest złożonym tematem, a wyżej przedstawione informacje stanowią jedynie krótkie wprowadzenie. Zachęcam do dalszych badań i zgłębiania tej ważnej kwestii.

Źródła
info
www.archaela.com/va-et-chanan-and-nostra-aetate/
www.arlingtondiocese.org/bishop/public- ... -ideology/

hinduizm

Stosunek Kościoła katolickiego do hinduizmu:
Relacja między Kościołem katolickim a hinduizmem jest złożona i rozwijała się z biegiem czasu. Chociaż nie ma oficjalnego dokumentu doktrynalnego Kościoła na temat hinduizmu, dialog międzyreligijny i wzajemne zrozumienie rozwijają się od lat 60. XX wieku.

Kluczowe punkty:

Istotne różnice: Obie religie mają fundamentalne różnice w teologii, takie jak natura Boga, zbawienie i rola pism świętych. Katolicyzm opiera się na wierze w jednego Boga, który objawił się w Jezusie Chrystusie, podczas gdy hinduizm wyznaje monoteizm z wieloma bóstwami lub politeizm.
Dialog i szacunek: Pomimo różnic, Kościół katolicki podkreśla znaczenie dialogu i wzajemnego szacunku z hinduizmem. Dokumenty takie jak "Ad Gentes" (1965) i "Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich" (Nostra aetate, 1965) wzywają do dialogu z hinduizmem z szacunkiem i otwartością.
Punkty zbliżeń: Istnieją też pewne punkty zbliżeń między obiema religiami. Zarówno katolicyzm, jak i hinduizm kładą nacisk na etykę, współczucie, modlitwę i znaczenie życia duchowego.
Wyzwania dialogu: Dialog międzyreligijny z hinduizmem napotyka wyzwania, takie jak różnice w pojmowaniu zbawienia, roli rytuałów i inkarnacji Boga.
Inicjatywy dialogowe: Istnieje wiele inicjatyw promujących dialog między katolicyzmem a hinduizmem. Obejmują one spotkania na szczeblu naukowym, wymianę młodzieży i wspólne projekty społeczne.
Ważne dokumenty:

Nostra aetate: Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, przyjęta przez Sobór Watykański II (https://www.vatican.va/jubilee_2000/mag ... 31_en.html)
Ad Gentes: Dekret Soboru Watykańskiego II o działalności misyjnej Kościoła (https://www.vatican.va/archive/hist_cou ... es_en.html)
Dialog z hinduizmem: Refleksje i perspektywy: Dokument Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego (https://international.la-croix.com/news ... eace/18655)
Dodatkowe informacje:

Strona internetowa Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego: https://international.la-croix.com/news ... eace/18655
Artykuł na temat hinduizmu w Encyklopedii Katolickiej: https://pl.wikipedia.org/wiki/hinduizm
Wywiad z kardynałem Jeanem-Louis Taschereau na temat dialogu katolicko-hinduistycznego: https://www.academia.edu/34826326/Relig ... I_Hinduizm
Należy pamiętać, że stosunek Kościoła katolickiego do hinduizmu jest złożonym tematem, a wyżej przedstawione informacje stanowią jedynie krótkie wprowadzenie. Zachęcam do dalszych badań i zgłębiania tej ważnej kwestii.

buddyzm

Stosunek Kościoła katolickiego do buddyzmu:
Relacja między Kościołem katolickim a buddyzmem jest złożona i rozwijała się z biegiem czasu. Początkowo Kościół katolicki miał negatywny stosunek do buddyzmu, postrzegając go jako religię ateistyczną i błędną. Jednak w XX wieku nastąpiło znaczne ocieplenie stosunków, a obecnie Kościół katolicki podchodzi do buddyzmu z większym szacunkiem i zrozumieniem.

Kluczowe punkty:

Istotne różnice: Obie religie mają fundamentalne różnice w pojmowaniu Boga, zbawienia i natury rzeczywistości. Katolicyzm opiera się na wierze w jednego Boga, który objawił się w Jezusie Chrystusie, podczas gdy buddyzm nie uznaje istnienia osobowego Boga i skupia się na osiągnięciu oświecenia poprzez medytację i praktykę moralną.
Dialog i wzajemny szacunek: Pomimo różnic, Kościół katolicki podkreśla znaczenie dialogu i wzajemnego szacunku z buddyzmem. Sobór Watykański II (1962-1965) zainicjował nową erę dialogu międzyreligijnego, a papieże, tacy jak Jan Paweł II i Franciszek, spotykali się z przywódcami buddyjskimi i odwiedzali świątynie buddyjskie.
Punkty zbliżeń: Istnieją też pewne punkty zbliżeń między obiema religiami. Zarówno katolicyzm, jak i buddyzm kładą nacisk na etykę, współczucie, modlitwę i znaczenie życia duchowego.
Wyzwania dialogu: Dialog międzyreligijny z buddyzmem napotyka wyzwania, takie jak różnice w pojmowaniu Boga, zbawienia i roli pism świętych.
Inicjatywy dialogowe: Istnieje wiele inicjatyw promujących dialog między katolicyzmem a buddyzmem. Obejmują one spotkania na szczeblu naukowym, wymianę młodzieży i wspólne projekty społeczne.
Ważne dokumenty:

Nostra aetate: Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, przyjęta przez Sobór Watykański II (https://www.vatican.va/archive/hist_cou ... te_en.html)
Medytacja chrześcijańska i buddyjska: Deklaracja Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego (https://press.vatican.va/content/salast ... 1116c.html)
Buddyzm a chrześcijaństwo: Aktualne wyzwania i przyszłe perspektywy: Wspólny dokument Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego i Centrum Buddyjskich Studiów Uniwersytetu w Peradeniyi na Sri Lance (https://press.vatican.va/content/salast ... 1116c.html)
Dodatkowe informacje:

Strona internetowa Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego: https://press.vatican.va/content/salast ... 1116c.html
Artykuł na temat buddyzmu w Encyklopedii Katolickiej: https://pl.wikipedia.org/wiki/Buddyzm
Wywiad z mnichem buddyjskim na temat dialogu katolicko-buddyjskiego: https://repozytorium.amu.edu.pl/bitstre ... skiego.pdf
Należy pamiętać, że stosunek Kościoła katolickiego do buddyzmu jest złożonym tematem, a wyżej przedstawione informacje stanowią jedynie krótkie wprowadzenie. Zachęcam do dalszych badań i zgłębiania tej ważnej kwestii.

Źródła
info
www.archaela.com/va-et-chanan-and-nostra-aetate/

islam

Stosunek Kościoła katolickiego do islamu ewoluował na przestrzeni dziejów, przechodząc od konfrontacji i nieufności w średniowieczu, po dialog i wzajemny szacunek w czasach współczesnych. Ważnym momentem zwrotnym był Sobór Watykański II (1962-1965), który przyniósł nową deklarację o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, zatytułowaną "Nostra aetate".

