NAPISZ ARTYKUŁ NA TEMAT NOWONARODZENIA — CZYM ONO JEST?

ChatGPT powiedział:

Oczywiście! Poniżej znajdziesz artykuł zbierający i wyjaśniający kluczowe biblijne
teksty na temat nowonarodzenia. Oparłem go na wybranych fragmentach,
zaczynając od rozmowy Jezusa z Nikodemem w Jana 3:5 i rozwijając dalej
poprzez fragmenty z pism Jana, Pawła i Piotra.

Nowonarodzenie – czym ono jest?

Nowonarodzenie to centralne pojęcie w nauczaniu Jezusa i całego Nowego
Testamentu. Jest to duchowa przemiana, która dotyka głębi serca i życia
każdego, kto uwierzył w Chrystusa. Nowonarodzenie oznacza nie tylko zmianę
myślenia, ale przede wszystkim przekształcenie ludzkiej natury – stajemy się
nowym stworzeniem, Bożymi dziećmi. Poniżej przeanalizujemy najważniejsze
fragmenty biblijne, które ukazują znaczenie i skutki nowonarodzenia.

⭐ 1) Jana 3:5 – Konieczność narodzenia z Ducha

„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha,
nie może wejść do Królestwa Bożego” (Jana 3:5).
W rozmowie z Nikodemem Jezus stwierdza, że aby wejść do Królestwa Bożego,
konieczne jest „narodzenie z wody i z Ducha”. W tym kontekście Jezus wyjaśnia,
że nie chodzi o fizyczne, ponowne narodzenie, ale o narodzenie duchowe
– przemianę, która dokonuje się w człowieku przez działanie Ducha Świętego.
Woda symbolizuje oczyszczenie, a Duch Święty – nowe życie, które pochodzi od
Boga. Jest to odrodzenie, które daje nowe serce i umożliwia pełne uczestnictwo
w życiu duchowym i w relacji z Bogiem.

⭐ 2) Jana 1:12-13 – Stawanie się dzieckiem Bożym

„Lecz tym wszystkim, którzy Go przyjęli, dał przywilej stania się dziećmi Boga
— tym, którzy wierzą w Jego imię, którzy narodzili się nie z krwi ani z woli ciała,
ani z woli mężczyzny, lecz z Boga” (Jana 1:12-13).
Ewangelista Jan, już w pierwszym rozdziale, wskazuje na to, że wiara w Jezusa
daje człowiekowi prawo, aby stał się dzieckiem Bożym. Nowonarodzenie nie jest
wynikiem naturalnych procesów ani ludzkiego wysiłku – pochodzi wyłącznie od
Boga. To On obdarza ludzi duchową mocą i przemienia ich życie. Przyjęcie Jezusa
jako Zbawiciela oznacza wejście do rodziny Bożej i przyjęcie nowej tożsamości,
wynikającej z relacji z Bogiem jako Ojcem.

⭐ 3) 1 Jana 3:1-2 – Przyjęcie nowej tożsamości jako Bożych dzieci

„Zobaczcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi
Bożymi i nimi jesteśmy” (1 Jana 3:1).
Jan w swoim liście podkreśla ogrom Bożej miłości, która objawia się w tym, że
wierzący zostają nazwani i uznani za dzieci Boże. Nowonarodzenie nadaje
wierzącemu nową tożsamość – nie jesteśmy już tylko stworzeniami Bożymi, ale
Jego dziećmi, które mają dostęp do Ojca. Ta nowa tożsamość wprowadza
wierzącego w głęboką relację z Bogiem i nadaje nowe duchowe dziedzictwo.

⭐ 4) Rzymian 6:4 – Zmartwychwstanie do nowego życia

„Przez chrzest jesteśmy razem z Nim pogrzebani jako umarli, po to, abyśmy
mogli prowadzić nowe życie jak Chrystus, którego Ojciec swoją mocą wzbudził
z martwych” (Rzymian 6:4).
Apostoł Paweł opisuje nowonarodzenie jako pogrzebanie starego „ja” i powstanie
do nowego życia. Chrzest symbolizuje jedność z Chrystusem w Jego śmierci
i zmartwychwstaniu. To nowe życie, które otrzymujemy w Chrystusie, oznacza
całkowitą zmianę – nie żyjemy już tak, jak wcześniej, lecz stajemy się
uczestnikami życia pełnego Bożego prowadzenia, wolnego od grzechu i śmierci.

