ŚW. JÓZEF Z KUPERTYNU
PATRON STUDENTÓW I EGZAMINOWANYCH




Kim był?

Giuseppe Maria Desa urodził się w 1603 roku w miejscowości Copertino. W szkole miał opinię mało pojętnego, choć pracowitego ucznia. Był bardziej poetą niż naukowcem, człowiekiem głęboko rozkochanym w Bogu. Siedząc w szkolnej ławce, Józef myślą często zdawał się być nieobecny, zajęty sprawami Bożymi. Na skutek częstych stanów zachwytu był nazywany w młodości "bocca aperta" - "rozdziawiona gęba" lub też "frate asino" - "brat osioł". Po cudownym uzdrowieniu z ciężkiej choroby Józef postanowił poświęcić całe swoje życie Bogu. W 1620 roku wstąpił do Zakonu Kapucynów. Przykre sytuacje, spowodowane intrygującymi "zachwyceniami", jakich doświadczał, a także wyjątkowa niezdarność oraz słabość zdrowia spowodowały, że po kilku miesiącach musiał opuścić Zakon. Wkrótce został przyjęty do Zakonu Franciszkanów. Przeznaczono go do pracy w stajni. Gorliwość w wykonywaniu obowiązków i świętość życia sprawiły, że w 1626 roku został przyjęty do nowicjatu. Rok później złożył śluby zakonne, a w 1628 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rosnąca popularność, spowodowana nadnaturalnymi charyzmatami, jakimi Bóg obdarzył Józefa, skierowała na niego podejrzliwy wzrok Inkwizycji. Był przenoszony z klasztoru do klasztoru, wszędzie budząc podziw, ale także sprzeciw u osób nieczystego sumienia. Umarł w 1663 roku w Osimo, gdzie do dziś znajdują się jego relikwie. W 1753 roku został beatyfikowany, a w 1767 roku ogłoszony świętym.

Czym żył?

Choć w młodości Józef uważany był za ograniczonego umysłowo nieudacznika, w rzeczywistości był on człowiekiem inteligentnym, mężem głębokiej pokory. Trwając w mistycznym zjednoczeniu z Bogiem, od Niego samego czerpał głęboką mądrość, przewyższającą wiedzę dostępną ludzkiemu poznaniu. Wykorzystał ją później dla chwały Bożej jako kapłan. Przychodziły do niego po radę znamienite osobistości, zarówno osoby świeckie, jak i dostoj-nicy kościelni.

Kapłańskiej posłudze Józefa towarzyszyły też, obok nadprzyrodzonej mądrości, także inne zadziwiające dary. św. Józef był człowiekiem rozkochanym w Chrystusie. Sposób, w jaki sprawował Eucharystię, zdradzał głębokie przeżywanie świętych Tajemnic i był nacechowany mistycyzmem. W czasie odprawiania Mszy świętej jego ciało niemal nieustannie unosiło się zawieszone pomiędzy niebem a ziemią. Często w taki mistyczny stan wprowadzała go nawet zwykła modlitwa, a szczególnie rozważanie Męki Pańskiej. Ekstazy te prawie zawsze miały identyczny przebieg: towarzyszył im przenikliwy krzyk, uniesienie się ciała o kilka centymetrów lub nawet kilka metrów nad ziemią oraz upojenie bądź pogrążenie w kontemplacji. Zapytany przez współbrata, co widzi, gdy doświadcza takiego stanu oderwania od zmysłów, odpowiedział prosto: "Cóż miałbym widzieć? Trwam w jedności z Bogiem". Bóg obdarzył świętego Prostaczka również charyzmatami proroctwa i uzdrawiania, a także darem bilokacji. Nadto ciało świętego wydzielało przyjemny, intensywny zapach, który trwale przenikał jego habit oraz pomieszczenia, w których przebywał.

