W NOWYM TESTAMENCIE CZĘSTO SPOTYKAMY SIĘ Z FRAZĄ: "W IMIENIU JEZUSA" - WYJAŚNIJ SZERZEJ ZNACZENIE TEGO OKREŚLENIA...

ChatGPT

Fraza „w imieniu Jezusa” jest często spotykana w Nowym Testamencie i ma głębokie teologiczne znaczenie, które obejmuje kilka kluczowych aspektów:

### 1. Autorytet Jezusa Chrystusa
- Działanie na mocy Jego władzy: Kiedy uczniowie lub wierzący czynią coś „w imieniu Jezusa”, działają z pełnym autorytetem, który pochodzi od samego Chrystusa. Jest to wyraz tego, że ich czyny mają Boską sankcję i są wykonywane zgodnie z Jego wolą. Na przykład, w Dziejach Apostolskich 3:6, Piotr uzdrawia chromego człowieka, mówiąc: „W imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, wstań i chodź!”. Piotr nie działa we własnym imieniu ani z własnej mocy, ale z autorytetem, który otrzymał od Jezusa.

### 2. Zjednoczenie z Chrystusem
- Reprezentowanie Chrystusa: Fraza „w imieniu Jezusa” oznacza również, że osoba działająca w ten sposób jest zjednoczona z Chrystusem i reprezentuje Go w swoim postępowaniu. W Ewangelii Jana 14:13-14 Jezus mówi: „A o cokolwiek prosić będziecie w imieniu moim, to uczynię, aby Ojciec był uwielbiony w Synu. Jeśli o co prosić będziecie w imieniu moim, spełnię to”. Tutaj widać, że działanie „w imieniu Jezusa” jest ściśle powiązane z relacją z Nim – modlitwy zanoszone w Jego imieniu są wysłuchiwane, ponieważ wynikają z jedności z Jego osobą i wolą.

### 3. Odpowiedzialność moralna i duchowa
- Zgodność z nauczaniem Jezusa: Działanie „w imieniu Jezusa” wiąże się również z odpowiedzialnością za to, aby nasze czyny były zgodne z Jego nauką, charakterem i przykładem. Jest to wezwanie do życia w sposób, który odzwierciedla wartości Królestwa Bożego. W Kolosan 3:17 Paweł pisze: „I wszystko, cokolwiek czynicie w słowie lub uczynku, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa, dziękując przez niego Bogu Ojcu”. Działanie „w imieniu Jezusa” obejmuje zatem codzienne postępowanie, które jest zgodne z Jego naukami.

### 4. Moc w duchowej walce
- Moc nad siłami ciemności: Fraza „w imieniu Jezusa” ma także znaczenie w kontekście duchowej walki. W Ewangeliach i Dziejach Apostolskich widzimy, że demony były wyrzucane „w imieniu Jezusa” (np. Dzieje 16:18). Jest to wyraz tego, że imię Jezusa ma moc nad siłami zła, ponieważ reprezentuje On najwyższy autorytet w duchowej rzeczywistości.

### 5. Zbawienie i odpuszczenie grzechów
- Imię, w którym jest zbawienie: Apostoł Piotr w Dziejach Apostolskich 4:12 mówi: „I nie ma w nikim innym zbawienia, albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni”. „Imię Jezusa” staje się tutaj synonimem Jego osoby i Jego dzieła zbawczego. Działanie „w imieniu Jezusa” obejmuje więc także wiarę w Jego moc odkupieńczą i możliwość przebaczenia grzechów, co jest dostępne tylko przez Niego.

### Podsumowanie

Fraza „w imieniu Jezusa” oznacza działanie z autorytetem i zgodnie z wolą Jezusa Chrystusa, reprezentowanie Jego osoby, życie w jedności z Nim, a także korzystanie z mocy, jaką Jego imię niesie, szczególnie w kontekście duchowej walki i modlitwy. Jest to również wyraz odpowiedzialności za życie zgodne z Jego nauką i charakterem oraz wyraz wiary w Jego zbawczą moc. Wierzący, którzy działają „w imieniu Jezusa”, świadomie i odpowiedzialnie naśladują Chrystusa, czyniąc to, co zgodne z Jego wolą i przyczyniając się do realizacji Jego misji na ziemi.

Coś ująć, coś dodać?...
Według mnie, czatbot się spisał pięknie, bo podał aż 5 konkretów związanych z terminem „w imieniu Jezusa”, co uznaję za wartościowe streszczenie tematu (popartego właściwymi cytatami z Pisma św.).

Zwykle dość długie cytaty od ChatGPT tu podaję; teraz będzie dosłownie jedno zdanie, które uznałem za bardzo trafne:

Wiara prowadzi do życia, ponieważ łączy człowieka z Bogiem, źródłem wszelkiego życia.

Ta treść wyjaśnia dlaczego, i do tego całkiem słusznie, chrześcijanie kończą często swoje modlitwy frazą "w imieniu Jezusa". Jednak należy pamiętać, że nie jest to "magiczne zaklęcie", ale przypomnienie dla nas samych, że mamy dbać właśnie o zjednoczenie z Chrystusem, poddanie Mu swoich dążeń i pragnień oraz korzystać z Jego pośrednictwa. Jeśli modliłbym się o coś, co ewidentnie sprzeciwia się Bogu, to fraza "w imieniu Jezusa" niczego nie zmieni, bo za słowami nie podąża wtedy praktyka - modlę się przy braku mentalnego i duchowego zjednoczenia z Nim.

Inna sprawa, to brak potrzeby szukania w modlitwie pośrednictwa innych, nawet najbardziej szlachetnych postaci (czym innym jest umówienie się, by kilka osób osobno, albo wspólnie, modliło się w tej samej sprawie).
Co więcej gdy jesteśmy duchowo zjednoczeni z Chrystusem, modlitwa jest już "w imieniu Jezusa":
(26) W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami. (27) Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wyście Mnie umiłowali i uwierzyli, że wyszedłem od Boga. (J. 16,26-27).
Widzimy zatem, że w modlitwie chrześcijan nie ma żadnych powodów przywoływania innych osób, bo sam Ojciec nas miłuje.