⭐ 5) 2 Koryntian 5:17 – Nowe stworzenie

„Jeśli ktoś jest w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne,
przeminęło, a nastało nowe” (2 Koryntian 5:17).
Dla Pawła bycie „w Chrystusie” oznacza głęboką duchową odnowę.
Nowonarodzenie to proces, który czyni nas nowymi stworzeniami – stare życie
pełne grzechu i słabości zostaje przemienione, a w jego miejsce przychodzi nowe
życie pełne mocy Ducha Świętego. Ten werset podkreśla, że nowonarodzenie jest
całkowitą przemianą wnętrza, która ma wpływ na całe nasze życie.
---
⭐ 6) Efezjan 4:22-24 – Zrzucenie starego człowieka i przyobleczenie nowego

„Zerwijcie ze swoim poprzednim życiem, ze swoim starym 'ja', którego zdradliwe
namiętności prowadzą was do zguby. Trzeba wam duchowej odnowy, nowego
'ja', człowieczeństwa stworzonego na obraz Boży, pełnego świętości, prawości
i prawdy” (Efezjan 4:22-24).
Paweł mówi tu o nowonarodzeniu jako odrzuceniu „starego człowieka” i przyjęciu
„nowego człowieka”. Jest to akt duchowego odrodzenia, który polega na
przemianie umysłu i postaw. Nowonarodzenie przynosi życie w zgodzie z Bożą
wolą i świętością, wprowadzając nas w sprawiedliwość, która pochodzi od Boga.
Jest to proces przemiany, który angażuje naszą wolę i życie duchowe, prowadząc
nas do życia pełnego Bożej sprawiedliwości.

⭐ 7) Kolosan 1:13 – Przeniesienie z ciemności do światłości

„On wyrwał nas władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego
Syna, w którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów” (Kolosan 1:13-14).
Nowonarodzenie oznacza także przeniesienie ze stanu duchowej ciemności do
Bożego Królestwa światłości. To wyzwolenie z mocy grzechu i wprowadzenie do
pełni życia w Chrystusie. Jest to duchowe przejście od życia pełnego oddzielenia
od Boga do życia w bliskości z Nim, pod panowaniem Jego łaski i miłości.

⭐ 8 ) Tytusa 3:5 – Odnowienie przez Ducha Świętego

„Zbawił nas nie dzięki naszym uczynkom, dokonanym w sprawiedliwości, lecz
dzięki swemu miłosierdziu, przez kąpiel odrodzenia i odnowę, którą sprawia Duch
Święty” (Tytusa 3:5).
Paweł przypomina, że nowonarodzenie jest dziełem Ducha Świętego i aktem
Bożej łaski, nie wynikiem naszych uczynków. Duch Święty jest sprawcą
duchowego oczyszczenia i odrodzenia, które przemienia nasze serca i myśli.
Przez nowonarodzenie człowiek doświadcza Bożego miłosierdzia i zostaje
wprowadzony w nowe życie, które jest darem Ducha.

⭐ 9) 1 Piotra 1:23 – Odrodzenie z niezniszczalnego ziarna

„Zostaliście bowiem zrodzeni nie z ginącego zasiewu, ale niezniszczalnego, dzięki
słowu Boga, które żyje i trwa” (1 Piotra 1:23).

Piotr mówi o nowonarodzeniu jako o ponownym zrodzeniu z „niezniszczalnego
ziarna”. Tym ziarnem jest Słowo Boże, które ma moc przemieniać nasze życie
i prowadzić nas do wieczności. Nowonarodzenie to trwałe dzieło Boga, którego
fundamentem jest Jego Słowo. To z tego „niezniszczalnego” Słowa rodzi się
nasza nowa tożsamość i duchowa siła.