Kluczowe punkty:

Wspólne korzenie: Obie religie wywodzą się z tradycji Abrahama i uznają takich proroków jak Abraham, Mojżesz i Jezus. Chrześcijanie i muzułmanie opierają swoją wiarę na świętych księgach, Biblii i Koranie.
Deklaracja "Nostra aetate": Dokument ten podkreśla wspólne wartości obu religii, takie jak wiara w jednego Boga, szacunek dla życia ludzkiego, znaczenie rodziny i troska o potrzebujących. Deklaracja odrzuca oskarżenia o deicyd i wzywa do dialogu oraz współpracy między chrześcijanami a muzułmanami.
Dialog międzyreligijny: Od Soboru Watykańskiego II Kościół katolicki aktywnie angażuje się w dialog z islamem. Utworzono Komisję ds. Dialogu z Islamem, a papieże składali wizyty w krajach muzułmańskich i spotykali się z przywódcami religijnymi islamu.
Trwające różnice: Istnieją też teologiczne różnice między islamem a katolicyzmem, na przykład w kwestii natury Chrystusa, zbawienia i roli Pisma Świętego.
Wyzwania współczesności: Współczesne wyzwania, takie jak terroryzm, fundamentalizm religijny i migracje, wymagają od Kościoła katolickiego i islamu współpracy w promowaniu pokoju, zrozumienia i wzajemnego szacunku.
Ważne dokumenty:

Nostra aetate: Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, przyjęta przez Sobór Watykański II (https://www.vatican.va/archive/hist_cou ... te_en.html)
Dignitatis humanae: Deklaracja o wolności religijnej, przyjęta przez Sobór Watykański II (https://www.vatican.va/archive/hist_cou ... ae_en.html)
Humanum genus: Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, wydana przez papieża Piusa XI (https://www.vatican.va/content/leo-xiii ... genus.html)
Dodatkowe informacje:

Strona internetowa Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego: https://www.dicasteryinterreligious.va/
Artykuł na temat islamu w Encyklopedii Katolickiej: https://pl.wikipedia.org/wiki/Islam
Wywiad z imamem na temat dialogu katolicko-muzułmańskiego: https://polskieradio.pl/37/224/artykul/ ... escijanski
Należy pamiętać, że stosunek Kościoła katolickiego do islamu jest złożonym tematem, a wyżej przedstawione informacje stanowią jedynie krótkie wprowadzenie. Zachęcam do dalszych badań i zgłębiania tej ważnej kwestii.

Źródła
info
www.archaela.com/va-et-chanan-and-nostra-aetate/
ms.wikipedia.org/wiki/Gereja_Katolik

ateizm

Stosunek Kościoła katolickiego do ateizmu jest złożony i ewoluował na przestrzeni dziejów. Chociaż Kościół zawsze nauczał o istnieniu Boga i znaczeniu wiary, jego podejście do osób niewierzących ulegało zmianom z biegiem czasu.

Historyczne stanowisko:

Wczesne chrześcijaństwo: Wczesne chrześcijaństwo zmagało się z pogaństwem i ateizmem, postrzegając je jako zagrożenia dla wiary.
Średniowiecze: W średniowieczu ateizm był często kojarzony z herezją i karany apostazją.
Kontrreformacja: W okresie kontrreformacji Kościół katolicki mocniej podkreślał wiarę i potępiał ateizm jako grzech przeciwko pierwszemu przykazaniu.
Współczesne stanowisko:

Sobór Watykański II: Sobór Watykański II (1962-1965) przyniósł pewne zmiany w podejściu Kościoła do ateizmu. Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich ("Nostra aetate") wzywa do szacunku dla niewierzących i dialogu z nimi.
Katechizm Kościoła Katolickiego: Katechizm Kościoła Katolickiego (wydany w 1992 r.) określa ateizm jako "grzech przeciw cnocie religijności", ale jednocześnie uznaje, że ateiści mogą postępować moralnie i zasługiwać na szacunek.
Dialog z ateistami: Kościół katolicki prowadzi dialog z ateistami na różnych szczeblach, od spotkań papieży z niewierzącymi intelektualistami po lokalne inicjatywy duszpasterskie.
Wyzwania:

Różnice światopoglądowe: Istnieją fundamentalne różnice między wiarą katolicką a ateizmem, co może utrudniać dialog i zrozumienie.
Niewierzący w społeczeństwie: Wzrost liczby osób niewierzących w wielu krajach stawia przed Kościołem nowe wyzwania duszpasterskie.
Nauczanie Kościoła:

Kościół katolicki naucza, że istnienie Boga jest prawdą objawioną i dostępną dla rozumu ludzkiego.
Wiara w Boga jest darem łaski, ale także odpowiedzią człowieka na Boże wezwanie.
Ateizm jest postrzegany jako błąd i grzech, ale ateiści są tacy sami jak wszyscy inni ludzie i zasługują na szacunek oraz miłość.
Ważne punkty:

Stosunek Kościoła katolickiego do ateizmu nie jest jednolity i ewoluuje z biegiem czasu.
Kościół naucza o istnieniu Boga i znaczeniu wiary, ale jednocześnie wzywa do szacunku dla osób niewierzących.
Dialog między katolikami a ateistami jest ważny dla budowania wzajemnego zrozumienia i szacunku.
Dodatkowe informacje:

Artykuł na stronie internetowej Wiary Kościoła: https://racjonalista.tv/ateizm-i-wiara/
Artykuł na stronie internetowej Aleteia: https://pl.wikipedia.org/wiki/ateizm
Wywiad z kardynałem Jeanem-Louis Taschereau na temat ateizmu: https://www.radiomaryja.pl/
Należy pamiętać, że stosunek Kościoła katolickiego do ateizmu jest złożonym tematem, a wyżej przedstawione informacje stanowią jedynie krótkie wprowadzenie. Zachęcam do dalszych badań i zgłębiania tej ważnej kwestii.

Zdarzało mi się nie raz na pytanie o to, co będzie z tymi, co nawet nie słyszeli o Chrystusie tym cytatem odpowiadać:

Rz 2,12-16 PAU
(12) Ci więc, którzy zgrzeszyli, nie znając prawa Mojżeszowego, bez prawa także poginą. Ci natomiast, którzy zgrzeszyli, znając Prawo, zostaną osądzeni przez Prawo.
(13) Ponieważ nie ci, którzy przysłuchują się Prawu, są sprawiedliwi przed Bogiem, ale ci, którzy wypełniają Prawo, zostaną uznani za sprawiedliwych
(14) (dlatego gdy poganie, idąc za naturą, spełniają wymagania Prawa, choć Prawa nie znają, sami dla siebie są prawem,
(15) okazując w ten sposób, że wymogi Prawa zostały wypisane w ich sercach; świadczy o tym także ich sumienie, czyli myśli na przemian oskarżające i uniewinniające...)
(16) w dniu, w którym Bóg osądzi ukryte czyny ludzi przez Chrystusa Jezusa, według mojej Ewangelii.

To jest moja odp. na pytanie o naturalne prawo w ludzkie sumienie wpisane; Pan Bóg jakoś rozliczy takich ludzi w tego, co zrobili z tym zapisem...

A co do budowania tych międzyreligijnych mostów, to jestem za tym, aby nie było - jak w przeszłości - religijnych wojen, ale też, jako chrześcijanin nie jestem za tym, aby w imię tych mostów jakoś zacierać wyjątkowość chrześcijaństwa wśród religii świata.

Ta wyjątkowość na osobie i dziele Chrystusa się zasadza! Inne religie nie mają tego rodzaju Zbawiciela, jakiego ma chrześcijaństwo, i nie myślą one, że ktoś taki jest im potrzebny - bo (błędnie) mniemają, że możliwe jest samozbawienie...
Nie jest ono możliwe! Zbawca jest konieczny - w tym tkwi wyjątkowość chrześcijaństwa, której nie można zatracać, gdy się chce zbliżać do wierzących inaczej... (nie można budować mostów za wszelką cenę).

Może jeszcze poza walkami protestantów z katolikami, przypomnimy co kraje chrześcijańskie podbijające inne kontynenty robiły z rdzenną ludnością? Przypomnimy jakie to miłości pełne było postępowanie?
A kiedy w krajach chrześcijańskich była wprowadzona równość rasowa? Jak wcześniej czarni byli traktowani? Z miłością, szacunkiem i życzyliwością?

@Angelka
Empatia protestantów lub jej brak nie wniesie nic do przedstawionego przez ciebie opracowania SI. W małym fragmencie, zakwestionowanym przeze mnie, opracowanie całkowicie błądzi.

Może warto rozważyć, czy ktoś kto nie kocha siebie jest wstanie kogoś pokochać? Mówił o tym Budda: Kochaj siebie, a także obserwuj - medytuj. Kochaj siebie to pierwsza część medytacji, a obserwowanie to druga. Jezus mówi by kochać siebie w słowach: Kochaj bliźniego jak siebie samego. Nie dostrzegła tego chrześcijaństwo, jakby wykreśla to, że warunkiem w jaki pokochamy bliźniego jest to, jak pokochamy siebie.