100% zgody! [na szczęście czatek nie pisał na sposób magiczny]

A jak już piszę komentarz, to jeszcze nawiążę do tego jednego zdania z poprzedniego mojego wpisu:

Wiara prowadzi do życia, ponieważ łączy człowieka z Bogiem, źródłem wszelkiego życia.

Chciałem, aby ChatGPT rozwinął to zdanie; oto efekt:

Zdanie „Wiara prowadzi do życia, ponieważ łączy człowieka z Bogiem, źródłem wszelkiego życia” można rozwijać w kilku ważnych aspektach:

### 1. Bóg jako źródło wszelkiego życia:
- Bóg jest Stwórcą wszystkiego, co istnieje, i to On jest dawcą życia (Rodzaju 2,7; Dzieje Apostolskie 17,25). Wszystkie formy życia, zarówno fizyczne, jak i duchowe, pochodzą od Niego. Życie samo w sobie jest darem od Boga, a prawdziwe, pełne życie – które Biblia nazywa „życiem wiecznym” – jest dostępne tylko w relacji z Nim.
- W Ewangelii Jana 1,4 czytamy: „W Nim było życie, a życie było światłością ludzi”. Jezus Chrystus, jako Bóg wcielony, jest więc źródłem duchowego życia dla wszystkich, którzy w Niego wierzą.

### 2. Wiara jako połączenie z Bogiem:
- Wiara to coś więcej niż intelektualne przyjęcie prawd o Bogu. W biblijnym rozumieniu wiara jest pełnym zaufaniem do Boga i uznaniem Jego panowania w naszym życiu. Jest to akt oddania się Bogu, zaufania Mu i podporządkowania Jego woli.
- Wiara staje się pomostem między człowiekiem a Bogiem. To przez wiarę człowiek wchodzi w żywą, dynamiczną relację z Bogiem. Jak mówi List do Hebrajczyków 11,6: „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu, bo przystępujący do Boga musi wierzyć, że On istnieje i że wynagradza tych, którzy Go szukają.”

### 3. Wiara prowadzi do życia wiecznego:
- W Nowym Testamencie życie wieczne jest opisane jako dar Boży, który jest dostępny przez wiarę w Jezusa Chrystusa. W Ewangelii Jana 3,16 czytamy: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że dał Syna swego jednorodzonego, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.”
- Wiara jest więc drogą, która prowadzi do tego życia, ponieważ otwiera człowieka na przyjęcie Bożej łaski i zbawienia. Poprzez wiarę stajemy się dziećmi Bożymi (Jana 1,12), a więc mamy udział w Jego życiu.

### 4. Życie w obfitości i pełni:
- Jezus mówi w Jana 10,10: „Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie, i miały je w obfitości.” To życie w obfitości nie odnosi się tylko do przyszłego życia wiecznego, ale także do jakości życia teraz, na ziemi. Wiara przynosi pokój, radość, siłę i cel – wszystko to, co składa się na życie w pełni.
- Wiara łączy nas z Bogiem, który daje nam wewnętrzne życie – moc do przezwyciężania trudności, wytrwałość w cierpieniu i nadzieję na przyszłość.

### 5. Przemiana życia przez wiarę:
- Wiara przemienia nasze życie, ponieważ łącząc nas z Bogiem, zmienia nasz sposób myślenia, wartościowania i działania. To przez wiarę zaczynamy żyć nie dla siebie, ale dla Boga (2 Koryntian 5,15). Zaczynamy postrzegać życie w świetle wieczności, co wpływa na nasze codzienne decyzje i postawy.
- W Liście do Galacjan 2,20 Paweł mówi: „Żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus. A obecne moje życie w ciele, prowadzę w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie.”

### Podsumowanie:
Wiara łączy człowieka z Bogiem, który jest źródłem wszelkiego życia – zarówno fizycznego, jak i duchowego. Poprzez wiarę w Chrystusa otrzymujemy dostęp do życia wiecznego i pełni życia teraz. Ta wiara przemienia nasze życie, nadając mu nowy sens, kierunek i cel, ponieważ prowadzi nas do osobistej relacji z Bogiem. Bez wiary nie jest możliwe osiągnięcie pełni życia, jakie Bóg przygotował dla swoich dzieci.

Całkiem zgrabne opracowanie, prawda?...

Niestety, dochodzą mnie smutne wiadomości, że źli ludzie coraz śmielej używają modeli AI do bardzo złych celów: aby, np. okradać ludzi z pieniędzy podszywając się pod ich bliskich (lub coś w podobnym stylu)... albo, żeby psuć czyjś wizerunek medialny - chodzi o znane osoby - przypisując im coś, czego nie mówiły i nie robiły...

Pewnie tego typu złego wykorzystania tego wynalazku będzie przybywać, bo - że tak zacytuję klasyczne zdanie z filmowej komedii - podłość ludzka nie zna granic!
I co wobec tego?!
Ja wiem, co robię i nie przestanę, bo mam z tego realną korzyść; a, że ktoś czyni zło przy pomocy tego narzędzia, to nie mam na to wpływu (chyba tylko twórcy AI mogliby coś zrobić; ostatecznie wyłączyć modele AI, ale na to się nie zanosi, jak też nie zanosiło się, gdy powstawały inne wynalazki i też były różnie używane...).

CZY TEN TEKST NAUCZA O ZBAWIENIU Z UCZYNKÓW?

Rz 2,5-11 PAU
(5) Na miarę twojej zatwardziałości i braku gotowości do przemiany swojego serca gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Boga,
(6) który każdemu odda według jego uczynków.
(7) Tym, którzy wytrwale czyniąc dobro, starają się o życie wieczne, da chwałę, uznanie i nieśmiertelność.
(8) Pysznym i nieposłusznym prawdzie, a posłusznym niesprawiedliwości - gniew i wzburzenie.
(9) Bo utrapienie i ucisk dotknie każdego człowieka czyniącego zło: najpierw Żyda, potem Greka.
(10) Chwała, cześć i pokój spotka natomiast każdego czyniącego dobro: najpierw Żyda, potem Greka.
(11) Bóg bowiem nie ma względu na osobę.

