Przyszedł mi do głowy pomysł i aż wyszedłem z łóżka, żeby nie zapomnieć. Mam propozycję nowej zabawy na forum, ale będzie to zabawa twórcza i pożyteczna. Zasady są takie, że ktoś podaje jakieś hasło a druga osoba musi napisać pięć pięknych/wykwintnych/poetyckich zwrotów, określeń lub zdań dotyczących tego hasła. Jeśli to zrobi, zadaje hasło następnej osobie - czyli zasady podobne jak w temacie "podaj dalej - obrazek". Hasło może być dowolne, ale nie bądźcie złośliwi i nie każcie komuś pisać pięknie np. o dziurze w zębie lub paznokciu o nogi. Niech hasłami będą takie rzeczy, o których zdolność pięknego mówienia przyda się w rzeczywistości - mogą to być jakieś cechy lub części ciała ukochanej osoby (wtedy hasło dajemy w postaci np. "Twoje ramiona"), rzeczy bardzo ogólne i rozległe jak np. jesień lub park, albo specyficzne tematy np. mgła lub sikorka. Proszę abyśmy w tym temacie powstrzymali się od zadawania haseł religijnych, niech zostanie neutralny pod tym względem
Myślę, że przy odrobinie dobrej woli i wysiłku zrobi się tu nam przyjemne z pożytecznym. Wymyślając poetyckie określenia, będziemy ćwiczyć własną kreatywność oraz elokwencję, które przydadzą się nam w życiu, a jednocześnie będziemy inspirowani mową innych.
W kwestii formy odpowiedzi mamy dowolność. Może to być ciąg samych kilkuwyrazowych określeń, mogą to być całe zdania, może być nawet pięć wielozdaniowych określeń - byleby odniesień do hasła było pięć
No to zaczynamy - jako inicjator tematu daję pierwsze hasło. Bardzo proste, na zachętę

Wschód słońca

Wschód słońca......Poranek;

Zanim nadejdziesz dniu pełen udręki,
Wysnuj promieniem gorejące dzwięki,
Lekkimi mgłami ubierz wstyd zdziwiony,
W barwy radosnej jasnym wonnym drganiu,
porucz do życia taki sen wyśniony,
co się rozlewa w pulsujacym trwaniu.

:-)

PS.

Pomocną inspiracją, do mojego pisania był Poranek wg. Edwarda Griega
który zilustrował "zappateam"....zobaczcie i posłuchajcie;
http://www.youtube.com/watch?v=ubUku14F4JI

Dla nastepnego śmiałka, wezwaniem niech będzie hasło...drzewa.
Dla ułatwienia proponuję też; las, bór, sad, zagajnik itp.

mnie jeszcze przypomina się zwrotka hymnu chinskiego, chyba juz nieaktualnego:

Wschód czerwienieje, dzień nadchodzi
Mao nad chińską ziemią wchodzi...

Jakże piękna, zmienna i kobieca jest Natura objawiona w drzewach!
Wiosną drzewa okrywa gąszcz liści, zieleń jest czysta i świeża, rozbrzmiewa głosami ptaków.
Latem białe i różowe kwiaty, płodność Natury w jej najcudniejszej postaci.
Jesienią słodycz dojrzałego macierzyństwa obdarza nas żółtymi jabłkami, a później złote liście migocą jak makijaż na starodawny bal.
A teraz, w listopadzie uroda odpływa w deszczu, liście wpadają w błotniste kałuże, a drzewa zostają nagie, smutne i samotne.

Drogi następco, napisz o śniegu.

Śnieg to dotyk istnienia,
Śnieg to delikatność nie do uchwycenia.
Śnieg to smak marzeń i cierpienia
Snieg to muzyka,
Śnieg to ramiona

Aniu, musisz dać temat

Przepraszam zapomniałam a byłam z przyjaciółką na spacerze i dopiero wróciłam.
Proponuję slowo nadzieja.

Nadzieja niczym knieja, silna, niezmierzona,
Matka głupich i mądrych, niech nigdy nie skona,
Ona życia światłem i porankiem nocy,
Wiatru w żagle podmuchem i wodą w spiekoty.
Pamiętaj, że Twe życie lepsze barwy wdzieje,
kiedy dodasz do niego ją jedną - nadzieję.

Jak uznacie to chciałbym...

o lecie.

Crosis

Lato rozlało żar po błękitnym nieboskłonie. Dotyka naszych wzniesionych ku górze twarzy ciepłem i maluje zamknięte powieki czerwienią.
Żar lata zamyka nas w oparach rozleniwienia, ugniata w bezczynności i sprawia, że sami siebie opuszczamy dryfując w głąb nieobecności.
Letnia burza pieni się ciemnymi obłokami, bicze błyskawic gnają je jak owce w poszukiwaniu ciszy.
Ciepły letni wieczór obmywa rześkim powietrzem, otwiera spokojną przestrzeń zmroku; cichą, ciepłą i bezpieczną.
Sypiące płatkami możliwości, nasionami podróży i delikatnymi nitkami bliskości, lato wybucha w naszych umysłach.


Twoje ramiona

Te Twoje ramiona, niechaj ja w nich skonam,
Twoje ramiona niczym kwiatów sploty,
oplatają mnie, potęgują zaloty.
Twoje ramiona jak miłości okowy,
wciąż gwarantują uczucia odnowy.
Te Twoje ramiona, ta oaza spokoju,
Ukoić nerwy pozwolą po codziennym znoju.
Być w Twoich ramionach to jak dotknąć nieba,
Bycie w Twoich ramionach to życia potrzeba

Wybaczcie wiersze, ale jakoś tak mi najłatwiej

A ja bym prosił...
usmiech.


Crosis