Jeżeli nawiązujesz do chrześcijaństwa jako do religii bardzo empatycznej, to ja Ci pokazuje jak wyglądała jego historia. Do rozwoju etycznego przyczyniają się nie tylko zasady moralne zawarte w religiach, ale też rozwój cywilizacyjny. A kiedy on nastąpił w Europie? W chrześcijańskim średniowieczu czy w oświeceniu?

Poza tym właśnie dlatego wolę odpowiedzi SI, że ona jest obiektywna, nie ma interesu w tym, żeby być stronnicza, tak jak przedstawiciele różnych religii. Nawet KK sam naucza, że wszystkie religie mają w sobie ziarna prawdy duchowej, a Ty próbujesz to negować, tak jakby w innych religiach nie było dobrych, empatycznych i rozwijających się duchowo ludzi. System kastowy jest dużym problemem w Idiach, ale przede wszystkim u ludzi mentalnie zacofanych, bo młodzi Hindusi z klasy średniej niewiele w swoich zachowaniach różnią się od młodych Europejczyków. I jak pisałam, oficjalnie jest zakazany, a o tym już nie wspomniałeś w swojej wypowiedzi.

Masz tu kolejną odpowiedź SI związaną z Twoimi zarzutami, zanegujesz to?

Podaj nauki hinduizmu mówiące o miłości i współczuciu


Miłość i współczucie stanowią centralne elementy hinduizmu, przewijające się w wielu świętych tekstach i tradycjach. Poniżej przedstawiam kilka kluczowych nauk na ten temat:

1. Miłość wszechogarniająca (prema):

Pojęcie prema odnosi się do bezwarunkowej i bezgranicznej miłości, która obejmuje wszystkie istoty. Uważa się ją za najwyższą formę miłości i cel ostateczny ludzkiej egzystencji.

Teksty takie jak Bhagavad Gita i Upaniszady podkreślają znaczenie prema jako siły napędowej wszelkich działań i interakcji. Zachęcają do pielęgnowania miłości wobec wszystkich istot, niezależnie od ich pochodzenia, przekonań czy czynów.

2. Współczucie (karuna):

Współczucie jest rozumiane jako zdolność do odczuwania i dzielenia się cierpieniem innych. Jest to istotny element prema, ponieważ motywuje do działania na rzecz zmniejszenia cierpienia innych.

Hinduizm naucza, że współczucie powinno rozciągać się na wszystkie istoty, obejmując nie tylko ludzi, ale także zwierzęta i rośliny. Współczucie jest postrzegane jako antidotum na egoizm i obojętność, prowadząc do większej harmonii i współzależności ze wszystkimi istotami.

3. Ahimsa (niekrzywdzenie):

Ahimsa to fundamentalna zasada hinduizmu, która nakazuje unikanie wszelkiej przemocy, zarówno w słowach, jak i czynach. Obejmuje ona nie tylko powstrzymywanie się od krzywdzenia fizycznego, ale także od przemocy werbalnej, emocjonalnej i mentalnej.

Praktyka ahimsa opiera się na przekonaniu, że wszystkie istoty posiadają duszę i zasługują na szacunek. Zachęca do rozwijania życzliwości, cierpliwości i wyrozumiałości w relacjach z innymi.

4. Seva (służba):

Seva to bezinteresowna służba na rzecz innych, motywowana miłością i współczuciem. Uważa się ją za szlachetną ścieżkę duchowego rozwoju, prowadzącą do oczyszczenia umysłu i serca.

Seva może przybierać różne formy, od wolontariatu w lokalnej społeczności po darowizny na cele charytatywne, a nawet po prostu okazanie życzliwości i pomocy potrzebującym.

5. Yoga:

Praktyka jogi obejmuje nie tylko ćwiczenia fizyczne, ale także kultywowanie miłości i współczucia. Asany (pozycje jogi) i pranajama (ćwiczenia oddechowe) pomagają uspokoić umysł i otworzyć serce na miłość i współczucie dla wszystkich istot.

Medytacja jest również ważnym elementem jogi, który może pogłębić zrozumienie miłości i współczucia jako podstawowych zasad ludzkiej egzystencji.

Nauki hinduizmu o miłości i współczuciu oferują drogę do życia pełnego sensu, celu i spełnienia. Zachęcając do bezwarunkowej miłości, współczucia i niesienia pomocy innym, hinduizm pomaga stworzyć bardziej harmonijne i współczujące społeczeństwo.

Czy judaizm ma nauki mówiące o miłości i współczuciu?

Tak, judaizm zawiera wiele nauk na temat miłości i współczucia, które stanowią centralne elementy tej religii. Poniżej przedstawiam kilka kluczowych przykładów:

1. Miłość do Boga (Ahawa): Podstawą judaizmu jest nakaz miłowania Boga całym sercem, duszą i siłą (Pwt 6:5). Ta miłość przejawia się w przestrzeganiu Jego przykazań i dążeniu do życia zgodnego z Jego wolą.

2. Miłość bliźniego (Ahavat Ha'Rea): Judaizm nakazuje kochać bliźniego jak siebie samego (Kpł 19:18). Oznacza to traktowanie wszystkich ludzi z szacunkiem, troską i współczuciem, niezależnie od ich pochodzenia, religii czy przekonań.

3. Sprawiedliwość społeczna (Tzedek): Judaizm stawia nacisk na sprawiedliwość społeczną i troskę o tych, którzy są najbardziej potrzebujący. Obejmuje to m.in. walkę z biedą, nierównością i dyskryminacją.

4. Chedw: Pojęcie chedw oznacza miłosierdzie i współczucie dla tych, którzy cierpią. nakazuje ono niesienie pomocy potrzebującym, zarówno materialnej, jak i duchowej.

5. Tikkun Olam: Ważnym aspektem judaizmu jest tikkun olam, czyli naprawa świata. Oznacza to dążenie do uczynienia świata lepszym miejscem poprzez akty dobroci, uczciwości i zaangażowania społecznego.

Te przykłady stanowią jedynie mały wycinek bogatej tradycji nauk judaizmu o miłości i współczuciu. Te wartości są głęboko zakorzenione w żydowskiej wierze i praktyce, i stanowią podstawę moralnego i etycznego życia żydowskiego.

Oprócz wyżej wymienionych nauk, judaizm zawiera wiele innych przypowieści, historii i pouczeń, które podkreślają znaczenie miłości i współczucia. Na przykład Talmud, zbiór żydowskich praw i komentarzy, zawiera liczne opowieści o mędrcach żydowskich, którzy przejawiali te cechy w swoim życiu.

Judaizm naucza, że miłość i współczucie nie są jedynie uczuciami, ale stanowią aktywne zobowiązanie do czynienia dobra w świecie. Poprzez praktykowanie tych wartości, Żydzi starają się budować bardziej sprawiedliwe i współczujące społeczeństwo dla wszystkich.

Jak rozumiane było słowo bliźni w judaiźmie?

W judaizmie pojęcie "bliźniego" (re'a w języku hebrajskim) ma szeroką interpretację, wykraczającą poza wąskie rozumienie osoby mieszkającej w pobliżu. Obejmuje ono wszystkich ludzi, bez względu na ich pochodzenie, religię, płeć, status społeczny czy jakiekolwiek inne czynniki.

Istnieje kilka kluczowych aspektów rozumienia słowa "bliźni" w judaizmie:

1. Uniwersalizm: Judaizm naucza, że wszyscy ludzie zostali stworzeni na obraz Boga i dlatego zasługują na szacunek i współczucie. Oznacza to, że obowiązkiem każdego Żyda jest miłować i troszczyć się o wszystkich ludzi, niezależnie od ich różnic.

2. Współczucie: Pojęcie "bliźniego" ściśle wiąże się z miłosierdziem (chesed) i współczuciem (rachamim). Judaizm nakazuje odczuwać cierpienie innych i aktywnie działać na rzecz jego złagodzenia.

3. Sprawiedliwość społeczna: Miłość bliźniego przejawia się również w zaangażowaniu na rzecz sprawiedliwości społecznej. Obejmuje to walkę z biedą, nierównością i dyskryminacją, aby wszyscy ludzie mieli możliwość godnego życia.