ChatGPT

Tekst z Listu do Rzymian 2,5-11 nie naucza o zbawieniu z uczynków w sensie, że człowiek może zasłużyć na zbawienie poprzez swoje dobre uczynki. Należy zrozumieć kontekst tego fragmentu w szerszym przesłaniu Listu do Rzymian oraz w całej teologii Pawłowej.

### Wyjaśnienie

1. Kontekst sądu Bożego:
- Apostoł Paweł w tym fragmencie skupia się na sprawiedliwym sądzie Bożym, który dotyczy wszystkich ludzi. Mówi o Bożym gniewie wobec tych, którzy odrzucają prawdę i żyją w grzechu, oraz o nagrodzie dla tych, którzy wytrwale czynią dobro.
- Paweł podkreśla, że Bóg osądzi wszystkich według ich uczynków, co jest zgodne z wieloma innymi fragmentami Biblii (np. Ps 62,13; Prz 24,12). Jednakże ten sąd jest związany z Bożą sprawiedliwością, a nie z zasługą zbawienia.

2. Uczynki jako dowód wiary:
- W całym Liście do Rzymian, Paweł wyjaśnia, że zbawienie jest darem Bożej łaski, otrzymanym przez wiarę w Jezusa Chrystusa, a nie przez uczynki Prawa (Rz 3,28; Ef 2,8-9).
- Uczynki są jednak dowodem na prawdziwą wiarę. Osoby, które naprawdę wierzą w Chrystusa, będą wytrwale czynić dobro jako owoc tej wiary (Jak 2,14-26).

3. Boży sąd a uczynki:
- W dniu sądu Bóg weźmie pod uwagę uczynki ludzi jako dowód ich wiary lub niewiary. To, że ktoś czyni dobro, wynika z wewnętrznej przemiany przez Ducha Świętego (Rz 8,1-4). Natomiast brak dobrych uczynków wskazuje na brak prawdziwej wiary.
- Paweł nie mówi, że uczynki same w sobie prowadzą do zbawienia, ale że są one nieodłącznym elementem życia zbawionego człowieka.

4. Sprawiedliwość Boża:
- Paweł podkreśla, że Bóg jest sprawiedliwy i nie ma względu na osobę. Wszystkich osądzi według ich uczynków, ale to nie uczynki są źródłem zbawienia, lecz dowodem na to, czy człowiek przyjął Bożą łaskę i żyje zgodnie z nią.

### Podsumowanie

Rzymian 2,5-11 nie naucza, że zbawienie można osiągnąć przez uczynki, ale że uczynki będą brane pod uwagę w sądzie Bożym jako dowód autentyczności wiary. Zbawienie jest darem łaski otrzymanym przez wiarę w Jezusa Chrystusa, a uczynki są owocem tej wiary. Paweł chce pokazać, że zarówno Żydzi, jak i poganie, są odpowiedzialni przed Bogiem za swoje postępowanie, ale to nie uczynki same w sobie są podstawą zbawienia, lecz wiara, która prowadzi do życia zgodnego z Bożą wolą.

Czy czatbot spisał się dobrze, czy coś namieszał?...

TEKST:

Rz 1,16-17 BW
(16) Albowiem nie wstydzę się ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy, najpierw Żyda, potem Greka,
(17) Bo usprawiedliwienie Boże w niej bywa objawione, z wiary w wiarę, jak napisano: A sprawiedliwy z wiary żyć będzie.

ZAWIERA FRAZĘ:
"usprawiedliwienie Boże w niej bywa objawione, z wiary w wiarę"
CO TO ZNACZY: "z wiary w wiarę"?

ChatGPT

Frazę „z wiary w wiarę” (gr. „ek pisteōs eis pistin”) w Rzymian 1,17 można zrozumieć na kilka powiązanych ze sobą sposobów, a jej interpretacja jest kluczowa dla zrozumienia Pawłowego nauczania o usprawiedliwieniu i wierze. Oto kilka aspektów, które mogą pomóc wyjaśnić to wyrażenie:

### 1. Pogłębiający się wzrost w wierze:
- „Z wiary w wiarę” może odnosić się do dynamicznego rozwoju wiary w życiu chrześcijanina. Wiara nie jest jednorazowym aktem, ale procesem, który zaczyna się od początkowego zaufania Bogu i rozwija się, pogłębiając się z biegiem czasu. Zaczynamy od podstawowej wiary w Ewangelię, a w miarę jak żyjemy tą wiarą, wzrastamy duchowo i coraz bardziej ugruntowujemy się w naszej relacji z Bogiem.

### 2. Od wiary początkowej do pełnej dojrzałości:
- Można to także rozumieć jako przejście od pierwszego aktu wiary, który prowadzi do usprawiedliwienia (początkowego zbawienia), do wiary dojrzałej, która towarzyszy całemu życiu chrześcijanina. W takim ujęciu „z wiary w wiarę” sugeruje ciągły rozwój i wierność, która prowadzi do coraz głębszego zrozumienia Bożej sprawiedliwości i pełniejszego życia zgodnego z Bożymi zasadami.

### 3. Od wiary Żyda do wiary poganina:
- W kontekście całego Listu do Rzymian, Paweł często mówi o relacji między Żydami a poganami w Bożym planie zbawienia. „Z wiary w wiarę” może odnosić się do przejścia Bożego objawienia od Żydów (którzy jako pierwsi otrzymali Boże obietnice i Prawo) do pogan (którzy przez wiarę zostali włączeni do Bożej rodziny). Paweł podkreśla, że zbawienie jest dla wszystkich ludzi – zarówno dla Żydów, jak i dla pogan – i że jest dostępne na tej samej podstawie, mianowicie przez wiarę.

### 4. Wiara Boga i wiara człowieka:
- Istnieje też interpretacja, która sugeruje, że „z wiary w wiarę” odnosi się do relacji między wiernością Boga (Jego niezawodnością i obietnicami) a wiarą człowieka (jego odpowiedzią na Boże działanie). W takim rozumieniu Boża wierność jest podstawą i źródłem ludzkiej wiary, która prowadzi do zbawienia. Wiara człowieka jest odpowiedzią na objawienie Bożej sprawiedliwości, która pochodzi „z wiary” (od Boga) i prowadzi „do wiary” (człowieka).