✅ Podsumowanie

Nowonarodzenie to głęboka duchowa przemiana, którą Jezus opisał w rozmowie
z Nikodemem jako „narodzenie z wody i z Ducha” (Jana 3:5). Przyjęcie Jezusa
jako Zbawiciela daje wierzącym prawo do bycia dziećmi Bożymi (Jana 1:12-13)
i stania się nowym stworzeniem w Chrystusie (2 Koryntian 5:17).
Nowonarodzenie to także zmartwychwstanie do nowego życia (Rzymian 6:4)
oraz życie w sprawiedliwości i świętości (Efezjan 4:22-24). Dzięki Duchowi
Świętemu i Bożemu Słowu (Tytusa 3:5, 1 Piotra 1:23) wierzący przechodzi
z ciemności do światłości (Kolosan 1:13), a jego życie staje się świadectwem
Bożej miłości i mocy.
Nowonarodzenie to więc nie tylko przemiana moralna, ale duchowe odrodzenie,
które nadaje nam nową tożsamość, cel i wieczną relację z Bogiem.

------------
Czy narodziłaś/-eś się na nowo?...

Nie lubię tego określenia. Zapewne z przyczyn osobistych. Bo mnie ono nie dotyczy. Bo ja ewoluuję. Moja wiara ewoluuje. Rośnie wraz ze mną, rozwija się wraz z moim umysłem. Codziennie staję się "nowym stworzeniem:. Codziennie doświadczam dziecięctwa Bożego. Bez przełomów. Bez uniesień. Bez emocji. Bez uczuć. Po prostu staram się rozpoznawać wolę Boga ii wypełniać tak, jak na danym etapie rozwoju rozumiem i potrafię. Ale są w tym procesie upadki, na szczęście Jezus czuwa nade mną ii sakramencie pojednana pozwali mi podnieść się z błota grzechu i dalej iść ku Niemu.

A ja nie lubię słowa "ewolucja"; można w tym kontekście użyć np. słowa: rozwój [rozwijam się; moja wiara się rozwija, itp.]. Ale jeśli lubisz, to nie walczę z tym.

Wydaje mi się, że ewolucja, to więcej niż rozwój. Może się mylę, ale rozwój kojarzy mi się z procesem ciągłym. Natomiast w ewolucji bywają skoki.
Ale ok, rozumiem, że nie lubisz. Nie wiem, czy będę potrafił unikać tego słowa. Zatem nie gniewaj się, że co jakiś czas użyję.

CZYM JEST POKORA I JAK BYĆ POKORNYM?

Pokora to fundamentalna cecha chrześcijańskiego życia, która oznacza prawdziwe rozpoznanie własnej pozycji w relacji do Boga i innych ludzi. Nie chodzi o sztuczne umniejszanie siebie, ale o uznanie Bożej wielkości i suwerenności oraz o postawę szacunku i służby wobec innych. Pokora to odrzucenie pychy i życia skupionego na sobie, a także gotowość do poddania się Bożej woli.

### 1. Definicja pokory
- Pokora (łac. humilitas) to prawda o sobie. Oznacza właściwe rozumienie siebie jako stworzenia przed Bogiem – uznanie, że wszystko, co posiadamy i kim jesteśmy, pochodzi od Boga. Jest to postawa, która prowadzi do zaufania Bogu, rezygnacji z dążenia do samowystarczalności i otwartości na Jego wolę.

- W Piśmie Świętym pokora jest przedstawiana jako cnota niezbędna do życia w harmonii z Bogiem. Jak mówi 1 Piotr 5,5-6: „Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. Uniżcie się więc pod potężną ręką Boga, aby was wywyższył w stosownej chwili.”

### 2. Czym pokora nie jest?
- Pokora nie jest samoponiżaniem ani poczuciem niskiej wartości. To nie umniejszanie swoich zdolności czy wartości, ale raczej ich uznanie jako daru od Boga. Człowiek pokorny zna swoje miejsce, ale wie, że wszystko, co posiada, ma dzięki łasce Bożej.