4. Gościnność: Judaizm kładzie nacisk na gościnność (hachnasat orchim) wobec obcych. Nakazuje on przyjmować gości z otwartymi ramionami i troszczyć się o ich potrzeby.

5. Wzajemność: Judaizm naucza, że powinniśmy traktować innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani. Ta zasada wzajemności (derech eretz) stanowi podstawę moralnego postępowania w relacjach z innymi ludźmi.

Pojęcie "bliźniego" w judaizmie nie ogranicza się jedynie do abstrakcyjnych idei. Znajduje ono konkretny wyraz w wielu praktycznych nakazach i zasadach postępowania. Na przykład Talmud zawiera liczne przepisy dotyczące obowiązków wobec ubogich, chorych, wdów i sierot.

Rozumienie słowa "bliźniego" w judaizmie ewoluowało na przestrzeni dziejów. Początkowo odnosiło się ono głównie do członków wspólnoty żydowskiej. Z czasem jednak nabrało ono bardziej uniwersalnego charakteru, obejmując wszystkich ludzi. Ta zmiana odzwierciedla rosnące zrozumienie przez Żydów ich miejsca w świecie i ich odpowiedzialności za dobro wszystkich ludzi.

Współcześnie pojęcie "bliźniego" w judaizmie jest nadal aktualne i stanowi ważny element żydowskiej tożsamości. Judaizm naucza, że każdy człowiek jest naszym bliźnim i że mamy obowiązek troszczyć się o niego i budować z nim świat oparty na miłości, współczuciu i sprawiedliwości.


Masz tu widoczny dokładnie takie sam rozwój jak wszędzie w rozwijających się społeczeństwach, w chrześcijaństwie również, choćby w związku ze wspomnianym przeze mnie niewolnictwem czy np. stosunkiem do kobiet, który wcześniej też był inny.




ale tu znowu trzeba wspomnieć, że i tak wszystko kręci się wokół świadomości , bo nawet w kwestiach takich jak współczucie czy wyrozumiałość do innych ludzi, bierze się stąd, że zaczyna się rozumieć co ma wpływ na ich postępowanie, począwszy od czynników biologicznych, po te związane z ograniczeniem umysłu, z wychowaniem i ogólnie z czynnikami środowiskowymi itp. Bez tego ciężko innych miłować, bo będzie to takie wymuszanie na siłę tej miłości, bo np. religia tak naucza, więc tak trzeba, to jest taki typ miłości cierpiętniczy, a nie autentycznie wypływający z wnętrza na skutek rozwoju duchowego. To jest też ciekawy temat, bo w chrześcijaństwie można spotkać wierzących tych pierwszych i drugich i niby w obu przypadkach będzie poświęcenie dla innych, ale w jednym w pełni wolnościowe i swobodne, wypływające z autentycznej wewnętrznej potrzeby, a w drugim narzucone sobie na siłę, pozbawione tej miłości do siebie, niejednokrotnie podpadające pod zaburzenie.

Ostatnio słuchałam takie świadectwo dziewczyny, która się nawróciła i tak przesiąkła tym gadaniem o grzechach, cierpieniu, że mimo, iż ksiądz przy spowiedzi ją ostrzegał, że to co robi jest grzechem pychy religijnej, ona postanowiła cierpieć za grzechy ludzkości, aż wylądowała w szpitalu psychiatrycznym. Dlatego tu trzeba być bardzo ostrożnym w takich tematach, bo ktoś kto nie jest odpowiednio uduchowiony, nie będzie umiał bardzo się poświęcać dla innych w wewnętrznej wolności, a na skutek narzucania sobie takiego przesadnego poświęcenia, może łatwo wpaść w jakieś zaburzenie. I warto o tym pamiętać, że przykazanie mówi "kochaj bliźniego jak siebie samego".

Nasunęły mi się takie pytania związane z tym kiedy wiara może mieć zły wpływ na psychikę

Czym jest nerwica eklezjogenna?

Nerwica eklezjogenna to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się nadmiernym lękiem i obsesjami o charakterze religijnym. Osoby z nerwicą eklezjogenna mogą mieć obsesyjne myśli na temat grzechu, zbawienia lub kary boskiej. Mogą również odczuwać intensywny strach przed popełnieniem bluźnierstwa lub złamaniem zasad religijnych.

Nerwica eklezjogenna jest często wyzwalana przez wydarzenia życiowe, które powodują u osoby kwestionowanie jej wiary lub wartości. Może to być śmierć bliskiej osoby, kryzys osobisty lub doświadczenie traumatyczne związane z religią.

Objawy nerwicy eklezjogennej mogą obejmować:

Nadmierny lęk lub obsesje na temat religii
Natrętne myśli o grzechu, zbawieniu lub karze boskiej
Poczucie winy lub wstydu z powodu przekonań religijnych
Unikanie działań lub miejsc związanych z religią
Trudności z koncentracją lub skupieniem uwagi
Objawy fizyczne, takie jak pocenie się, drżenie serca lub kołatanie serca
Jeśli uważasz, że możesz mieć nerwicę eklezjogeniczną, ważne jest, aby szukać profesjonalnej pomocy. Leczenie zazwyczaj obejmuje terapię poznawczo-behawioralną (CBT), która może pomóc ci zidentyfikować i zmienić negatywne wzorce myślenia i zachowania. W niektórych przypadkach mogą być również przepisane leki w celu złagodzenia objawów lękowych.

Nerwica eklezjogenna jest poważnym zaburzeniem, które może znacząco wpłynąć na jakość życia. Jednak dzięki leczeniu większość osób może skutecznie zarządzać swoimi objawami i żyć satysfakcjonującym życiem.

Oto kilka dodatkowych zasobów, które mogą okazać się pomocne:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzenia_nerwicowe
https://m.youtube.com/watch?v=kBdC6Lr7zm0
https://totylkostrach.pl/

Ile wierzących statystycznie choruje na nerwicę eklezjogenną?

Dokładne określenie częstości występowania nerwicy eklezjogennej jest trudne z kilku powodów:

Brak jasnej definicji: Nie ma jednej, powszechnie uznawanej definicji nerwicy eklezjogennej, co utrudnia badaczom porównywanie wyników.
Stygmatyzacja: Osoby z zaburzeniami psychicznymi, w tym z nerwicą eklezjogeniczną, często niechętnie zgłaszają swoje objawy, co może prowadzić do zaniżonych danych statystycznych.
Zmienność objawów: Objawy nerwicy eklezjogennej mogą się znacznie różnić u poszczególnych osób, co utrudnia diagnozę i badanie.
Pomimo tych wyzwań, dostępne są pewne dane szacunkowe dotyczące częstości występowania nerwicy eklezjogennej:

Badanie przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych wykazało, że 7,1% dorosłych doświadczyło w pewnym momencie swojego życia zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (OCD), z których część może mieć podłoże religijne.
Inne badanie wykazało, że 2,3% osób hospitalizowanych z powodu zaburzeń lękowych miało objawy związane z religią.
Należy jednak pamiętać, że te dane są jedynie szacunkowe i nie odzwierciedlają prawdopodobnie rzeczywistej częstości występowania nerwicy eklezjogennej.

Jeśli obawiasz się, że możesz mieć nerwicę eklezjogeniczną, ważne jest, aby szukać profesjonalnej pomocy. Lekarz lub psycholog może pomóc ci w postawieniu diagnozy i opracowaniu planu leczenia.

Czy nauki religijne przyczyniają się do powstawania nerwicy eklezjogennej?

Relacja między naukami religijnymi a nerwicą eklezjogeniczną jest złożona i nie do końca jasna. Niektórzy eksperci uważają, że pewne nauki religijne mogą predysponować do rozwoju nerwicy eklezjogennej, podczas gdy inni twierdzą, że religia może odgrywać pozytywną rolę w radzeniu sobie z objawami.