### 5. Wiara przekazywana innym:
- Inna interpretacja sugeruje, że chodzi tu o przekazywanie wiary od jednego wierzącego do drugiego. Zwiastowanie Ewangelii sprawia, że wiara rodzi wiarę w innych. Wiara jest żywym świadectwem, które ma moc wzbudzać wiarę u innych ludzi.

### Podsumowanie:
Fraza „z wiary w wiarę” jest wielowarstwowa i może odnosić się do procesu wzrastania w wierze, relacji między wiernością Boga a wiarą człowieka, czy też do powszechnego charakteru zbawienia, które obejmuje zarówno Żydów, jak i pogan. Kluczowym przesłaniem Pawła jest to, że sprawiedliwość Boża jest objawiana przez wiarę i że wiara jest podstawowym sposobem, przez który człowiek może żyć w relacji z Bogiem i osiągnąć zbawienie.

Nie wiedziałem, że można aż na 5 sposobów rozważać tę frazę "z wiary w wiarę". One wszystkie się ze sobą splatają i nie trzeba wybierać tylko jednego rozumienia, prawda?...

Do pkt. 4, w którym chyba nie ma wynikania. Bóg jest Bogiem wiernym i nie może przestać być wierny, bo zaprzeczyłby Samemu Sobie, ale czy można mówić o wierze Boga, w sensie innym niż takim, że nam ufa, jak przyjaciel przyjacielowi? Nie mówię, że nie. Pytam.
Wydaje się, że czat postawił znak równości miedzy pojęciami wierność i wiara.

Jk 2: 17 Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie.
Jk 2: 22 Widzisz, że wiara współdziałała z jego uczynkami i przez uczynki stała się doskonała.
1 Kor 13: 3 I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał.
Czy rzeczywiście, wiara jest warunkiem koniecznym? Ale nie dostatecznym?
1. Nie ma warunku dostatecznego.
2. I wbrew całemu światu, nie ma warunków koniecznych. Uważam, że nikt nie jest wykluczony ze zbawienie poza ludźmi, którzy sami podejmują taką decyzję.
3. Wiara jest motorem czynów. Jeśli tak nie jest, to znaczy, że zabrakło wiary. Samochód bez silnika może jechać tylko z góry albo musi być ciągnięty (w tym jest nadzieja).

Odnośnie Twojej uwagi, że czat zrównuje wierność i wiarę, to od siebie powiem, że są to na pewno pojęcia bliskoznaczne, o czym wiem np. porównując to, jak tłumacze Biblii to oddają.
Pójdźmy do Habakuka 2,4 - wersetu cytowanego w Rz 1,17 - oto różne wersje przekładów:

Ha 2,4 BW (Biblia Warszawska [1975])
(4) Oto człowiek niesprawiedliwy nie zazna spokoju duszy, ale sprawiedliwy z wiary żyć będzie.

Ha 2,4 PAU (Biblia Paulistów [2016])
(4) Patrz, oto dusza pyszałka nie upodoba go sobie, a sprawiedliwy będzie żył dzięki swojej wierności.

Ha 2,4 SNPD (EIB Przekład Dosłowny [2021])
(4) Oto rozzuchwalona, nieprawa w nim jego dusza, lecz sprawiedliwy dzięki swej wierze żyć będzie.

Ha 2,4 SNP (EIB Przekład Literacki [2018])
(4) Oto rozzuchwalona, nieprawa w nim jego dusza, lecz sprawiedliwy dzięki swej wierze żyć będzie.

Komentarz:
Ha 2:4 SNP
EIB Przekład Literacki (komentarz)
Wg G: Jeśliby się cofnął, moja dusza nie znalazłaby w nim upodobania, zaś mój sprawiedliwy z wiary — żyć będzie l. zaś sprawiedliwy z mej wierności żyć będzie.

Ha 2,4 BT5 (Biblia Tysiąclecia V [1999])
(4) Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności.

Komentarz:
Ha 2:4 BT5
Biblia Tysiąclecia V (komentarz)
W pierwszym stychu tekst skażony, różnie popr.; drugi zaś często cytowany w NT: Rz 1, 17; Ga 3, 11; Hbr 10, 38, z tym że zamiast "wierności" jest "wierze".

Ha 2,4 EKU (Biblia Ekumeniczna [2018])
(4) Ten zaś, kto jest pyszny, nie zazna spokoju, sprawiedliwy żyje dzięki swej wierności.

-------------
jasno widać, że znawcy tekstów biblijnych od strony treściowej, zamiennie używają słowa: wierność i wiara - tak jest przy Ha 2,4, bo przy Rz 1,17 (gdzie jest cytowany Habakuk) nie ma już różnic: każdy przekład używa słowa: wiara (nie znalazłem żadnego ze słowem: wierność; szukałem tu: https://biblia.apologetyka.co/read - gdzie jest aż 30 polskich przekładów NT).



Ale, skoro to kącik czatbota, to zapytałem go w te słowa:

Czy w Biblii jest znak równości między pojęciami wierność i wiara?

Oto odpowiedź:

W Biblii pojęcia "wierność" i "wiara" są ze sobą ściśle powiązane, ale nie są tożsame, choć czasami mogą się przenikać.

### 1. Wierność (hebr. emunah, gr. pistis):
- Wierność oznacza stałość, lojalność, niezłomność i niezawodność. Odnosi się do charakteru osoby, która jest wierna swoim obietnicom, relacjom i zobowiązaniom. W kontekście biblijnym, wierność często odnosi się do Boga, który jest wierny swoim przymierzom i obietnicom wobec swojego ludu (np. Pwt 7:9, 2 Tym 2:13).
- Wierność może również odnosić się do ludzi, którzy są wierni Bogu i Jego przykazaniom. Przykładem może być postawa Abrahama, który przez swoje czyny okazał wierność Bogu.