- Fałszywa pokora jest rodzajem maskowania pychy – to sytuacja, w której ktoś celowo umniejsza siebie, aby zdobyć pochwały lub uznanie. Prawdziwa pokora jest szczera i polega na skierowaniu uwagi na Boga, a nie na siebie.

### 3. Jak być pokornym?
- Uznaj swoje ograniczenia: Pokora zaczyna się od uznania, że nie jesteśmy samowystarczalni. Jesteśmy zależni od Boga w każdej sferze życia – duchowej, fizycznej i emocjonalnej. Ta świadomość otwiera nas na działanie Bożej łaski.

- Zaufaj Bożemu prowadzeniu: Człowiek pokorny poddaje się Bożej woli, wierząc, że Bóg ma dla nas najlepszy plan. Pokora polega na rezygnacji z chęci kontrolowania wszystkiego i poddaniu swojego życia w ręce Boga.

- Służ innym: Pokora przejawia się również w postawie służby wobec bliźnich. Jezus, nasz największy wzór pokory, umywał nogi swoim uczniom (J 13,12-17), pokazując, że pokora polega na służeniu innym, a nie szukaniu zaszczytów. Jak powiedział: „Kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim” (Mk 9,35).

- Unikaj pychy i dążenia do samouwielbienia: Człowiek pokorny nie szuka pochwał ani uznania. Zamiast tego pragnie, by chwała była oddawana Bogu. Pokora oznacza, że nie staramy się przewyższać innych, lecz traktujemy ich z szacunkiem i miłością (Flp 2,3-4).

- Rozwijaj wdzięczność: Pokora rodzi się również z postawy wdzięczności za to, co Bóg nam dał. Człowiek pokorny dziękuje za każdy dar, uznając, że nic mu się nie należy z własnej zasługi.

### 4. Jezus jako wzór pokory
Jezus Chrystus jest najdoskonalszym przykładem pokory. Chociaż był Synem Bożym, przyjął ludzką naturę, uniżył się i umarł na krzyżu za nasze grzechy. Jak mówi Flp 2,6-8: „On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi...”.

Jezus pokazuje, że prawdziwa wielkość polega na uniżeniu się i gotowości do oddania życia za innych. Jego całe życie było służbą i miłością wobec innych, a Jego największy akt pokory to śmierć krzyżowa.

### 5. Dlaczego pokora jest ważna?
- Pokora otwiera nas na łaskę Bożą: Bóg daje łaskę pokornym, ponieważ są oni otwarci na Jego działanie. Człowiek pokorny wie, że wszystko, co posiada, pochodzi od Boga i jest gotów przyjmować Boże dary.

- Pokora buduje relacje: W pokorze możemy budować zdrowe relacje z innymi, ponieważ traktujemy ich z miłością i szacunkiem, unikając rywalizacji i wywyższania się.

- Pokora prowadzi do wzrostu duchowego: Kiedy uznajemy swoje ograniczenia i słabości, pozwalamy Bogu działać w naszym życiu. To On daje nam siłę, a pokora pomaga nam wzrastać w wierze.

### Podsumowanie:
Pokora to postawa uznania swojej zależności od Boga i gotowości do poddania się Jego woli. Nie oznacza ona dyskredytowania siebie, ale uznanie, że wszystko, co mamy, jest darem od Boga. Prawdziwa pokora prowadzi do służby innym, unikania pychy i szukania Bożej chwały we wszystkim, co robimy. Jezus Chrystus jest doskonałym wzorem pokory, ponieważ uniżył się aż do śmierci krzyżowej, by zbawić ludzkość.

_________

Hmm... nic, tylko takim być!

Nie być, tylko starać się.
Być, to już jest zarozumiałość. Do ideałów się dąży, a nie je osiąga.

Jak oceniasz to, co Piotr tu wskazuje wierzącym (podaję 2 przekłady dla porównania):

1P 3:8 PAU (Biblia Paulistów [2016])
(8) W końcu zaś wszyscy bądźcie jednomyślni i pełni współczucia! Kochajcie się po bratersku, bądźcie miłosierni i pokorni!