Czynniki, które mogą zwiększać ryzyko:

Nacisk na grzech i karę: Niektóre nauki religijne kładą nacisk na pojęcie grzechu i kary, co może prowadzić do poczucia winy, wstydu i strachu przed karą boską. Te uczucia mogą być czynnikami ryzyka rozwoju nerwicy eklezjogennej.
Sztywne dogmaty religijne: Niektóre religie mają sztywne dogmaty i zasady, które mogą prowadzić do poczucia wątpliwości i niepokoju u osób, które kwestionują te przekonania. Te wątpliwości mogą być czynnikiem ryzyka rozwoju nerwicy eklezjogennej.
Trauma religijna: Doświadczenia traumatyczne związane z religią, takie jak nadużycia ze strony duchownych lub dyskryminacja ze względu na przekonania religijne, mogą również zwiększać ryzyko rozwoju nerwicy eklezjogennej.
Potencjalne korzyści religii:

Wsparcie społeczne: Religia może zapewniać poczucie wspólnoty i wsparcia społecznego, co może być pomocne w radzeniu sobie z objawami lęku i depresji.
Sens i cel życia: Religia może nadać życiu sens i cel, co może być szczególnie ważne dla osób zmagających się z zaburzeniami psychicznymi.
Mechanizmy radzenia sobie: Religia może dostarczać mechanizmów radzenia sobie ze stresem i trudnymi emocjami, takich jak modlitwa, medytacja lub czytanie pism świętych.
Należy jednak pamiętać, że religia nie jest panaceum na nerwicę eklezjogeniczną. W niektórych przypadkach religia może nawet pogorszyć objawy. Ważne jest, aby szukać profesjonalnej pomocy, jeśli doświadczasz objawów nerwicy eklezjogennej, niezależnie od Twoich przekonań religijnych.

Leczenie nerwicy eklezjogennej zazwyczaj obejmuje terapię poznawczo-behawioralną (CBT) w połączeniu z lekami. CBT może pomóc ci zidentyfikować i zmienić negatywne wzorce myślenia i zachowania, które przyczyniają się do Twoich objawów. Leki mogą pomóc złagodzić objawy lęku i depresji.

Jeśli obawiasz się, że możesz mieć nerwicę eklezjogeniczną, ważne jest, aby porozmawiać z zaufanym lekarzem lub psychologiem. Mogą oni pomóc ci ocenić Twoje objawy i opracować plan leczenia, który będzie dla Ciebie odpowiedni.

Kiedy wiara w Boga przyczynia się do poprawy stanu psychicznego, a kiedy jest szkodliwa dla psychiki?

Wiara w Boga może mieć zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na stan psychiczny, w zależności od indywidualnych przekonań i doświadczeń danej osoby.

Potencjalne korzyści wiary w Boga dla zdrowia psychicznego:

Zmniejszenie stresu i lęku: Badania wykazały, że wiara w Boga może pomóc ludziom radzić sobie ze stresem i lękiem, zapewniając im poczucie komfortu, wsparcia i sensu życia.
Zwiększenie poczucia nadziei i optymizmu: Wiara w Boga może dawać ludziom nadzieję i optymizm na przyszłość, nawet w obliczu trudności.
Promowanie zdrowych zachowań: Niektóre religie promują zdrowe zachowania, takie jak unikanie nadużywania substancji i regularne ćwiczenia, które mogą poprawić ogólne samopoczucie.
Silniejsze poczucie wspólnoty: Należenie do społeczności religijnej może zapewnić ludziom poczucie przynależności i wsparcia, co może być korzystne dla zdrowia psychicznego.
Potencjalne szkody wiary w Boga dla zdrowia psychicznego:

Nadmierne poczucie winy i wstydu: Niektóre nauki religijne kładą nacisk na grzech i karę, co może prowadzić do nadmiernego poczucia winy i wstydu u osób, które czują, że nie spełniają standardów religijnych.
Strach przed karą boską: Strach przed karą boską może powodować lęk i niepokój, szczególnie u osób, które zmagają się z wątpliwościami religijnymi lub kwestionują swoje przekonania.
Dyskryminacja i przemoc: W niektórych przypadkach religia może być wykorzystywana do uzasadniania dyskryminacji i przemocy wobec osób o innych poglądach religijnych, co może mieć negatywny wpływ na zdrowie psychiczne ofiar.
Nadmierna ingerencja w życie osobiste: Niektóre religie mogą wywierać nadmierną presję na swoich wyznawców w zakresie ich osobistych wyborów i zachowań, co może prowadzić do poczucia winy, wstydu i lęku.
Ważne jest, aby pamiętać, że wpływ wiary w Boga na zdrowie psychiczne jest kwestią indywidualną i zależy od wielu czynników, takich jak konkretne wyznawane przez daną osobę przekonania religijne, jej doświadczenia w danej społeczności religijnej oraz jej osobiste predyspozycje do zdrowia psychicznego.

Jeśli zmagasz się z problemami ze zdrowiem psychicznym i masz wątpliwości co do wpływu swojej wiary w Boga na Twoje samopoczucie, ważne jest, aby szukać profesjonalnej pomocy u terapeuty lub doradcy, który jest kompetentny w zakresie zarówno zdrowia psychicznego, jak i religii.

Pamiętaj, że nie jesteś sam i że istnieje pomoc dla osób, które zmagają się z problemami ze zdrowiem psychicznym, niezależnie od ich przekonań religijnych.

Słusznie wytykasz historyczne błędy tych, co zwali się chrześcijanami, ale - uwaga - czy to naprawdę byli chrześcijanie według Bożej/Chrystusowej woli?!
Śmiem w to poważnie wątpić!...
A to jedno z uzasadnień moich wątpliwości (nie osądzam, a tylko wątpię i pytam):

Mt 7,21-23 PAU
(21) Nie każdy, kto mówi do Mnie: «Panie! Panie!», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz tylko ten, kto pełni wolę mojego Ojca, który jest w niebie.
(22) W owym dniu wielu powie Mi: «Panie! Panie! Czyż nie prorokowaliśmy w imię Twoje? W Twoje imię wyrzucaliśmy demony i w Twoje imię dokonaliśmy wielu niezwykłych czynów».
(23) A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem! Odejdźcie ode Mnie wy, którzy postępujecie niegodziwie.

Można by jeszcze przytoczyć przypowieść o 10 druhnach - nawet tam były zewnętrzne pozory, że wszystko jest OK, ale czas próby wykazał coś innego!...
O ileż więc bardziej to, co podałaś, budzi wątpliwości, czy ci, co dopuszczali się czasem bardzo strasznych/haniebnych rzeczy, to byli naprawdę chrześcijanie??...
Zapytać mogę, ale Bogu zostawiam osąd!

To mi przypomina, jak na innym forum wypowiadały się katoliczki, które określały się jako skrupulantki na tle religijnym, co się objawiało mniej więcej tym, co zacytowałem i co SI dalej rozwinęła...
Te panie, zwłaszcza jedna, nieustannie analizują (bo to świeży temat) swój stan duchowy, wszędzie widząc swoje grzechy! To motywuje do spowiadania się z ponadprzeciętną częstotliwością, co jednak nie daje ulgi, bo myślenie jest u nich takie: nie wyznaję zbyt dokładnie każdego grzechu, więc i tak jestem winna, więc do komunii nie przystępuję, bo to by było świętokradztwo!
Wobec tego znów idą do spowiedzi, te same grzechy wyznając - nawet mając je na kartce spisane, aby czasem któregoś nie zapomnieć - (plus nowe), ale sytuacja się powtarza: brakuje wiary, że grzechy są odpuszczone, więc życie w ciągłym poczuciu winy i grzeszności nienadającej się do nieba trwa...

Takie samopotępiania siebie nawet do samookaleczeń prowadzi jedną z tych kobiet/dziewczyn, aby jakoś ten ból egzystencjalny zagłuszyć bólem fizycznym...
Co ważne, ta pani zdaje sobie sprawę ze swego stanu: ma stałego spowiednika, chodzi na terapie do psychologa, ale skrupuły na tle religijnym nie ustępują!...
Bardzo to przeżywa, szczerze na forum pisze i powtarza, że nigdy z tego, co ją tak niszczy, nie wyjdzie!...

