W bolesnej sprawie kradzieży na plebanii najlepiej będzie zrezygnować z domysłów i dokonać chrześcijańskiego zapomnienia. Tak będzie dla wszystkich najzdrowiej i najrozsądniej

Pod ścianą kościoła zaczęliśmy ustawiać rusztowania, żeby ponaprawiać zniszczone przez zimę i niedawne deszcze tynki. Tak zresztą musimy czynić co kilka lat. Ale jak dotąd to nie mamy ani tynkarza, ani środków pieniężnych. Radźcie coś!

W Bielsku odbył się wczoraj pogrzeb ś.p. Jana Fijaka, który ostatnio u nas prowadził życie pustelnicze.

Zmarł w poniedziałek, zaczadzony w pożarze, który sam spowodował pozostawioną na noc zapaloną świecą, jak miał zwyczaj i co w piątek potwierdzili także biegli sadowi. Przy okazji stwierdzili, że za cud Boski należy uznać, iż mimo tak długiego palenia się ognia, bo od nocy aż do poniedziałkowego południa, i dużej temperatury, pożar nie przeniósł się na cały budynek stodoły i nie spalił także dwóch sąsiednich budynków: dom pielgrzyma i organistówkę.

Przy okazji powtarzam prośbę kapłanów, by grzechów swoich pozbywać się w kościele parafialnym lub w kaplicy w Roztoce, a nie pielgrzymować z nimi aż na Kozieniec. Tam niekiedy brak spowiedników.

Dlatego w końcu zadecydowaliśmy, żeby pod chórem wykonać przeszklone drugie drzwi, by były podwójne, ale z większą wewnętrzną przestrzenią - 100 x 150 cm, czyli jakby na trzy osoby. Obecnie szukamy chętnego stolarza. Parafianie chyba nie poskąpią na ten cel.

Tym bardziej dziękuję, że na ten czas wypadł mi tegoroczny obowiązek wielkiego chorowania. Nie skarżę się na to, ale niemożliwość wykonania tego, co bym chciał i co powinienem czynić, nie pomaga w pracy; tym bardziej oczekuję od Was pomocy, a niekiedy i pobłażliwości dla moich w tym czasie defektów.

We wtorek przypada wspomnienie św. Jakuba Apostoła, a zarazem św. Krzysztofa. Dlatego w środę będziemy się modlić za kierowców, a po Mszy pobłogosławimy pojazdy w trakcie ich przejazdu koło kościoła. Tak sobie marzę, że dobrze by było, aby kierowcy z tej okazji złożyli jakiś dar na ulepszenie parkingu pod kościołem, a w przyszłym roku - może pokrycie go trwała nawierzchnią. Może w środę ustanowimy jakiś komitet dla tej ważnej sprawy.

Kto ma dostęp do internetu, może na (...) stronie oglądnąć sobie kilka zdjęć grupowych z uroczystości I Komunii św. Na jednym z nich widać takie zjawisko: w pierwszej ławce jedno z dzieci patrzy w kierunku ołtarza, drugie ma oczy spuszczone na dół, pewnie się modli, a troje z tej piątki - patrzy na fotografa! To jest ilustracją problemu robienia zdjęć w kościele.

Pomoc żywnościowa Caritasu dla biedniejszych wielodzietnych rodzin jeszcze nie nadeszła. Ale nadejdzie. Prosimy o cierpliwość.

W tym roku nie urządziliśmy choinki dla dzieci z rodzin wielodzietnych. Nie z powodu becikowego, ale dlatego, że środków na to jest niewiele, a te, które mamy, zagospodarujemy inaczej.

W naszym kościele mszom rocznicowym i mszom w pilnych potrzebach staramy się zadośćuczynić na bieżąco. Natomiast co do mszy popogrzebowych może się zdarzyć, że komuś wydaje się zbyt długie oczekiwanie; obecnie nawet ponad pół roku. Jeżeli uważa, że w innym kościele odprawią mu wcześniej, niech się nie krępuje, niech zgłosi, to oddamy mu stypendium mszalne.