1P 3:8 SNPD (EIB Przekład Dosłowny [2021])
(8) A na koniec wszyscy bądźcie jednomyślni, współczujący, braterscy, litościwi, pokorni;

Przeceniasz mnie. Jestem za mały, aby oceniać św. Piotra. A tym bardziej nie śmiałbym recenzować Biblii. Ja po prostu wierzę Biblii.
Ale dziękuję, że wsparłeś moje zdanie słowami Piotra. Jak zauważyłeś zaleca, aby się starać. Doskonały streszczeniem wyrażonej przeze mnie myśli jest polecenie: Bądźcie pokorni!
Cieszę się, że coraz częściej jesteśmy jednomyślni.

Ponieważ powyżej temat pokory jest omówiony, to aż się prosi, aby zająć się jej przeciwieństwem:
PODOBA MI SIĘ, CO O POKORZE NAPISAŁEŚ!
MAM TERAZ TAKIE PYTANIE:
CZYM JEST PYCHA I JAK JEJ UNIKAĆ? PO CZYM POZNAĆ OSOBĘ, U KTÓREJ WYSTĘPUJE PYCHA?

ChatGPT powiedział:

Cieszę się, że podobało Ci się wyjaśnienie na temat pokory! Teraz zajmiemy się pychą, która jest przeciwieństwem pokory. Pycha to niebezpieczna postawa, ponieważ prowadzi do oddalenia się od Boga i ludzi. Przeanalizujmy, czym dokładnie jest pycha, jak jej unikać oraz jakie są jej oznaki.

### 1. Czym jest pycha?
Pycha to postawa, w której człowiek przecenia swoje znaczenie, zdolności lub zasługi, stawiając siebie wyżej niż innych i często zapominając o Bogu. Osoba pyszna koncentruje się na własnym ego, szuka uznania i chwały dla siebie, a także pragnie dominować nad innymi. W teologii chrześcijańskiej pycha jest uważana za pierwszy i najcięższy z grzechów.

- Pycha w Biblii: W Piśmie Świętym pycha jest często potępiana. Przypowieści 16,18 mówią: „Pycha poprzedza upadek, a wyniosłość ducha – ruinę”. Oznacza to, że osoby pyszne zmierzają ku własnej klęsce, ponieważ ignorują potrzebę pokory i zależności od Boga.

- Pycha to przesadne przekonanie o własnej wartości i brak świadomości własnych ograniczeń. Często przejawia się w chęci stawiania się ponad innymi, dominacji i ignorowaniu potrzeb innych osób.

### 2. Oznaki pychy
Osoby, u których występuje pycha, mogą przejawiać różne zachowania, które zdradzają ich postawę. Oto kilka charakterystycznych oznak pychy:

- Chęć bycia w centrum uwagi: Osoba pyszna pragnie, aby inni ją podziwiali i uznawali za lepszą. Często szuka pochwał i aprobaty innych.

- Brak przyznania się do błędu: Osoby pyszne mają trudność w przyznaniu, że popełniły błąd. Zamiast tego wolą usprawiedliwiać swoje działania lub zrzucać winę na innych.

- Nadmierna krytyka innych: Pyszni ludzie często krytykują innych, aby podkreślić swoje własne osiągnięcia lub wyższość. Mają skłonność do wytykania cudzych błędów, jednocześnie ignorując własne wady.

- Niezdolność do proszenia o pomoc: Pycha często sprawia, że człowiek nie chce przyznać, że potrzebuje pomocy lub że jest zależny od innych. Pyszni ludzie uważają, że mogą wszystko zrobić sami i że przyznanie się do słabości jest oznaką porażki.

- Poczucie wyższości: Osoba pyszna patrzy na innych z góry, uważa, że jej osiągnięcia, zdolności lub wiedza czynią ją lepszą od innych. W relacjach dominuje, zamiast być otwarta na współpracę.