### 2. Wiara (hebr. emunah, gr. pistis):
- Wiara w biblijnym sensie to głębokie zaufanie do Boga i przekonanie o Jego prawdziwości oraz wierności. Wiara nie jest tylko aktem intelektualnym, ale także obejmuje zaufanie do Boga, nawet w obliczu trudności i bez względu na okoliczności. W Nowym Testamencie apostoł Paweł definiuje wiarę jako „pewność tego, czego się spodziewamy, i dowód rzeczy niewidzialnych” (Hbr 11:1).
- Wiara jest także postawą, która prowadzi do zbawienia – jest odpowiedzią człowieka na Bożą łaskę. To wiara w Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela jest podstawą życia chrześcijańskiego.

### 3. Powiązanie między wiernością a wiarą:
- W wielu miejscach w Biblii te dwa pojęcia są blisko związane. Wierność Boga jest podstawą do tego, aby ludzie mogli Mu ufać i wierzyć w Jego obietnice. Z drugiej strony, prawdziwa wiara powinna objawiać się wiernością w codziennym życiu – kto wierzy w Boga, ten także jest Mu wierny.
- W Nowym Testamencie, greckie słowo pistis tłumaczone jest zarówno jako „wiara”, jak i „wierność”, co może powodować pewne zamieszanie w tłumaczeniach. Przykładem może być List do Galacjan 5:22, gdzie pistis jest przetłumaczone jako „wierność” w kontekście owoców Ducha Świętego.

### 4. Podsumowanie:
- Wiara jest podstawą relacji człowieka z Bogiem, obejmuje zaufanie do Boga i przyjęcie Jego obietnic.
- Wierność jest wyrazem tej wiary, objawiającym się w postawie lojalności i niezłomności wobec Boga i Jego przykazań.
- Nie ma pełnej tożsamości między tymi pojęciami, ale są one nierozerwalnie związane. Prawdziwa wiara prowadzi do wierności, a wierność jest dowodem na autentyczność wiary.

O tym, że greckie: pistis znaczy wiara i wierność, to wiedziałem, ale widząc, że w powyższej odpowiedzi też w hebrajskim jest wskazane to samo słowo, zapytałem:

Czy w języku hebrajskim słowo: wiara i: wierność tak samo się zapisuje i wymawia? [bo tak jest w grece: pistis]

ChatGPT

Tak, w języku hebrajskim słowa „wiara” i „wierność” pochodzą od tego samego rdzenia, który wyraża ideę zaufania, stabilności i niezawodności. Tym rdzeniem jest אֱמוּנָה (emunah).

### 1. Słowo „emunah” w języku hebrajskim:
- Pisownia: אֱמוּנָה
- Wymowa: emunah
- Znaczenie: Słowo emunah może oznaczać zarówno „wiarę”, jak i „wierność”, zależnie od kontekstu, w którym jest używane.

### 2. Przykłady w Biblii:
- Wiara: W Księdze Habakuka 2:4 czytamy: „Sprawiedliwy z wiary (emunah) żyć będzie”. Tutaj emunah odnosi się do postawy zaufania wobec Boga.
- Wierność: W Psalmie 36:5 (UBG) mamy wers: „Panie, Twoja łaska sięga niebios, a Twoja wierność (emunah) obłoków”. W tym kontekście emunah odnosi się do wierności Boga.

### 3. Powiązanie z greką:
- Podobnie jak greckie słowo pistis może oznaczać zarówno „wiarę”, jak i „wierność”, tak też hebrajskie emunah obejmuje te dwa znaczenia. To powiązanie semantyczne w obu językach wskazuje na integralność wiary i wierności jako wzajemnie zależnych aspektów relacji z Bogiem.

### 4. Podsumowanie:
- Tak, w języku hebrajskim słowo emunah zapisywane jest w ten sam sposób i wymawiane tak samo, niezależnie od tego, czy odnosi się do „wiary”, czy „wierności”. Ostateczne znaczenie tego słowa zależy od kontekstu, w jakim jest używane.

A ponieważ napisałaś, białogłowa: to zadałem to pytanie czatowi [zanim zacytuję odpowiedź - na 100% jakaś będzie: nie zdarzyło mi się, aby na jakieś pytanie/polecenie nie było odpowiedzi - to od siebie napiszę, że chyba się przychylę do tego, że jest tak, jak piszesz; tu jest właśnie ta zamienność słów możliwa... Można by rzec, że: Bóg wierzy w ludzi w tym sensie, że liczy na to, że Go nie zawiedziemy; np. poddając Abrahama próbie ze złożeniem Izaaka w ofierze, Bóg wierzył, że on nie wycofa się z tego zadania...].

No, ciekawy jestem rozważań czata; oto one (zapytałem dokładnie cytując Twoją powyżej cytowaną wypowiedź):

Mówienie o "wierze Boga" jest teologicznie problematyczne, ponieważ pojęcie "wiary" w tradycyjnym sensie zakłada pewną formę zaufania do kogoś lub czegoś, czego nie jesteśmy w pełni pewni lub czego nie widzimy w całości. Wiara w tym sensie jest cechą stworzeń, które nie mają pełnej wiedzy i są zależne od Boga.

### 1. Wierność Boga:
- Bóg jest wierny w tym sensie, że zawsze pozostaje niezawodny, prawdziwy i lojalny wobec swoich obietnic, przymierzy i swojego ludu. Wierność Boga jest wyrazem Jego doskonałego charakteru i niezmiennej natury (por. 2 Tym 2:13; 1 Kor 1:9). Bóg nie może przestać być wierny, ponieważ wierność jest integralną częścią Jego boskiej natury.

### 2. Czy Bóg ma "wiarę"?
- Bóg nie ma "wiary" w tym sensie, w jakim człowiek ją posiada, ponieważ Bóg jest wszechwiedzący i wszechmocny. Wiara, jaką rozumiemy w ludzkim kontekście, wiąże się z zaufaniem do rzeczy przyszłych lub niewidzialnych, ale dla Boga nie istnieje żadna niepewność ani ograniczenie, które wymagałoby od Niego wiary.
- Zatem Bóg nie potrzebuje wiary, ponieważ wszystko jest Mu znane i w pełni pod Jego kontrolą. Wiara jest ludzką odpowiedzią na Boże objawienie i obietnice. Jest to konieczność dla istot ludzkich, które nie mają pełnej wiedzy ani mocy, i które muszą polegać na Bogu.