Spektakularne, nadprzyrodzone dary towarzyszące kapłańskiej posłudze Józefa sprawiły, że gromadziły się wokół niego tłumy wiernych, widząc w nim człowieka, w którym Bóg szczególnie sobie upodobał. Wśród jego czcicieli znaleźli się również liczni książęta i królowie, m.in. król Polski Jan Kazimierz. Warto tu nadmienić, że to właśnie Józef, który był gorącym czcicielem Maryi, doradził Janowi Kazimierzowi, by w dramatycznym dla historii Polski okresie potopu szwedzkiego powierzył kraj Matce Bożej.

Trzy egzaminy

Zanim Józef otrzymał święcenia kapłańskie, musiał ukończyć studia. Pod okiem swoich dwóch wujów, kapłanów w Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych, Józef przeszedł skrócony kurs studiów. Musiał jednak zdać egzaminy wymagane przez prawo kanoniczne. O. Gustavo Parisciani, historyk, w swojej książce "San Giuseppe da Copertino alla luce dei nuovi documenti" pisze o dwóch egzaminach zdawanych przez Józefa: przed święceniami dia-konatu oraz prezbiteratu.

Pierwszy z egzaminów wymagał od świętego znajomości i umiejętności tłumaczenia Pisma świętego. Ograniczone zdolności naukowe Józefa stanowiły poważną przeszkodę w jego zaliczeniu. świadom tego Józef powierzył się Błogosławionej Dziewicy z Grotella, do której miał wielkie nabożeństwo. Uczynił wszystko, co było w jego mocy, by pomyślnie przejść tą próbę egzaminacyjną. Nauczył się na pamięć najkrótszej w całym roku perykopy ewangelijnej, jaką Kościół wyznacza na święta maryjne. Była to perykopa o kobiecie, która woła spośród tłumu do Jezusa: Błogosławione łono, które Cię nosiło, a Jezus odpowiada: Błogosławie-ni, którzy słuchają Słowa Bożego i zachowują je. Ufając Bożej Opatrzności przystąpił do eg-zaminu. Egzaminator, biskup Girolamo de Franchis, otworzył na chybił - trafił księgę Ewangelii i podał Józefowi do skomentowania fragment, jaki miał przed oczami. Józef spojrzawszy w tekst, zaczął czytać: In illo tempore, loquente Jesu ad turbas, quaedam mulier... Był to dokładnie ten jedyny fragment, jaki opanował Józef. Tym sposobem pomyślnie przebrnął przez swój pierwszy egzamin, otwierający mu drogę do święceń diakonatu.

Druga próba czekała Józefa przed święceniami prezbiteratu. Była ona trudniejsza. Józef musiał opanować dogmatykę, prawo kanoniczne i inne wymagane przedmioty. Egzaminatorem miał być biskup Deti, słynący ze swej surowości wobec egzaminowanych. Józefowi zaś nawet czytanie sprawiało pewną trudność. Znając swoje ograniczenia, spędzał godziny na modlitwie. Nie zaniedbywał przy tym nauki, której ofiarnie poświęcał wiele czasu. Również i przed tym egzaminem Józef polecił się opiece Najświętszej Matce Boga. Biskup Deti rozpoczął egzamin z właściwym sobie rygoryzmem. Szczęśliwie, każdy kleryk przechodził ten egzamin zadowalająco. Gdy przyszła kolej na Józefa, nieoczekiwanie przybył goniec z listami dla biskupa. Niecierpliwy egzaminator złamał pieczęcie i zaczął czytać, zapomniawszy o egzaminach. Nie zdawał sobie sprawy, jakie cierpienia przeżywał pod drzwiami sali egzaminacyjnej młody kleryk, który modlił się całą minioną noc. W końcu biskup, ujęty pomyślnymi wiadomościami z listów, zaniechał dalszego egzaminowania. Usatysfakcjonowany wynikami osób już przeegzaminowanych, orzekł, że na pewno pozostali klerycy są równie dobrze przygotowani. Egzamin został zaliczony. Józef, nie posiadając się z radości, dziękował Bożemu Majestatowi oraz Najświętszej Dziewicy. Następnego dnia przyjął święcenia kapłańskie.