- Zazdrość i rywalizacja: Osoby pyszne nie potrafią cieszyć się sukcesami innych, ponieważ zazdroszczą im uznania lub pozycji. Dążą do tego, aby przewyższać innych, zamiast wspierać ich w rozwoju.

### 3. Jak unikać pychy?
Pycha jest trudna do wykorzenienia, ponieważ często rozwija się nieświadomie. Kluczowym krokiem w walce z pychą jest świadomość i praktykowanie pokory. Oto kilka sposobów, które mogą pomóc unikać pychy:

- Codzienne przypominanie sobie o Bożej łasce: Zrozumienie, że wszystko, co mamy – zdolności, talenty, sukcesy – pochodzi od Boga, a nie wyłącznie od nas samych, pomaga zachować pokorę. Codzienne dziękczynienie Bogu za Jego dary uczy wdzięczności i zależności od Niego.

- Przyznawanie się do błędów i proszenie o przebaczenie: Osoba pokorna nie ma problemu z przyznaniem się do pomyłek. Pokora polega na uznaniu, że nikt nie jest doskonały, a umiejętność przyznania się do błędów jest znakiem siły, a nie słabości.

- Służba innym: Jednym z najlepszych sposobów na walkę z pychą jest aktywnie służyć innym. Służba, szczególnie tym, którzy nie mogą nam się „odwdzięczyć”, uczy pokory i skupienia na potrzebach innych zamiast na własnym ego.

- Ćwiczenie wdzięczności: Zamiast skupiać się na tym, czego nam brakuje, warto ćwiczyć wdzięczność za to, co mamy. Docenianie małych błogosławieństw w naszym życiu pomaga nam zachować właściwą perspektywę i unikać narzekania.

- Docenianie sukcesów innych: Zamiast zazdrościć czy konkurować, warto cieszyć się sukcesami innych i wyrażać uznanie dla ich osiągnięć. To ćwiczy serce w pokorze i pomaga przezwyciężać chęć dominacji.

- Modlitwa o pokorę: Proś Boga, aby pomógł Ci rozwijać pokorę i rozpoznawać momenty, w których Twoje działania lub myśli stają się pyszne. Modlitwa o łaskę pokory i otwarcie serca na Boże prowadzenie to klucz do przemiany.

### 4. Jak rozpoznać pychę w sobie i innych?
- Pyszni ludzie często przesadnie dbają o własne ego, potrzebują ciągłej pochwały, trudno im przyjąć krytykę. Mają skłonność do odrzucania opinii innych, bo uważają, że ich własne zdanie jest zawsze najlepsze.

- U osób pysznych można dostrzec brak empatii – koncentrują się na sobie i swoich korzyściach, a potrzeby innych traktują jako mniej ważne. W relacjach szukają własnej przewagi, zamiast równowagi i wzajemnego wsparcia.

- W sobie pychę można zauważyć, gdy mamy trudność z proszeniem o pomoc, odczuwamy zazdrość wobec sukcesów innych lub gdy pragniemy dominować w relacjach. Gdy nasze myśli lub działania są napędzane chęcią bycia lepszym od innych, a nie miłością, pycha może być obecna.

### Podsumowanie:
Pycha jest postawą, w której człowiek przecenia swoje zdolności, szuka własnej chwały i odsuwa Boga na dalszy plan. Oznacza odrzucenie zależności od Boga i koncentrację na sobie. By unikać pychy, trzeba codziennie praktykować pokorę: uznawać swoje ograniczenia, służyć innym, przyznawać się do błędów i doceniać Bożą łaskę w naszym życiu. Pycha prowadzi do oddalenia od Boga i innych, natomiast pokora zbliża do Boga i pozwala żyć w harmonii z innymi.