### 3. Zaufanie Boga do człowieka:
- Możemy jednak mówić o pewnym rodzaju zaufania Boga do człowieka w sensie relacyjnym. Bóg, na przykład, powierza pewne zadania i misje swoim sługom, wyrażając w ten sposób swoje zaufanie do ich wierności i zdolności do wykonania Jego woli (np. Bóg powołujący Mojżesza, Dawida czy apostołów).
- To zaufanie Boga jest jednak bardziej wyrazem Jego miłości, łaski i suwerennej decyzji, niż wiarą w sensie ludzkim. Bóg zna serca ludzi i ich możliwości, więc Jego "zaufanie" nie jest ryzykiem, jak w przypadku ludzkiej wiary, ale pewnym aktem miłości i powołania do współpracy w Jego planie zbawienia.

### 4. Podsumowanie:
- Bóg nie ma wiary w sensie ludzkim, ponieważ jest wszechwiedzący i wszechmocny.
- Możemy jednak mówić o Bożej wierności i zaufaniu w kontekście relacji z człowiekiem, gdzie Bóg powierza ludziom misje i zadania, ufając, że spełnią oni Jego wolę w ramach Jego suwerennego planu.

Zostawiam to bez komentarza - czekając na Twoją reakcję... [to była Twoja inicjatywa, więc nie chcę narzucać mojego zdania]
_____________

Idący - co do Twoich rozważań nt wiary i czynów, to przychylam się do zdania: "Wiara jest motorem czynów." [a pociągnę dalej: czyny świadczą o wierze; o jej rodzaju - bo nie każda wiara jest miła Bogu; Jakub pisze, że demony wierzą, ale czy to coś u Boga znaczy? Nie, bo to jest wiara, a może już nawet: wiedza, podszyta strachem i buntem:
Jk 2:19 BW "Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? Dobrze czynisz; demony również wierzą i drżą."
Jakub pisze o wierze demonów, jako wierze martwej, bo nie wypływa z tego nic dobrego! A nasza wiara ma być żywa: rodząca dobro!]

Jerzy_67, myślę, że jest w porządku. To jest tak, że te odpowiedzi chatu są dość proste, ale zawsze można temat bardziej rozwinąć i dodać coś od siebie, albo podpowiedzieć mu, żeby "wydusić" coś więcej.
Tu np. można by zauważyć, że emunah i amen są wyrazami bliskoznacznymi, że w mesjańskim fragmencie Izajasza w 65 rozdziale Bóg jest nazwany Bogiem Amen, a np. tłumacze B. Gdańskiej aż w 27 z 49 występujących "emunah" w Biblii przełożyli je jako "prawda". W j. polskim tego nie widać, ale w hebrajskim wiara i prawda są bezpośrednio powiązane.

Też tak myślę, że jest w porządku; a po drugie: masz rację - można czatka "przydusić", aby więcej na temat pisał (nie robię tego, aby potem tu cytować, bo byłoby za dużo tekstu, ale to jest jak najbardziej możliwe i praktykowane przeze mnie czasem).

Tu jest przewaga takiego dialogu nad zwykłym czytaniem jakiegoś biblijnego komentarza, czy artykułu, albo książki - nie ma opcji, aby na bieżąco dopytać się autora, co miał na myśli i czy może to rozwinąć... ChatGPT może to zrobić w mgnieniu oka!

A to nie wiedziałem; dzięki za wiadomość.

1J 1,8.10 PAU
(8) Jeżeli mówimy, że jesteśmy bez grzechu, zwodzimy samych siebie i nie ma w nas prawdy.
(10) Jeżeli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego słowa.

///
JAK POGODZIĆ WYŻEJ CYTOWANE SŁOWA Z PONIŻSZYMI SŁOWAMI Z TEGO SAMEGO LISTU:

1J 3,6.9 PAU
(6) Każdy, kto trwa w Nim, nie grzeszy. Każdy, kto grzeszy, nie widział Go ani Go nie poznał.
(9) Każdy, kto się z Boga narodził, nie popełnia grzechu, bo ma w sobie zalążek życia Bożego. Nie może więc grzeszyć, gdyż narodził się z Boga.

///
TO JAK TO JEST Z TYM GRZECHEM I GRZESZENIEM - BO PIERWSZY CYTAT (1J 1,8.10) UCZY O TYM, ABY NIE ZAPRZECZAĆ, ŻE JEST SIĘ GRZESZNIKIEM, ALE DRUGI CYTAT (1J 3,6.9) UCZY O TYM, ŻE DZIECI BOŻE NIE GRZESZĄ...?

ChatGPT

Twoje pytanie dotyczy pozornie sprzecznych stwierdzeń w Pierwszym Liście Jana, które mogą wydawać się trudne do pogodzenia. Z jednej strony Jan pisze o konieczności uznania swojego grzechu (1J 1,8.10), z drugiej strony stwierdza, że każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy (1J 3,6.9). Aby zrozumieć te fragmenty w harmonii, trzeba rozważyć je w szerszym kontekście teologicznym i literackim.

### 1. Zrozumienie 1J 1,8.10: Uznanie grzechu i potrzeba wyznania
W 1J 1,8.10 Jan mówi o konieczności uznania rzeczywistości grzechu w naszym życiu. Podkreśla, że twierdzenie, iż jesteśmy „bez grzechu” lub że „nie zgrzeszyliśmy”, jest samooszukiwaniem się i zaprzeczaniem prawdzie. Każdy człowiek, nawet ten, kto jest wierzący, nadal zmaga się z grzechem. W związku z tym, Jan wzywa do wyznawania grzechów, ponieważ tylko wtedy możemy otrzymać Boże przebaczenie i oczyszczenie.

Kluczowe myśli:
- Każdy człowiek, w tym chrześcijanin, ma skłonność do grzechu.
- Zaprzeczanie tej skłonności jest zwodzeniem samego siebie i odrzucaniem prawdy.