Obok dwóch wyżej wspomnianych egzaminów na opisanie zasługuje jeszcze jeden, znacznie trudniejszy od poprzednich. Miał on miejsce przed trybunałem Inkwizycji w Neapolu. Józef należy do świętych, których Inkwizycja szczególnie sobie "upodobała". Jej uwagę zwracała popularność Kapłana, jaką zyskał przez swą posługę nadnaturalnymi charyzmatami oraz przez stany mistyczne. Podczas jednego z przesłuchań, prowadzonych przez Inkwizycję w Neapolu, Józefowi wręczono brewiarz. Nakazano mu otworzyć na chybił - trafił i czytać. Józef, otworzywszy księgę, trafił na czytanie ze wspomnienia świętej Katarzyny Sieneńskiej, której orędownictwa wzywał całą poprzednią noc. Tekst liturgiczny brzmiał: Catharina virgo senensis ex Benincasiis piis orta parentibus... Józef zaczął czytać: Catharina virgo senensis piis orta parentibus... Przerwano mu. Przesłuchujący był wyraźnie niezadowolony. Józef, przekonany, że popełnił jakiś błąd językowy, odczytał ponownie dokładnie tak samo, jak przedtem. Powtórnie pominął słowa ex Benincasiis, wskazujące na nazwisko rodowe św. Katarzyny. Podirytowany inkwizytor krzyknął: "Czytajcie uważnie, bo przeskakujecie!". Józef odparł: "Nie widzę w tekście nic, czego bym wcześniej nie przeczytał". "Opuściliście słowa ex Benincasiis". "Dlaczego chcecie, bym przeczytał coś, co nie jest napisane?". Józef myślał, że inkwizytor wystawia go na próbę. W rzeczywistości to Pan dał sędziom pierwszy dowód świętości Józefa. Faktycznie, w ostatniej edycji brewiarza, jakiej dokonał papież Urban VIII, słowa ex Benincasiis zostały opuszczone. Tej nowej wersji księgi nie było jeszcze w po-wszechnym użyciu. Nie dysponował nią też ojciec Józef, ani też jego sędziowie. To doskonałe, nadprzyrodzone posłuszeństwo papieżowi stało się dla świętego ratunkiem. W ten sposób zdał kolejny, zgoła najtrudniejszy egzamin.

Patron studentów i egzaminowanych

Dawnym zwyczajem dnia 6 stycznia w klasztorach franciszkańskich losuje się patronów na nowy rok. Z woli Bożej tegorocznym patronem Wyższego Seminarium Duchownego OO. Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach został właśnie św. Józef z Kupertynu. Jest to postać czczona przez znaczną część braci studiujących w tym seminarium. Ucząc się tu już piąty rok, nie raz miałem okazję doświadczyć orędownictwa świętego Prostaczka. Jestem również przekonany, że wstawiennictwu św. Józefa z Kupertynu zawdzięczam zdanie egzaminu maturalnego. św. Józef, który sam poznał trud nauki i egzaminów, modli się za tych, którzy proszą go o pomoc. Sprawdź to przy okazji najbliższego egzaminu!

br. Krzysztof Bartczak

Modlitwa studenta

Święty Józefie z Kupertynu, Przyjacielu studentów i Orędowniku zdających egzaminy, przychodzę, by błagać o Twoją pomoc w moich studiach (moich egzaminach).
Ty wiesz, z Twego osobistego doświadczenia, jak wielki niepokój towarzyszy trudowi studiów (zaangażowaniu w egzaminy) i jak łatwo popaść w niebezpieczeństwo zagubienia intelektualnego lub zniechęcenia.
Ty, który byłeś wspierany cudownie przez Boga w studiach i w egzaminach, aby zostać dopuszczonym do święceń kapłańskich, wyproś u Pana światło dla mojego umysłu i siłę dla mojej woli.
Ty, który w tak konkretny sposób doświadczyłeś matczynej pomocy Maryi, Matki Mądrości, proś Ją za mnie, żebym mógł przezwyciężyć szczęśliwie wszystkie trudności w studiach (w najbliższych egzaminach).
Łączę moją ufność w Twoją opiekę z mocnym postanowieniem, by żyć jak człowiek naprawdę wierzący. Amen.