Wczoraj, podsumowując rok miniony doszedłem do smutnego wniosku, że ... straciłem cnotę! Właściwie już kilka lat temu ją straciłem! Bowiem kiedyś, jeszcze jako kleryk w seminarium, postanowiłem sobie, że jako ksiądz będę prowadził życie ubogie. I nawet się mi to udawało. Nawet malucha nie miałem prawie nigdy porządnego lub własnego. I to było moją cnotą.
Ale od jakiegoś czasu tej cnoty już nie mam. Bo teraz muszę być ubogim. Od kilku lat roczne wydatki parafialne o kilkanaście tysięcy przewyższają wpływy finansowe. Każdy rok kończymy długami parafialnymi, na które przeznaczamy np. wszystkie prywatne stypendia mszalne do odprawienia w nowym roku oraz wpływy z ofiar opłatkowych na wynagrodzenie pracowników też w nowym roku. Na dzień dzisiejszy to zadłużenie wynosi około 20.000 zł. A takie wymuszone ubóstwo nie jest cnotą. Ubolewam więc nad tą stratą.

Dlatego właśnie życzę sobie i wam, by nas Pan Bóg w tym roku chronił przed takimi wymuszonymi cnotami!

Wycie wiatru zagłuszało trzask zderzających się różek świetlnych. Pomimo miażdżącej przewagi fizycznej przeciwnika Harry Potter zwinnie unikał ciosów ojca Rydzyka, od czasu do czasu groźnie kontratakując. Raz nawet udało mu się przebić przez zasłonę, a jego pałeczka wylądowała na barku starszego z walczących i przecinając sutannę, dotarło do ciała.
Moherowy Lord zadrżał, wydawało się że poczuł ból, ale była to tylko chwila. W następnej rdzawo-czerwona klinga ojca Rydzyka spadła na metalową konstrukcję zawieszonego nad przepaścią pomostu, odrywając od niej spory kawałek, który runął potem w przepaść. Wzrok Harrego odruchowo podążył za tym fragmentem metalu. Ułamek sekundy nieuwagi - to było wszystko czego potrzebował jego przeciwnik.
Świetlna różdżka wylądowała na dłoni młodego czarownika odcinając ją przy nadgarstku. Ból był potworny, Harry poczuł odór własnego palonego ciała, potem dodarło doń że przegrał. Mroczny przeciwnik nie zadał jednak ostatecznego ciosu, ale groźnie nachylił się ku niemu.
- Nikt stąd nie ucieknie, ani Ty, ani twoi przyjaciele. Nie zmuszaj mnie abym Cię zabił, tak jak zabiłem panią Rowling. -
- Nigdy się do Ciebie nie przyłączę ! - warknął Harry Potter kurcząc się z bólu,
- Gdybyś tylko pojmował potęgę Moherowej Strony Mocy - westchnął Ojciec Rydzyk, zastanowił się przez chwilę, wreszcie spytał:
- Pani Rowling nigdy nie powiedziała Ci co stało się z twoim ojcem ? -
Wspomnienie ojca rozpaliło gniew młodego adepta magii.
- Powiedziała mi dosyć, powiedziała że go wyegzyrcozmowałeś ! - wypowiadając to ostatnie słowo młody czarownik skrzywił się z niesmakiem.
- Nie ! To ja jestem twoim ojcem ! -
Zszokowany Harry spojrzał na postać w czerni, wreszcie odepchnął od siebie tę myśl:
- To nieprawda ! To niemożliwe ! -
- Posłuchaj głosu swojego serca, wiesz że to prawda. -
Harry chciał zaprzeczyć, ale nie mógł; wyraźnie czuł prawdę w głosie Moherowego Lorda. Ale jeżeli ojciec Rydzyk mówił prawdę, dlaczego kłamała Pani Rowling ? Moherowy Lord ciągnął:
- Przyłącz się do mnie ! Razem będziemy najpotężniejsi na rynku mediów ! Założymy nowe imperium, w którym nie będzie tych nudnych staruszek, ale od rana do wieczora filmy dla dzieci i młodzieży, a wieczorem filmy akcji oraz "różowa seria" tylko dla dorosłych. Nasze dekodery będą rozchodzić się jak świeże bułeczki. I będziemy tym imperium rządzić razem: ojciec i syn ! -
Ze stoickim spokojem Harry podjął decyzję, do której przygotowywał się całe życie:
- Nigdy za tobą nie pójdę ! - krzyknął i rzucił się w przepaść tak głęboką, że spadanie sprawiało wrażenie nieskończonego lotu. Wiedział, że nic nie będzie już w stanie powstrzymać jego upadku"