No, przyznam, że czytając te punkty, mocno się zastanawiałem, czy aby we mnie pycha nie "uwiła sobie gniazdka"?... Dalej warto nad tym myśleć i się kontrolować stale!...
Do takiej samokontroli zachęca np. ten tekst:

(9) Tym natomiast, którzy byli przekonani o swej sprawiedliwości, a innymi gardzili, powiedział taką przypowieść:
(10) „Dwóch ludzi weszło do świątyni, aby się modlić: jeden był faryzeuszem, a drugi celnikiem.
(11) Faryzeusz skupiony na sobie tak się modlił: «Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak ten celnik.
(12) Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam».
(13) Celnik natomiast stał z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, ale bił się w piersi, mówiąc: «Boże, bądź miłosierny dla mnie, grzesznego».
(14) Mówię wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Bo każdy, kto się wywyższa, będzie poniżony; a kto się uniża, będzie wywyższony”.
Łk 18,9-14 PAU (Biblia Paulistów [2016])

Czy masz jakieś własne przemyślenia na temat pokory i pychy?

Ten wątek przypomina przesłuchanie. Motor wątku wydaje się nie mieć żadnych poglądów, żadnego zdania, tylko wypytuje. Zasłania się syntezą dokonywana przez AI (zastanawiam się, czy AI zapytane o tę samą kwestię przez osobę o skrajnie innym podejściu, też nauczy się zaspokajać jej potrzeby odpowiadając adekwatnie do oczekiwań).
Czy szanowny Autor ma swoje zdanie na zadany temat? Czy sam rozumie te pojęcia na tyle, aby się podzielić z innymi swoimi przemyśleniami? Czy ośmieli się postawić jakieś swoje tezy?
A może to, że nie ośmiela się ich wyjawiać świadczy o wyjątkowej skromności i uznania autorytetu wszechwiedzy AI. Oby AI nie stało się bogiem. I nie zastąpiło Boga. Ostrożnie z ogniem.

Jak widać, przeważnie pod każdą wypowiedzią AI stawiam jakieś pytanie; do refleksji zachęcam...
Rzadko się ktoś wypowiada; gdy ma to miejsce, to przeważnie się dołączam do czyjegoś głosu i wtedy można przeczytać coś więcej o moim zdaniu.

Generalnie: nie publikuję tu niczego, z czym bym się nie identyfikował, z czym bym się nie zgadzał - więc gdy mnie pytasz o zdanie, to masz je w punktach podane przez mojego "asystenta", że tak to ujmę, bo to jego temat od samego założenia go dawno temu (jest to miejsce dla AI przeznaczone, więc się nie dziwuj, że sam się tu mało wypowiadam, bo celem jest pokazanie, co potrafi to narzędzie...).

W pełni zgoda.
Osoba, której wypowiedzi są głównie kopiowane, może nie wykazywać dużej kreatywności ani oryginalnych myśli. W większości nie przetwarza informacji, może mieć ograniczone zrozumienie danego tematu. Ten, kto polega na IA, przeważnie ma trudności z samodzielnym formułowaniem myśli i argumentów. W dużej mierze opiera swoje wypowiedzi na informacjach skopiowanych z IA, i może być postrzegany jako mniej inteligentny lub mniej zaangażowany w proces myślenia. Rozwijanie umiejętności analitycznych oraz krytycznego myślenia jest kluczowe dla wzbogacenia intelektu.
Bogiem to może jeszcze nie tak szybko, ale guru i drogowskazem prowadzącym do bożka, dla poniektórych już się stało.

I napisał to george45, który też tu wstawiał wypowiedzi AI...

Jerzy_67, każdy sądzie według siebie. Jeśli sam ma problem, by sklecić kilka zdań bez pomocy wspomagaczy, to uważa że inii też tak mają.
Nie przyszło ci do głowy, że to wspomagacze wstawiają wypowiedzi moje jak i innych, a Ty je kopiujesz i wklejasz tworząc sobie podświadomie Bożka?

Było przysłowie o rondlu i garnku. A wystarczy używać kuchenki indukcyjnej, aby nie było problemu.

Ale z drugiej strony wam zazdroszczę. Bo nie potrafię i nie chcę potrafić. Bo mam jakiś wstręt do tego. Bo nie lubię powtarzać po kimś, albo po czymś. Choć i tak mam świadomość, że niczego nowego nie piszę, bo zawsze jest tak, że ktoś, gdzieś już wcześniej to zrobił.