### 2. Zrozumienie 1J 3,6.9: Życie w świętości jako owoc nowonarodzenia
W 1J 3,6.9 Jan opisuje stan osoby, która trwa w Chrystusie i narodziła się z Boga. Mówiąc, że taka osoba „nie grzeszy” lub „nie popełnia grzechu”, Jan nie twierdzi, że chrześcijanin staje się absolutnie bezgrzeszny. Raczej odnosi się do stylu życia, który charakteryzuje się odrzuceniem grzechu jako dominującej siły.

Kluczowe myśli:
- Osoba, która narodziła się z Boga, nie żyje w grzechu jako w stałym nawyku czy praktyce. To oznacza, że grzech nie rządzi jej życiem.
- „Zalążek życia Bożego” to odniesienie do Bożego Ducha, który przekształca życie wierzącego, prowadząc go do życia w zgodzie z Bożą wolą.

### 3. Pogodzenie tych fragmentów:
Aby zrozumieć, jak te dwa zestawy wersetów harmonizują, warto zauważyć, że Jan używa pojęć „grzeszenie” i „grzech” w różnym kontekście:

- 1J 1,8.10 odnosi się do przyznania się do grzechu jako nieodłącznej części naszego ludzkiego doświadczenia. Jest to wezwanie do pokory i uznania swojej potrzeby Bożej łaski.

- 1J 3,6.9 opisuje ideał chrześcijańskiego życia, w którym człowiek, który naprawdę narodził się z Boga, nie będzie żył w świadomym i celowym grzechu. Życie w grzechu nie jest zgodne z nową naturą, jaką człowiek otrzymuje przez narodzenie z Boga.

### 4. Jak to zrozumieć praktycznie:
- Nie zaprzeczaj swojemu grzechowi: Chrześcijanin, choć zrodzony z Boga, musi być świadomy swojej grzesznej natury i ciągłej potrzeby pokuty i wyznawania grzechów.

- Żyj w zgodzie z nową naturą: Nowonarodzenie z Boga prowadzi do przemiany życia, w której grzech nie dominuje nad wierzącym. Chrześcijanin dąży do życia w świętości, starając się unikać grzechu, lecz zdaje sobie sprawę, że wciąż będzie musiał walczyć z jego obecnością.

### Podsumowanie:
Pierwszy List Jana podkreśla zarówno rzeczywistość grzechu w życiu wierzących, jak i konieczność życia zgodnego z nową naturą otrzymaną od Boga. Uznanie grzechu i pokora są nieodłączną częścią życia chrześcijańskiego, ale prawdziwe narodzenie z Boga przynosi przemianę, która prowadzi do życia w prawdzie i świętości, gdzie grzech nie ma już dominującej roli.

Poza ww. analizą wersetów pozornie sprzecznych (czat wykonał dobrą robotę!; nie rozłożył bezradnie rączek: "nie wiem, jak to wyjaśnić"), mam też coś z innego, książkowego źródła; streszczając, tak to przekażę, że Jan pisał List świadom rodzącego się gnostycyzmu, który miał dwa oblicza:
- jedno pokazywało się tak, jakoby problem grzechu ich nie dotyczył >> jesteśmy już tak święci (po poznaliśmy sekretną wiedzę = gnozę; mamy objawienie prawdy), że nie wiemy, co to jest grzech...
Do nich Jan pisał w 1-szym rozdziale, aby nie cwaniaczyli, ale się przyznali, że jednak grzeszność też nadal i ich dotyczy!

- drugie oblicze gnostycyzmu uczyło, że posiadane objawienie prawdy (gnoza) sprawia, że grzech nie ma znaczenia: można sobie folgować swojej naturze, bo grzechy nie są przeszkodą w drodze do Boga...
Do nich Jan pisał w rozdziale 3-cim, aby przyjęli do wiadomości, że prawdziwe dzieci Boże (od wzmianki o tej nowej tożsamości zaczyna się ten rozdział) nie grzeszą! (przy czym użyte tam gramatyczne czasy sugerują, że chodzi o trwanie w grzechu; o akceptowanie życia w grzechu bez woli zmiany tego stanu).

To, co sam teraz napisałem, wyczytałem w tej książce:
Trudne fragmenty Biblii
Prymasowska Seria Biblijna
https://vocatio.com.pl/pl/p/Trudne-fragmenty-Biblii/1397

Kto z forumowiczów zna słowo: redundantny?
Bez bicia się przyznaję, że nie znałem słowa: redundantny - ale ChatGPT mnie go nauczył (jest ono jednak na tyle trudne, że podaję to jako ciekawostkę, bo nie zamierzam go używać).

Jak doszło do tego, że poznałem nowe dla mnie słowo?
Otóż obejrzałem to nagranie [polecam kanał; prowadzi go analityk laboratoryjny: absolwent Akademii Medycznej z wyróżnieniem]:
https://youtu.be/3ytAw0uodb4
Ponieważ tytuł nagrania:
NIE MOŻNA WE KRWI OZNACZYĆ STĘŻENIA: glukozy, cholesterolu, potasu, magnezu, białych krwinek
brzmi trochę dziwnie (bo niby czemu by tego nie można zrobić), to pomyślałem, że sprawdzę, jak sobie czatek poradzi z tym zdaniem.

Na moje pytanie, czy prawidłowe jest zdanie: - tu zacytowałem cały tytuł nagrania - dostałem odpowiedź zaczynającą się tak:

Zdanie "Nie można we krwi oznaczyć stężenia: glukozy, cholesterolu, potasu, magnezu, białych krwinek" jest nieprawidłowe.

Już nie cytuję, co było dalej, a było opisanie każdego z tych parametrów z podaniem, że jak najbardziej jest możliwe oznaczanie ich...
Cała wypowiedź została podsumowana:

Zatem wszystkie te parametry mogą być oznaczane w badaniach krwi, a zdanie jest błędne.