@Angelka

Od początku moje uwagi koncentrują się na zagadnieniu: czy teksty generowane przez SI przedstawiają obiektywną i prawdziwą ocenę rzeczywistości. Skoncentrowałem się na powyższym drobnym fragmencie, odnoszącym się do rzekomej obecności tzw. złotej reguły w normach etycznych systemów religijnych.

Uznaję, że norma ta jest obecna w judaizmie (np. w przywołanym już stwierdzeniu rabbiego Hillela) oraz w wypowiedzi Jezusa z kazania na górze (Jezus modyfikuje tę regułę: z negatywnej u Hillela, do pozytywnej u siebie, co istotnie zmienia jej zakres). Ponieważ chodzi o normę postępowania, a nie samo postępowanie, na nic tutaj się nie przyda przywoływanie przykładów łamania tej normy.

Przykładowo: wierzę, że zakaz zabijania niewinnej osoby jest normą powszechną. A znalezienie przypadków zabójstwa wśród katolików, protestantów, prawosławnych, wyznawców judaizmu, islamu, hinduizmu, buddyzmu itd. albo wśród ateistów nie stanowi argumentu przeciwko uznawaniu zakazu zabójstwa za normę w tych środowiskach.

Istotne jest jednak, że np. w judaizmie złota zasada Hillela funkcjonuje obok innych zasad etycznych, które wpływają na jej rozumienie, ograniczając ją w praktyce do współwyznawców. Przy czym ogólne sformułowanie u Hillela nie jest przeszkodą, by w innych częściach Talmudu inna hallacha (czyli norma prawna) nie zmieniała istoty tego, co stwierdzał Hillel (w judaizmie normy mogą być ze sobą sprzeczne, a do rabinów należy rozstrzyganie o ich stosowaniu).

Jest również niecelowe przywoływanie historii relacji katolicko-żydowskich i wskazywanie odpowiednich dokumentów (znam je od ok 30 lat). Rzecz w tym, że z tych dokumentów wynika, iż katolicyzm zmodyfikował swoje stanowisko, a judaizm? Z wypowiedzi np. ks. Waldemara Chrostowskiego (byłego współprzewodniczącego komisji wspólnej ds. dialogu katolicko-żydowskiego) wynika, że wbrew nawet tym dokumentom Soboru Watykańskiego II, chrześcijaństwo nie ma wspólnej podstawy do dyskusji z judaizmem. Judaizm nie jest ustanowiony na Biblii Hebrajskiej (czyli z grubsza na ST), ale na Talmudzie. Żydów nie tyle obowiązuje wierność Biblii, co wierność zasadom Talmudu, które jak wskazałem, wykazują skrajny szowinizm i ekskluzywizm norm etycznych.

Jeśli chodzi o inne religie, to dla zainicjowanej przeze mnie dyskusji znaczenie miałoby wskazanie zasad, będących odpowiednikiem złotej reguły, a nie jedynie wyrwanych z kontekstu zdań.
Przykładowo: w grece występuje przynajmniej kilka różnych słów przekładanych jako "miłość", ale mają one inne znaczenie, w zależności czy jest to agape, fileo, epithymeo czy ereo (nie występujące w NT). Co natomiast wiemy o tekście wyrwanym z kontekstu, przetłumaczonym z sanskrytu, używającym obficie słowa "miłość"? Może to fragment Kamasutry?

PS.
SI twierdzi, że odpowiednik złotej reguły występuje we wszystkich religiach, ale tego nie pokazuje. Przedstawia ogólniki, gdy stwierdzenie dotyczy konkretu (złotej reguły).
Kwestionuję tu obiektywność narzędzi SI, a nie Twoją @Angelka, dobrą wolę. Nie forsuję tematu wyższości chrześcijaństwa, albo protestantyzmu, nad "resztą świata". Jeśli tego nie zrozumiesz, będziemy się rozmijali w rozmowie.

Brak konkretów mógł wynikać z obszerności zadanego zadania - SI podała "nagłówki", ale nie było miejsca na rozwinięcie (obszerność wypowiedzi SI jest ograniczona).
Wychodzę naprzeciw temu brakowi konkretów (tylko nie odbierajcie tego, jako promocji dla innych religii; to tylko informacja, do tego nie mogę jej sprawdzić, bo nie mam tych ksiąg hinduskich, czy buddyjskich).

Złota reguła: Traktuj innych tak, jak chciałbyś, aby oni traktowali ciebie. Ta zasada znajduje się w niektórych formach w prawie wszystkich głównych religiach, w tym w chrześcijaństwie, islamie, hinduizmie, buddyzmie i judaizmie. Podkreśla znaczenie empatii i traktowania innych z szacunkiem i życzliwością.
///
MOŻESZ POKAZAĆ PRZYKŁADY (CYTATY) WYSTĘPOWANIA "ZŁOTEJ REGUŁY" W HINDUIZMIE I BUDDYZMIE?
ChatGPT

Oczywiście, poniżej znajdują się przykłady występowania "złotej reguły" w hinduizmie i buddyzmie:

Hinduizm:

- Mahabharata 5:1517: "To, co jest dla ciebie nieprzyjemne, nie czyń tego innym."
- Manusmṛti 5:56: "Niech nigdy nie czynisz innemu to, co by sprawiło tobie ból, gdyby tobie uczyniono."

Buddyzm:

- Dhammapada 10.1 (130): "Wszystkie istoty boją się przemocy, wszystkie istoty boją się śmierci. Znając siebie samego jako będącego podobnym do innych, nie zabijaj ani nie skazuj na śmierć."
- Samyutta Nikaya v. 353: "Nie krzywdź innych w sposób, który sam byś uznał za krzywdzący."

Te cytaty pokazują, że "złota reguła" jest fundamentalną zasadą etyczną w wielu światowych religiach, w tym hinduizmie i buddyzmie, podkreślając znaczenie empatii, szacunku i życzliwości wobec innych.

CO OZNACZAJĄ TE NAZWY I LICZBY?
ChatGPT

Nazwy i liczby podane przy cytatach z hinduizmu i buddyzmu są odniesieniami do konkretnych tekstów i ich lokalizacji w świętych pismach tych religii. Oto ich wyjaśnienie:

### Hinduizm

- Mahabharata 5:1517:
- *Mahabharata* to jedno z najważniejszych sanskryckich eposów starożytnych Indii, zawierające wiele pouczeń moralnych, filozoficznych i religijnych.
- "5:1517" oznacza Księgę 5, wers 1517 tego eposu.

- Manusmṛti 5:56:
- *Manusmṛti*, znana również jako *Manawa Dharmasastra*, to starożytny zbiór praw i zasad etycznych przypisywany mędrcowi Manu.
- "5:56" oznacza Księgę 5, wers 56 tego tekstu.

### Buddyzm

- Dhammapada 10.1 (130):
- *Dhammapada* to zbiór nauk Buddy zawartych w formie krótkich wersetów.
- "10.1 (130)" oznacza rozdział 10, pierwszy werset, który jest również identyfikowany jako werset numer 130 w całym tekście.

- Samyutta Nikaya v. 353:
- *Samyutta Nikaya* to jedna z pięciu kolekcji pism kanonu Pali, zawierająca mowy Buddy pogrupowane tematycznie.
- "v. 353" oznacza werset 353 w piątym rozdziale (Księdze 5) tej kolekcji.

Te odniesienia pomagają znaleźć konkretne fragmenty tekstów religijnych, które zawierają zasady etyczne i nauki, takie jak "złota reguła".

ZŁOTA REGUŁA W ISLAMIE I JUDAIZMIE - MOŻESZ PODAĆ KONKRETNE PRZYKŁADY Z PISM?
ChatGPT

### Islam

W islamie zasada Złotej Reguły jest wyraźnie przedstawiona w hadisach (tradycjach i naukach proroka Mahometa):

- Sahih Muslim, Księga 1, Hadis 72:
„Nikt z was nie jest wiernym, dopóki nie będzie pragnął dla swojego brata tego, czego pragnie dla siebie samego.”

- Sunan an-Nasa'i, Księga 47, Hadis 7346:
„Prorok Mahomet powiedział: 'Bądźcie sprawiedliwi i miłosierni wobec ludzi, tak jak chcielibyście, aby oni byli sprawiedliwi i miłosierni wobec was.'”

### Judaizm

W judaizmie zasada ta jest wyrażona w Talmudzie oraz w Pięcioksięgu (Torze):

- Talmud Babiloński, Traktat Szabat 31a:
"To, co jest dla ciebie nienawistne, nie czyń swojemu bliźniemu. To jest cała Tora, reszta jest komentarzem, idź i ucz się.”

- Księga Kapłańska 19:18:
„Nie będziesz się mścił ani chował urazy do synów swego ludu, lecz będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Ja jestem Pan.”

Te cytaty ukazują, jak w islamie i judaizmie zasada Złotej Reguły jest integralną częścią etyki i moralności, promującą empatię, sprawiedliwość i miłość wobec bliźnich.

TO JESZCZE W CHRZEŚCIJAŃSTWIE: ZŁOTA REGUŁA...
ChatGPT

W chrześcijaństwie Złota Reguła jest jasno sformułowana przez Jezusa w Ewangeliach:

- Ewangelia Mateusza 7:12 (Biblia Warszawska):
„A więc wszystko, co byście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie; to bowiem jest istota Prawa i Proroków.”

- Ewangelia Łukasza 6:31 (Biblia Warszawska):
„A jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, czyńcie im tak samo i wy.”

Te wersety pokazują, że Złota Reguła w chrześcijaństwie jest nie tylko zasadą etyczną, ale także syntezą nauk moralnych zawartych w Prawie i Prorokach. Jezus kładzie duży nacisk na traktowanie innych z empatią, szacunkiem i życzliwością, jako fundamenty chrześcijańskiego życia i praktyki.

Gdy chciałem, aby naraz podał czatek przykłady, to tylko po jednym cytował do danej religii, ale rozbicie tematu na części, dało powyższy rezultat...

Jerzy sprawdził swojego czata, a ja sprawdzam co odpowie czat z google

Podaj gdzie występuje złota reguła w różnych religiach?

Złota reguła w różnych religiach:
Złota reguła, znana również jako zasada wzajemności, to etyczna zasada nakazująca traktować innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani. Można ją również sformułować negatywnie: "Nie czyń drugiemu tego, co tobie niemiłe".

Chociaż złota reguła najczęściej kojarzona jest z chrześcijaństwem, gdzie pojawia się w Kazaniu na Górze (Mt 7, 12), występuje ona również w wielu innych religiach i kulturach na całym świecie. Poniżej kilka przykładów:

Religie abrahamowe:

Judaizm: "Czego ty nie chcesz, aby ci wyrządzono, tego też ty drugiemu nie wyrządzaj" (Talmud, Szawuot 39a).
Islam: "Nie życz drugiemu tego, czego sam nie życzysz sobie" (Hadis).
Religie dharmiczne:

Hinduizm: "Nie czyń drugiemu czegoś, co, gdyby tobie uczyniono, przyniosłoby ci ból" (Mahabharata, Anusasanaparva 113..
Buddyzm: "Nie krzywdź innych istot tak, jak sam nie chciałbyś być krzywdzony" (Dhammapada 10).
Religie Dalekiego Wschodu:

Konfucjanizm: "To, co dla siebie uważasz za słuszne, stosuj do innych" (Analakty Konfucjusza 12.2).
Taoizm: "Postępuj z innymi tak, jak chciałbyś, aby oni postępowali z tobą" (Tao Te Ching 39).
Inne religie i kultury:

Zaratustrianizm: "Nie czyń drugiemu tego, co według ciebie jest złe" (Daena de Menog Gatha 4.15).
Starożytna Grecja: "Nie rób drugiemu tego, co sam nie chciałbyś znieść" (Arystoteles, Retoryka 1.9).
Należy zaznaczyć, że złota reguła nie zawsze jest formułowana w ten sam sposób w różnych religiach i kulturach. Istnieją również pewne różnice w interpretacji i zastosowaniu tej zasady.

Mimo tych różnic, złota reguła stanowi uniwersalny i ponadczasowy imperatyw moralny, który podkreśla znaczenie empatii, współczucia i wzajemnego szacunku w relacjach międzyludzkich.

Dodatkowe źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Z%C5%82ota_regu%C5%82a
https://www.gotquestions.org/Polski/zlota-zasada.html
https://www.jw.org/pl/nauki-biblijne/py ... ta-regula/


Podaj zasady złotej reguły w judaiźmie

Zasady złotej reguły w judaizmie
Złota reguła, znana w judaizmie jako "prawa wzajemności" lub "derech erachim", stanowi jeden z fundamentalnych filarów etyki żydowskiej. Wyraża się ona w nakazie traktowania innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani.

Istnieje kilka kluczowych zasad, które definiują złotą regułę w judaizmie:

1. Empatia i współczucie:
Podstawą złotej reguły jest umiejętność postawienia się w sytuacji drugiej osoby i zrozumienia jej uczuć, potrzeb i perspektywy.

2. Szacunek dla wszystkich ludzi:
Złota reguła nakazuje traktować wszystkich ludzi z szacunkiem i godnością, niezależnie od ich pochodzenia, religii, płci, pozycji społecznej czy innych czynników.

3. Sprawiedliwość i uczciwość:
W myśl złotej reguły należy postępować sprawiedliwie i uczciwie w stosunku do innych, unikając oszustw, kłamstw i krzywdzenia.

4. Powstrzymywanie się od krzywdzenia:
Złota reguła kategorycznie zakazuje wyrządzania innym krzywdy fizycznej, emocjonalnej czy duchowej.

5. Pozytywne działanie:
Złota reguła nie ogranicza się jedynie do unikania zła, ale również zachęca do czynienia dobra dla innych i niesienia im pomocy.

Źródła złotej reguły w judaizmie:

Złota reguła znajduje swoje źródło w wielu fragmentach Tory, m.in.:

Księga Kapłańska 19:18: "Miłuj bliźniego swego jak siebie samego."
Powtórzone Prawo 15:11: "Nie powinno być wśród ciebie ubogiego, bo z pewnością pobłogosławi ci Pan w kraju, który Pan, twój Bóg, ci daje na dziedzictwo."
Księga Przysłów 3:27: "Nie odmawiaj dobra temu, kto go potrzebuje, gdy masz je w mocy."
Złota reguła jest również podkreślana w wielu pismach rabinicznych, m.in.:

Miszna, Awot 2:1: "Na czym polega istota Tory? Na tym, aby powiedzieć: Co ci niemiłe, tego drugiemu nie czyń."
Talmud, Szawuot 39a: "Czego ty nie chcesz, aby ci wyrządzono, tego też ty drugiemu nie wyrządzaj."
Znaczenie złotej reguły w judaizmie
Złota reguła odgrywa fundamentalną rolę w judaizmie, kształtując relacje międzyludzkie i definiując etyczną odpowiedzialność jednostki. Stanowi ona drogowskaz moralny, który pomaga wierzącym podejmować właściwe decyzje i postępować w sposób sprawiedliwy, uczciwy i pełen współczucia.

Złota reguła jest również ważnym elementem żydowskiej tożsamości i odróżnia judaizm od innych religii. Podkreśla ona uniwersalne wartości moralne, które są istotne dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich wyznania.

Dodatkowe źródła:
https://www.youtube.com/watch?v=TfYw7iSvkSM
https://www.chabad.org/multimedia/video ... n-Rule.htm
https://reformjudaism.org/learning/tora ... olden-rule

podaj zasady złotej reguły w hinduiźmie

Zasady złotej reguły w hinduizmie
Złota reguła, znana w hinduizmie jako "ahimsa" (niekrzywdzenie) lub "paropkar" (altruizm), stanowi jeden z fundamentalnych filarów etyki hinduskiej. Wyraża się ona w nakazie traktowania innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani.