Jak zaraz pokażę, ChatGPT dał się wprowadzić w błąd, bo pod nagraniem jest w opisie podane m.in. to:

Oznaczenie to badanie ilościowe; analiza ilościowa, której celem podanie stężenia bądź ilości danej substancji, np.:
- oznaczenie glukozy we krwi (mmol/l, mg/dl) - norma 70 - 99 mg/dl,
- oznaczenie ilości leukocytów (G/l, tys./ul) - norma 4,0 - 10,0 tys/ul,
- oznaczenie trójglicerydów (mg/dl) - norma poniżej 150 mg/dl,
- oznaczenie enzymów wątrobowych (IU/l) - norma 0 - 40 IU/l.
Wynik oznaczenia podaje się w jednostkach miary takich jak na przykład mg/dl, mmol/l, IU/l, tys./ml.
Nie można oznaczyć czegoś jakościowo lub półilościowo. Zatem oznaczenie stężenia to pleonazm.

Gdy wkleiłem tę treść w dialog z czatem, to dostałem odpowiedź (cała treść):

Dziękuję za wyjaśnienie kontekstu pytania. Rzeczywiście, pojęcie "oznaczenie stężenia" może być postrzegane jako pleonazm, czyli niepotrzebne powtórzenie treści. W terminologii medycznej "oznaczenie" odnosi się już do określenia ilościowego, czyli podania stężenia czy ilości danej substancji w konkretnej jednostce miary. Dlatego termin "oznaczenie stężenia" jest redundantny.

Poprawne jest zatem używanie samego słowa "oznaczenie" w kontekście badań laboratoryjnych, ponieważ implikuje ono już badanie ilościowe, które kończy się podaniem wyniku w odpowiednich jednostkach. Na przykład, wystarczy powiedzieć "oznaczenie glukozy we krwi" lub "oznaczenie potasu we krwi", aby było jasne, że chodzi o ilościowe określenie tych parametrów.

No i tu jest początek mojego poznawania słowa, którego nie znałem...
Myślałem, że słowo: redundantny - to jakieś przeinaczenie w wypowiedzi czata, więc skopiowałem i wyguglowałem to:
redundantny
przymiotnik: nadmiarowy, niepotrzebny, zbędny
https://pl.wiktionary.org/wiki/redundantny

Potwierdzenie:
redundantny «funkcjonalnie niepotrzebny»
cechy redundantne jęz. «elementy funkcjonalnie zbyteczne, niepełniące określonej funkcji w języku»
https://sjp.pwn.pl/slowniki/redundantny.html


Zapytałem też mojego "nauczyciela":
CO TO ZNACZY: 'redundantny.'?
Odpowiedź:

Termin "redundantny" oznacza coś zbędnego, niepotrzebnie powtórzonego lub nadmiarowego. W kontekście, o którym mówiliśmy, "oznaczenie stężenia" jest określeniem redundantnym, ponieważ "oznaczenie" samo w sobie już implikuje, że chodzi o określenie ilości (czyli stężenia) danej substancji. Dlatego dodawanie "stężenia" do "oznaczenia" jest powtórzeniem tej samej informacji.

____________

Czy Was też to słowo: redundantny "przeraża", jak mnie (głównie z powodu jego trudnej wymowy), czy może na co dzień go używacie i dziwicie się, że ja go nie znałem i że jakąś trudność dla mnie ono stwarza?...
Osobiście cieszę się z tego, że redundantny ma takie synonimy (wyrazy bliskoznaczne):
nadmiarowy, niepotrzebny, zbędny, zbyteczny; pot. potrzebny jak umarłemu kadzidło, potrzebny jak dziura w moście, potrzebny jak piąte koło u wozu

W moim fachu redundancja oznacza podwojenie.
W celu zwiększenia sprawności np. podwajamy instalacje lub liczbę jej połączeń.
Przy kosztownych lub ważnych instalacjach redundancja jest bardzo pożądana.
Koszt ułożenia drugiej instalacji podczas układania pierwszej jest niewielki,
a w przypadku awarii jednej jej pracę przejmuje druga.
W normalnym trybie pracują naprzemiennie.
Nie uważam, żeby pojęcie "oznaczenie stężenia" mogło być postrzegane jako pleonazm, czyli niepotrzebne powtórzenie treści.
Oznaczanie w tym przypadku oznacza wykonanie jakiegoś badania i otrzymanie jego wyników, a stężenie jest zawsze ilościowe.
Taka treść z GPT przy jej rozwoju oznacza tylko wyraźną degradację materiału źródłowego - jej zbioru.
Dlatego w miarę używania GPT należy coraz bardziej uważać na oczekiwaną kognitywistkę i używać jej wyłącznie do celów społecznych, za których degradacją nadąża raczej bardzo dobrze.

Ot ciekawostka.
- Redundancji nie lubię i nie wiem, co to znaczy. A nawet nie chcę wiedzieć. Ale, z tego co pamiętam z nauczania, zawsze oznaczała nadmiarowość. Ze zbędnością, ani trochę mi się nie kojarzy. Celowe przewymiarowanie jest stosowane, chyba, w każdej dziedzinie inżynierii. W projektowaniu.
- Pleonazmy - lubię je, bo mnie bawią. Jednak zanim się stwierdzi, że coś nim jest, warto poznać znaczenia słow. Np. sięgając do WPN.
oznaczyć — oznaczać
1. oznaczać «wyrażać jakąś treść»
2. oznaczać «być objawem lub dowodem czegoś»
3. «zrobić na czymś znak»
4. «wyrazić za pomocą znaku»
5. «wybrawszy, ustalić, wyznaczyć coś»
Natomiast:
stężenie «zawartość danego składnika w jednostce objętości lub masy substancji»
Jeden z wyrazów jest czasownikiem, a drugi rzeczownikiem. To też wpływa na ocenę.
- A teraz o braku możliwości określenie stężenia - tak bywa, gdy próbka za mała, zanieczyszczona, niewłaściwie przechowywana, czy pobrana. Jednak, nawet w przypadku tych wad możliwe jest oznaczenia poszczególnych parametrów, jednak będą one zafałszowane.

Dziękuję za ten temat. Cały czas uczę się polskiego. Polska język, trudna język - Zulu Gula.