Istnieje kilka kluczowych zasad, które definiują złotą regułę w hinduizmie:

1. Uniwersalne współczucie:
Złota reguła w hinduizmie opiera się na współczuciu dla wszystkich istot żywych, niezależnie od ich gatunku, religii, płci, pozycji społecznej czy innych czynników.

2. Niekrzywdzenie:
Podstawą złotej reguły jest zasada ahimsa, która nakazuje powstrzymywanie się od wyrządzania krzywdy innym istotom, zarówno fizycznej, jak i psychicznej.

3. Altruizm i bezinteresowność:
Złota reguła zachęca do postępowania z myślą o dobru innych i niesienia im bezinteresownej pomocy.

4. Prawda i uczciwość:
W myśl złotej reguły należy postępować uczciwie i prawdomównie, unikając oszustw, kłamstw i manipulacji.

5. Samodyscyplina i samokontrola:
Złota reguła wymaga od jednostki samodyscypliny i samokontroli w myślach, słowach i czynach, aby unikać negatywnych emocji i zachowań, które mogą krzywdzić innych.

Źródła złotej reguły w hinduizmie:

Złota reguła znajduje swoje źródło w wielu świętych hinduskich tekstach, m.in.:

Mahabharata: "Wszystko, co czynisz drugiemu, czynisz sobie samemu." (Brihadaranyaka Upanishad 4.4.6)
Bhagavad Gita: "Nie czyń drugiemu tego, co według ciebie jest złe." (Mahabharata, Anusasanaparva 113.
Upaniszady: "Szczęśliwy jest ten, kto czyni szczęśliwymi innych." (Yasna 33.14)
Złota reguła jest również podkreślana w naukach wielu hinduskich guru i filozofów, m.in.:

Mahatma Gandhi: "Oko za oko z pewnością uczyni cały świat ślepym."
Swami Vivekananda: "Współczucie jest jedyną religią, której naprawdę potrzebujemy."
Znaczenie złotej reguły w hinduizmie
Złota reguła odgrywa fundamentalną rolę w hinduizmie, kształtując relacje międzyludzkie i definiując etyczną odpowiedzialność jednostki. Stanowi ona drogowskaz moralny, który pomaga wierzącym podejmować właściwe decyzje i postępować w sposób pełen współczucia, altruizmu i bezinteresowności.

Złota reguła jest również ważnym elementem hinduskiej duchowości i pomaga wierzącym dążyć do samorealizacji i moksha (wyzwolenia z cyklu narodzin i śmierci).

Dodatkowe źródła:
https://simple.wikipedia.org/wiki/Golden_Rule
https://hinduismglance.wordpress.com/go ... -hinduism/
https://www.amazon.com/Life-Hinduism-Re ... 0520249143

@Angelka
Gratuluję. SI sprostała zadaniu (nie mam możliwości sięgnięcia do wskazanych tekstów).
Pytaniem pozostaje, czy nie jest tak jak w judaizmie, że deklarowane ogólnie dobro bliźniego zawęża się, bo "bliźni" jest rozumiany wąsko. Niestety, np. współczesny rząd Izraela nie traktuje życia Palestyńczyków na równi z życiem Izraelczyków.

Ciekawe, jak przyjmiesz tę odpowiedź (nie mam tych ksiąg niechrześcijańskich, więc tego nie sprawdzę, co jest cytowane, ale podaję, co widać, w nadziei, że nie ma tu tego, co SI potrafi: halucynować, czyli zmyślać).


JAK TERMIN "BLIŹNI" JEST ROZUMIANY W: chrześcijaństwie, islamie, hinduizmie, buddyzmie i judaizmie?
ChatGPT

### 1. Chrześcijaństwo
Termin "bliźni" w chrześcijaństwie:
- Definicja: W chrześcijaństwie "bliźni" oznacza każdego człowieka, bez względu na pochodzenie, religię, czy status społeczny.
- Podstawa biblijna: Jezus w przypowieści o dobrym Samarytaninie (Łuk. 10:25-37) rozszerza pojęcie "bliźniego" na wszystkich ludzi, a nie tylko na członków swojej wspólnoty czy narodu.
- Praktyczne znaczenie: Chrześcijanie są wezwani do miłości bliźniego, co oznacza okazywanie miłości, współczucia i wsparcia każdemu człowiekowi. W Ewangelii Mateusza 22:39, Jezus mówi: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”.

### 2. Islam
Termin "bliźni" w islamie:
- Definicja: W islamie "bliźni" może odnosić się zarówno do współwyznawców, jak i do całej ludzkości.
- Podstawa koraniczna: Koran i hadisy podkreślają znaczenie braterstwa wśród muzułmanów, ale również nakazują sprawiedliwe i współczujące traktowanie wszystkich ludzi. W jednym z hadisów (Sahih Bukhari, 13) prorok Muhammad mówi: „Nikt z was nie uwierzy, dopóki nie będzie życzył swojemu bratu tego, co życzy sobie samemu”.
- Praktyczne znaczenie: Muzułmanie są zobowiązani do okazywania dobroci, miłosierdzia i sprawiedliwości nie tylko współwyznawcom, ale także wszystkim ludziom, podkreślając wspólne człowieczeństwo.

### 3. Hinduizm
Termin "bliźni" w hinduizmie:
- Definicja: W hinduizmie pojęcie "bliźniego" jest mniej precyzyjnie zdefiniowane niż w religiach Abrahamowych, ale odnosi się do szerokiego pojęcia jedności i współzależności wszystkich istot.
- Podstawa religijna: W Bhagavad Gicie i innych tekstach hinduistycznych podkreślana jest zasada ahimsy (niekrzywdzenia) oraz współczucia dla wszystkich istot. Bhagavad Gita 6:32 mówi: „Ten, kto widzi siebie w innych i innych w sobie, jest prawdziwie mądry”.
- Praktyczne znaczenie: Hinduizm kładzie nacisk na wspólne dobro i troskę o wszystkich ludzi, a także o zwierzęta i środowisko, jako wyraz duchowej jedności.

### 4. Buddyzm
Termin "bliźni" w buddyzmie:
- Definicja: W buddyzmie nie ma bezpośredniego odpowiednika terminu "bliźni", ale koncepcje takie jak metta (miłująca dobroć) i karuna (współczucie) odnoszą się do wszystkich istot.
- Podstawa religijna: Nauki Buddy zachęcają do rozwijania miłości i współczucia dla wszystkich istot, niezależnie od ich relacji z nami. W Dhammapada 1:5 mówi się: „Nienawiść nigdy nie ustaje przez nienawiść, ale przez miłość”.
- Praktyczne znaczenie: Buddyści są zachęcani do okazywania życzliwości i współczucia wobec wszystkich istot, co jest centralnym elementem ich duchowej praktyki.

### 5. Judaizm
Termin "bliźni" w judaizmie:
- Definicja: W judaizmie "bliźni" odnosi się przede wszystkim do współwyznawców, ale zasady etyczne wymagają sprawiedliwego i życzliwego traktowania wszystkich ludzi.
- Podstawa biblijna: W Księdze Kapłańskiej 19:18 jest napisane: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”. Rabiniczna interpretacja rozszerza to przykazanie na wszystkich ludzi.
- Praktyczne znaczenie: Żydzi są wezwani do okazywania miłości i współczucia innym Żydom, ale także do sprawiedliwego traktowania wszystkich ludzi, co odzwierciedla uniwersalne wartości etyczne judaizmu.

### Wnioski:
- Uniwersalność: Wszystkie te religie podkreślają znaczenie miłości, współczucia i sprawiedliwości w relacjach międzyludzkich.
- Różnice w zakresie: Chrześcijaństwo i islam mają bardziej uniwersalne podejście do terminu "bliźni", podczas gdy judaizm, hinduizm i buddyzm mogą mieć bardziej specyficzne interpretacje, choć i one promują szeroko pojętą życzliwość i sprawiedliwość wobec wszystkich istot.
- Praktyczne zastosowanie: W praktyce, każda z tych religii zachęca swoich wyznawców do okazywania miłości, współczucia i sprawiedliwości w codziennym życiu, niezależnie od specyficznej definicji "bliźniego".